frankslog
vrijdag 31 augustus 2007, 06:02 lees reacties
Computers zijn heel goed is het herhalen van kunstjes. Als je vijfenveertig foto's wil laten zien dan bedenk je hoe de eerste foto getoond moet worden. Daarvoor moet je wat vreemde codes tikken, vreemd voor gewone mensen, niet voor html-freaks. Als het resultaat je bevalt voor die eerste foto dan zeg je tegen de computer: doe dat nou nog eens vierenveertig keer voor de andere foto's. Een fluitje van een cent als je een jaar of wat ervaring hebt.
Als de vorige alinea over websites gaat, dan komt er iets meer bij kijken. Die website zweeft niet zomaar in de lucht, de code ervan staat ergens op een computer. Vaak weet je niet eens precies op welke computer, maar het is de computer van iemand anders, waar je een stukje van huurt voor enkele €€'s per maand. Het onderwerp 'hosting' en 'hoster' kwamen al vaker langs in dit log, de hoster, dat is die 'iemand anders'.
De buurtbanken had ik tijdelijk geparkeerd in ruimte die ik zelf huur, om te testen en om aan de opdrachtgevers te laten zien hoe het vorderde. Bij de buurtbanken hoort een verzameling van vijfenveertig foto's, het kunstje om ze te laten zien wordt gedaan door de hosting computer. Dus niet door de computer van jou of mij!
Nu heb ik de buurtbanken op de echte site gezet: www.buurtbanken.nl. De hoster daarvoor is een bedrijf dat de opdrachtgevers hebben uitgezocht. En die hosting computer heeft geen zin in dat kunstje. Als de computer het herhalen van het kunstje niet wil doen dan kan ik dat kunstje zelf vierenveertig keer intikken, dat doe ik. Ik maak vierenveertig kopieën van het eerste kunstje en knoop die op de juiste manier aan elkaar.
Ik besef dat dit wel een heel technisch verhaal is, maar nu gaat het verder over mijzelf. Ik moet namelijk in elke kopie drie dingetjes wijzigen. Ten eerste welke foto je te zien krijgt, één van de vijfenveertig maar wel telkens een andere. Ten tweede de verwijzing naar de vorige en de volgende foto. Doodeenvoudig, maar je moet je niet vergissen. Juist omdat het zo eenvoudig is heb je de neiging om aan heel andere dingen te denken, bijvoorbeeld aan deze tekst. Per drie wijzigingetjes heb je een minuut nodig, dat zou dus in drie kwartier klaar moeten zijn. Dat wordt dubbel zo lang omdat je daarna alle fouten moet opsporen.
Door al dat gedoe geen tijd voor het log.
donderdag 30 augustus 2007, 06:10 lees reacties
Ik vind het heel leuk om websites te maken. Je maakt echt iets, maar je maakt geen rommel, je hoeft niet steeds naar Gamma voor nog een latje of een schroefje en als het niks wordt kan je het heel gemakkelijk wissen.
Ik maakte de site van Miranda, nogal gebaseerd op de site van Sneeuwuil. Van Miranda kreeg ik haar eeuwige dankbaarheid, van Sneeuwuil kost en inwoning, daar heb je meer aan.
Nu heb ik die Buurtbanken site gemaakt, ik vermoed dat die af is, tenzij de opdrachtgevers nog iets aan te merken hebben. Probleem is dat ik daar geld voor mag vragen, terwijl ik er wel een euro voor over zou hebben om het te mogen doen. Je zou het niet zeggen, maar die site is bijna gelijk aan dit weblog: links een stuk wat vast staat, rechts een stuk wat kan bewegen, ergens een verzameling foto's. In beide sites dezelfde achterliggende techniek, daarom kostte het me maar 16 uur om de Buurtbanken site te maken.
Het minimum dagloon is €60,78, ik vraag daarom €121,56. Nu krijg ik bericht van de opdrachtgeefster dat ze dat te weinig vindt: ik krijg €200! En ik had nog €150,00 over van de verkoop van de Brompton, het kan niet op. Ik ga iets kopen wat ik helemaal niet nodig heb.
Over een kleine twee maanden moet mijn horloge weer op wintertijd gezet worden, dat wil ik niet nog eens meemaken. Ik wil al heel lang een horloge dat via de radio automatisch gelijk gezet wordt. De collectie in de Ermelose horlogewinkel is nogal beperkt, ik fiets naar Harderwijk. De collectie daar blijkt dezelfde als in Ermelo: alleen het merk Casio kent dat radiokunstje. Ik wil de tijd met wijzers, de datum met cijfers en de dag met letters. Zoiets bestaat voor €119, ik koop het zonder aarzelen.
De verkoopster verdwijnt met het horloge in een geheime ruimte en blijft wel 10 minuten weg. Er is wel leuk zilversmeedwerk om te bekijken, maar 10 minuten, zo leuk is het nou ook weer niet. Dan verschijnt ze weer, ze bekent dat ze de gebruiksaanwijzing niet kan vinden. Het horloge kan allerlei kunstjes die ik niet wil weten, maar ze wil toch de gebruiksaanwijzing bestellen en naleveren. Nou, goed dan. (Intussen heb ik de tekst al op de Casio-site gevonden. Allerlei kunstjes die ik nog steeds niet wil.)
Op de nacht dat de wintertijd ingaat blijf ik wakker: dat wonder van het zichzelf instellende horloge wil ik wel eens zien!
woensdag 29 augustus 2007, 06:13 lees reacties
Bezoek van Hetty uit Venhuizen, vergezeld door Nouschka. Er is wat geblaas en gesis maar Nouschka laat zich niet van de wijs brengen, ze doet na tien minuten alsof ze hier altijd gewoond heeft. Heel speels, heel aardig tegen mensen. Aardig tegen poezen, dat komt nog wel, soortgenoot Okkie is ook wel populair in de groep.
Hetty is de eerste die iets prijzends zegt over het chinese borduurwerk dat al jaaaren hier aan de muur hangt. Dat is zo'n goede beurt dat we haar nu niet meer gaan vervelen over de iets te natte oogjes en neus van Nouscha. Als de andere 7+5 het maar niet krijgen...
Daarna bezoek van Lisa uit Utrecht, die komt het Britje halen. Jules en Brit beginnen elkaar een beetje te verdragen. Nu is Brit even in de grote groep, maar de hele groep slaapt, geen interessant experiment.
Avond, Lisa en Brit zijn weer naar Utrecht. Nouschka is nergens bang voor, er wordt nog steeds wat geblazen en gegromd maar ze dartelt onverstoorbaar door de kamers. Okkie was ook nergens bang voor, is het nu wel, voor Nouschka...
dinsdag 28 augustus 2007, 06:16 lees reacties
Paul, de vader van de jakhals zal ik maar zeggen, heeft nog veel meer in de aanbieding. Hij moet misschien z'n huis uit, is daarom alvast begonnen met het leegmaken van dat huis. Bij die aanbiedingen waren ook kussentjes, eentje met een olifant en de andere, nou dat is die daar rechts.
Wat Sneeuwuil nou precies gedaan heeft weet ik niet, ze heeft niet geboden op die vogel maar er wel over gecorrespondeerd. Daarbij heeft ze Paul zo gemanipuleerd dat hij ging denken dat hij dat kussentje voor niks moest geven. Dat wist hij niet maar hij deed het wel, je mag hier wel van super-manipulatie spreken.
Het kussentje is zonder inhoud, daarom heel geschikt om aan de muur te hangen. Ik maakte een passend plaatje triplex, schroefde dat aan de muur en trok de vogel er overheen. Toen nog een reepje triplex voor onderin, daarom hangt hij zo prachtig plat. Nu zitten we te bidden dat er geen huisgenoten zijn die hier een krabpaal in zien.
Niet alleen Okkie is krols, ook Bontje wil al weer. Ze krijgen allebei de behandeling met de thermometer. Als we straks met twaalf kleine thermometertjes zitten dan weet ik hoe dat komt!
Zoek bij Marktplaats naar "zonder kat". Nee, niet het schoolbord, ik was eerder!
Dan belt de Britse Korthaar, dat wil zeggen de eigenares van het dier, Judith. Sneeuwuil dacht deze poes een kater, die mening is nu bevestigd door de dierenarts. Sneeuwuil heeft snel Lisa omgeturnd, die krijgt dus straks twee katertjes.
Weer even naar Putten, we gaan het Britje halen. We hoopten een roerend afscheid mee te maken, maar niks. Judith verkaart zich meer gehecht aan het broertje, een echte lelijkerd. Ook die wordt vanavond afgehaald...
Het Britje blijkt geen enkel bezwaar tegen de autotocht te hebben. We zetten hem in het zijkamertje, met Jules. Jules loopt vrolijk rond, Brit blaast en gromt. Nu liggen ze allebei te slapen.
maandag 27 augustus 2007, 06:16 lees reacties
Gras tussen de tegels, dat heb ik nou aldoor. Als ik even niet weet wat ik moet loggen dan ga ik gras peuteren. Maar eigenlijk wil ik emigreren naar Lelystad. Als je daar niets aan je tuin doet groeit er metershoog riet tussen de tegels, prachtig.
We waren in Lelystad om halve Noorse Boskatten te zien. (We zoeken nog steeds een partner voor Jules, het katertje dat naar Lisa gaat.) Een vreemd echtpaar, nou ja, zij ging wel maar hij was mijns inziens veel te vroeg met proefverlof. De Bosmoeder is ook nogal scharrig maar de kittens zijn leuk. Een katertje en vier heel donkerbruine poesjes. Drie nogal scharrige mensenkinderen waren er ook.
