frankslog

Ga naar 2007!

zondag 31 december 2006, 09:22 lees reacties

Hier heb ik lang naar gezocht, de 250.000 klapper.

zondag 31 december 2006, 07:25 lees reacties

Was dat gisteren, dat we met Wolfi naar de dierenarts gingen? Ja! Vandaag bedenken we dat de kittens nodig ontwormd moeten worden. Volgens de theorie worden ze al met wormen geboren. Als die wormen net zo snel groeien als de kittens dan zijn het al enorme worme. Ontwormen dus, maar we hebben het spul niet en de DA krijgt een heel erg lang weekend.
Het is zaterdagmorgen, 11:15, Sneeuwuil vermoedt dat de DA tot 12:00 open is. Ze belt even om te horen of die tijd klopt en of Flubenol echt het goeie spul is. Nee en ja is het antwoord, ze sluiten om 11:30.

Het is intussen 11:20. Ik spring in het autootje en race naar Putten. In de oogsttijd was dat nooit gelukt, dan is de Putterweg verstopt door trage trekkers met hooiwagens, nu gaat het goed. Je moet wel weten dat de kortste weg niet de snelste is, maar ik ben om 11:28 bij de DA. In de wachtkamer blijken nog wachtenden te zitten, ze waren vast nog wel wat meer minuten blijven wachten. Ik krijg de gewenste tubes, race dan nog even naar een andere Puttense winkel, ben om 11:45 weer thuis.

Ik doe andere kleine werkjes, zoals bijvoorbeeld het opruimen van de webcam. Goed onthouden met welk programma ik die liet werken zodat ik 'm bij het volgende nest al 10 minuten voor de bevalling kan installeren. Even een e-mail bekijken, zulke facturen krijg ik graag. Dan belt de slager. Door al dat kerstgedoe is onze interne weekklok zo van slag dat we vergeten zijn het kattenvoer af te halen. De slager sluit niet alleen 1 maar ook 2 en 3 januari, hij vreest dat de katten zullen verhongeren als we pas de 4de het diepgevroren hart komen halen.

Nog uren de tijd, dat levert geen spannende verhalen op. Die twee ritten naar Putten waren niet nodig geweest als ik gisteren wat beter had opgelet. Maar dan had ik helemaal niets logbaars gehad...

zaterdag 30 december 2006, 06:23 lees reacties

Op 1 december voor 't laatst naar de dierenarts, je zou er ontwenningsverschijnselen van krijgen. Maar nu zit Wolfi z'n ene oog dicht, iets te wild gevochten? De DA wil geen zalfje verstrekken zonder 'm gezien te hebben. We sluiten de kittens op in het zijkamertje om te voorkomen dat we straks 12 dichtzittende oogjes erbij krijgen. Dan naar Putten, de DA geeft (ik bedoel verkoopt) een zalfje. Wolfi kermt nog steeds erg bij het autorijden, zwijgt bij het rode stoplicht. Zalf in z'n oog lijkt hem niet zo heel veel te kunnen schelen.

Het voortdurende achtergrondgedruis van vuurwerk is niet zo heel erg, al die euroos die in rook opgaan vind ik erger. Het voortdurende gedruis van de buurman, dat is pas erg. Het lijkt wel alsof hij meer dan tienduizend gaten in de muur wil boren. Ook daarvoor helpt de DA: als we terugkomen is de buurman verdwenen, met hem alle metselaars, loodgieters, timmermannen, stucadoors en huisschilders. Nu rammelt onze voordeur nog, die moet op de knip.

Als je de grens voor 'legaal' verruimt dan zijn er als bij toverslag minder dingen illegaal. Ik hou wel van pragmatische oplosssingen maar dat verruimen van de grens voor knalvuurwerk kan ik minder waarderen. In een tv-journaal zag ik een mannetje dat heel blij was met dat zwaardere geknal, "anders was ik naar België gegaan!" Zo op het oog een heel gewoon mannetje, een jaar of 35, leek niet steenrijk (maar daar kan je je in vergissen).

€70000000 70/16=4,37. Dat bedrag valt een beetje tegen. Die 16, dat zijn alle nederlanders die samen €70 aan vuurwerk besteden. Zelfs als je alle babys en bejaarden wegstreept en dan de vuurwerkhaters verwijdert blijft het een bedragje van niks. Die lui denken ook nooit eens aan een weblogger.

Zolang ik mij kan herinneren koester ik een diepgevoelde haat jegens knalvuurwerk. Een mooie vuurpijl, daar kan je me midden in de nacht voor wakker maken, dat doen ze dan ook. Helaas doen ze dat ook, al nachtenlang, voor knalvuurwerk...

vrijdag 29 december 2006, 06:57 lees reacties

Bezoek van Janny de Jong uit Ede. Daar gingen Azzurro en Abrikoos naar toe. Nu wil ze ook Bimba nog hebben, maar ze gaat haar wel Brechtje noemen. Daar gaan heel wat uren mee heen, maar je moet wat over hebben voor een goede klant. Daarna nog even boodschappen.

bontgoed.nl©

De fietsenwinkel verkoopt vuurwerk. Binnen 10 meter van de winkeldeur staat een rechthoekige kartonnen doos, bevattende ongeveer 30 eveneens kartonnen cylinders. De doos is ongeveer 30x25x20 centimeter. De cylinders zijn helemaal leeg.
Aan schroeiplekken te zien is dit een stuk vuurwerk geweest, in de etalage van de fietsenwinkel zie ik ze in hun oerstaat: €47,50. Een arm kindje heeft een heel jaar gespaard, een heel jaar gedroomd van dat vuurwerk, eindelijk... nou, bedenk zelf maar een slot aan dit verhaaltje. Er moet wel uit blijken dat het kindje voor geen meter deugt.

Later loop ik nietsvermoedend de boekwinkel binnen, stuit ik op het nieuwste D 'Agostini product, een robot. Bij Agostini gaat het om dingen die je zelf moet samenbouwen uit pakketjes die eens per week verschijnen. De eerste aflevering kost €1,95, stukjes robotkop. Er is een geschrift bij, als je dat goed bekijkt zie je dat de volgende afleveringen €9,95 kosten. Als je nog langer studeert, tot op de kleinste lettertjes, dan zie je dat er 75 afleveringen zijn...

Wel weer wat italiaans geleerd: Dimenticato la password?

Nog even een conclusie: als je een kleine €750 aan robots wil gaan besteden kan je beter even bij Lego kijken: veel leuker, voor veel minder dan de helft.

donderdag 28 december 2006, 06:16 lees reacties

Dit logboek heeft z'n eigen postbus. Die wordt regelmatig gevuld door de trouwe lezertjes, maar een enkele keer komt er ook wat spam binnen:

Deze kwam wat laat voor kerstmis. Alle spamfilters herkennen uiteraard het woord viagra, toch kwam dit er door. Best handig gedaan: dit is een plaatje van een tekst. Voor de computer is het een afbeelding als een andere, om dat als tekst te zien is niet onmogelijk maar wel erg tijdrovend. Wat Hirsch Ballin zou kunnen doen is klikken op dat ding, een pakket bestellen, de afzender arresteren.

Ik heb het geprobeerd, iets bestellen. Ik kwam (via een klik in de originele mail, niet via deze kopie!) op een site terecht met allerlei medicamenten. Ik klik Viagra aan en het eveneens aangeboden Nymphomax. Uiteraard de grootste verpakking, dat is het voordeligst. Maar echt iets bestellen is me niet gelukt. Meestal bereik je een punt waar je uitgenodigd wordt om met je euroos over de brug te komen, dat is hier onvindbaar. Reclame maken voor iets wat je niet kunt kopen, dat is dubbel erg. Maar hoe komt die spammer aan mijn e-mail adres?

Ik kreeg dezelfde spam al eerder, van een andere afzender. In de code van beide e-mails vind ik rikenkarlijn.nl. Hoe die iets met mijn log te maken hebben snap ik niet. Ja, Rik nog wel, maar Karlijn? (Wel een leuke naam voor iemand uit het K-nest, Karlijn, in 2010).

Wie genoeg heeft van de webcam kan nu twee filmpjes bekijken. (Spring- en waggeloefeningen, onderaan het lijstje) De kittens kruipen voortdurend uit de mand, die heeft Sneeuwuil daarom weggehaald. Om de een of andere reden vallen ze bijna nooit van de bank. Gebeurt dat toch, dan kunnen ze op eigen kracht weer naar boven klimmen. Kennelijk beschouwen ze het bankoppervlak als het centrum van het heelal. Of zouden ze weten dat daar de kans het grootst is om een melkbron aan te treffen?

woensdag 27 december 2006, 07:13 lees reacties

Een van de grote levensvragen van de moderne mens is: "Heb ik bereik?". Vooral Huize Suikervlied vinden veel mobiele telefoons een tikkeltje te tele. Van onze twee kerstparen was er altijd wel een paarhelft die wèl bereik had, geen communicatieproblemen dus. Toekomstige gegadigden: met KPN of Vodafone kan je bellen in Suikervlied, van andere providers is dat allerminst zeker.

Dinsdagmorgen belde Iris. Maandagavond had ze in Suikervlied een kerstmaal aangericht voor Auke's familie minus Corrie. Na het puinruimen kwamen I&A een uurtje poesjes kijken, daarna een uurtje Corrie kijken. Die ligt namelijk in het Apeldoornse ziekenhuis met astma. Daarna kwamen ze terug, hier had Sneeuwuil een kerstmaal aangericht voor I&A, wij mochten meedoen.

