reacties

Breek me de bek niet open over knalvuurwerk. Ik haat het. Vandaag ben ik met gevaar voor eigen leven de laatste krant van het jaar gaan kopen, ik was blij toen ik weer in mijn huis verschanst zat! Nee, met iemand als ik gaan we de oorlog niet winnen. Dat elektrische vuurwerk lijkt me wel een hele verbetering, je hoeft dan tenminste niet bang te zijn dat je het in je gezicht krijgt ofzo. Hier in het wijk (HET wijk ja, dat is Haags) gaat heel wat de lucht in, gelukkig ook veel mooie vuurpijlen.

En mijn man zegt dat ik een profiteur ben of zoiets, omdat ik wel blij ben als anderen vuurpijlen afsteken maar er zelf te beroerd voor ben. Ik vind dat niet juist, jij wel?

Ik ben niet voor of tegen vuurwerk, maar als je je druk gaat maken over waar mensen hun geld aan uitgeven, dan haal je de jaarwisseling niet. Seizoenskaarten voor de voetbal, TomToms, sigaretten, tuinkabouters, lichtmetalen velgen, laarzen, filet américain... Tis poppengoed en anders niet. Die paar rotjes verbleken erbij. Wat mij noopt tot de conclusie dat jij niet van knallen houdt - en verder niks.

Trouwens nog een leuk nieuwtje:

Stekker erin en knallen
Door Palko Peeters

Zaterdag 30 december 2006 - BREDA – Nieuw voor bij de jaarwisseling: elektronisch vuurwerk.

De Bredase Fopshop heeft een primeur: elektronisch vuurwerk. Komt geen lontje meer aan te pas. FOTO INGRID BERTENS

Stekker in het stopcontact en knallen maar. De elektronische ratelband heeft zelfs een afstandbediening. Met iedere druk op de knop komt er geknetter uit de slinger van pijpjes. Het draagbare kanon, een lange pijp, is meer iets voor buiten, met een verlengsnoer. Knop indrukken, en knal. Toon van Beurden van de Fopshop in Breda heeft het spul nog maar net binnen. „Dit is echt een primeur. En heel eenvoudig op te slaan op zolder en bij de volgende jaarwisseling weer van stal te halen. De decibellen voldoen aan de Europese normen. Volgend jaar is het assortiment groter.“

Sorry voor de omissie; ik was danig aan de slingerschijt. En bovendien vind ik dat Suriname nog altijd bij de Nederlanden hoort, een beetje. Dat Somalië en Zeeland provinciën zijn, daar zou ik in principe nog wel overheen gestapt zijn. Maar het maakt niet uit, want het wicht is in orde,

maar de hoofdprijs heeft gelukkig niemand gewonnen.
Die wil je niet winnen mensen! De hoofdprijs is dat je een week lang onze logeerkat te logeren krijgt - zonder krabpaal. En dat kriebelt...

Rik

Ja, ik mocht het niet zeggen, van Romke. Maar vooruit dan maar: Anemoon mocht volstrekt niet aldoor haar nagels scherpen aan het paaltje waar de webcam op zat vastgemaakt. En dat wou ze juist zo graag, omdat het uiteraard een Leuk Nieuw Paaltje was. Helaas nu alweer afgeschaft, ze worden te rennerig voor de webcam.
Geen prijsjes, hoewel Marja's oplossing zeker een eervolle vermelding verdient.
Wat Anemoon nog meer niet mag vertel ik nou maar meteen : in haar enthousiasme de kleintjes kapotspelen .

maar ...eh... Rik, ik noemde ook twee landen. En Sneeuwuil, hoe zit het nou met Anemoon?

Het is de 27ste, toch?

De vader van het wicht komt uit Ghana en de moeder uit Breda - meer in het bijzonder uit het buitengebied de Rith. Romke heeft niet gewonnen, maar wel de vraag het beste begrepen. Nu over een prijs nadenken.

Rik

Het is een prachtig kerststukje!
En ik denk: België en Marokko en dat ondanks het feit, dat Romke haar wederhelft altijd gelijk heeft....

En de webcam: wat zal ik ze missen, de poesjes.
Ik bekijk ze iedere dag en het is heel prettig om daar de de dag mee te beginnen.
Wat groeien ze hard, zeg!
Maar: ik denk nog steeds met weemoed aan Azzurro....