Het verkoperspaar had een prijs van €75 in gedachten, maar die hadden ze niet in de advertentie gezet. Ze waren nogal geschokt door een belangstellende die een kitten wilde ruilen tegen een appeltaart. De man verklaarde dat hij de kittens alleen verkocht aan mensen die zich persoonlijk kwamen melden, de kat moest dan uit zichzelf naar de koper toekomen. Een nogal zware eis, maar deze kittens zijn zeer toeschietelijk, we hadden ze allemaal mogen kopen. Toch heeft Sneeuwuil enige twijfel.
Weer naar huis met de mededeling "U hoort nog van ons".
Nu komt de verkoper van de jakhals, Paul, de jakhals brengen. Wie denkt "wat nou jakhals?" had maar beter op moeten letten. Nou, nog één keer dan: deze jakhals.
De jakhals is uit een massieve steen gesneden, daarna geglazuurd. Een leuk ding, we hopen maar dat de katten hem heel laten...
Paul is een enigzins vreemde wiskundeleraar, 60 jaar, geen rijbewijs, een lat-relatie waar hij veel woorden aan besteedt zonder dat het echt duidelijk wordt. Hij heeft deze dag nog andere plannen, wil daarom bijtijds naar de trein gebracht worden.
Aansluitend aan de rit naar het station gaan we bijna naar de dierenarts in Putten. Een straat verder woont namelijk een Brits Korthaar poesje. Een heel erg mooi, heel leuk poesje. En natuurlijk gecontroleerd door 'onze' dierenarts. Sneeuwuil controleert haar ook nog eens en vindt al weer balletjes. Er is nog een kitten, geregistreerd als kater, en die lijkt in onderaanzicht heel erg veel op die andere.
Een van de andere katten moet maandag naar de dierenarts, dan mag het 'poesje' mee, om nogmaals gecontroleerd te worden...
zondag 26 augustus 2007, 06:27 lees reacties
We gaan naar Voorthuizen, een rommelmarkt op het kerkplein. Welk plein van welke kerk, dat weten we niet, ik zoek maar naar iets met een toren. Middenin Voorthuizen staat een kerk, met een plein. Die kennen we van vroegere rommelmarkten. Nog leuker is de rommelmarkt in een woonwijk waar alle bewoners hun inboedel aanbieden, maar ik vrees dat we die dit jaar gemist hebben.
In Voorthuizen wijst een pijl rechtdoor waar ik verwachtte linksaf te moeten. Rechtdoor dan maar, veel later toch linksaf. We vinden de rommelmarkt, het blijkt dezelfde waar we vorig jaar ook waren. Op een heel groot grasveld, bij een kerk zonder toren.
Sneeuwuil zoekt voornamelijk voerbakjes voor katten, ik zoek alles wat me interesseert. Ik zie een interessante scanner voor kleinbeeld dia's, prijs €1,50. Helaas zie ik de scanner in de hand (klauw bedoel ik) van een koper die mij net voor was. We hebben zelfs nog een goed gesprek over scanners maar het liefst had ik hem buiten westen geslagen, om hem van z'n scanner te beroven. Maar hij was net zo groot als ik en tien centimeter breder.
Dan vind ik het boekwerk 'Dikkie Dik en de jonge poesjes'. Geen erg groot boek, ongeveer 5x5 centimeter, kan niet duur zijn. Ik informeer naar de prijs, hoor dan dat ik het zo wel mag meenemen. Gratis, daar ga ik helemaal voor!
Het kan nog gratiser, hier op YouTube wordt het ook nog voorgelezen. (Dit filmpje van Dikkie Dik bevat schokkende beelden)
Is dat het schermpje van een TomTom? Het lijkt er veel op. Zouden ze daar voor rommelmarktprijzen TomTom software verkopen?
Onze TomTom zegt met de stem van Vlaamse Lucy: "Ga rechtdoor over de rotonde, tweede afslag". Bij zo'n rotonde met begonia's in het midden heb je dan de neiging om dwars door die aanplant te rijden, maar ik heb intussen begrepen dat Lucy dat niet zo bedoelt. Erger is dat je nogal eens een rotonde tegenkomt waar ze niets over zegt. Dat is dan een rotonde die aangelegd is nadat we die TomTom kochten.
Je kunt nieuwe gegevens in de TomTom stoppen, maar daar moet je wel voor betalen. Zou deze kraam een echt voordelige aanbieding hebben? (Het gebouw op de achtergrond is de kerk zonder toren.)
Zie je dat? Een oprolbaar zebrapad met bijbehorend verkeersbord. Die man met dat oranje vest lokt voorbijgangers naar de kraam. Als je dichterbij komt zie je alleen maar stichtelijke boeken, deze TomTom wil je de Weg naar de Hemel wijzen...
Jules, de kater die bij Lisa gaat wonen, moet een partner hebben. Sneeuwuil zoekt zwarte poesjes op Marktplaats, ze heeft die hier rechts gevonden. Woont op een boerderij in Putten, iets jonger dan onze kittens. De advertentie is niet erg duidelijk over wie van de drie jongens of meisjes zijn. We gaan even kijken.
Die van Sneeuwuils foto zou een meisje moeten zijn. De moeder van de drie is ooit achtergelaten door een zwerfkat, deze drie zijn ook ergens buiten geboren, over de vader heeft men slechts vermoedens. Sneeuwuil draait alle drie de poesjes om en verklaart dat het alle drie jongens zijn. Je zou denken dat boerderijbewoners daar alles vanaf weten maar nee. We blijven zoeken.
zaterdag 25 augustus 2007, 06:06 lees reacties
We lijden al een paar dagen aan een ernstig bosbessentekort. Er waren telkens redenen om niet te gaan plukken zoals andere bezigheden, bezoekers of stortbuien. Maar nu is het goed weer, bovendien moeten we toch naar Putten. Een reisje naar de bessenkweker dus.
Bij aankomst blijkt er maar één auto op het parkeerterreintje te staan, dat voorspelt niet veel goeds. Het meisje dat de emmertjes verstrekt raadt ons aan vooral goed te zoeken: de bessen zijn bijna op. De pluk is dit jaar twee weken eerder begonnen dan in voorgaande jaren, zal dus ook wel twee weken eerder afgelopen zijn.
Ik wil alleen mooie, grote bessen, met veel moeite vind ik er voldoende om de bodem van het emmertje te bedekken. Sneeuwuil is wat minder kritisch of ze is gewoon ijveriger, ze heeft een half emmertje, samen hebben we bijna een kilo. Bij de vorige bezoeken plukten we ruim drie kilo! Dat kilootje is veel te weing om onze verslaving in stand te houden...
Het bosbesbier is in de opruiming vanwege het overschrijden van de t.h.t datum. Volgens het emmermeisje vinden sommige kenners dat bier nog lekkerder dan het verse. Sneeuwuil koopt twee flesjes om te proberen hoe Iris daarop reageert.
Nu ons andere doel: diepvrieskuikens. Die boodschap verloopt probleemloos. Hadden we maar een kuikenverslaving!
Later, fietsweer. Ik vertrek met een te posten brief. Kennelijk kunnen mijn hersentjes nog maar één gedachte tegelijk bevatten: door aan de brief te denken vergeet ik de heuptas. Alweer. De toestand is nog niet hopeloos, na precies 666 meter merk ik dat ik tasloos fiets. Toch maar even terug om de tas met camera en telefoon te halen.
Ik fiets richting Harderwijk met de bedoeling langs de dijk richting Biddinghuizen te gaan. Niet om daar te merken dat Lowlands al voorbij is maar om het pontje over het Veluwemeer naar Nunspeet te nemen. Er staat wel vrij veel wind, op die dijk zou dat wel eens heel veel wind kunnen zijn. Ik verander mijn plan, geen rondje rechtsom maar linksom, ik ga naar de pontsteiger aan de Veluwe-kant zodat ik op de dijk de wind mee zal hebben.
Ik kom langs een punt dat ik al eerder beschreef, op 24 mei om precies te zijn. De weg van punt 79 naar punt 10 in het fietsroutenetwerk bestaat niet. De ANWB heeft nu bij punt 79 een bordje aangebracht met de mededeling dat punt 10 tijdelijk niet bereikbaar is! Maar ik heb me vergist, die pontsteiger is niet in de buurt van punt 79 maar bij 81. Het wordt me iets te ver en te warm, ik ga richting Hulshorst, lekker koel bos. Bijna tot de voordeur: koel bos.
vrijdag 24 augustus 2007, 06:08 lees reacties
Ik vrees dat ik ruim twee maanden geleden verzuimd heb de aanschaf van een heuptas te melden. 16 maart ging het over de helse pijn veroorzaakt door een schoudertas. Nu heb ik dus die heuptas, een heel fijn ding, autopapieren, camera met reserve accuutjes en de telefoon passen er in, bij het fietsen merk je 'm niet. Binnenshuis is hij soms lastig, maar dan heb je 'm niet echt nodig.
We willen naar de scharrelslager in Putten maar ik kan mijn heuptas niet vinden, dus ook mijn rijbewijs niet. Na enig zoeken schakel ik over op denken: dan weet ik weer dat ik die tas gisteren, bij mijn zoektocht naar Elsje, in Suikervlied heb afgedaan. De euforie die volgde op het vinden van Elsje zorgde ervoor dat ik de tas vergat, hij heeft de nacht doorgebracht in Suikervlied.
Dan moet Sneeuwuil maar rijden, die heeft wel een rijbewijs. Ze maakt een vreemd omwegje maar weet toch de Putterweg te vinden. Ze herinnert zich ook dat deze auto geen automaat is, ze schakelt feilloos in 1, 2 en 3. Ze weet het wel, 4 is er ook, maar dat vindt ze een beetje onzin. Op een heel rustig ogenblik moet ik haar toch eens vertellen dat er zelfs een 5 is.