Kunnen ziekenhuispatiënten vandaag de dag Internetten? Lastig zoeken, in Groningen of Eindhoven, daar wel, maar Apeldoorn? De meeste ziekenhuizen melden wel dat je ze op het www kunt vinden, nadat je ze al gevonden hebt. Maar ze zwijgen over het stopcontactje naast elk bed voor de kabel tussen laptop en de buitenwereld. Een laptop huren zoals je een tv huurt in een ziekenhuis, dat moet kunnen. En hee, tv bij je bed is heel gewoon, internet over de tv-kabel is ook heel gewoon, de infrastructuur is er dus al. Agnes Kant moet daar maar eens achteraan.

Auke heeft een intrigerend boek bij zich "The singularity is near". Ik zou het wel willen lenen, maar Auke heeft het nog niet uit. Er is wel een website waar de 672 bladzijden aardig worden samangevat. Auke en ik geloven in kunstmatige intelligentie, Auke wel veel meer dan ik. De schrijver van T.S.I.N. gelooft er heel erg in. Nader bericht volgt, maar dat kan nog wel even gaan duren...

Wat de webcam betreft, trouwe kijkertjes hebben het al gemerkt: de poesjes worden zo bewegelijk dat ze veel tijd buiten het bereik van de cam doorbrengen. 31 december is een mooie datum om met de cam te kappen, maar ik weet niet of we dat halen!

dinsdag 26 december 2006, 06:03 lees reacties

Dat is nou eens een geloofwaardig NU bericht. Water inpakken, daarvoor moet je hoogbegaafd zijn, tenzij je een literpak Bar-le-Duc koopt. Twee literpakken in dit geval. Een mobiele telefoon ter grootte van een literpak, die koop je natuurlijk ongezien van een onbekende. En dan nog een precies bijpassende laptop! Kortom, dit verhaaltje lijkt me 100% nonsens.

De tekst staat al een paar dagen bij NU. Ik ben behoorlijk diep gezonken om dat nou nog eens te gaan gebruiken, maar ik kon het niet laten toen ik de alinea hierboven in gedachten schreef. Je zou bij dat soort berichten willen weten hoe ze tot stand gekomen zijn. Zou de betreffende NU-redacteur woensdagmorgen bij het krieken van de dag ontslagen worden?

Het kan natuurlijk ook dat de koper voor €495,50 vergokt heeft en nu een smoes moet bedenken. Hij haalt bij de kringloper een laptoptas en bij AH twee pakken water. Daarmee komt hij thuis: "Kijk, een telefoon en een laptop! Voor maar vijfhonderd eurietjes! Hé nee, 't is weer water..."
Z'n vrouw vindt dat zo opmerkelijk dat ze meteen NU belt. Zoiets moet 't wel zijn.

Nou, kerstmis dus:

Onze levende kerststal. Jozef, Maria en niet minder dan zes Jezuskes.

Lisa en Einar zijn naar een ander kerstadres vertrokken. Iris en Auke zitten nu waarschijnlijk in Suikervlied, dat onttrekt zich voorlopig aan onze waarneming.

maandag 25 december 2006, 06:17 lees reacties

'De burger van Delft' heb ik uit, het leest als een detective. Net op tijd, dan moet ik naar het station. Lisa en Einar komen aan zonder een milliseconde vertraging. Zie voor Einar: reacties november. Voornaamste reisdoel: kennismaken met de kittens. En voor ons: kennismaken met Einar. Zowel het een als het ander valt niet tegen. Secundair doel: een nachtje in Suikervlied voor L&E.

Lisa wil eigenlijk Bennedik wel hebben. Helemaal ondenkbaar is dat niet, Bennedik mag per 1 maart de wijde wereld in. Lisa krijgt ergens na die datum woonruimte aan het Neude te Utrecht, misschien is het toch beter als ze wacht op een product van de C-serie.

Als er op Aarde net zoveel vrede was als in onze woonkamer dan hadden ze die bijbel nooit volgekregen. Het enige mes dat getrokken wordt dient om een taart te snijden. 'Staart te snijden', tikte ik zojuist, denkend aan de volgende zin: Poontah stak haar staart in brand door hem in een kaarsvlam te houden. Ze doofde 'm ook weer, het stonk wel enorm.

Toch wel een rampje dus. Omdat je met kerstmis niet mag liegen beken ik nu dat die staart eigenlijk een dag eerder in de fik stond. En dat je er bijna niets van ziet, Al Poontah heeft nog erg veel vacht over. Geen andere rampen, dat schiet niet op. Gelukkig herinner ik me een droom:

Sneeuwuil wil opeens naar Spanje. Ze wil naar een aantal spaanse kattenshows en naar de zee. Ik werp tegen dat Iris nog komt, Sneeuwuil vindt dat die wel meekan. Met dat kleine autootje dat hele eind rijden, erg veel zin heb ik er niet in. Dan bedenk ik dat we geen passen hebben. Gered: het loket van de gemeente gaat pas woensdag weer open!

Verklaar dat maar eens. Dat Sneeuwuil naar een kattenshow wil, dat zou nog wel kunnen. Maar ze wil absoluut niet naar Spanje, ze wil maar nauwelijks langer dan 10 minuten van de kittens weg. Ik wil wel wat langer, maar ik wil absoluut niet meer dan 10 kilometer rijden. Onbegrijpelijk.

zondag 24 december 2006, 06:13 lees reacties

Sneeuwuil is familie van Jacobus Arminius. Jacob z'n vrouw had een schort. Dat schort is in de familie bewaard gebleven als 'het schortje van Grootje Arminius'. Het kwam terecht bij Sneeuwuils moeder. Die wist precies hoe je oude textiel moest behandelen, wassen in karnemelk of zoiets.

Uiteindelijk erfde Sneeuwuil het. Omdat zij geen zin had om het te wassen en ook geen zin had om het te gaan dragen zocht ze een passende bestemming. De museale belangstelling voor textiel is vrij beperkt, tenslotte wilde het Rijksmuseum het wel hebben. Dit tot grote woede van neef Pieter van der Hoeven, die vond dat het schortje beslist in de familie moest blijven. Dat is nooit meer helemaal goed gekomen, met Pieter.

Dit heeft wel tengevolge dat wij de eeuwigdurende dankbaarheid van het Rijksmuseum moeten ondergaan. Met grote regelmaat krijgen wij dure drukwerken toegezonden, die soms best de moeite van het doorbladeren waard zijn. Maar nu kregen we een echt boek, nou ja, boekje. 'De burger van Delft', over het schilderij dat nogal veel in het nieuws was.

Twee jaar geleden was het nieuws omdat het werd aangekocht voor 11,9 miljoen. (Ja, toen hadden we de € al.) Nu weer, omdat het niet de burgemeester maar iemand anders blijkt te zijn. Ik ben tot bladzij 50 gekomen, het is erg leuk om te lezen. Extra leuk als je Delft een beetje kent.

Maar 126 bladzijden, daar haal ik de tweede kerstdag niet mee...

zaterdag 23 december 2006, 06:36 lees reacties

Vroeger maakten we niet alleen ruzie over de bediening van de afstandsbediening, maar ook over de bewerking van de kittenfoto's. Dat hoeft nu niet meer, Sneeuwuil kan het zelf! Die kittens kunnen heel griezelige flitsogen krijgen op de foto, die kleurt ze allemaal met de juiste gradatie zwart. Bovendien knipt ze alles er af wat niet mooi genoeg is.

Mijn taak is om ze toe te voegen aan de kittenpagina. Dat is een reeks administratieve handelingen die bij het eerste nest erg gecompliceerd was. De les daaruit was dat je beter goed kunt nadenken voor je ergens aan begint. Dat je daar op je 71ste nog achter komt is mooi. Ze staan er dus op, de nieuwe foto's.

De foto's zijn maar een vage afspiegeling van de werkelijkheid. Die kittens liggen namelijk 80% van de tijd te slapen, of halfslapend te zuigen. De overige 20% proberen ze te lopen en uit de mand te klimmen, beide pogingen met enig succes. Het duurt niet lang meer of ze verdwijnen uit het bereik van de webcam.

Die webcam is ook een bron van veel problemen. Ik ben nog steeds bezig te proberen mijn oude laptop ertoe te brengen om met de webcam samen te werken, tot op heden is dat niet gelukt. De webcam werkt goed met de nieuwe laptop, zelfs als ik daar, zoals nu, op zit te tikken. De nieuwe laptop heeft wel de neiging zichzelf uit te schakelen als ik hem niet gebruik. Kijkertjes, als het beeld lang niet verandert dan is de laptop weer in slaap gevallen.

Nu komt er ook nog een berichtje van de provider: de webcam verbruikt teveel megabytes. Als ik daar niets aan doe wordt 'Bontgoed' tot 1 januari het zwijgen opgelegd...

Ik had nog een stukje 'militaire dienst'. Het was me iets te technisch geworden, kijk maar. Zal ik het maar wissen?

vrijdag 22 december 2006, 06:38 lees reacties

Windstil, niet koud, ik fiets naar een winkel in Putten. Dan over de Postweg naar de Ermelose hei.

Bij de schaapskooi is een zandpad dat voornamelijk door auto's bereden wordt. Vandaag niet, er staat maar één bestelwagentje, dat van de herderin. Het pad is heel glad en geel, de schapen komen hier nooit. Daarom valt een vreemd spoor nogal op. Ik zou een foto kunnen maken, maar dan moet ik eerst m'n wanten ergens laten, dan de camera ergens vanonder m'n jas uitgraven, te lastig. Ik teken het wel even:

Raadselachtig?

Het stinkt een beetje naar lege wijnvaten bij de schaapskooi, heel onverwacht. Even verder zie ik dat er werkelijk een enorm wijnvat voor de ingang staat. Die ingang is buitengewoon stuntelig versierd met dennentakken, ze zullen wel weer iets gaan doen met kerstmis. (Ja, iets met glühwein)

Er is mens noch dier te zien in het bos of op de hei. In de verte zie ik wel iets, het lijkt wel een dik wit touw. Echt heel dik, zo'n anderhalve meter. Als ik wat dichterbij ga kijken blijkt het de schaapskudde te zijn, door een geul in het terrein doen de schapen alsof ze een touw zijn. Nog wat dichterbij zie ik een mens, de herderin zit op een klapstoeltje naast de kudde. Ze weet zeker niet dat ze leunend op haar staf in de verte hoort te staren.