Lieve allemaal, Rik heeft in de formulering al iets van het antwoord weggegeven:

"Uit welke landen komen de ouders van dit wicht? "

Er moet dus meer dan een land in het spel zijn, bijvoorbeeld de moeder uit zeeland en de vader uit Somalie. Mijn man zegt: de vader een Fries en de moeder een Masaï
En mijn man heeft altijd gelijk.

Anemoon mag absoluut niet het antwoord op het raadsel verklappen.

Groetjes!
Romke

Uit Zeeland. Dat haar is natuurlijk een permanentje.

Frank, hoe weet je nou of dat meisje lang is, Olle hoeft toch niet per se met leeftijdsgenootjes te spelen? Ik gok op Suriname en Nederland. Over Anemoon breek ik het hoofd.

Onschuldige loglezers die Anemoon nog nooit een hand hebben gegeven, moeten het raadsel zonder voorkennis dus met de zoekfunctie oplossen. Acht hits. Mag A. absoluut niet met het kattenluikje knallen?

Olle grossiert deze dagen in kerststukjes. Ander raadsel dan maar? Uit welke landen komen de ouders van dit wicht?

Rik

Eerst Rik uit het veld geslagen, daarna Franks kerstraadsel al per omgaande feilloos opgelost door Iris, er moet een moeilijker kerstraadsel komen, goed voor twee dagen.
Even denken. Ja:
"Wat mag Anemoon volstrekt niet met kerstmis?".

'Spanje' is gewoon een wild plan van Sneeuwuil. Dat kan van alles zijn. Kerstversiering ophangen, nog een kat nemen, iets met aandelen. Jij weet dat je het met vage, emotionele argumenten niet zal redden, je hebt een hard, praktisch bezwaar nodig. En je bent tevreden, want meestal weet je er wel een. Het is geen erg verrassende verklaring maar meer kan ik er niet van maken.

Wat een schattig meisje is dat, met haar peterselierokje. Ik heb trouwens net zulke sokken (belangrijk om te weten). Maar wie of wat is nou viyella?

Oh pardon, ik was zo uit het veld geslagen dat de goede oplossing er al zo snel opstond dat ik mij hulde in nevelen.

Rik

Rik, had je de reactie van Sneeuwuil al gezien toen je de Hanengeweiers opdroeg zich te gaan vervelen? Echt geen plissérokje? Dit gaat knagen.

Te vlug. Daar doet men dan zijn best voor. Ga je nou maar zitten vervelen tot de 27ste.

Rik

Duidelijk een plissé rokje. Erg mooi!

Het is een beetje lastig om een bruggetje te maken voor mijn kerstraadsel, maar van het antieke schort naar de rok van Sofieke is maar een kleine stap. Gevraagd naar de naam van haar rokje, antwoordt ze met een stem die twee octaven te hoog is:

'Een peterselierokje. Dat zegt Mamma.'

Rara.

Rik

Over schilderijen en boeken gesproken.....
Maar dit was zeker al bekend?

'Iets te technisch' schrappen, lijkt mij een gevaarlijk precedent. Niet doen. Was de legergroene plunjezak die bij onze kampeeruitrusting hoorde trouwens zo'n niet ingeleverd staatseigendom, of was die van Amerikaanse makelij?

Medelezers, tot mijn verbazing hoor ik vandaag pas dat dat geheimzinnige spoor gister NIET van de schapen was. En Frank hult zich in geheimzinnigheid. Dan maar een reactie (Ja dat was natuurlijk de bedoeling!)
Waar was dat spoor dan van, Frank????

Ik snap er niks van. Hoezo ben jij een van die ontevreden buitenstaanders? Jij bent toch zeker gewoon humanist?

Kijk, daar zit Frank op de brommer, of staat hij er naast? De tas is een plunjezakje dat hinderlijk aan het stuur bungelt. Het is de laatste bladzijde van het donkerrode familiealbum, met het halve beeld van Zadkine en een kathedraal (Reims?) die we op de terugweg van een kampeervakantie aandeden. Die vakantie was in Noord-Italië, dus vraag niet waarom we langs Rotterdam kwamen.