De tocht naar Putten is nog iets moeilijker, we moeten ook nog naar de dierenarts om wormenspul te kopen en om advies te vragen. Dat zwarte rexje uit Venhuizen, Noeschka voor haar vrienden, wil a.s. dinsdag al komen, is dan nog maar één keer ingeënt. Als onze kittens voor de eerste enting gaan dan mag Noeska mee voor de tweede. De dierenarts is niet te spreken maar het baliemeisje ziet geen enkel bezwaar. De spelling van Nouska zal ik corrigeren zodra we de stamboom hebben.
Dan naar de scharrelslager, Sneeuwuil rijdt overal probleemloos heen maar je moet haar wel de weg wijzen. De slager geeft nog een college over de slijmlaag in kattendarmen, het lijkt de dierenarts wel. Dan rijden we naar Suikervlied, vinden het tasje, naar huis. Een vlekkeloze tocht, maar als dit autootje versleten is willen we toch wel weer een automaat.
Nou nog even een rondje fietsen. Midden in het bos hoor ik zacht geklop, niet zo opgewonden als van een specht. Na enig speuren zie ik een zwarte vogel hoog in een boom. Er moet nog een soortgenoot in de buurt zijn, soms gaat het geklop door als de zichtbare vogel stopt. Ik mag heel lang kijken, maar zodra ik de camera pak vliegt hij weg.
Verder, uit een zeer donker dennebos stroomt een beekje. Aan de rand van dat beekje zit een ijsvogel heel helder af te steken tegen dat donkere bos. Hij blijft zitten als ik langsfiets, een eindje verder stop ik, ik pak de camera weer en sluip terug. Uiteraard geen ijsvogel meer...
Verder, een stukje verhard pad, met fel tegenlicht. Ik zie iets wat lijkt op een groepje kittens ver voor me op het pad. Meestal is dat iets anders als je dichterbij komt, een tak of bladeren, maar dit blijft op kittens lijken. Als ik vlak bij ze ben zie ik dat het vier kittens zijn, wit of wit met rood, ze verdwijnen snel tussen de brandnetels. Bijzonder: de naastbijgelegen boerderij is honderden meters verder. (Zie Google Maps, de kittens waren op het raakpunt van die twee houtwallen en het bos, rechtsboven.) Even later zie ik de waarschijnlijke moederpoes sluipen door een weiland (bij het kruispunt van twee vage lijnen in de noordelijke wei bij Maps) met koeien. Die sluipt vast niet om een koe te vangen.
Nu had ik wel een foto kunnen maken, maar kittenfoto's, daar hebben we er al een stuk of 1000 van.
donderdag 23 augustus 2007, 05:49 lees reacties
Als je wilt weten wie Jolanda & Max zijn dan moet je naar 23 juli bladeren. Als je niet wilt bladeren, het zijn de kopers van de katjes die nu Momo en Luca heten. Ze komen nu voor een tweede bezoek, Jolanda heeft een boek (Jan en Bertha, door Agatha) voor Sneeuwuil, Sneeuwuil heeft ongeveer 24 kilo boeken voor Jolanda. (Mijn gewichtsstandaard is een pak met twaalf literpakken melk, de boeken wegen twee keer zoveel.)
Het boek Elsje kan je hier gratis en voor niks lezen. Sneeuwuil heeft een exemplaar maar de katten hebben het uit de kast gegooid waardoor het boek iets van z'n puntgaafheid verloren heeft. Ze zoekt even op Marktplaats naar een beter exemplaar, dat vindt ze al gauw. Een omslag die een klein beetje anders is, maar ook wel zo ongeveer 100 jaar oud, voor €10. Dan blijkt dat ze zelf de verkoper is, ze moet dus nog een exmplaar hebben!
Jolanda doorploegt de doos met boeken, Elsje is er niet bij. Waar is Elsje?
Nu gaan we naar de poesjes kijken, Sneeuwuil geeft een demonstratie poesjes voederen, dan nog meer poesjes kijken. En zoeken, naar Elsje.
Later, Jolanda en Max zijn naar huis, avond, ik heb nog geen meter gefietst. Ik kan wel eens even naar Suikervlied gaan, Elsje zoeken. En die blijkt daar gewoon in de kast te staan!
Ik heb al vaker geklaagd over de geur van fietsers. Als je vier fietsende echtparen tegenkomt (ze opereren vaak in groepen van vier) dan wordt je met acht soorten rozewater geconfronteerd. Als je zelf wind mee hebt dan kan je minuten lang in een roze wolk fietsen. Vanavond was er een negende variëteit, niet eens onaangenaam, een beetje zoetig. Het duurde wel een minuut voordat ik merkte dat er geen andere fietser in de buurt was en ik weet zeker dat ik zelf niet zoetig ruik. Het was de uitbundig bloeiende hei...
woensdag 22 augustus 2007, 06:22 lees reacties
Het blijft maar goed fietsweer. We hebben hier een heel trage orkaan, met het oog in Ermelo. Ik fiets om avonturen te beleven want ik heb (nog) niets te melden. Ik fiets heel aangenaam, door het boerenland, maar ik zie niets vermeldenswaardigs. Geen andere verkeersdeelnemers die zich vreemd gedragen, geen koeien die gaan kalven, alle paarden, ezels, kippen, schapen en kalkoenen doen heel gewoon. Zelfs de lama's, de kangoeroes en de struisvogels zijn saai. (Genoemde dieren zijn hier echt allemaal!)
Ik moet zelf maar iets doen, een winkel overvallen schijnt nogal populair te zijn. Liefst een eenmanszaak want mijn enige wapen is een zakmesje van vijf centimeter. Heel geschikt om een zak kattengrit mee open te maken maar of je daar een winkelier mee kan bedreigen?
Als hij me uitlacht is niet zo erg, het gaat tenslotte niet om de kassa maar om de logstof. En stel dat het wel lukt, dat ik er wel met de kassainhoud van door kan gaan maar dat ik dan gepakt wordt en op het politiebureau wordt opgesloten. Dat levert nog veel meer logstof op. En handig voor Sneeuwuil, het politiebureau is tien huizen verder aan het Hanengewei, dus als ze me wil bezoeken dan kan dat.
Dan gebeurt er toch nog iets: Lisa en Einar komen hun katertje bekijken. Ze zijn naar behoren enthousiast, de poesjes doen ook voldoende leuk. Nu wil Lisa nog een zwart poesje uit het asiel. In Utrecht zijn deze bijzondere katten verkrijgbaar. Moeder en zoon, geslacht onbekend. Moeder heeft één oog en drie poten. Maar verder is het precies wat Lisa zoekt. Behalve dan dat moeder blauw is en zoon zwart.
dinsdag 21 augustus 2007, 06:05 lees reacties
Ik kan het nog niet laten. Klik op het fotootje voor een paars panorama.
Weer beter weer dan het weer voorspelde weer, althans in Ermelo. Het fietspad is verstopt door een overdosis echtparen, dus het bos in. Inplaats van met GPS oriënteer ik me op hondengeblaf, ik weet dat daar het dierenasiel de Ark is. De Leuvenumseweg is altijd razend druk en moeilijk over te steken, nu is er in beide richtingen niets te zien wat op een vervoermiddel lijkt. Heel langzaam naar de overkant.
Daar is de Heiligeweg, niet op de kaart terug te vinden, een zandweg/parkeerterrein. Daarnaast is de hei van de foto. Vandaar kom ik via allerlei zeer zanderige wegen in het Leuvenumse bos, enzovoorts, enzovoorts. Soms zijn verharde wegen niet te vermijden, maar ik heb geluk: echtparen alleen als tegenliggers!
Weer thuis zie ik dat ik nog huiswerk heb: de Buurtbanken moeten nog wat mooier. Anja's partner bij dit project, Carien, heeft er verstand van, die vraagt om het lettertype Lucida. Deze alinea is in dat lettertype, je moet wel heel goed kijken om het verschil te zien met de letter die ik gewoonlijk gebruik, Verdana. Maar de klant is koning, Lucida krijgt ze.
Lucida is een heel klein beetje smaller dan Verdana, niks voor mij dus.
Niet alleen letters hebben vreemde namen, ook met kittens is dat het geval. Die laatsten hebben nu een officiële stamboom, met door de kopers gewenste namen.
Ik herken alleen de rode kater, die heet nu Momo, en het lapjesmeisje, zij heet Floortje, naar deze Floortje.
De drie anderen zijn voornamelijk zwart, je ziet wel enig verschil maar dan weet ik nog niet wie wie is. De namen weet ik wel: Celeste blijft Celeste. Chocotoff krijgt de merkwaardige naam Luca Chocotoff, de vijfde en laatste heet nu Jules. Jules gaat naar Lisa, hij is genoemd naar een kater die Rik ooit had. Dat moet een heel bijzondere kater geweest zijn, maar ik, met mijn TGA, herinner me dit dier niet.
maandag 20 augustus 2007, 06:07 lees reacties
De hei bij de Paalberg is een beetje overdreven paars, maar eigenlijk is het een lelijk terrein. Centraal is een in onbruik geraakt militair helicopterveld met rudimentaire markeringen en een bijna weggewaaide windzak. De horizon is niet ver, ik weet daar een veel mooier stuk hei, met veel mooiere vergezichten. Ik neem dus geen foto maar fiets richting horizon.
Daar aangekomen blijkt alles zoals ik mij herinner, maar de hei is veel minder paars. Heel merkwaardig, is het een andere erica-variëteit, is het de lichtval of nog iets anders? Ik behelp me maar met een fotootje van een klein stukje wat wel paars genoeg is.
Een stukje voor Leonard, andere lezertjes kunnen dit overslaan.
Ik kom langs het modelvliegveldje, daar vliegt een helicopter, zeer vakkundig bestuurd. De helicopter hangt, desgewenst, vlak voor de bestuurder stil, hij landt, stijgt weer, kortom vakwerk. Geen crash, geen kromme assen, niet eens erg veel lawaai.
Ik wou wel dat de mensen wat beter naar Teletekst keken, dan waren ze wel thuis gebleven. Nu zwermen ze in grote massa's door bos en hei, terwijl het het mooiste weer van de wereld is...