De honden hebben niet veel te doen, ze komen op mij af. Ik ben even bang dat ze me naar de kudde willen drijven maar ze maken me duidelijk dat ze alleen maar over hun kop geaaid willen worden. Dat doe ik dan maar, diervriendelijk als ik ben.

donderdag 21 december 2006, 06:30 lees reacties

Dat artikel in Trouw waar ik dinsdag naar linkte heeft op dit moment 54 reacties opgeleverd. Ik zou nou graag een statistiekje maken, voor, tegen, neutraal, om te zien of we toch nog moeten emigreren. Ik bedacht dat de 'voors' meestal niet reageren, de 'tegens' tellen te zwaar, de situatie lijkt gunstiger dan hij is. Ik ga voorstellen om op het stembiljet voor de Statenverkiezing de vraag "Vindt u dat de overheid moet zingeven?" toe te voegen.

Dit artikel in Trouw vind ik niet geweldig.

Een voordeel van het vroege donker is dat je op een wandeling in veel huizen kunt binnenkijken. Een aantal is aardedonker, waarschijnlijk tweeverdieners. Een aantal is schamel verlicht, bij die mensen moet de overheid eens wat aan zingeving doen. De meerderheid heeft de een of andere vorm van kerstverlichting. Opvallend is het aantal kamers met een grote kerstboom in de ene hoek en een kleinere in de hoek daartegenover. Beiden natuurlijk met lampjes.

Zoals ik gisteren al zei, ook wij ontkomen niet helemaal aan de kerstverlichting. Wij hebben een kerstboompje van ongeveer 20 centimeter, geïntegreerd met pot en lampjes, erg handig. Voorts hebben wij een verlichte ster die maar niet parallel aan de ruit wil hangen. Daarbij dan nog het lampje dat voor de webcam de poezenmand verlicht. Kortom, het lijkt hier wel kerstmis.

Ik kocht touw op 8 october 2004, langer geleden dan ik dacht. Daarmee omwoelde ik de krabpaal, zie 13 oktober voor het resultaat. Het blijkt dat twee jaar voldoende is om dat touw van 10 mm. helemaal door te krabben. Ik moest een hele klos touw kopen, veel te veel dus. Die klos stond te wachten op dit moment: kerst 2006. Omdat we onze bezoekers niet willen confronteren met de deplorabele staat van de krabpaal heb ik 'm van nieuw touw voorzien. Er is nog genoeg op de klos om dit in 2008 nog eens te doen.

Vraag: eten houtwormen touw? Ik kan dat niet goed vaststellen, wel is duidelijk dat er nogal wat actieve houtwormen in de paal zitten. Ze zijn nog niet aan de vloer onder de paal begonnen, ook niet aan het plankje erboven. Misschien zorgt het touw ervoor dat ze in de paal blijven, dat zou mooi zijn.

woensdag 20 december 2006, 06:18 lees reacties

Een vorig leven, 100 jaar voor Christus. Dat wisten we natuurlijk niet, bovendien zou die jaartelling pas veel later worden ingevoerd, in zo ongeveer het jaar 500. Kortom, we hadden geen idee van welk jaar het nou was. Wel van de seizoenen, dat merkte je vanzelf, de langste en de kortste dag, die konden we ook vrij nauwkeurig bepalen. De kortste dag, nu zo ongeveer.

We hadden een hut van wilgetenen gevlochten, mooi winddicht gemaakt door hem aan de buitenkant met leem te besmeren. Dat was nog een heel gedoe, met al die regen uit het westen de vorige week. We hadden aan de westkant een extra vlechtwerk gemaakt, dat hielp wel een beetje. Het dak wilde ook nogal lekken, we konden niet altijd voldoende van het goede soort riet vinden. Meestal was er toch wel een plek te vinden waar het enigzins droog bleef.

Warm was het er ook, we hadden genoeg brandhout verzameld. Het rookte nogal, vooral omdat we geen schoorsteen hadden. Gelukkig hadden we ook geen deur, de rook kon zo naar buiten.

Wat we heel weinig hadden waren stopcontacten. Eigenlijk hadden we die helemaal niet, we hadden wel een vreemd verlangen naar stopcontacten. We wisten niet dat het nog wel tweeduizend jaar zou duren voordat er een electriciteitsnet zou komen, we wisten niet eens waar die stopcontacten voor zouden kunnen zijn. Toch hadden we het gevoel dat we iets misten.

Kortom, we woonden daar heel prettig, maar met veel te weinig stopcontacten.

Nu, 2100 jaar later, wonen we weer heel prettig hier, maar nog steeds met veel te weinig stopcontacten. Sneeuwuil gaat opeens allerlei kerstspul te voorschijn halen. Kerstspul met een lampje er in, een electrisch lampje! Dat heeft dus een snoer met een stekker, die stekker wil in een stopcontact.

Dan hebben we nog 9+6=15 katten. Een van die 15, Okki, kan heel goed gordijnen klimmen. Jammer dat ik dat niet in deze tekst kan verwerken, de foto slaat nu nergens op. Van de 15 zijn er gelukkig zes te jong en drie te oud om zich voor snoeren te interesseren. Blijven er zes over die veel belangstelling voor de kleinste verandering in ons interieur hebben. Een nieuw snoer, waar nog niemand in gebeten heeft, dat is een uitdaging. Zo'n dun enkelpolig snoer van, jawel, een kerstverlichting, dat kan je misschien wel dòòrbijten!

We hopen maar dat ze niet twee van die enkelpolige snoeren tegelijkertijd doorbijten. De kat die dat zou doen zou meteen merken dat het geen 100 jaar voor Christus is...

dinsdag 19 december 2006, 07:24 lees reacties

Wat schrijft Trouw? De "de ’niet-religieuze niet-humanisten’, ook wel ’ontevreden buitenstaanders’ genoemd", gaat dat over mij? Heeft de WRR dat onderzocht, van mijn belastingeld? Hebben ze niks beters te doen?

Het gaat inderdaad over mij...

dinsdag 19 december 2006, 06:29 lees reacties

Het is weer even 1954. Het vorige verhaal over m'n eerste werkervaringen besloot met het feit dat ik een bromfiets kocht. Die brommer mocht mee naar m'n derde baantje, in Engeland. Eerst brommen naar Hoek van Holland, daar op de boot. Dat was toen nog een echt zeeschip: autos werden erop gehesen, mijn bromfiets ook. Een dag op zee, een nacht in Harwich, daarna brommen naar Cambridge. Ik ging werken bij Pye, een adres wat mij bezorgd was door Jack Egberts. Het leerlingenstelsel was in Engeland veel populairder dan in Nederland: je kreeg een redelijk salaris.

Pye was een radio/tv fabriek, ik werkte op de ontwikkelafdeling samen met een Pool, een Griek en een Zuid-Afrikaan. Met mijn uitspraak van het engels is het dus nooit meer goed gekomen. (Maar wat is goed?) Tot mijn verbijstering verstond ik niet alleen deze drie maar nauwelijks maar had ik dit probleem ook met alle andere engelsen. Dat, terwijl mijn gehoor nog niet beschadigd was!
Er was toen nog maar nauwelijks tv, je hoorde dus maar heel weinig engels in Nederland. Na de eerste week ging dat horen beter, na de tweede week verstond ik alles. Tot de hospita aan toe, een boerendochter uit Cambridgeshire met het bijbehorende dialect.

We probeerden kleine tv-zendertjes te maken. Dat zendertje kreeg invoer van een tv-camera, ook bij Pye gemaakt. Ongeveer tien van die zendertjes konden samen op één kabel worden aangesloten. Op die kabel werd ook een gewone tv aangesloten, met de kanalenkiezer kon je bepalen welke camera je zag. Nu doodgewoon in elk uitgaanscentrum, toen toptechniek. Het was, zoals gezegd, 1954.

De Pool, ik weet z'n naam nog: Janusz Orzekofsky. Z'n aanwezigheid hier had iets met de oorlog te maken. Hij was nauwelijks ouder dan ik, in 1945 zal hij 12 geweest zijn, achteraf kan ik dat stukje van het verhaal niet reconstrueren. Hij had een Poolse vrouw, ik werd wel eens op een maaltijd uitgenodigd. Het interessantste van die maaltijd was het bestek, dat was gegraveerd met het woord 'Lyons'.

Lyons was onder meer een zeer bekende keten van fastfood restaurants. Het woord 'fastfood' moest nog bedacht worden, het voedsel niet. Ik ging er wel eens witte bonen in tomatensaus eten, het allergoedkoopste. Bij Lyons had Janusz z'n bestek dus geleend. Intussen had hij genoeg verdiend om dat zelf te kopen, ik heb mogen meemaken dat hij een pakket van het oude bestek terugstuurde naar Lyons.

Thea Messie, nooit van gehoord? Dat was/is een dochter van Joop & Miep Messie, kennissen van Kees & Zus. Thea was/is getrouwd met de eerste Turk die ik ooit zag, die Turk studeerde in Cambridge. Ik mocht bij de afstudeerplechtigheid zijn, heel leuk. Al die oude colleges zijn leuk, maar je kwam er niet 'vanzelf' binnen, nu dus wel.