Van jouw tocht naar Cambridge is een zeer fraaie foto in het familiearchief, waar jij, klaar voor de tocht, op je brommer midden in de Jan Toebacklaan staat. (Album bij Marja?)
Praktisch werken in Engeland moet je iedereen toewensen. Ik werkte in 1959 bij Coventry Climax (toen in de Formule een nog echte motoren werden gebruikt). Ik begon aan de dieselmotorenlijn (Cov.Clim. was beroemd voor hun dieselbrandspuiten), waar ik al gauw apart genomen werd om de instructie te ontvangen mij niet zo uit te sloven, want dat zou het tarief benadelen. Later mocht ik promoveren naar de racemotorenafdeling, waar ik onder andere de kleppen mocht slijpen van de motor die in de raceauto ging waarmee Jack Brabham vervolgens de Grand Prix van Portugal won, zelden zo trots geweest. In mijn kosthuis stond (uiteraard) een theepot op tafel, met plastic schenktuitje. Ik heb het een keer aangedurfd om de opgevouwen krant, die onder de theepot lag, uit te vouwen: die bleek echt twintig jaar oud te zijn!
Engeland blijft een vreemd anachronisme. De Engelsen houden een vermogen om met totale ontkenning van ontwikkelingen hun eigen idee te houden. Maar daarbij weten ze wel met regelmaat dingen aan de wereld te presenteren die van belang zijn.

Koen

Tijdens een van de vele hoogtepunten in mijn carrière zat ik in een montagestudio aan een film te werken, toen mijn gloednieuwe mobiele telefoon van vierduizend gulden ex b.t.w. ging.

'Met Rik.'
'Met Philihiiips.' Hij had de galm van oud geld in zijn stem en dezelfde welwillendheid waarmee Juliana vroeger chocolademelk schonk voor haar ondergeschikten. Het bleek dat hij geïnterviewd wilde worden over het Muziekcentrum in Eindhoven, dat zijn naam zou gaan dragen. Toen ik op de bovenste verdieping van een Philipstoren geraakt was (inderdaad een enorm gedonder met pasjes) kreeg ik toegang tot een soort grote mahoniehouten sigarendoos met overal zilveren fotolijstjes en een Wedgewood-servies waarin een secretaresse, die haast nog ouder was dan haar baas, mij koffie schonk. Ik nam plaats tegenover de man die van alle mensen ter wereld de meeste aanspraak kon maken op een buitenboordbeugel en deed mijn mond open om een vraag te stellen. Hij boog zich naar me toe, keek me uitgesproken schalks in de ogen en zei: 'Ik weet al precies wat u wilt gaan vragen, dus als ik nou meteen de antwoorden geef...'

Hij bleek maar gedeeltelijk gelijk te hebben, zodat het uiteindelijk toch nog een gesprek werd. Een bijzonder leuke man.

Rik

Ik ruik meestal ook aan de shampoo voordat ik hem koop, als het tenminste een type is dat ik nog niet ken. Maar dat is toch niet slecht? Ik doe hem even snel open en meteen daarna weer stevig dicht. Daar wordt zo'n flesje echt niet minder verkoopbaar van. Ik moet nu mijn eigen standpunt een beetje ondergraven door te bekennen dat ik het wel altijd stiekem doe. Dat zou natuurlijk niet hoeven, als het echt geoorloofd gedrag was. Maar hallo, ik smeer maar niet alles in m'n haar!

De garagezeep herinner ik mij nog heel goed. Ik heb zo'n blik nog niet zo lang geleden nog ergens teruggezien, ik meen dat het er nog precies zo uit zag als toen.

Nog een mogelijkheid is om je handen te behandelen voordat je ze in de viezigheid laat zakken. Toen ik affiches voor optredens zeefdrukte was alles thinner en inkt wat de klok sloeg. Maar wij smeerden voor het drukken een smeersel aan de klauwen, waardoor het er allemaal in een mum afvloog. Een laagje siliconen bijvoorbeeld lijkt me zo gek nog niet. En dat kan Sneeuwuil natuurlijk ook voor haar veren gebruiken. Frequent gebruik van garagezeep is af te raden, omdat het niet alleen je vuil maar ook je handen oplost.

Omdat al mijn handenarbeid bosarbeid is, beschik ik over een paar 5-vingerige handschoenen, ECO, met gebreide manchet en waterproof leder zonder snijprotectie. Conform EN 388 en EN 420, cat. II, van het merk Stihl. Hiermee kan de verfijnde buitenman zagen en klieven zonder zijn handjes te beëelten of anderszins te smetten.

Rik

Sinds mijn opa - niet opa Blerick (vgl. NRC-H van gisteren) maar opa Venlo, die zijn opleiding tot huis- en decoratieschilder rond de eerste wereldoorlog moet hebben ontvangen, en die, maar dat terzijde, hoewel, ach nee, laat eigenlijk ook maar zitten - mij dat ruim een halve eeuw geleden demonstreerde, zweer ik bij puimsteen en groene (zachte) zeep.