Duits geld uit 1924. Kon zo gauw geen grotere vinden dan 200.000.000.000,00 Reichsmark. Bedenk eens dat er eerbiedwaardige heren waren, heren die er verstand van hadden, die niets beters wisten dan dit soort biljetten van de drukpers te laten rollen.
Ik zou dat plaatje wel willen e-mailen naar de meneer die in de USA de drukpers bedient. Ik heb nergens verstand van en van economie al helemaal niet, maar als je de rente verlaagt dan komen er mensen die geld willen lenen. En dat geld moet ergens vandaan komen. Vroeger had je goudstukken. Als de goudstukken op raakten dan nam je een goudstaaf en daarvan sloeg je nieuwe munten. Als ook de goudstaven op waren dan was dat het eind van het verhaal. Jammer genoeg raken papier en drukinkt nooit op.
'Of zie ik het verkeerd?' hoor je daar vandaag de dag achter te zeggen.
zondag 19 augustus 2007, 06:15 lees reacties
In 1952 ging ik naar de electronicaschool in Hilversum, toen gevestigd in een woonhuis. Wel een heel groot woonhuis maar niet zo groot dat er een kantine van af kon. De middagpauze brachten we door in een café waar je je meegebrachte brood mocht opeten op voorwaarde dat je minstens een glas karnemelk bestelde. Dat was de eerste keer dat ik zonder ouders in een café kwam, ik was 17. (De waarschijnlijk allereerste keer, met Zus, was in Den Haag (Heck's Lunchroom aan het Spui), toen Kees in de gevangenis zat. De oorlog was nog niet ver gevorderd, je kon nog ijscoupes krijgen die mij de eerste korte migraineaanvallen bezorgden.)
Dit naar aanleiding van de berichten over het drankmisbruik van jongeren. Het is geweldig voer voor de tv-journaals, het is ook erg leuk om te horen dat er nu zes keer zoveel jongens in comateuze toestand bij het ziekenhuis worden afgeleverd als eerder. Wat ik zou willen weten is om hoeveel van die kinderen het gaat. Als er vier miljoen jongeren zijn en 1% is regelmatig bezopen dan zijn dat er 40.000. Best veel, maar als percentage niet echt verontrustend.
Even googelen levert onder heel veel meer deze site op, met percentages. Ik zocht naar de conclusie dat het allemaal wel meevalt, maar dit zijn percentages waar je niet vrolijk van wordt.
Al Poontah doet de bordenloop, zie het filmpje van 24 juni. Meestal gaat dat goed, maar nu gooit ze een dienblaadje met vijf kittenbakjes naar beneden. Chinees porselein, model rijstkom maar dan veel kleiner. Twee stuks zijn in scherven en we hebben nog maar één reserve. Dan maar een emaille bakje erbij, van vrijwel dezelfde vorm en afmetingen. De zeven groten krijgen hun voer op de plekken waar ze het altijd krijgen, de vijf kleintjes weten al dat ze in het zijkamertje moeten zijn.
De kleintjes beginnen te eten, behalve degene die het emaille bakje krijgt. De laatste dagen wordt er wat gekotst, ook de poep heeft niet steeds de hoge kwaliteit die wij gaarne zien. Slecht eten verontrust ons niet, meestal doet de slechtaard bij de volgende maaltijd weer gewoon mee.
Er zijn al een paar porseleinen bakjes leeg, Sneeuwuil kiepert de inhoud van het emaille bakje in een porseleinen idem. Nu eet de niet-eter wel...
zaterdag 18 augustus 2007, 06:11 lees reacties
Bezoek van Lilian. Je weet wel, die nu op een boot in het Westerdok woont, zie 1 feb. j.l.
Ik dacht dat haar boot aan het Amstelveld veel duurder zou zijn dan het een of andere wrak in het Westerdok, maar dat is verkeerd gedacht. Ze wilde weg van het Amstelveld vanwege de enorme drukte aldaar, en de boot in het Westerdok is veel mooier.
Verder veel verhalen, met 'Het Leven Van Lilian' kan je een heel log vullen.
Er werden wat veranderingen aan 'buurtbanken' besteld, geen tijd meer voor het log, dus.
Als Jan Pronk voorzitter van de PvdA wordt dan stem ik volgende keer PvdA.
vrijdag 17 augustus 2007, 06:41 lees reacties
We gaan naar Putten. Ten eerste naar de Kringloper, voornamelijk om onverkoopbare boeken weg te brengen. Dan gaan we kokos kopen en tenslotte kuikens. Als die woorden met een K, dat is al de titel van een boek. De omslag heb ik ook al ontworpen, nu zoek ik nog een uitgever die mij een royaal voorschot verstrekt. De inhoud, daar moet ik nog wat aan doen maar dat komt wel.
Op weg naar de kuikens kom je langs Xenos. We hebben genoeg schaaltjes voor kittenvoer, maar straks hopen we er twaalf kittens bij te hebben. Xenos heeft enorm veel schoteltjes, schaaltjes en bakjes, maar niets wat ons echt kan bekoren. Die aankoop stellen we nog even uit. Maar de kuikens, Rozepoot en Al Poontah zijn er echt aan verslaafd, de andere vijf vinden het niks. We lopen verder naar de kuikens, langs de Marskramer. Die heeft ook enorm veel schoteltjes, schaaltjes en bakjes, maar weer niets van onze gading. Gelukkig maar, want ze kosten drie keer zo veel als bij Xenos. Sneeuwuil koopt opeens zes glazen. Mooie glazen, maar ik wist niet dat we die nodig hadden.
Dan zijn we eindelijk bij de kuikens. Diepvries: nou moeten we gauw naar huis...
Xenos verstrekte geen schaaltjes maar wel een tafelkleed. De kittens zijn oud genoeg om in snoeren te bijten, dat doen ze dan ook graag. Daarom zitten we nu met de laptops aan de keukentafel. Die tafel is voorzien van een heel oud en versleten perzisch tapijt, maar dat tapijt is niet genoeg versleten. Het contact van je blote arm met de pool van het kleed is heerlijk voor masochisten en dat zijn we niet. Het Xenos kleed heeft geen pool maar wel ribbeltjes. Iets beter dan de pers, het blijft afzien.
Zie je wel, zo maar een schermpje vol over niks. Ik zou dat boek vast wel vol krijgen, maar ja, geen tijd...
donderdag 16 augustus 2007, 06:22 lees reacties
Het geplakte kattenpoortje doet het, na ruim een half jaar, nog steeds. Het is niet zo soepel als het origineel en een belangrijke magneetstrip valt er af. Ik ga de nieuwe flap er maar eens inzetten, die wacht daar ook al een half jaar op.
Ik heb erg veel ervaring met het monteren van kattenflappen, maar het blijft een gepruts. Vooral als je zelf buiten zit en er zijn binnen drie katten die zich met de procedure bemoeien. Eindelijk zit de nieuwe flap er in, ik ga met de oude naar de dierenwinkel om een nieuwe nieuwe. Die blijkt niet meer leverbaar in de heldere versie. Alleen de 'fumée' versie bestaat nog. Ik sta op het punt mij heel erg kwaad te maken, hoor dan de reden. Een fumée flap is voor de dieren beter zichtbaar, waardoor ze er met iets minder snelheid doorheen daveren.
Zouden we 2017 halen met één fumée flap?
Hier zien wij een canope, door Sneeuwuil gevonden op Marktplaats. Zoek aldaar naar 'kanoop' om een andere advertentie van dezelfde aanbieder te vinden. (De 'onze' is er al af!) Volgens de theorie is dit een vaas met de kop van een jakhals, maar wij denken dat het Okki d'r kop is. Bij het mummificeren moet je allerlei onderdelen van de toekomstige mummie verwijderen. Omdat de oude Egyptenaren de GFT-bak niet kenden bedachten ze een vaas om een en ander op te slaan. Deze vaas is een recente kopie, waarschijnlijk niet voor z'n oorspronkelijke doel gebruikt.
Sneeuwuil wil die vaas. Ze mag hem hebben voor €50,00 maar een probleem is het transport. Wij hebben geen zin om naar Haarlem te rijden, de verkoper ziet er tegen op om de vaas in te pakken en te versturen. Sneeuwuil biedt hem aan dat hij voor €50,00 een week in Suikervlied mag als hij dan de canope gratis meeneemt. Alles per e-mail, na dat aanbod blijft het dagenlang stil.
Nu reageert hij weer. Zijn schoonvader gaat over een week of zo naar Wolfheze. Toen die hoorde van het Suikervliedplan bood hij aan om een omwegje via Ermelo te maken. De verkoper heeft geen vacantie meer, hij wil dus niet in Suikervlied, maar hij wil toch die jakhals komen brengen. Terug gaat hij dan met z'n kortingskaart in de trein. (Haarlem-Ermelo:85 km, Ermelo-Wolfheze:42 km, samen 127. Haarlem-Wolfheze:108. Omweg 19 km.)
Ook voor logstof is Marktplaats onontbeerlijk. Maar de omweg valt me zwaar tegen.
woensdag 15 augustus 2007, 05:53 lees reacties
De laatste mooie dag, dus bosbessen plukken. De brokken conversatie die je opvangt gaan meestal over hoe je het beste kunt plukken. Dat soort info houd ik zo goed mogelijk geheim. Een ander fragment:
"Oma, als je een auto gaat kopen, moet je dan pinnen?"
Het antwoord kan ik niet helemaal volgen, oma heeft niet zo'n schel stemmetje, het woord 'bankrekening' vang ik wel op. Een heel goede vraag, met een vermoedelijk heel goed antwoord. Maar is dat nou het eerste waar je aan denkt tijdens de bessenpluk?
v.l.n.r.: Sneeuwuil en een vogelverschrikker
Dit is de echte vogelverschrikker: een luidspreker. Bij ons vorge bezoek hoorde je elke tien minuten een knarsend machientje dat nodig gesmeerd moest worden. Omdat het verschijnsel zich met grote regelmaat herhaalde ging je je afvragen wat het was: geen machine maar de electronische doodskreet van een vogel. Werkt goed, vogels zijn er niet. Minstens zo belangrijk: teken zijn er ook niet!