Er was een tentoonstelling van de Pye spullen in Earls Court in Londen, ik mocht meehelpen met het opstellen van die spullen. Ik weet niet meer waarom, maar ik ging op mijn eigen brommer naar Londen, een kleine 100 kilometer van Cambridge. Picadilly Circus op de brommer, toen was dat heel leuk. Wat ik precies zag van Londen, behalve Earls Court, is een beetje vermengd met latere herinneringen. (Door Philips bedachte reisjes en een laatste, door Iris bedacht reisje.) Wat zeker bij 1954 hoort is dat ik samen met Janusz bij een hippie-echtpaar terechtkwam waar ik voor het eerst gin dronk. Iets te veel, maar daar heb je als 19-jarige erg weinig last van.

Pye maakte veel mechanische onderdelen zelf, er was daarom ook een vrij grote afdeling met vrij grote machines. Draaibanken, freesbanken, persen, alles wat daar bij hoort. Die werden allemaal aangedreven met drijfriemen vanaf één as die door het hele gebouw liep. Die as werd aangedreven door één grote electromotor. Je kon nog zien dat op de plaats van die motor vroeger een stoommachine gestaan had, het hele gebouw had nog iets 19de eeuws.

maandag 18 december 2006, 05:51 lees reacties

Ik vul weer eens vier keer een kruiwagen met Suikervliedse bladeren. Echt mooi harkweer, ook een mooie bezigheid om aan iets anders te denken. Bijvoorbeeld dat Huub straks die bladeren moet gaan storten op de Ullerberg. Zouden droge bladeren tegen hetzelfde tarief gaan als natte? Een volle kruiwagen met natte bladeren is behoorlijk zwaar.

Ik herinner me ook weer iets uit 1954-55. Het derde bedrijf waar ik zou gaan werken was Philips. Nou mocht Kees Frits tegen Frits zeggen. Ze waren min of meer studiegenoten, bovendien was Frits een mede-catechisant bij Kees z'n vader, de dominee, geweest. Kees schreef een 'Amice' brief aan Frits over mij. Wat er precies in die brief stond weet ik niet meer, wel dat ik heel erg tegen die brief was. Of de brief ooit verstuurd is? Ik vermoed van niet, ik ben in elk geval niet bij Philips gaan werken.

Jaren later toch weer wel, Philips, cursus geven. Omdat Philips nogal moeilijk deed met de toegang tot de fabrieksterreinen was het gemakkelijker om cursus te geven op neutraal terrein. Gemakkelijker voor de cursisten: die hadden geen pasjes nodig. Een van die neutrale terreinen was bovenin een kantoorflat. Vanuit mijn kantoortje keek ik recht op de achterkanten van de huizen aan de Elzentlaan. Het dichtstbijzijnde huis werd in 1922-28 bewoond door ds. Willem Jacob R. A. (Kees: 1908-1969, Frits: 1905-2005, hoe oud is een catechisant?)
(Nou je het zegt, dat van de Elzentlaan had ik al eens beschreven!)

Dat bedenk ik allemaal in grote lijnen tijdens het bladeren harken. Niet al die jaartallen, de bijbehorende gebeurtenissen ken ik niet zonder de computer. Een wandeling met de kruiwagen naar de tuinafvalcontainer. De containers ernaast, hout en ijzer, bevatten niets leuks. Ik hoop nog steeds daar een keer de ultieme mountainbike aan te treffen.

Ik zie het heksje, druk in gesprek met een mij onbekende dame. Het heksje is iemand die al permanent op de Toverberg woonde voordat wij er voor de eerste keer kwamen. Hoewel de Veluwse gemeenten erg streng doen over het permanent wonen in vacantiehuisjes blijkt dat in de praktijk nogal mee te vallen. Onze buurvrouw, An, zit er ook nog steeds.

Het is nog steeds warm in december. Alleen de zon, die gaat wel erg vroeg onder. Er liggen nog wel wat bladeren maar het wordt te donker om ze te vinden. Naar huis.

zondag 17 december 2006, 05:51 lees reacties

Laten we aannemen dat je haar dik, dun of iets daar tussenin is. Verder is het vet of droog of ook hier iets er tussenin. Dat zijn dus negen soorten haar. Daar wil je een kunstje mee doen, krullen er in, juist glad maken of stekels. Misschien nog wel wat kunstjes die ik niet ken. Met vijftig soorten haarsmeerspul kom je dus een heel eind. Maar er zijn er enorm veel meer.

Sneeuwuil heeft een lege haarsmeerfles bij zich, we betreden het etablissement van de DA-drogist. We zoeken dezelfde fles, maar dan vol. Niet te vinden. Het kassameisje bekent dat zij diezelfde fles ook heeft, maar niet uit haar winkel. Sneeuwuil gaat andere boodschappen doen, ze stuurt mij met de voorbeeldfles naar de Etos. En passant doe ik ook Kruidvat en Trekpleister aan.

Ik zoek Gliss Kur, als je geklikt had dan had je kunnen zien dat er met die naam wel 37 potten/flessen zijn.

Het blijkt dat alle drogisten ongeveer hetzelfde assortiment hebben. De Etos heeft het meeste, althans de meeste strekkende meters met flessen. Nergens is te vinden wat ik zoek. Behalve dat de haarsmeerders telkens iets anders maken veranderen ze ook voortdurend de verpakking. Je moet dus alle flessen gaan lezen om te zien of er voldoende correlatie met de voorbeeldfles is. Niet dus.

Ik vind Sneeuwuil weer. We moesten toch nog naar de Hema, dus ook daar maar even kijken. Een groot voordeel van de Hema is dat ze maar één merk hebben: Hema. Maar binnen dat merk ook nog erg veel variatie. Sneeuwuil vindt een Hema-product dat ze durft te proberen. Ik bestudeer het vak ernaast: spul dat mannen op hun vel moeten smeren. Om duidelijk te maken dat dat best wel heel stoer is zit dat in donkergrijze verpakkingen. Er is iets om mannen mee te scrubben. Een van de ingrediënten is koffie-extract.

De avondkoffie. Bij het vervangen van de pads in de Senseo krijg ik opeens een ideetje voor hergebruik...

zaterdag 16 december 2006, 06:26 lees reacties

Ik heb nog een stukje over de militaire dienst, maar eerst wat oudere herinneringen. December 1956 is zo'n overgetelijk moment, zoiets als het begin van de jaartelling. Vandaar kan ik terugtellen: '55-'56 was m'n laatste schooljaar, dus was '54-'55 het praktijkjaar van de electronicaschool. De school liet je de keus: zelf een bedrijf zoeken of zien wat zij voor je uitkozen. Een bedrijf om praktijkervaring op te doen bedoel ik.

Het eerste bedrijf waar ik een maand of vier mocht werken was de NRU, de Nederlandse Radio Unie. Later samengesmolten met de NTS (televisie) tot de hudige NOS. Veel van de apparatuur die in de radiostudios stond was door de NRU zelf bedacht en gebouwd, tot zelfs de microfoons. Ik mocht helpen bij ongeveer alles, tot onderhoud in de studios aan toe. Dat moest 's morgens heel vroeg gebeuren, voordat de gebruikers van zo'n studio 'm nodig hadden. Wat ik mij voornamelijk herinner is dat het er altijd enorm stonk naar de sigarettenrook van de vorige avond.

Wel leuk, de NRU, technisch stelde het niet zo heel veel voor. Dat was bij het tweede bedrijf beter, het Shell laboratorium in Rijswijk. Die hadden zichzelf overtuigd dat ze een computer nodig hadden. Omdat die computer nergens te koop was besloten ze om 'm zelf te maken. Voor wie dat snapt: het was een analoge computer, ik mocht een onderdeel maken om een kwadraat te berekenen.

Ik woonde toen in Delft, op de zolder van een piepklein huisje. In dat huisje woonde Aal van Kan, een voormalig dienstmeisje uit Zus haar jeugd (Aal was oeroud, minstens 50). Het huisje stond (staat waarschijnlijk nog) in de Choorstraat, wat in Delft uitgesproken werd als Koestraat. In het woonkamertje was een vrij grote wandkast, dat was de keuken. Daarin was de enige kraan van het huis, boven een echt zinken bak.
De Choorstraat liep bijna door het koor van de Oude Kerk, dat is niet die bekende op de markt. Maar vandaar de straatnaam. Hoe ze aan die vreemde uitspraak kwamen weet ik niet.

De wet was recentelijk veranderd: je mocht niet meer voor niks werken omdat je dan niet verzekerd was. Daardoor kreeg je een heel klein loontje, toch meer geld dan ik ooit bij elkaar gezien had. Ik kon voldoende bij elkaar schrapen om een bromfiets te kopen. Die bromfiets was er niet, in Delft, wel bij de NRU. Conclusie: verhaal klopt niet. Ik ging eerst naar de Shell, ten tweede naar de NRU. Er was nog een derde bedrijf, dat verhaal komt nog wel eens.

(De jonge poesjes zijn heel leuk maar onbeschrijfelijk. Dat we enorm aan het prutsen waren om de flitsoogjes goed te krijgen op de nieuwe Bontgoed fotos levert ook niet veel tekst op. Vandaar het bovenstaande.)

vrijdag 15 december 2006, 06:05 lees reacties

De nieuwe poesjes zijn verhuisd naar een fraaie mand die op de bank staat. Ik heb een constructie voor de webcam gemaakt zodat nu een plaatje van deze nieuwe locatie het www opgaat. Het probleem is nog steeds dat de nieuwe webcam niets wil weten van het oude laptopje. Daarom staat de nieuwe laptop nu naast de mand op de bank. Om dit te tikken zit ik op een klein puntje van de bank wat net nog vrij is. Een gedoogsituatie waar je niet goed van wordt.

Die poesjes zijn nu wel beter te zien, vooral zonder webcam. Ze hebben in twee weken gemiddeld drie keer hun geboortegewicht bereikt! Vandaar de verhuizing, ze pasten niet meer met moeder in de doos. Van het eerste nest hield ik een gewichtsgrafiek bij, het lijkt erop dat dit nest net zo doet met de gewichten. Nu ben ik zo verkrampt van het scheefzitten dat ik even wat anders ga doen.