Mooi, al die mannentaal over motoren. Maar ik heb een kanttekening bij het haarsmeerverhaal. In de Volkskrant stond gisteren, dat negen van de tien vrouwen vóór de aankoop aan een fles shampoo ruiken. Niet alleen heb ik dat nog nooit gedaan, ik begreep het ook niet: denken ze dat je het spul aan de buitenkant kunt ruiken? Een dochter lichtte mij voor: die vrouwen doen zo'n fles eerst even open. De mens is altijd nog slechter dan je al dacht. Maar nu kan Frankslog uitkomst brengen: als echt negen van de tien vrouwen dat doen, dan moet jij daar, bij zo intensieve research op de shampooschappen, getuige van zijn geweest. En?

In de betere garage wordt koffie graag gebruikt om de zwarte jatten schoon te schrobben; zo gek is je idee dus niet. Een soort Brillo voor mannen.

Rik

Poepelepoep, het zou eventueel een Tomos geweest kunnen zijn. Bert Menalda had er ook een. Maar waarschijnlijk heb je in die dagen zo vaak 'Seagull' gemompeld dat die in mijn geheugen heeft postgevat. Want hij kon achteruit door de hele motor om te draaien en eigenlijk wilde je er zo een.

Mijn Noorse Yamaha was ook een tweecylinder. In het najaar moest de boot draaien in een bak zoet water om ervoor te zorgen dat het Noorse zeezout de gangen van de koeling niet verstopte. Daar gebruikten we een afvalcontainer voor. In zekere herfst was de zus van de ex vergeten om dat te doen, waardoor het voorjaar daarop het kopje de geest gaf. Ik ben toen naar een Noorse buitenboordsloper gegaan, die me voor vierhonderd Kronen (120 gulden) een sloopkop verkocht. Wat ik gek vond, was dat er geen pakking tussen hoorde. Toen heb ik een dag staan schroeven in de tuin van mijn schoonmoeder, met uitzicht op al dat water. En aan het einde van de dag sloeg de motor (met de bougies van de ruilkop) aan, wat mijn grootste triomf was in Scandinavië. Daar stond ik achter mijn bruisende kliko gas te geven dat het een aard had. Het vermogensbeperkende dingetje was een soort membraam dat je ook ziet in accordeons en mondharmonica's; een ding met lipjes. Die zat ergens voor het spruitstuk de boel af te knijpen. Ik heb eerst de lipjes uitgebogen en toen hij het daarna nog deed heb ik het hele ding eruit gehaald. Het punt was dat je in Noorwegen onder de zestien jaar maar maximaal tien PK aan je boot mocht hebben, terwijl die Yamaha's vijftien PK hadden. Maar ik droeg hem met een hand, terwijl ik in de andere de benzinetank had. De mooiste tocht ging over zee naar Ny Hellesund; met zeekaart en al, want er zitten verradelijke ondieptes daaro.

Fijn land. Ik mis het nog steeds.

De Cyclemaster. Ik kan me vaag je verhalen erover herinneren; hij deed het nooit. Je hebt dezelfde onberedeneerde liefde voor Britse mechanica als ik. Toen je de Roek naar de overzijde van de Maas bracht, alleen maar door de Seagull proberen te starten, was ik verkocht. Ik dacht: verdomme, hij doet het niet, maar we komen mooi aan hoger wal. Het touw van de starter was het enige dat deugde. Het was de leesplank voor een innige relatie met mijn Land Rover, waarover nog steeds gezegd wordt: Als een Land Rover geen olie lekt, dan zit er geen olie in.

Trouwens: in mijn Noorse fase deed ik de schokkende ontdekking dat buitenboordmotoren geen luchtfiter hebben. Het kostte me dagen voordat ik begreep dat je met een buitenboordmotor zelden op stoffige wegen komt en er daardoor geen nodig hebt. Maar de Suzuki's en Yamaha's die ik daar onder handen genomen heb, die deden het allemaal wel. Bovendien kon ik het vermogen van de Yamaha verdubbelen, door een vaag dingetje dat er op grond van de Noorse waterwegenwet ingezet was in het water te mieteren. Dat ik de wegligging van mijn boot vervolgens moest aanpassen door mijn lichaamsgewicht anderhalve meter naar voren te verplaatsen, waartoe ik de buis van de stofzuiger van mijn ex op de gashendel moest beuken met een blok haardhout, is wellicht een verhaal voor insiders. Het bloedstollende gevolg was wel dat ik al bij lage snelheid keurig in plané terecht kwam en met ons plastieken bootje de dure racejongens het snot voor de ogen voer.