Omdat we nu op het veld bij de luidspreker mogen is de bessenbaas zo vriendelijk geweest het apparaat uit te schakelen.
Aansluitend, de Puttense boekenmarkt. Duurder dan Marktplaats, maar geen porto, zware boeken kopen dus. Sneeuwuil doet dat, ik zie een boek over Fokker wat me wel interesseert. Het beschrijft de geschiedenis van het bedrijf, ik zoek de jaren 1959-1960 op. Wat daar staat klopt met mijn herinnering. De verkoper zegt dat je bij aankoop van het boek een Fokker-stropdas cadeau krijgt. Nou, als er iets in staat is om mij over de streep te trekken dan is het wel een gratis stropdas!
Ik heb er wel een beetje zin in, maar hij vraagt €10,00 voor de combinatie. Bij het betalen van de bessen merkte ik dat ik nog maar €5,00 heb, de transactie gaat niet door. Sneeuwuil, ja, die heeft veel geld maar ik kan haar even niet vinden.
Omdat het nog steeds de laatste mooie dag is ga ik ook nog een rondje fietsen. Het is een week geleden dat ik die TGA had. Daarna was mijn geheugen weer net zo goed als daarvoor: slecht, dus. Met fietsen had ik meer moeite, verder dan een rondje van 20 km. kwam ik niet, na 15 km. dacht ik 'was ik maar thuis'. Pas nu heb ik weer het gevoel alsof ik in één ruk naar Marseille zou kunnen fietsen. Daar moet je dan wel stoppen anders gaat je fiets zo roesten.
Ik kom weer langs ons enige vennetje, dat met de libellen. Er is er nog één, die bereikbaar op het pad gaat zitten. Tenminste, hij doet alsof hij bereikbaar is, als ik iets te dichtbij kom slaat 'ie z'n vele vleugels uit en verdwijnt. Dan verdwijn ik ook maar...
dinsdag 14 augustus 2007, 06:20 lees reacties
Zaterdag een reisje, zondag een reisje, maandag een reisje, het kan niet op. Het maandagse reisje is wel wat kort: naar de Varenlaan. De Varenlaan in Ermelo, daar is de gemeentelijke begraafplaats. Onze 77-jarige buurvrouw op de Toverberg is gesneuveld. Ze werd min-of-meer gedoogd als permanente bewoonster van een huisje geheel gelijk aan Suikervlied. Haar echtgenoot woont in Ermelo, hij bezocht haar dagelijks. Deze lat-achtige relatie werd geïnspireerd door het syndroom van Ehlers-Danlos, waar zij aan leed. Het was wel een grappig maar zeer fel dametje, ondanks dat syndroom.
Uit de rouwkaart maakten we op dat je een half uurtje kon condoleren, dat er daarna een kerkdienst was en tenslotte de begrafenis. We willen ons beperken tot het condoleren: echtgenoot Jo die we kennen, een rijtje kinderen die we veel vager kennen. Als je dat rijtje hebt afgewerkt sta je vanzelf in de zaal waar de dienst gehouden zal worden, dat was niet de bedoeling. We maken toch maar rechtsomkeert en verdwijnen geruisloos. Wat zou er nu met dat huisje gebeuren?
Even naar AH, ik neem 'De Dag' mee. Bij gebrek aan beter, als ik me goed herinner vind ik 'De Pers' leuker. Er staat een amerikaanse grap in 'De Dag', die ik wel leuk vind. En het is echt amerikaans, hier is een van de vele engelstalige versies (uit 2003!): Where is Bob? Nog leuker dan de grap zelf vind ik het feit dat dit soort grappen gemaakt worden.
En nu weer eens heel wat anders!
maandag 13 augustus 2007, 06:24 lees reacties
Ik schat dat ik er minstens 100 keer langs kwam, Terlet, tussen Apeldoorn en Arnhem. De weg er langs was smal, liep langs de Woeste Hoeve. Vanaf die weg zag je een onduidelijk grasveld, met een aantal zweefvliegtuigen. Die zweefvliegtuigen zag je ook in de lucht, soms heel laag over de weg vliegend. De weg is al een jaar of twintig een echte autosnelweg zodat je nu weinig tijd hebt om naar de zweefvliegtuigen te kijken.
Er is nog steeds een actieve zweefvliegclub waar je terecht kunt voor onder meer vlieglessen en/of toeristische zweefvliegtochtjes. Leonard kreeg van Romke, voor z'n verjaardag, een start met een zweefvliegtuig en een start met een motorzwever. Omdat elk tochtje hoogstens een kwartier duurt moet dat binnen het uur kunnen. Dachten we.
Deze zondag gaat het gebeuren. Ik mag mee om te zien hoe dat gaat, Leonard en Romke komen mij afhalen. We moeten opschieten want Leonard moet zich om 14:45 melden. Dat lukt, we zijn ruim op tijd. Je komt eerst bij het grasveld wat je van de weg af kunt zien, maar je wordt daarna veel verder gestuurd naar een stuk wat door de glooiingen van het terrein verborgen bleef. We worden naar ene Wim gestuurd die op Leonard's achternaam reageert met de vraag of hij soms een familielid is van de Roscam Abbing die bij Fokker werkte. Leonard wijst op mij, ik meld dat er een jurist R.A. was die bij Fokker werkte. Ja, die bedoelt Wim, maar als ik zeg dat ik in het Electronisch Laboratorium werkte, bij van Graas, dan blijkt hij die ook te kennen.
Het hele vlieggedoe wordt geregeld door een groep heel enthousiaste vrijwilligers, het is niet verwonderlijk dat ze een beetje achterlopen op hun tijdschema. Maar om een uur of vier mag Leonard in de motorzwever. Een motorzwever is een toestel dat z'n motor gebruikt om omhoog te komen. Daar boven zet je dan de motor uit en je gaat zweven. Omdat Leonard enige vliegervaring met een 'gewoon' motorvliegtuig heeft mag hij start en vlucht zelf doen, alleen bij de landing helpt de instructeur.
Het is erg mooi weer, het is een erg mooi terrein, er is een heel leuke sfeer, er is van alles te zien. Je zit daar echt voor je plezier te wachten. Er is een heel gezin met een oma en piepkleine meisjes. Die moeten zwaaien naar oma die gaat vliegen. Dan moet de generatie tussen oma en de kleine meisjes vliegen, dat duurt allemaal even.
Als je zwever een echte zwever is dan heb je een sleepvliegtuig nodig om de zwever de lucht in te krijgen. Dat sleepvliegtuig is er wel, maar het is kapot. Een andere optie is om de zwever op te trekken als een vlieger. Dat gaat met 1500 meter kabel die heel snel door een lier wordt opgewikkeld. Die lier staat ergens onzichtbaar achter de horizon.
Dat optrekken gaat heel snel, als het vliegtuig op hoogte is wordt de kabel losgekoppeld, de zwever zweeft verder, de kabel valt op de grond. Die kabel moet dan weer afgerold worden, het uiteinde aan het volgende wachtende vliegtuig gehaakt. Die hele cyclus duurt nogal even maar eindelijk, 17:50, is het zover. Leonard mag voorin de zwever, de instructeur gaat achterin zitten. Ze gespen zich vast, we krijgen allerlei interessante details te horen, maar we wachten nog op de kabel.
18:00. Niet alleen het sleepviegtuig is kapot, ook de lier is nu overleden. De vlucht wordt uitgesteld tot een latere datum. We zien nog hoe een op het oog standaard zweefvliegtuig een luikje op z'n rug opent waaruit een komplete motor met propeller verrijst. Helaas is er maar één toestel die dat kunstje kent en dat is niet het toestel waar Leonard in zit.
Terug naar Ermelo, via dezelfde route die ik gisteren beschreef, Otterlo, Harskamp, Stroe, Garderen. Vijf uur onderweg, R&L nog twee uurtjes meer. Gelukkig hebben we de foto's nog...
zondag 12 augustus 2007, 06:09 lees reacties
Ik wordt overspoeld door spam. Veel duitse aandelen, veel on-line casino's, maar nog veel meer viagra. Op die laatsten verheug ik mij, wegens de namen van de afzenders. Die zijn van grote schoonheid:
Het lijkt wel alsof ze met de computer gemaakt zijn: een woord, een hoofdletter, nog een woord. Cyclist Anthracite, zo zou ik ook wel willen heten, hoeft die U er niet eens tussen.
Nog een Zwarte Zaterdag naar men zegt, maar niet op de Veluwe, zoals wij zien. We maken een heel mooi reisje via Garderen, Stroe, Harskamp, Otterlo, er is heel weinig verkeer. Ons reisdoel is Anja in Velp, die geeft een feest.
Ik ken Anja al heel erg lang, in 1969 werd ze twaalf. Ik had het kunnen zien aankomen, een feestje voor een vijftigste verjaardag in 2007. Kennelijk heb ik erg veel jaren niet goed opgelet, voor mijn gevoel kon ze niet veel ouder dan vijftien zijn. Maar nee, vijftig dus.
In Velp is een groot gezelschap aanwezig. Ik ken veel leden van dat gezelschap, nog meer leden zijn mij onbekend. Bij nader inzien blijken een aantal leden van de laatste categorie toch wel vagelijk bekend.
Ger, een heel oude vriend van de familie, daarvan weet ik zeker dat hij de oudste aanwezige is. Logisch nadenkend zijn Sneeuwuil en ik nummer 2 en 3 qua leeftijd, maar zo voelt dat niet. Er zijn drie hele jonkies, waarvan Olle er een is. Er is een categorie van de leeftijd van Anja's kinderen, ook heel duidelijk. Maar de rest, ik heb niet het gevoel dat die veel jonger zijn dan wij.