Twee uur later. Bontje is een deeltijdouder. Ze zit graag bij haar kinderen, maar ze zit net zo graag ergens anders. Dat ergens anders moet dan wel naast de plaats van de kittens zijn. Nu kan dat niet: naast de mand met kinderen staat de laptop. Bontje vindt dat niks, Sneeuwuil vind dat ook niks. En ik vind het ook al niks want ik kan niet recht achter m'n toetsenbord zitten. Maar helaas, de webcam heeft maar een kort snoertje...

Maar bij het vorige nest, toen stond de computer toch in een andere kamer? Nu herinner ik me eindelijk een verlengsnoer! Gauw even ertussen zetten, ja, dat werkt! Soms is het leven simpeler dan je dacht.

Nog even de regering. Ik hoor aldoor over vijf uitzettingen per week. Als de formatie nou eens 20 weken zou duren dan is al dat gelazer dus omdat Verdonk gauw nog even 100 mensen eruit wilde gooien. Weerzinwekkend.

Jan Peter heeft een besmettelijke kwaal. Hij was de eerste die niets zegt maar iets 'aangeeft'. Dat wordt zo langzamerhand door heel Den Haag overgenomen, aangeven inplaats van zeggen. Merkwaardig.

donderdag 14 december 2006, 06:28 lees reacties

Een politicus die ik ooit zeer waardeerde was Aantjes. Dit ondanks het feit dat hij een christenhond is en het feitje dat er sprake was van een lidmaatschap dat wat moeilijk lag. Reclame voor Rouvoet heb ik al vaker gemaakt, toevallig ook een christenhond. Dat die afstamming geen garantie is bewijst de christenpuppy Jan Peter. Dinsdagavond lang tv gekeken, tot woensdagmorgen in ons slaapkamertje. Toen het om 'n uur of een duidelijk werd dat ze er niet uitkwamen zijn we toch maar gaan slapen.

Ik weet nog hoe Lubbers en Kok aan hun respectievelijke presidentschappen begonnen. Allebei licht stuntelend maar dat was binnen enkele weken voorbij. Daarna waren ze allebei toch wel een 'vader des vaderlands', iemand die duidelijk de baas was. Jan Peter begint na al die jaren wel een heel klein beetje in z'n rol te groeien, maar hij is er nog lang niet. Het lijkt er op dat hij nog eens vier jaar aan die groei mag werken, er is nog hoop.

Woensdagavond. Het lijkt weer een lange tv-avond te worden. Uit, die tv, ik ga maar eens een goed boek lezen. (Op 2 december hield ik de mogelijkheid open dat "The Julian Secret" een enorm rotboek was. Dat is het, zonde van mijn €0,50. Een raar verhaal en de schrijver heeft z'n huiswerk niet gedaan. Alle niet-engelstalige citaten zijn fout.) Ik lees nu "Hermes en de Gouden Denkmachine", dat is erg leuk voor computerfreaks. Net zo duur als het vorige boek, maar het dubbele waard. Ook leuk in verband met het recente nieuws over het Antikythera mechanisme.

22:00, tv aan. Het kabinet praat al tien uur. Uurtje later: het kabinet praat al elf uur, nog niet uitgepraat. Het kabinet is een groep mensen die zichzelf iets te belangrijk vindt. Wel fijn, dat ze zich zo belachelijk maken.

Nou, nog even over de nieuwe buren. Die hebben enorm gebroken en gebouwd. Vandaag werd de nieuwe keuken geplaatst, precies tegenover de plaats van de oude. Met bijna dezelfde kastjes als die we hier aantroffen. De hele dag zijn er bouwvakkers aan de gang, de hele avond buurman en -vrouw. Hij is nu met de hand aan het zagen, dat is wel een leuk geluid. Zij hanteert een schuurmachientje, minder leuk maar niet zo luid. Het kan ook zijn dat zij zaagt en hij schuurt, maar dat zie ik niet zo voor me. 21:00, ze gaan naar huis. Zouden die lui in Den Haag ook moeten doen.

06:35. We hebben de tv toch twee uur te vroeg uitgezet...

woensdag 13 december 2006, 07:02 lees reacties

Een van de dingen die ik haat is gerammel. Een deur die aldoor zachtjes staat te klapperen, die moet dicht. Als het zo waait als de laatste dagen moet ook de voordeur op de knip. Mijn fiets is wel oud maar volmaakt rammelvrij. Ik fiets en er rammelt iets.

Omdat onze eigen AH alleen met wind mee te bereiken is fiets ik naar AH in Putten. Er rammelt iets, niet helemaal in het ritme van mijn fietsbeweging. Iets wat niet eerder rammelde, wat kan dat nou zijn? Na een uitgebreid onderzoek, al fietsend want zodra je stilstaat stopt het rammelen, merk ik dat het een ritssluiting is.

Ik heb een erg mooie jas, met heel veel ritssluitingen, van de Kringloper. Het heeft één bezwaar, de voering is marginaal groter dan de jas. Nu blijkt dat hij nog een bezwaar heeft: de ritssluiting rammelt! Vroeger deed hij dat niet, wat is er veranderd? Nog meer onderzoek wijst uit dat er een verticale rits is die kan rammelen als hij open staat. Na het debacle met de kippenfoto had ik de camera in de zak met de verticale rits gestopt, de camera thuis er uit gehaald, rits open gelaten...

Ik had last van une chanson douce en Grands Boulevards, nu heb ik last van Jinglebells. Dat is het op een na ergste kerstlied wat er bestaat (het ergste is natuurlijk White Christmas) en het komt door AH. Ze hebben een eigen versie van Jb gemaakt die eigenlijk heel leuk is, ik besef nu dat ik 'm bij de tv-reclame gezien heb, maar niet gehoord.

Het enige waar Sneeuwuil en ik altijd ruzie over maken is of het geluid bij de reclame aan of uit moet. Het gaat erom bijtijds de afstandbediening te bemachtigen, dan is discussie overbodig. Als ik de kans krijg zet ik het geluid uit. Ik kijk wel, want ik moet zien wanneer het geluid weer aan mag.

Het AH koor zingt:

Pepersaus, pepersaus,
over de kalkoen,

enzovoorts, maar dat ben ik al weer vergeten. Ik vind bijna alles wat ik moet kopen. Weer buiten blijkt dat ik de ruimte in m'n fietstas wat heb overschat. Maar als ik m'n wanten nou uit de tas haal en in m'n zakken stop dan lukt het wel. Alleen twee pakken 'dark roast' hou ik over, die mogen bij de wanten in de jaszakken.

Ik fiets verder, er rammelt niets maar bij iedere pedaalslag kraakt er iets links, rechts, links, rechts. De pakken 'dark roast', ik probeer daar in te berusten. Dat lukt wel, maar gemakkelijk is het niet. Overigens wel erg mooi fietsweer weer.

dinsdag 12 december 2006, 06:20 lees reacties

Een andere webcam. Ik vond de oude mooi genoeg, maar Sneeuwuil dacht daar anders over. Nu hebben we een hele dure, €49,95, en ja, hij is echt wel beter. Ik wilde 'm j.l. donderdag al hebben, van een bedrijfje in Putten, die hem voor ongeveer €35 aanbood. Aanbood, jawel, maar niet leverde. Voor de genoemde prijs vond ik 'm in Ermelo, toch nog vier cent minder dan bij Dixons in Harderwijk. Toen volgde nog het gedoe om 'm aan de praat te krijgen. Daardoor weinig logtijd.

Nou, even dan. We waren met Froukje en Okkie naar Putten, naar de dierenarts. Froukje wilde een afspraak maken voor sterilisatie, het krijgen van nageslacht lukt haar toch niet en haar zeer frequente krolsheid maakt zowel haar als de katers als ons gek. Ook de dierenarts heeft een wachtlijst: ze mag pas volgend jaar. Okkie wilde haar anaalklieren nog eens laten uitknijpen. We hebben nu echt goed opgelet waar je moet knijpen, volgende keer kunnen we het zelf. Dan heb je zò een webcam terugverdiend.

Nu weer verder met de webcam. Hij doet het nu wel, maar niet op het oude laptopje. Ik zit nu tegelijkertijd te tikken en te cammen (op de 'nieuwe' laptop). Dat werkt wel even maar dan blijkt de cam te stagneren. Geen tijd meer voor het log, dus.

maandag 11 december 2006, 06:32 lees reacties

Mooi fietsweer. Sneeuwuil gaat buis kijken, Così fan tutte. Vorige week kreeg ik een stukje van L'Elisir d'Amore mee dat best leuk was, maar fietsen is nog leuker. Opera, kleding en andere spullen als van 1950, muziek is wat ouder.

Zoals gewoonlijk start ik tegen de wind in, daardoor kom ik na 400 meter al bij de kippen. Kippen met bevederde poten, een nogal wisselende populatie, maar altijd bijzonder. Ze hebben nu een enorme pompoen in twee helften. Al die beesten die in die twee oranje schalen staan te pikken: mooi voor een foto.

Dat valt tegen. De camera wil nog net z'n lensje naar buiten draaien, dan is de accu alweer leeg. Ik had 'm zeer recent geladen, maar veel langer dan 24 uur kan 'ie het niet meer. En dit is al de derde accu, van een speciaal model, alleen voor deze camera. Had ik de camera van Sneeuwuil maar, die slikt 'gewone' accuus...

Tegen de wind, dat is ook tegen de zon in. Veel wind is er niet, veel zon wel. Een vochtige asfaltweg schittert dusdanig dat ik de eerste zijstraat neem. Die komt uit op een klinkerweg tegen zon en wind, dat is te doen. Even later een bosweg, nog beter. Dan boerenland, is de zon nog wat lager gaan staan? Ik besluit naar het oosten te fietsen, waar dat ook toe mag leiden.