Rik

Had je niet kort daarvoor een geweerschot gelost?

Rik

Ha fijn, herinneringen. Ik hoop dat we nog meer te weten komen over je verblijf in Delft. Was je ook in de kost bij Aal van Kan? Ging je wel eens naar Gon? (mijn favoriete tante). Ging je in het weekeind naar huis?

Gegoogled en in de index van Onze Taal gevonden:

(Hoe spreek je 'Choorstraat' uit: met een [g] of met een [k]? "Het probleem doet zich met name voelen in Leiden", al zijn er in andere steden ook straten die genoemd zijn naar het meest prominente deel van de kerk (koor: 'plaats waar gewijde liederen werden gezongen'). De k-uitspraak is dus het meest juist.)

Rik

Ik ben niet de meest trouwe respondent van je log, maar ik moet wel even kwijt dat ik de nieuwe kittens prachtig vind. We wilden jullie eigenlijk vorig weekend spontaan een bezoekje brengen om deze pluizige vrinden zelf te aanschouwen, maar zoals jullie gemerkt hebben waren we er niet want er kwam wat tussen. Wees niet bevreesd (of juist wél) maar voordat de kittens veel groter geworden zijn komen we langs! Leuk ook dat er een achternichtje bij is...(mijn bijdrage aan de uitbreiding van de family laat zwaar te wensen over, ik weet het) En dan nu iets heel anders maar erg leuks... Romke is geslaagd voor haar rijbewijs (in de Avensis)! Ik heb zodoende geen relatie met een leerling meer, en niets staat mij dan ook in de weg haar mee te nemen naar de ongetwijfeld binnenkort aangekondige nieuwjaarsborrel van de rijschool. De Avensis blijkt in de praktijk een prima leswagen en heeft sinds vorige week maandag de noodzakelijke extra pedalen... Mijn relatie met Romke brengt ook met zich mee dat er een échte kerstboom opgetuigd gaat worden in mijn klaslokaaltje, afgelopen zondag bij de Praxis een boom van een metertje of 3 gescoord zij heeft nog versiering en ik heb sinds vandaag lampjes dat gaat helemaal goed komen!

Bij wijze van variatie op de Tweede Kamer kijk ik weer eens naar Bontgoeds webcam. Geweldig: al die achterpoten in de lucht, al dat impressionistisch wuivend bont. Wat ik graag zou zien als snufje bij webcams: de mogelijkheid om een half uur in de tijd achteruit te klikken, en vervolgens dat halve uur snel achter elkaar te bekijken. Een filmpje, wordt zoiets ook wel genoemd - maken webcams dat eigenlijk niet vanzelf?

De daadkracht van de huidige vader des vaderlands heeft een compromis opgeleverd dat alleen maar direct van hem en van niemand anders afkomstig kan zijn. Het regeringsvoertuig is slecht geconstrueerd en kan niet veel meer kanten uit dan rechtdoor, maar Jan-Peter de Wegenwachter houdt de boel aan de gang met een leeg colablikje en een jarretel van zijn moeder. Toch is dat kunstig. Zalm noemt het terecht 'een gedrocht', maar is het een gedrocht dat zo langzamerhand toch wel erg typerend is geworden voor de manier van regeren in Nederland. JP is me bovendien dierbaar door zijn luim van onhandige maar optimistische doe-het-zelver die het als 'een moment van inzicht en helderheid' beschouwt als de tegeltjes voor de derde keer van de badkamermuur donderen.
Hij zal de geschiedenis ingaan als de premier die Verdonk tot minister van spek en bonen heeft gedegradeerd terwijl hij ons nu bescheiden doet geloven dat het allemaal door de druk van de kamer kwam.

Voorwaar een kleine held.

Rik

Ja, Frank, erg mooi! - het in Slijpsteen voor de Geest L'ésilir d'amore genoemde L'élisir d'amore van Donizetti, met al die vrolijk zingende dames in vijftigerjarenbadpak, inclusief dat gezellige dikkerdje, en met vooral ook die onvergetelijke, weliswaar lichtelijk loensende maar overigens ape-attractieve, berepronte hoofdrolspeelster. Hoe heette ze ook alweer?

Hans van der Aa. Ik vond hem te klein maar hij was best aardig. En met zo'n achternaam moet je altijd als eerste. Ik ben liever met een B.