Nog iets bijzonders, ik kan iedereen redelijk goed verstaan. Meestal versta ik driekwart niet al er veel gepraat wordt, hier versta ik driekwart wèl. De ouders van Einar zijn er ook, Einar's vader en ik blijken een enigzins overeenkomstig Philips verleden te hebben.
We krijgen ook nog heel mooi voer, als er niets meer te halen is maken we het boven genoemde reisje in omgekeerde volgorde. Een heel geslaagd feest. Was het maar bijna 2017...
zaterdag 11 augustus 2007, 06:01 lees reacties
Sneeuwuil wil naar de Schoenenreus. Ze wil heel lang naar de Schoenenreus, gelukkig is er voor de winkel een bank. De lucht van een schoenenwinkel is even niet onaangenaam, maar je moet geen overdosis krijgen. Na heel lange tijd, een half uur of zoiets, komt Sneeuwuil naar buiten met tien schoenen voor €25,00. Heel goed gedaan.
Later. Een eindje fietsen. Weten jullie mijn cyste nog? Hij zit er nog steeds, een flinke knobbel in mijn linkerhand, soms hinderlijk na ver fietsen.
Nu heb ik 'bar ends' gemonteerd, dan kan je je stuur op nog twee andere manieren vastpakken. Bij een van die standjes voel ik de cyste bijna niet, ideaal. Minder ideaal is dat je in die stand niet bij de remmen kunt...
Ik fiets over heel smalle holle wegjes op de hei (de hei bloeit, maar dit terzijde), zo smal dat je met je trapper de kant raakt, beurtelings links en rechts. Dat was met de oude fiets zo, met m'n nieuwe fiets gebeurt dat niet. Rij ik toevallig op minder uitgeholde paadjes of ligt het aan de fiets?
De bar ends zitten vast met een bout die ik onvoldoende heb aangedraaid, er zit een heel klein beetje speling in. Ik rij even langs Suikervlied, eens zien of ik daar een passende inbussleutel heb. (ja, heb ik!)
De oude fiets staat nog in Suikervlied, ik meet de kleinste afstand tussen de trapper en de grond: 9 cm. Ik doe dezelfde meting bij de dikkebandenfiets: 12 cm. Dat mysterie is geen mysterie meer.
Nu maar hopen dat ik die 9 en die 12 kan onthouden tot ik thuis ben. Ik had een Revo aangeschaft, om zulk soort feiten onderweg niet te vergeten. Maar natuurlijk vergeet ik nu de hele Revo...
Bijna alle plekken waar geen poezen mogen komen zijn afgeschermd. Gaas naast de tv, plankjes om de videorecorder, schotjes naast de dvd-speler. Vorige nesten kropen achter de cv-radiator, ook die maakte ik met gaas onbereikbaar. Anemoon kan een schuifdeur open maken, toevallig gisteren maakt ik dat met een haakje onmogelijk. Iets te laat, Anemoon had al een grote lijmpot (met boekbinderslijm) geopend...
Tijdens de vorige nesten hadden we een heel strakke kringloopbank, met een heel rechte achterkant. Als je die tegen de radiator aanschoof kon er geen poes meer achter. Intussen heeft de kringloop zich voortgezet, we hebben nu een wat kleiner bankje met wat weelderiger rondingen. Vijf kittens passen daar heel goed achter, zijn dan onbereikbaar voor hun moeder. Op haar verzoek schroefde ik twee stukken triplex aan beide zijkanten van de bank zodat die nu ook de gewenste rechte achterkant heeft.
Het kost nogal wat moeite om die katten daar te houden waar wij ze hebben willen...
vrijdag 10 augustus 2007, 06:12 lees reacties
Links de grammen, onder de dagen. Na 28 dagen zijn de kittens ongeveer een halve kilo. Bij het eerste nest waren ze na 28 dagen precies even zwaar, kennelijk gaat alles goed. Zelfs de paarse lijn van Crocus gaat de goede kant uit.
De injectiespuiten zijn opgeborgen, ze hebben alle vijf geleerd van een schoteltje te eten. Drinken bij Bontje doen ze nog voor de aardigheid er bij.
Fietstocht naar Harderwijk. Moeilijk: jas aan/jas uit? Ik begin met aan, halverwege schakel ik over op uit.
Reisdoel: de dierenarts, om KMR te kopen. Dat wordt het derde blik, 3 x 26,95=80,85. Daarbij nog twee blikken vloeibare KMR, twee bezoeken aan de DA, we komen wel op €150. En dat allemaal om die paarse lijn in de grafiek omhoog te buigen, dat is aardig gelukt.
Een heel kort stukje, qua lengte doet het denken aan de stukjes die J.H.Donner schreef na z'n hersenbloeding. Jan Hein was schaakkampioen, Piet Hein, de minister, is z'n neef.
Sneeuwuil verwierf ergens een bundel met de stukjes die wekelijks in de NRC gepubliceerd werden. Ik zou ze eigenlijk in dat tempo moeten lezen, één per week. Dat doe ik niet, ik lees er wel tien per avond, ongeveer vijftien bladzijden. Vreemd leesvoer.
donderdag 9 augustus 2007, 06:12 lees reacties
Nog een reactie op de stereo rat:
Frank Abbing wrote: > J. J. Lodder schreef: >> Slangen wiegen ook met hun kop heen en weer >> om een concentratiegradient te schatten. >> En als dat niet uitkomt bewegen ze alleen hun tong, >> (waar ze mee 'ruiken') > > lijkt me een goede verklaring, dat kop zwaaien. > Vergroot in elk geval de meetbasis. 'Richting-' of 'stereoruiken' met de tong... Ze ruiken niet met de tong zelf, maar gebruiken hem om geuren over te dragen naar twee 'sensoren' in hun gehemelte (Jacobson-orgaan). De gespleten tong die twee monsters op zekere afstand neemt, zou samen met beide sensoren chemotaxis mogelijk maken. gr, Hein
Dat is in elk geval behoorlijk wetenschappelijk, maar de reactie op deze reactie lijkt me meer iets voor nl.filosofie:
Hein ten Horn wrote: > > [...] chemotaxis [...] Ach, hou toch op. Je bent in de wereld waarin je jezelf aantreft. Mark
Je steekt dus je gespleten tong in de lucht, op elke tongpunt verzamel je wat geurmoleculen, die draag je dan over naar je gehemelte. Nogal omslachtig, met een extra kans op meetfouten. Je zou een slang moeten blinddoeken en dan kijken of hij nog iets of iemand kan vangen. Maar nl.wetenschap gaat voornamelijk door over de al dan niet bestaande Intelligente Ontwerper.
Niet te warm, niet te nat, goed weer om bessen te plukken, we gaan weer naar de Pollekamp. Deze keer worden we naar veld 4 gestuurd. We lopen achter twee heel trage dames aan, beige onder het middenrif en roze daarboven, een kleurencombinatie die opvallend populair blijkt bij bessenplukkers.
Bessenstruiken staan in rijen, je kan pas aan het eind van een rij naar een andere overstappen. Je moet dus even uitkijken waar je aan begint, bij voorkeur niet aan een vakkundig leeggeplukte rij. De twee dames gaan samen in een rij, Sneeuwuil en ik ieder in een andere.
De meeste plukkers plukken licht gebukt, een hoogte van ongeveer een meter veertig. Daarboven vind je soms nog wat, maar daaronder veel meer. Als je er niet tegenop ziet om blauwe knieën te krijgen dan is geknield plukken aan te bevelen. Ik hoor een oma tegen een kleinkind: "Grote mensen kunnen niet zo goed bukken, maar kinderen kunnen dat wel. Je moet naar lage takken kijken, en dan onder de blaadjes". Hier is duidelijk een ervaringsdeskundige aan het woord.
Mensen praten hier heel ongeremd met elkaar omdat ze de anderen niet zien. Soms zitten die op minder dan twee meter afstand. Ik vermoed dat ik de twee eerder genoemde dames genaderd ben, de twee die samen bleven. Ik begrijp nu waarom ze samen bleven, om beter tegen elkaar te kunnen praten.
"Als je zo'n dikke bes ziet dan gaat je hand er als vanzelf naar toe", zegt de ene. Dat is heel mooi gezegd, ik verwacht een passend antwoord.
"Binnenkort is er weer de veiling" zegt de andere. Daar moet ik even over nadenken. Zouden ze met hun bessen naar de veiling willen? Het klopt dat ze bij AH ongeveer het vijfvoudige kosten, maar dat is natuurlijk niet de veilingprijs. De eerste weer:
"De veiling?" Die snapt het dus ook niet. Gelukkig wil de andere het wel uitleggen:
"Ja, wij wonen dus dicht bij de Eland, we gaan vaak naar zo'n veilig!" Als oud-Amsterdammer weet ik natuurlijk precies wat de Eland is, wij woonden er ook niet zover vandaan. Maar het verband met blauwe bessen ontgaat me.
Of zou ik nu aan het hallucineren zijn?
woensdag 8 augustus 2007, 06:05 lees reacties
Uit 'nl.wetenschap', 7 augustus, 09:25. Je kunt het hele omkaderde gedeelte overslaan, als je datum en tijd maar onthoudt.