Nou, dat werd een grote cirkel om Putten en Ermelo. Wat fijn dat ik zo kortzichtig ben: deze klimaatverandering bevalt mij best. Ik kom thuis, de buis staat uit, Sneeuwuil is onzichtbaar. En de opera, de 'live' uitzending, hoe zit het daar mee?

Vroeger waren er in theaters mensen die de decors en de belichting wisselden. Tegenwoordig is dat zo ingewikkeld dat het met een computer moet. Ik zag een stukje aankondiging van Così fan tutte. Dat speelt zich af op een draaitoneel, ik kan me ongeveer voorstellen hoe dat aan een computer gekoppeld kan worden. Dus draaien, licht veranderen, misschien nog wel wat kunstjes, een makkie voor een computer. Maar nu had die computer zo'n storing dat de hele opera niet door ging.

Die computer is waarschijnlijk een heel doodgewone computer, maar wel speciaal ingericht voor het besturen van al dat toneelgedoe. Ik kan me voorstellen hoe ze bezig zijn geweest, gauw een andere computer nemen, al die speciale onderdelen overzetten van de foute in de goede computer, daarbij nog wat nieuwe foutjes maken, steeds meer zenuwen, de uitzending begint al.

En niet alleen de uitzending, ook de vertoning via HD-TV in een aantal bioscopen en op internet gaat niet door. Dat is nog eens wat anders dan een leeg accuutje...

zondag 10 december 2006, 06:11 lees reacties

Elke week moeten er niewe kittenfoto's op de Bontgoed site. Geen probleem, maar ze moeten ook op papier. Ik print bijna nooit meer iets, als ik dat wèl doe blijkt er heel vaak iets met de inkt te zijn.
De papieren foto's zijn voor Janny in Ede, de laatste nederlander zonder internet. Kan ze niet naar een internetcafé gaan? Want mijn printer produceert zoiets:

Je kunt zien dat de oogjes open zijn, toch zal deze foto je niet meteen overhalen een kitten aan te schaffen. Wij doen alles voor onze klanten, dus maar weer (met €25) naar de inktwinkel. Dan zes foto's printen. Sneeuwuil vervaardigt een papieren brief, dan mag ik ook nog naar de brievenbus wandelen. Je komt nog eens ergens met die katten...

Een enorme knal bij de achterdeur. Vuurwerk? Een terrorist in de achtertuin? Dan is er nog zo'n knal: nu zie ik het. Anemoon komt binnen door het kattenpoortje, dan zal die eerste knal wel de binnenkomst van Al Poontah geweest zijn. Deze twee stormen altijd op topsnelheid door het poortje, de andere zeven doen het gelukkig iets bedaarder. Het poortje blijkt niet tegen deze stijl van binnentreden bestand te zijn.

Catflap, dat woord komt voor bij 29 september j.l. Dat geplak van toen heeft het iets meer dan twee maanden uitgehouden, nu moet er opnieuw geplakt worden. Tijdens de demontage van de flap blijven de kleine Coontjes in- en uitlopen. Ik zit buiten te prutsen met één hand binnen. Als die hand beweegt pakt Okkie hem. Katten, daar heb je veel gemak van...

Het eigenlijke plakken doe ik in de katvrije ruimte. Die was kraamkamer maar de kittendoos mag overdag naar de keuken, onder de webcam staan. We vertrouwen de andere acht niet voor 100%, waarschijnlijk ten onrechte. Maar als iemand nou eens kittens voor muizen aanziet? Katten, daar wordt je paranoïde van...

zaterdag 9 december 2006, 05:55 lees reacties

We zijn in een uitspanning aan de Gemullehoekenweg in Oisterwijk. Sneeuwuil, Iris, Erik en ik. We komen binnen door een zijdeur, een grote zaal met lange tafels en banken. Het drukst is het dicht bij de hoofdingang maar er zijn daar nog net vier vrije zitplaatsen. De mensen die door de hoofdingang binnenkomen kijken kwaad naar ons. Een heel vrolijke roodharige jongen die dichtbij ons zit verklaart waarom: we zitten op heel gewilde plaatsen, op een meter afstand komt straks een podium. Daar gaat zo iemand als André Hazes optreden.

Ik wil wel naar huis, maar m'n gezelschap heeft zich verpreid. Telkens als ik er een vind is de vorige verdwenen. Tenslotte lukt het om ze allemaal bij elkaar te krijgen, we stappen in onze eigen trein die klaarstaat op de Gemullehoekenweg. De trein wordt bestuurd door Bert Rombouts, we gaan ermee naar Elburg. Daar gaan we aan het strand zitten, een smal strandje onderaan een steile helling van een meter of tien hoog. Ik wil nog wat verder lopen, hier komt namelijk net de riolering van Elburg in de zee. Het kost enige moeite het gezelschap mee te krijgen maar het lukt.

Dan wordt ik wakker. 05:45, gauw uit bed, droom opschrijven. Dat gebeurt bijna nooit, dat ik weet wat ik gedroomd heb. Enige verklaring is wel gewenst, voor zover mogelijk.

De uitspanning bestaat echt, André Hazes heeft er echt opgetreden. De enige keer dat ik er binnen was, was voor een veiling. De inboedel van een bedrijf werd geveild, ik wilde wel een partij lijmklemmen hebben. Het bod ging echter hoger dan de nieuwprijs. Waarom ik daar nu in m'n droom naar toe ga snap ik niet. Wat Erik betreft, zie de reacties, wat Sneeuwuil en Iris betreft, die waren meestal mijn gezelschap, zo'n 30 jaar geleden. Toen woonde Bert Rombouts dicht bij voornoemde uitspanning.

De roodharige jongen bestond ook echt, ik kan niet meer op z'n naam komen. Een trein op de Gemullehoekenweg, dat klopt niet erg maar het is wel zo dat Bert Rombouts gisteren bij ons kwam per trein. We spraken nog even over het nieuwe spoorboekje dat volgende week ingaat. Elburg heeft geen station, smalle strandjes zijn er wel maar niet onderaan een steile helling.

Wat moet ik nou met dit mengsel van feit en fictie? Het vult wel mooi een logschermpje...

vrijdag 8 december 2006, 06:06 lees reacties

Te slecht weer voor avonturen buitenshuis, daarom nog wat militaire herinneringen:

Iedere twee maanden kwam er, toen er nog dienstplicht was (tot 1996), een nieuwe lichting soldaten. Twee maanden, zo lang duurde de basistraining. Daarna ging je verder met andere lesjes, meestal in een andere kazerne. We sliepen op strozakken, die werden aan het eind van de twee maandse periode opnieuw gevuld met stro. De lol was om ze zo vol mogelijk te stoppen zodat de nieuwkomers een worstvormig bed aantroffen. Na een paar nachten was daar best redelijk op te liggen.

Je kreeg een aantal dekens die overdag op een zeer bepaalde manier opgevouwen moesten worden. Het doel was een zo rechthoekig mogelijk pak te maken. Om de zijden echt strak te maken kreeg je twee latjes die in de dekens gevouwen moesten worden. Zo'n pakket heette 'wolletje'. Als bij het ochtendappèl je wolletje niet strak genoeg was dan werd het door de sergeant uit elkaar getrokken. Dan mocht je het nog eens proberen.

Je had een eigen kast met kleren. Die kleren moesten allemaal precies even breed worden opgevouwen, het stapeltje moest volmaakt haaks zijn. Lichting 56-6 was een van de laatste die schoenen met leren zolen kreeg. Die zolen moesten beslagen zijn met spijkers. Ze moesten natuurlijk glimmend gepoetst zijn. Belangrijk was dat ook de brug (het stuk tussen zool en hak) gepoetst was.

Bij je geweer kreeg je exercitiepatronen. Die zagen er uit als echte, maar er zat geen kruit in. Je kon ermee oefenen hoe je ze in je geweer kreeg. Belangrijker: je kon ze poetsen! Een messing huls met een verkoperde of verbronsde kogel, en dat in hoogglans, iets mooiers bestond niet.

Je kreeg twee uniformen, die om onbekende reden 'grijs' heetten, ze waren natuurlijk groen. Je 'eerste grijs' was nieuw, dat trok je aan als je met verlof ging. Het 'tweede grijs' zag er tweedehands uit, dat was het ook. De jacks moesten op een bepaalde manier geperst worden, zodanig dat er 18 vouwen in zaten. (Twee horizontaal op de rug, ter hoogte van de schouderbladen.) Welke Minister van Oorlog zou dat nou bedacht hebben?

Een leger in vredestijd bezigheden geven, daar slaagde men nogal goed in.

donderdag 7 december 2006, 06:19 lees reacties

Gisteren had ik last van de "Grands Boulevards", vandaag is het "Une chanson douce", en dat slaat nou echt helemaal nergens op. De tweede regel weet ik ook "Que me chantait ma maman", verder niets. Dat terwijl ik bezig ben het internet te doorzoeken naar webcams. Geen plaatjes, maar het ding zelf.

Sneeuwuil is namelijk ontevreden over het beeld van onze kitten-cam. Ze heeft wel een beetje gelijk, echt prachtig is het niet. Het lensje van onze Gembird zit een beetje scheef in z'n vatting. Om scherp te stellen moet je draaien, dan draait het hele beeld mee. Een stukje beeld is het scherpst, dat scherpe stukje verschuift ook bij het draaien. Erg lastig.

Ik heb een onbeperkt budget gekregen voor het aanschaffen van een betere cam. Die bestaat waarschijnlijk niet in Ermelo, misschien wel in Harderwijk. Maar hij moet ook nog kunnen werken met het oude laptopje, dat maakt de keus niet eenvoudiger. Ik lees alle besprekingen die ik kan vinden in alle talen die ik min of meer begrijp, daarbij "Une chanson douce" fluitend...