Nou, ik snap nog steeds niet veel van het Oisterwijkverhaal. Wel weet ik dat de Udenhoutse Kees uit het fotoalbum mijn veel te zachtaardige bruinharige vriendje was. Beetje blowen en verder niks. We zijn ooit samen als A'dam en E'va naar Amsterdam gelift. Zo'n jongen waarbij je het zielig vindt om het uit te maken maar gelukkig heb ik toch de moed gevonden.
Verder zijn bijna alle roodharige Oisterwijkse jongens exen van mij; Hans, Jos en Bert. Een dealende Cees ken ik niet.
Hier in Velp woont een exroodharige-want-nu-grijs Kees Rood, dat is de vader van Lydia Rood en hij heeft iets in het laatste boekje van Tante Ina geschreven.
Anja

over Oisterwijk moet ik even nadenken. Maar er was een Dré Rood. Ik dacht eerst dat hij Dreorood heette. We komen net van Jacques. Morgen zal ik alles echt lezen.

Anja

Mag ik voorstellen dat Bert Rombouts samen met Tommy Wierenga een vervolg schrijft op Joe Speedboot, met als werktitel 'Soleil en haar kezen'. De tweede zin van Bert's reactie van gister, die hij met perfecte interpunctie over negen regels laat doorlopen, is een klassieker.
En ik maar denken dat Oisterwijk zo'n braaf dorp was.

Je moet maar eens over Traumdeutung gaan lezen: één keer je droom onthouden levert meteen negen (inderdaad, nu tien) reacties op.

Koen

Frank,

Rik heeft gelijk. Die Cees wiens hond werd doodgeschoten en hijzelf in zijn been, dat was Rood Kees, zoals Soleil hem in haar charmante Nederlands noemde. Een zekere gemoedelijkheid - typisch, dat had ik ook in mijn achterhoofd. Maar het werd aan mijn oog onttrokken door de herinnering aan Sjaan Haan, die in de gemeenteraad zat en bevriend was met mijn eigen Sjaan, en die me een keer een hele avond heeft doorgezaagd over de schande die het was dat de politie niet ingreep. Pas nu begrijp ik de vork en de steel. Dank, Rik. En ja, ook in mijn wereld was zij met afstand het mooiste meisje, vooral als ze apestoned was, hoewel ze dan de neiging had jenever over mijn wortelnotenhouten piano te morsen.

Okay, dan was John niet rood, wat trouwens ook wel vreemd gestaan zou hebben bij het witte pak dat hij bij zijn trouwen droeg, welk pak op zijn beurt erg contrasteerde met de donkerblauwe business suits van zijn schoonvader en zwagers.

Bert

Wacht eens even: er waarde nog een Kees rond die waarachtig ook wel Rood geheten kan hebben; een Udenhoutse boerenzoon met hippiehaar en -bril die uit woedend protest tegen zijn ouders nooit iets anders dan pantoffels droeg. Hij had zijn kleren ook gewoon aan, maar met pantoffels kwam je in Udenhout al een heel eind. Deze Kees was zo ongeveer de hele dag stoned. Er werden toen nog chilums gerookt. Ook deze Kees figureert in de fotoalba; op de bladzijde waar Frank een glas op het papier heeft gelegd toen hij een portret van me afdrukte. Ik kan hem er wegens technische overbelasting even niet bij zetten. Was het niet deze Kees die met Mathilde van Opstal het voormalige politiebureau te O. gekraakt heeft?

Wel allemaal op pantoffels natuurlijk, deze Kees.

Rik

Dat verhaal van Rik komt mij anders helemáal niet bekend voor. Goddome! Waren wij dan met vacantie of zo, dat jij op de poes paste? Anders zou me dat toch wel even zijn opgevallen, twee volle vuilniszakken achterin. En wat heb je er later mee gedaan, na die twee dagen? Wat zijn kinderen toch een zegen.

Maar nog wat: die John, waar Soleil (toen het mooiste meisje in mijn wereld) mee getrouwd is, dat is dan toch gewoon onze eigen John Berends? Daar hebben we dankzij Ellen de G. fotoboeken vol van. Zijn vader was eerste stuurman op de grote vaart en ze woonden in de schoutenbuurt aan de andere kant van het Suissche Bos. Alleen had hij donker haar...