"J. J. Lodder" <--ster.demon.nl> schreef in bericht news:--ster.xs4all.nl... > Jan den Hollander <-> wrote: > >> Frank Abbing wrote: >> > Er wordt beweerd dat ratten in stereo kunnen ruiken. Even googelen >> > levert erg veel bevestigende berichten op. >> > Mij lijkt het erg onwaarschijnlijk: >> > 1. rattenneusgaten zitten vlak bij elkaar. >> > 2. de verspreiding van een geur is in hoge mate afhankelijk van >> > luchtstromingen. >> > >> > Met googelen op rat stereo smell debunk vond ik geen zinvolle hits. >> > Is er hier iemand die mij kan overtuigen van ja of nee? >> >> Hoe dat zit met ratten weet ik niet, maar wal ik wel weet is dat een >> eenvoudige bacterie als E-coli perfect weet te vinden waar de hoogste >> concentratie foodstuffs zoals dextrose te vinden is. >> Ze doen dat dor de concentratie /in de tijd/ te meten. Als ze in een >> semi-random patroon rondzwemmen, maar dat patroon moduleren op grond van >> waargenomen concentratie verandering, dan komt zo'n bacterie >> uiteindelijk op de juiste plek terecht. Simpel recept: als de >> concentratie hoger wordt zwem je door in die richting; als het lager >> wordt verander je van richting en probeert het nog eens. >> Ratten zouden ook zoiets kunnen doen: Ze moeten met kun kop heen en weer >> bewegen, hun neus verschillende kanten opsteken, en zo bepalen waar de >> concentratie het hoogst is. Als je een ratje in de gaten houdt dan zal >> je zien dat die continue zijn kop heen en weer beweegt. Doen ze >> overigens ook om afstanden te schatten, omdat hun ogen aan de zijkant >> van hun kop zit waardoor er weinig overlap is tussen het visuele veld >> van de 2 ogen > > Slangen wiegen ook met hun kop heen en weer > om een concentratiegradient te schatten. > En als dat niet uitkomt bewegen ze alleen hun tong, > (waar ze mee 'ruiken') > > Jan > lijkt me een goede verklaring, dat kop zwaaien. Vergroot in elk geval de meetbasis. Frank Abbing
Omdat nl.wetenschap sterk vervuild werd door discussies tussen crea's en evo's dacht ik: laat ik eens een nieuw onderwerp erin gooien. Toevallig zagen we op NGC iets over ratten, onder meer bovenstaande bewering. Mijn opzet mislukte, nog meer reacties dan deze twee bleven uit. Terwijl ik dit tik is het nog steeds 7 augustus, wel wat later: 20:14. Even onthouden, 9:25, tijd van bovenstaande tekst.
Ik breng het autootje naar de Fordgarage voor APK en jaarlijkse beurt, loop dan naar huis, ruim een kilometer. De katten krijgen hun ontbijt. Ik mag mijn ontbijt pas als ik alle kattenbordjes heb afgewassen, een vaste gewoonte. Dan bekijk ik de e-mail en nl.wetenschap. Ik voeg een klein regeltje toe en stuur het geheel (het omkaderde stuk) naar de groep. Aardig samenhangend, wat tikfouten maar die zijn niet van mij. Nu, 20:19, weet ik nog wel dat ik de twee reacties op de rat gelezen heb maar niet dat ik daar weer op gereageerd heb.
Ik begrijp niet waarom, maar om ongeveer 15:00 komt de garagist hoogstpersoonlijk het autootje terugbrengen. Sneeuwuil had een afspraak met een taxi, maar die zegt ze af. We gaan met het autootje naar de huisarts, ik begrijp niet helemaal waarom, maar ik ga mee, als passagier. In één alinea twee keer 'ik begrijp niet waarom', dat vat het aardig samen.
De huisarts onderzoekt mij, zegt dat ik aan 'transient global amnesia' lijd, althans geleden heb. Die mooie buitenlandse term heb ik in elk geval goed onthouden. Het is me nu wel duidelijk dat mijn geheugen van 09:00 tot ongeveer 15:00 niet of nauwelijks gewerkt heeft, er kwam weinig uit en er ging bijna niets in. Volgens Sneeuwuil waren de jonge poesjes in die periode geheel nieuw voor mij.
Even googelen op 'transient global amnesia' levert geen verontrustende berichten op. Maar voor een weblog is het funest: er gebeurt van alles maar je herinnert je het niet of nauwelijks...
dinsdag 7 augustus 2007, 05:58 lees reacties
In Australië moeten ze de mortuaria vergroten omdat de dojen er niet meer in passen, in Ermelo is hetzelfde het geval met de poortjes bij de supermarkt. Ik sta in de rij bij de kassa, maar ik heb niets gekocht. Me langs een karretje wringen, dat lukt wel, maar de dame daar weer voor is nog breder dan een karretje. Juist tegen haar heeft het kassameisje een uitgebreid betoog over het verband tussen temperatuur, luchtvochtigheid en menselijk welbevinden. Het kassameisje lijkt wel wat op Marjon de Hond, het zou haar zus kunnen zijn. Ze gebruikt nog net niet het woord 'plaknacht'.
De dikke zegt niet veel terug, denkt waarschijnlijk 'temperatuur, luchtvochtigheid en dan ook nog zo dik', dan mag ze eindelijk verder. Bij Supercoop speelt zich dit af, waar het lekker koel is. Supercoop beweert de goedkoopste van Ermelo te zijn maar navullingen voor Knorr, die hebben ze niet. Ja, wel de groene, maar ik moet de gele hebben. Ik heb wel het vak gevonden waar ze zouden moeten zijn, naast het vak van de groene. Beide vakken zijn overvol, met groene. Zo merkt de vakkenvuller nooit dat de gele op zijn...
Dan maar naar Lidl, voor zure room. Die kan ik met m'n ogen dicht vinden, die is er ook in ruime mate. Naar de kassa, ik kies de kortste rij. Een dame met anorexia voor me, daar zou ik best langs kunnen maar ik moet eerst een kleine twee euro afdragen. De dame wil iets vreemds aanschaffen, zonwerende raamfolie. Ik kan het net niet goed lezen, maar het lijkt erop alsof die folie beweert 50% van de zonnewarmte tegen te houden. Een probleem is dat de kassa-scanner ook niet kan lezen wat er op de verpakking staat. De anorexiste zegt 'negennegenennegentig', maar de kassadame wil de juiste code intikken. Uiteindelijk lukt dat, de prijs blijkt €9,99, de rij wachtenden schuifelt verder. Overigens koopt ze die folie enkele dagen te laat...
Later, nu nog eens samen naar AH. Die heeft wel de gele navulling voor Knorr, voor vrijwel dezelfde prijs als Supercoop. Bovendien heeft AH het soort kattensnoep wat men wèl wil eten. Zo'n doosje met oren, daarvan heeft Supercoop maar één soort, terwijl er minstens vier soorten zijn. Geraspte gember blijken ze ook te hebben, wel erg duur. Vooral AH is een aanrader tijdens een hittegolf.
Meestal tik ik m'n log voor 88% de dag van te voren, maar er was zò weinig gebeurd dat ik 0% tikte. Nu merk ik dat je, als je in de juiste stemming bent, makkelijk een schermpje kunt vullen met niks. Zou ook dat met de temperatuur te maken hebben? Als die klimaatverandering doorzet betekent dat het einde van dit log.
maandag 6 augustus 2007, 06:27 lees reacties
Waar ben ik? Ja, in de buurt van Garderen, iets zuidelijker misschien. Ik ben steeds zandiger zandpaden gaan opzoeken tot ik geen mens meer zag of hoorde. Er is een gezin, met drie of vier kinderen, allemaal met dikke-banden-fietsen. Die ben ik vorige week al eens tegen gekomen, nu, op deze top-zondag dus weer, op een zandpad. Maar het pad wat ik nu neem is afwisselend mul zand en dikke modderbrei, daar zijn die kindertjes vast niet tegen opgewassen.
Ik stop even om me te oriënteren, dan zie ik een jong vosje over het pad lopen. Een eind verder gaat hij linksaf het bos in. Ik sluip naar het punt waar hij afsloeg, een stukje bos met veel varens en blijf een halfuur doodstil staan, camera in de aanslag. Nou ja, halfuur, het zullen wel 10 minuten geweest zijn. Dat vosje houdt zich ook 10 minuten doodstil, waarschijnlijk ziet hij mij wel. Ik doe een stap de varens in, besef dan dat die unieke foto van een gelukkig vossengezinnetje er weer niet in zit. Verder.
Ik behelp me maar met een schaap, die lopen niet zo hard en er staan geen varens in de wei. Dit schaap heeft een wei midden in het bos, met een zwart hokje dat hij als achtergrond voor de foto gebruikt.
Weer thuis, daar is de ideale diersoort, ideaal voor mijn fototempo dan. Twee slakken hebben teveel paringsscenes meegemaakt, ze gaan het ook eens proberen. Daarvoor klimmen ze eerst anderhalve meter tegen een muur op, kennelijk nemen ze 'hoogtepunt' wat al te letterlijk.
Straks hebben we niet alleen de kittens van Anemoon en Al Poontah maar ook jonge slakjes!
zondag 5 augustus 2007, 06:00 lees reacties
In Harderwijk is elk jaar een grote rommelmarkt op het kermisterrein. Meestal is er die dag net een orkaan of een wolkbreuk, maar dit jaar valt de marktdag op een prachtige zomerdag. We gaan er heen, gauw tussen twee voedingen van Crocus door.
Er wordt een schilderij aangeboden, mogelijk geschilderd naar bovenstaande foto van de Harderwijkse Vischpoort uit 1907. Ik had het eigenlijk moeten kopen maar het was veel te groot, minstens 1,20 meter breed, dat kan onmogelijk in ons huis. De foto laat, door de poort, een stukje gras en een stukje Zuiderzee zien. Je ziet ook dat het bouwwerk toen wit gekalkt was, na een restauratie is het nu baksteenkleur.