We besluiten dat ons huisje te klein is voor ons en de accordeons. Omdat wij er toch wel willen blijven wonen mogen de accordeons gaan logeren bij de Kringloper in Putten. Sneeuwuil koopt daar meteen nog drie truitjes en ik een boek, alles voor €0,50 per stuk. Dan gaan we naar de drogist, kopen verf voor de voornoemde truitjes en/of andere kledingstukken. Die verf kost zo ongeveer het tienvoud van de truitjes. Nog een winkel, dan nog twee in Ermelo.

Nu komt Anemoon heel dicht bij m'n toetsenbord zitten. Als je haar één aai geeft begint ze luid te spinnen. Geef je haar nog een aai dan heb je de kans een neusje te krijgen. Om daarna nog de juiste toets te vinden is bijna onmogelijk. Erger nog, de belangrijke tekst die ik wilde tikken is uit mijn hersenpan gewist.

woensdag 6 december 2006, 06:32 lees reacties

Soms loop je gedachtenloos een liedje te fluiten. Na een tijdje probeer je te bedenken welk liedje dat eigenlijk is. Moeilijk, als je toch al zo'n slecht geheugen hebt en tegelijkertijd allerlei anders loopt te denken. Opeens zijn de bijbehorende woorden er, nou ja, een klein fragmentje dan: "Grands Boulevards", en daarop rijmt "coucher tard". Ja, nu duikt er weer wat meer op: "J'aime flaner sur les G.B.", maar dan is er een stukje weg, hoe kom ik nou bij "c.t."? Dan een hele regel "Il'y a tant de chose (x3) a voir", wat ook weer netjes rijmt. "Etalages" hoor er ook bij, verder kom ik niet.

Dit alles in toch wel de allergrootste winkelstraat van Ermelo, om 15:00, in lichte regen. Best een aardige straat maar niet bepaald een boulevard, zelfs geen kleintje. En iedereen heeft z'n inkopen al gedaan, er is bijna niemand op straat. De étalage van de fotowinkel dan maar. Lijkt vernieuwd, maar het zijn dezelfde spullen, wat anders neergezet. Ik ga naar huis, googelen.

Nog wat militaire herinneringen:
Als pas beginnend soldaatje kreeg je een enorm zwaar geweer, een Garand. Het belangrijkste wat je met dat geweer moest doen was het schoonmaken. Tijdens oefeningen moest je over de grond kruipen terwijl je dat geweer met je meesleepte. Dan had je daarna weer wat te poetsen. Heel zelden ging je naar de schietbaan, daarna moest je nog veel intensiever poetsen.

De schietbaan. Je schoot op een schijf op een afstand van honderd meter. Voor die schijf was een betonnen bak waarin enkele maten zaten, het kuilcorvee. Die hadden tot taak met een houten pijl aan te wijzen waar de schijf geraakt was. De schijf hing, samen met een andere, aan een stellage met katrollen en kabels. Na het aanwijzen schoof het kuilcorvee de schijf naar beneden waardoor de andere naar boven kwam. Het kogelgat in de onderste schijf werd dichtgeplakt, klaar voor de volgende wisseling. Voor dat dichtplakken stelde het MvO stukken papier en een pot stijfsel beschikbaar. (MvO: zo heette het Ministerie van Oorlog toen nog.)
Na enige tijd zaten er dikke lagen kledderig papier op die schijven, het werd dan steeds moeilijker om te zien waar de laatste treffer was. Enig improvisatietalent bij het aanwijzen was vereist bij de kuilcorveeërs...

De schietbaan was wel leuk. Je ging er alleen met goed weer naar toe en dan moest je heel lang op je beurt wachten. Als je geen kuilcorvee had ging je ergens op de hei liggen wachten op de wagen met koffie en gevulde koeken. Als je dan eindelijk aan de beurt was mocht je vier kogels afschieten. Vooral de Garand gaf daarbij vier enorme knallen, ik ben daar nu nog gehoorgestoord van. (Geen grap, die laatste zin.)


dinsdag 5 december 2006, 06:05 lees reacties

De webcam doet het redelijk, daarom nu een verzoeknummer:

Militaire dienst: bij de uitrusting hoorde een stuk canvas met een gat er in. Je kon dat als een soort poncho aantrekken. Je moest een maat (Dik Ruyter in dit geval) hebben met ook zo'n stuk canvas. Dan kon je die twee stukken aan elkaar bevestigen, zodanig dat er een tweepersoons tent ontstond. Januari '57: de Ginkelse hei, tentenkampje, 10° vorst. We lagen met alle denkbare kleren+schoenen aan in dat tentje. Midden in de nacht werd je gewekt om een uur wacht te lopen.

Later, in Utrecht. Meestal had je 's avonds vrij maar niet altijd. Daar was een speciale term voor die ik me niet kan herinneren. Eens was er zo'n vrijheidsbeperking omdat een biljartkampioen een demonstratie zou komen geven. Knarsetandend ging ik er naar toe maar het bleek erg mooi te zijn.
In Utrecht was eten verplicht. Van je soldij (drie kwartjes per dag) kon je makkelijk zo nu en dan naar de chinees. We gingen dan eerst naar de kantine, namen een zo klein mogelijke portie van alles, gooiden dat in de afvalton, vertrokken naar de chinees. Ik denk dat hij er nog zit, die chinees. Waar de oude kazerne stond is nu parkeerterrein van de Jaarbeurs.

Soms had je brandwacht. Op een fluitsignaal moest je dan aantreden op de binnenplaats, met schuimblusser. Die schuimblussers hingen in het trappenhuis. De eerste man kon de schuimblusser van de begane grond pakken, de laatste moest vier trappen op rennen, met de schuimblusser terug rennen. En na het inrukken die schuimblusser weer die vier trappen opslepen. Zeer motiverend om de eerste te zijn.

Helemaal onzin was het niet, die brandwacht: de kamers werden verwarmd met kolenkachels. Die moesten 's nachts uit zijn. De bedoeling was dat je die kachel om zo ongeveer zes uur voor het laatst vulde en hem dan liet uitbranden. Wat ook gedaan werd was 'm lekker opstoken en er dan om 10 uur een emmer water in gooien. Dat was minder prettig voor de corveeër die 'm de volgende dag weer moest aanmaken.

Weer terug in centraal verwarmd Ede. Met vier man in een klasje, om nu echt die (analoge) computer te bestuderen. Een heel vernuftig Zwitsers apparaat, (Contraves, blijkt nog te bestaan!) zo groot dat het in z'n eentje op een aanhangertje moest staan. Met nog een ander aanhangertje met een aggregaat (een dynamo aangedreven door een dieselmotor) voor de stroomvoorziening.

Daarna gelegerd in Naarden, wat heel handig was. Er was daar, op het industrieterrein, een werkplaats. Daar werden we geacht het geleerde in de praktijk te brengen, maar er waren nul van die apparaten. Gelukkig hadden we wel zo'n aggregaat zodat we stroom hadden. Om koffie te zetten...

Soms moesten we tijdelijk bij een ander legeronderdeel werken. Omdat we daar niet zo bekend waren konden we de katholieke feestdagen vrij nemen. Daarna ging je naar weer een ander onderdeel waar je de protestantse feestdagen kon genieten.

Ik ben nog eens voorgedragen voor bevordering tot soldaat eerste klas. Die rang had als grootste voordeel dat je soldij steeg tot 1,25 per dag. Het werd afgewezen 'wegens gebrek aan militaire houding'.

Dik Ruyter had een zus, Tineke. Tineke had een gebreide jurk. De Ruytertjes hadden een juwelierzaak, tegenover de winkel van Den Uyl. Vlak om de hoek kwam later de welbekende Hemaflat.

maandag 4 december 2006, 06:23 lees reacties

Mijn oude laptop, die daarvoor Sneeuwuils oude laptop was, weer eens afgestoft en opgestart. Ik wil hem gebruiken om via de webcam de kittens de wereld in te sturen. Datzelfde kunstje deed ik al met het eerste nest, maar hoe ook alweer?

Ik weet nog dat ik iets min of meer aan de gang had waarbij zo ongeveer eens in 't uur menselijk ingrijpen nodig was. Reset en opnieuw starten, daar kwam het op neer. Later vond ik een programmaatje dat het zelf kon, z'n fouten herstellen. Maar welk programmaatje was dat nou ook al weer?

Het is een prachtige dag voor rommelen met webcams. Storm en regen, ik zet geen stap buiten de deur. Ik probeer bontje.ww.com, dat werkt wel redelijk stabiel maar met een zeer matig beeld. Nee, je hoeft daar niet te gaan kijken, hoogstwaarschijnlijk is daar niets te zien. Op bontgoed heb je wat meer kans maar echt lekker werkt het nog niet.

En dan moet er nog een fotoalbumpje voor Bontgoed gemaakt worden. Dat moet zelfs gedeeltelijk op papier, voor onze grootste klant. Janny uit Ede heeft wel Azzurro en Abrikoos maar geen internet. Ze wil ook nog een lapjespoes...

Precies 50 jaar geleden werd ik in Ede gewekt door een heel goede hoornblazer. Ik was de dag daarvoor mijn militaire carriére begonnen. Een slaapzaal met jongens die met elkaar gemeen hadden dat hun achternaam met een R begon. (Of een S, ik herinner me een Sonépouse) Dik Ruyter, die kende ik van school. Ernst Raimond, die viel altijd flauw tijdens 't appèl. Hoe die hoornblazer heette weet ik niet, maar als burger was hij bij het Dutch Swing College. Later op die dag kregen we een geweer en een Sinterklaaspakket.