Rik

Hier kan ik jullie wel mee helpen. De gezochte rode dealer is waarschijnlijk deze Cees:

http://www.nomercy.nl/nl/framesets/welcome.html

Een wonderlijke jongen die een zekere gemoedelijkheid afwisselde met enigszins agressief gedrag. Hij beheerste indertijd de groothandel in softdrugs voor Noord-Brabant. En omdat hij ooit verslaafd was geweest aan heroïne, sloeg hij iedere harddruggebruiker het dorp uit. Die combinatie sprak de lokale politie wel aan, want hierdoor hielden ze de handel en de gebruikers goed in het oog. Op de ochtend dat we ons tweede popfestival hielden, werd Cees overvallen door een rivaliserende bende. Zijn hond werd doodgeschoten en Cees zelf hield er een schot in het been aan over. Omdat ik toen vree met een meisje dat Cees' huis schoonmaakte, stond ik plotseling met twee volle vuilniszakken handel in mijn poten. Ik heb ze een paar dagen achterin jullie groene Renault 4 bewaard...

Later is Cees zich op smokkel en kweek gaan toeleggen, allemaal zeer professioneel en zakelijk. Ik zou hem best nog eens willen ontmoeten. Wie kent er nou een echte boef?

Rik

Frank,

Die rode jongen, ik moest meteen aan Rood Kees denken. Je weet wel, of misschien ook niet, Rood Kees, die aan een lagere school in Oisterwijk "drugs" stond te verkopen aan scholiertjes, en die tot de kennissenkring behoorde van Soleil, het zo niet tegen haar heug, dan toch tegen haar meug in het Hart van Brabant verzeild geraakte Zuidfranse hippymeisje dat nog eventjes de vriendin is geweest van mijn zwagertje Louis toen die in Tilburg op de tekenklas zat en op kosten van zijn moeder bij ons aan de Gemullehoekenweg een kamer huurde, d.w.z. de mooiste kamer van het huis, met erker en balkon aan de straatkant en marmeren wastafel met namaakgouden kranen, welke kamer zelfs door haar werd overgenomen toen Louis na een jaar doorstroomde naar de academie in Den Bosch. Ik heb nog foto's van haar bruiloft in 1977 in een minuscuul dorpje 80 km ten noord-oosten van Bordeaux in de kapitale villa van haar ouders, waar Wannes (4) en Katrijn (6), gehuld in door Jeanne vervaardigde rood-wit-blauwe kleding en op uitdrukkelijk verzoek van Soleil (die eigenlijk Marie-Géneviève heette) lopend op gele klompjes, fungeerden als bruidsjonkertje resp. -meisje. Nee, ze trouwde niet met Rood Kees, maar met een andere roodharige Oisterwijkse jongen, John geheten, een als oudste en enige zoon van een zeeofficier door zijn moeder al te zeer in de watten gelegd typje, tevens buurtgenoot van jullie aan het Klompven.

Maar die waren het niet, hè, rode Kees of rode John? Het was die rode jongen waar Anja destijds verkering mee had en wiens naam ik mij niet herinner. Haar eerste vriendje, klasgenoot, zoon van een groentenboer, of traiteur. Daar hadden jullie nog veel plezier van kunnen hebben.

Wacht, dan zoek ik even een plaatje, d.w.z. een foto van een tekeningetje dat ik t.b.v. het plakboek bij zijn eigen bruiloft 25 jaar later maakte van een foto van Wannes als bruidsjonker in Frankrijk in een rood-wit-blauw afgebiesde tuinbroek.

Erik en Karine hebben gistermorgen om 0 uur 50 een gezonde dochter gekregen:
Roos.
We zijn er heel blij mee. Het is met drie kleindochters dus inderdaad een meidenjaar geworden!

Jacqueline en Koen

Une chanson douce? Het tweede couplet begint met "La petite biche est aux abois, dans le bois se cache le loup, ou ou ou oue.."
Je hebt dus gewoon de naam van ons blauwcreme kattekind gefloten, of je hebt gewoon opgepikt wat ik zelf al dagen lang zing.
Tweede couplet: "La petite biche, ce sera toi si tu veux, Le loup on s'en fiche, contre lui nous serons deux." Vraag je dus maar liever eens af wie die enge loup is. De lawaaiige boze buurman, volgens mij.
Interessant intussen om te constateren dat geluiden die met de hand gemaakt worden heel goed te verdragen zijn, al staat buurman de godganse dag fanatiek te timmeren. Maar alles wat met een motor wordt aangedreven blijkt om al na vijf minuten gek van te worden, voor mens en dier.