De schilder heeft alle bouwsels wit gemaakt, ook het huisje rechts. Het stukje Zuiderzee heeft hij bij het stukje grasveld getrokken en dat geheel zeer groen gemaakt. De personen heeft hij weggelaten, alleen een boerinnetje vissersvrouwtje heeft hij afgebeeld. Van achter gezien, ze is op weg naar de poort, ze is de reden voor mijn grote belangstelling voor dit kunstwerk. Onbeschrijfelijk, ik zal het maar eens uit mijn herinnering natekenen:
Een foto van het schilderij was overtuigender geweest maar het werk staat voor de kraam op de grond. Daarom staan er telkens mensen voor. Op de kraam ligt een schilderij van dezelfde meesterhand, wat kleiner, dezelfde Vischpoort met hetzelfde probleem. Hier zijn de schaduwen zo vaag dat het alleen opvalt als je de grote versie gezien hebt.
Ik gebruikte al de afkorting ENS, ik wil er eentje bijmaken: ENSSZBUITBU. Betekenis: Even Naar Suikervlied, Sneeuwuil Zoekt Boeken Uit, Ik Trek Bomen Uit. Omdat dit veel te lang is en onmogelijk te onthouden ga ik deze afkorting afkorten tot ENSBUIT.
ENSBUIT, dus. En even ons oude papier weggooien in Huub z'n container. Het is nog steeds waanzinnig mooi weer, gelukkig zijn er veel bomen die te groot zijn om uitgetrokken te worden, er is dus schaduw. Na een tijdje wordt het me toch te warm, ik ga de ramen afspuiten met veel water. Aan de voorkant is een klein raam met veel spinnewebben, aan de achterkant is een veel groter raam met veel van alles. Omdat dat raam zo zonbeschenen is zie je veel beter dat het vuil is. Het heel grote zijraam laat ik zoals het is. Ten eerste omdat daar vuil helemaal niet opvalt en ten tweede omdat daar onze voorraad brandhout ligt.
Sneeuwuil heeft een grote tas met boeken die ze kwijt wil. Ze gaat die een beetje aantrekkelijk naast de oudpapier container zetten. Dan is het weer tijd voor Crocus z'n voeding...
zaterdag 4 augustus 2007, 06:03 lees reacties
Voor het eerst dit jaar, naar de blauwe bessenkwekerij. Vorige jaren kon je bakjes bessen kopen, maar die mogelijkheid voor luie mensen hebben ze afgeschaft, je moet zelf plukken. Al dat slechte weer van de vorige maand stemt ons niet hoopvol wat rijpe bessen betreft, maar dat blijkt mee te vallen.
Ik heb ongeveer een kilo geplukt, dan begint het me veel te warm te worden. Sneeuwuil gaat nog even door, die haalt de twee kilo. Ruim een uur geplukt, nu moeten we weer gauw naar huis, Crocus moet eten!
Crocus wordt nog steeds gevoed met injectiespuiten. Met KMR, die kittenmelk, gaat dat prima. Prima tot het moment dat hij er genoeg van heeft, dan krijg je er niets meer bij. Hij krijgt ook gemalen runderhart, probleem daarbij is dat de spuit verstopt. Aan de spuit zit een plastic tuitje waar een gewone gebruiker de stalen injectienaald op kan zetten. In dat tuitje zit een gaatje van ongeveer 1 mm. doorsnede. Dat gaatje wat groter maken kan niet, dan blijft er van het tuitje niks over.
Ik vind een extra grote spuit, ooit gebruikt om inktpatronen voor printers te vullen. Die spuit is dan wel groot, maar het tuitje is net zo klein als van de andere spuiten. Ik zoek een geschikte ballpointpen om een dikker tuitje met een groter gat van te maken. Die pen vind ik, weg met het originele tuitje, nou nog een passend gat in de spuit. Dat lukt, met secondenlijm plak ik alles aan elkaar.
Crocus krijgt nu in een keer bijna 20 cc hart/melk mengsel naar binnen. Dat lukt, omdat hij het lekker vindt. Reken het weer even om naar jezelf: je weegt minstens 100x zoveel als Crocus...
vrijdag 3 augustus 2007, 06:33 lees reacties
Dat bericht over printers staat al ruim een etmaal bij NU. Ik dacht, dat rectificeren ze wel, dus laat maar. Net bij AH de 'Dag' meegenomen, daar staat precies hetzelfde bericht in. Trouw, RTL, De Stentor, AD, allemaal hetzelfde. Maar er is er een die wel weet waar het over gaat...
Printers, te kort door de bocht. Kantoorprinters, wat zijn dat? Laserprinters, ja eindelijk, maar dat wisten we toch al tamelijk lang?
Rare jongens, journalisten.
Naar de Kringloper in Putten, daarna naar de scharrelslager. Bij ons vorige bezoek, twee weken geleden, kondigden we aan minder runder- en lamshart te gaan afnemen. Nu nemen we twee dozen mee, voller dan ooit te voren. Heb ik iets gemist?
Crocus is ook al aan het hart, dat zal het zijn. Sneeuwuil maalt een portie runderhart zo fijn mogelijk, 5 cc daarvan wordt in een injectiespuit gelepeld. Als Crocus genoeg heeft van de melkspuit krijgt hij een hartspuit, dat vindt hij geweldig.
Sneeuwuil kocht bij de Kringloper twee spierwitte hemdjes à €0,25 voor mij, ideaal om mee te fietsen. Er moet wel een tekst op komen, wat nog vrij kostbaar is. Op de bontgoed site staat nu een aankondiging over de zwangerschap van de zusjes. Als die ieder acht kittens krijgen moeten we straks zestien dieren verhandelen. Dan is een beetje reclame wel gewenst.
donderdag 2 augustus 2007, 06:26 lees reacties
Vroeger, in Radewijk, had ik drie problemen. Voor 1 april de belastingaangifte, dan de APK van de auto en tenslotte de APK van de kampeerauto. Toen we naar Amsterdam verhuisden had ik nog maar twee problemen: de kampeerauto verdween. De 'gewone' auto verdween bijna ook, maar de dieven kwamen niet verder dan het stelen van het stuurwiel. Er waren dus nog steeds twee problemen. Nog twee verhuizingen, de problemen bleven dezelfden.
Nu heb ik 367 problemen. Elke dag een weblog, dat zijn 365 problemen erbij en dan heb ik het nog niet over de schrikkeljaren. Even de computer laten tellen, in totaal zijn er 1432 logjes, gelukkig niet allemaal erg problematisch.
Lang niet gefietst, ik ga het weer eens proberen. Een stukje Postweg, het bos voorbij Elspeet, van daar richting Vierhouten, daarna het Speulderbos. Er gebeurt niets bijzonders, op de echte fietspaden is het druk maar op de zandpaden is, zoals meestal, helemaal niemand. Ik ben daarom nog steeds enthousiast over de dikke fietsbanden. Ik probeer de druk per vierkante centimeter uit te rekenen van die banden op het zand. Empirisch vastgesteld: druk is laag genoeg om over in plaats van door het zand te rijden. En dan al die versnellingen, je rijdt voor je plezier een helling met mul zand op.
Midden in een doodstil bos opeens een zeer luid gesprek, meisjes zo te horen. Als ze in het zicht komen blijkt het eerste meisje een wagentje met een paard te mennen, het andere meisje rijdt daar wat meters achter op een ander paard. Waarom gebruiken ze hun mobieltjes niet?
Weer thuis, daar zit Bert R. Hij fietste ook een stukje Postweg en ook het Speulderbos, maar dan vanuit Utrecht. Ik legde 50 kilometer af, ik vermoed Bert een tiental kilometers meer. Met dit verschil dat hij nog maar op de helft van z'n tocht is.
A.s. dinsdag: autootje naar de APK...
woensdag 1 augustus 2007, 06:05 lees reacties
Weer uren besteed aan het kattenkleurending, alleen maar om de interne code (javascript) mooier te maken. Het is nu heel mooi, maar jammer genoeg is er waarschijnlijk maar één lezertje die iets van javascript snapt. Terloops vond ik ook nog een foutje, waardoor soms een kitten onzichtbaar bleef. Dat is dan weer fijn voor lezertjes die in katten-genetica geïnteresseerd zijn, ik vermoed ook daar geen 100% te scoren.
Misschien met wat kattengenetica in de praktijk: zowel Al Poontah als Anemoon vertonen de zo zeer gewenste roze kleur van de tepeltjes: Diesel heeft het toch echt wel 'gedaan'!
Er is nog iets wat mij voortdurend bezig houdt, en dat is de KMR waarmee Crocus grootgebracht wordt. Bijna niet actueel meer, hij eet al kip en hij lijkt bij Bontje te zuigen, je krijgt die KMR er bijna niet meer in.
Toch moest er een nieuw blik KMR geopend worden. Daardoor kon ik zien hoever het gevuld was, ongeveer 55 mm. De diameter van het blik is 100 mm, het poedervolume is dus 52 x pi x 5,5=432 cc. Bovendien kwam er een maatschepje vrij met deze afmetingen:
22x13,5 en 34x18, (doorsnee x hoogte, mmm.), volumina: 1.12 x pi x 1.35=5 cc en 1.72 x pi x 1.8=16 cc.
Nu de tekst op het blik nog. Nee, dit is al te saai voor de lezertjes. Via allerlei kronkelpaden probeer ik aan te tonen dat mijn KMR berekening klopt. Dat lukt, het klopt echt, maar ik bespaar jullie verder gekronkel. De kittens zijn dus aan de kip:
Bontje zegt: "wat doe je met m'n kind?", maar ze denkt: "ik wil ook kip".
Crocus zegt: "hou op, ik zit tot me nek toe vol". De twee andere kittens zeggen niets maar ze denken "kip, wat is dat?" Al Poontah zie je op haar rug, wat die denkt kun je raden:
Anemoon en, buiten beeld, Okkie denken eveneens KIP. Dit voedingsexperiment werd voortgezet door de twee zwervende kittens in de mand te zetten en vervolgens de mand inclusief Sneeuwuil in een apart kamertje te zetten. Wat er daar precies gebeurde onttrok zich aan mijn waarneming, maar de kip was op.
Nog even naar juli?