Twee maanden later leerde ik voor de tweede keer een computer kennen. Die computer kon een kanon richten. Als je op een vliegtuig wil schieten dan moet je een heel eind ervoor mikken, anders is het vliegtuig al weg tegen dat je granaat boven is. Waar je precies moet mikken, dat kon die computer uitrekenen.

In het bed onder mij lag een etaleur, z'n naam weet ik niet meer. Hij kon etalagepoppen aankleden, hij kon dus ook mijn stropdas strikken. Dat had ik zelf nog nooit gedaan...

zondag 3 december 2006, 06:01 lees reacties

Action heeft een nieuwe fietsdynamo voor €1,78. De trend voor fietsverlichting lijkt led-lampjes op batterijen te zijn, die zijn er in overvloed. Er is maar één dynamo in voorraad. Ik wil 'm wel, maar de rij voor de kassa is me te lang. Verder naar AH voor kattenmelk. De 'eigen merk' kattenmelk is uitverkocht, dan maar een (veel duurder) flesje Whiskas.

Dat was vrijdagavond. Op zaterdagmorgen is er nog maar één klant bij Action maar helaas zijn er nu nul fietsdynamo's. Verder naar AH voor kattenmelk. Er is een wonder geschied, het vak voor 'eigen merk' kattenmelk loopt bijna over, ik neem er zes. Straks even naar Suikervlied, aan de fietsen daar vragen of ik van een van hun de dynamo mag hebben. Die fietsen komen toch niet veel buiten en al helemaal niet als het donker is.

Nou, naar Suikervlied dus. De herendynamo lijkt me net zo oud als de herenfiets, ruim dertig jaar schat ik. Hij moet stevig aangepakt worden om tot ronddraaien te besluiten, ik laat hem maar waar hij is. De damesdynamo lijkt me niet veel jonger maar ze draait heel soepel. Op haar lijfje is ALU gegraveerd, waarschijnlijk geïnspireerd door het materiaal waarvan ze gemaakt is. Zoals ik haar zie had ze wel ZILVI mogen heten.

De oude dynamo haal ik van mijn fiets, hij blijkt AXA-IQ te heten. Dat doet me denken aan het oude chinese spreekwoord: 'Als je je hoofd verliest blijft er van je IQ niet veel over'. Ik monteer Zilvi, sluit de draadjes aan, geef een draai aan het wiel, uitstekend. Ik fiets naar huis, helaas is het nog niet donker genoeg voor fietsverlichting, ik rij niet graag voor gek.

Ik rij een beetje om, door een stukje bos waar nooit iemand komt. Merkwaardig genoeg kom ik een heer op een mountainbike tegen, even later een jogger, dan iets Landroverachtigs van de boswachter en tenslotte zelfs een politieauto. Ik ga maar eens een ander paadje in en ook daar is een jogger.

Als echt iedereen in het bos zit ga ik er maar snel uit.

zaterdag 2 december 2006, 06:16 lees reacties

Ik lees The Julian Secret. Bijzonder van dit boek is dat het in mei 2006 gepubliceerd werd, dat het $6.99 kost en dat het nu al bij de Kringloper lag voor €0,50. Of ik vergis me wel heel erg in de koers van de dollar of het moet wel een enorm rotboek zijn. Ik las al over een duitse auto die 'Opal' heet en een duitse dame 'Gurt'. Dat je 'opel' hoort en spelling 'opal' denkt, dat kan nog. Maar die dame? Kurt en Gert zijn beiden heren, 'Gurt' is een gordel, de veiligheidsriem (in een Opal?). Dat voorspelt weinig goeds...

Hiervoor las ik een Grisham, "The Runaway Jury". Dat was veel duurder, €1,00, maar het is wel ruim 100 bladzijden dikker dan "The Julian Secret". Belangrijker nog, het is goed geschreven.

Even naar de drogist, ik koop iets wat 'onderlegger' heet. Waarschijnlijk bedoeld voor incontinenten maar ook zeer geschikt om de kat op te laten jongen. De kassadame biedt aan om het in een klein tasje te stoppen. Dat weiger ik, a) omdat ik zelf een tas heb en b) omdat het pak te groot is voor een klein tasje. Pas buiten de winkel besef ik dat ze iets discreets wilde doen terwijl het product in mijn visie gewoon spul voor de kat is.

Het goede nieuws meldde ik al, Bontje heeft zes kittens. Kijk voor wat foto's op Bontgoed. Ik vermoed dat hier in de komende tijd nog wel wat bijkomt.
Sneeuwuil spaart de onderleggers, het echt vuile werk mag op oude kranten. Dat heeft Bontje ook wel graag, die kan ze lekker versnipperen. Er ontstaat een breiachtig mengsel van kranten en kittens, moeilijk te zien hoeveel kittens er zijn. Je moet erg oppassen dat je Bontjes poten niet voor kittens aanziet. Als iedereen geboren is verhuist de hele zaak van de doorweekte kranten naar een hagelwitte onderlegger, dat maakt het heel wat overzichtelijker.

Sneeuwuil heeft de don/vrij-nacht bijna zonder slaap doorgebracht, ze wil nu, misschien, even slapen. Een volgende keer moeten we toch eens proberen echt te slapen naast een zwangere kat. Kunnen we zien of we wakker worden als het baren begint, ik vermoed dat dat lukt.

Die diarree, dat is voorbij, bij iederen behalve, jawel, Bontje. Ik fiets naar de dierenarts in Putten voor meer stomorgyl. Daarna door het bos naar Suikervlied, ook even wat slaap inhalen. Als ik naar huis fiets is het al bijna donker. Ermeloërs zijn erg gezagsgetrouw, ze fietsen allemaal met verlichting. Ik heb dat met deze fiets nog nooit gedaan maar het licht blijkt te werken. Zowel voor als achter een fraai schijnsel.

Na enige tijd merk ik dat er niets meer schijnt, een nader onderzoek wijst uit dat het wieltje van de dynamo verdwenen is. Dat vind je in de schemering nooit meer terug, ik fiets zonder licht verder. Ik ben tenslotte geen Ermeloër! Straks even naar Action voor een nieuwe dynamo.

Sneeuwuil heeft helemaal niet geslapen, de nieuwe poesjes hielden haar wakker. Vanavond vroeg naar bed...

vrijdag 1 december 2006, 11:58 lees reacties

Bontje Bulletin:

Om elf uur begon het, nu zijn er vijf kittens. Het lijkt nog niet helemaal klaar te zijn.

laatste nieuws, 12:30, nog eentje.

vrijdag 1 december 2006, 06:51 lees reacties

Ik heb een dag over. Wat ik donderdag schreef, over Vathorst, dat was op dinsdag. Kwam goed uit want de hele woensdag kunnen we maar beter vergeten. De grote gebeurtenis, die gebeurde niet.

Het leek er erg op, woensdagmorgen: de bevalling van Bontje. Ze heeft al een paar nachten op onze slaapkamer doorgebracht omdat we bang zijn niet te merken wanneer 'het' begint. Waarschijnlijk kan ze het helemaal alleen wel maar we willen op alles voorbereid zijn. Vooral Sneeuwuil wil dat, ik heb iets meer vertrouwen in de natuur. Niet in de natuur van Bereklauw en Wolfi, die moeten wel een beetje uit de buurt gehouden worden.

De slaapkamer is ingericht met alle attributen die nodig zijn bij een bevalling. Een steriele schaar, een weegschaal, een schrift om tijd en gewicht vast te leggen. Er zijn verschillende dozen met een verwisselbare bekleding waarin geworpen kan worden. Bontje ligt in zo'n doos, Sneeuwuil zit ernaast, met laptop en boek.

Ik mag niet fietsen, ik ga met het autootje naar Suikervlied, met een telefoon die aanstaat. Ik loop één kilometer, begin dan aan een cirkel met Suikervlied als middelpunt. De hele wandeling is 1+1+6,28 kilometer maar zo hoef ik maar 1 kilometer te lopen om terug bij de auto te komen. Dat duurt 7,5 minuut, de autorit naar huis duurt ook 7,5 minuut, totaal een kwartier. Als er dus snel naar de dierenarts gereden moet worden dan kan dat.

Ik wandel, de telefoon zwijgt. Het is de toptijd voor de houthakkers, er liggen heel veel gekapte bomen, maar de houthakkers zijn onzichtbaar. Ze zullen wel allemaal thuis zitten bij hun poezen die moeten jongen. Dan weer naar huis, Sneeuwuil en Bontje zijn naar beneden gekomen. Bontje rent nog even naar buiten alsof er niets aan de hand is. We installeren haar in het zijkamertje, gaan elk halfuur even kijken, nog steeds gebeurt er niets.

De nacht brengt ze weer door op onze slaapkamer. Ze wordt wel steeds minder bewegelijk, maar ze beweegt nog wel genoeg om ons wakker te maken. Maar nu, donderdagmorgen, nog steeds geen bevalling.

Dit zijn de bordjes van de katten, 's morgens op het aanrecht. Het zijn er acht, omdat Dromdrosje niet ontbijt. Dat bruine vlak is een dienblad, de vijf bordjes daarop gaan naar vijf katten die gewend zijn eten op tafel te krijgen. Bereklauw en Rozepoot krijgen het op de grond, Wolfi op een ladenkastje. Ze hebben allemaal hun min of meer vaste plaats. De acht bordjes zijn identiek, de inhoud kan afwijken: meer of minder hart, meer of minder kalk, meer of minder gistvlokken. Als Sneeuwuil zich vergist, de portie van de een op het bord van de ander, dan kan je een vreemd verschijnsel zien. Ze verwisselt dan de inhoud van de bordjes.

Overigens lijkt de donderdag erg op de vrijdag: 'het' gebeurt nog steeds niet.

Nog even naar november?