Alfabeet zijnde en hardloper bovendien werd ik in eerste instantie cum laude goedgekeurd. Maar ik kreeg uitstel wegens studie. Later twee dagen lang officiersselectieonderzoek in Leusden, compleet met reclamefilmpje voor de NAVO, maar afgekeurd worden voor de militaire dienst - hetgeen inmiddels mijn wens was, want hoe zou ik ooit met open deur kunnen poepen, zoals mij verteld was dat in dienst zou moeten? - was daar totaal niet aan de orde, hoezeer mijn lichamelijke en geestelijke conditie ook achteruitgeboerd waren intussen. Daarna herkeuring in Arnhem, met zeker dertig andere watjes. Een potige zuster mikte met zoveel Schwung een dikke rubberslang door mijn keel naar mijn maag, dat ik twee weken lang nauwelijks heb kunnen praten. Van kwart voor twaalf tot kwart over een met zijn allen in onderbroek op de gang staan wachten, omdat de heren naar de kantine waren om te lunchen. Niet afgekeurd maar doorverwezen naar de psychiater, ik weet niet meer waar. In elk geval bleek deze niet veel ouder dan ikzelf en vervulde hij zelf zijn dienstplicht. Over mij hebben we het niet gehad, alleen over het boek van Marcuse dat ik bij me had. Toen we daar mee klaar waren, gaf hij me weinig hoop, maar ik kreeg bericht dat ik was afgekeurd wegens gebreken, en dat ik kon navragen welke. Nooit navraag gedaan; ik geloofde het wel.

Ik begrijp Marja: de legerherinneringen zijn heel leuk om te lezen. Heb je er nog meer?

Omgaan met mensensoorten waarvan je niet wist dat ze bestonden, een nuttige en leuke vaardigheid overigens, dat leerde ik door als serveerster te werken in diverse Brabantse gelegenheden. Niet helemaal zo stoer als slapen onder een poncho bij tien graden onder nul. Denk jij wel eens iets als: die jeugd van tegenwoordig (daar bedoel ik niet speciaal mezelf mee, ook jeugdiger jeugd), ze zijn niks gewend?

Ja, dat zijn precies de fascinerende details waar ik geen genoeg van kan krijgen - ik hoop dat ik niet de enige loglezer ben daarmee, zou het een afwijking zijn? En heeft de auteur nog wat in reserve voor de donkere dagen van december?
Rik, met die Koenegracht hebben wij wel eens bij vrienden (van hem en ons) gegeten. Heel aardige man die onuitstaanbaar wordt als hij te veel drinkt. Zag laatst ' Andere Tijden' over S5, uitzending werd bedorven door Jeroen Krabbé die alles wat hij zelf zei zo ontzettend grappig vond.

Kort voordat ik opgeroepen werd voor militaire dienst, schreef de wereldberoemde dichter Frank Koenegracht mij in als patiënt in zijn praktijk voor psychiatrie. De stabiliteit 5 die mij dat bezorgde, heeft later nog wel wat voeten in zijn aarde gehad; FK had zijn dienstplicht vervuld als keuringsarts en ze konden bij Defensie maar niet begrijpen dat een puber uit Oisterwijk patiënt was bij een psychiater uit Den Haag. 'Het hoort bij mijn therapie, ik heb reisvrees,' heb ik nog gezegd tijdens de herkeuring. Nou, die S5 is achteraf niet helemaal uit de lucht gegrepen, maar dat zal het leger nooit weten. Ik heb er nog wel spijt van gehad. Groen staat me prima, en alle dingen die militairen leren -rennen, schieten, terreinrijden- heb ik me jaren later helemaal op mijn eigen eigen moeten maken. Maar ik heb nooit bange mensen doodgeschoten.

Van Frank A. kan ik me nog het verhaal herinneren dat hij en zijn afzwaaiende slapies een grote doos met eieren -neukpatronen- meekregen, die ze een voor een uit de truck waarin ze zaten op het achteropkomende verkeer hebben stukgesmeten.

Rik

Méér, méér over de militaire dienst! In 1956 was ik tien, en ik weet nog wel dat ik het Handboek Soldaat heb gespeld (of zou dat jaren later het exemplaar van Koen zijn geweest?) maar verder herinner ik me niks. O ja, dat ene verhaal dat in het familierepertoire bewaard bleef: dat er boerenzoons in jouw lichting zaten die nog nooit een trap hadden gezien en niet wisten hoe dat moest. Dus als de webcam het doet, en het nog steeds regent: vertellen.

Een samengaan van Bellabel en Bellebal is toch al gauw: Belabberd. Dat wil ik niet op mijn geweten hebben. Belle dus! En anders ga ik een verhaal schrijven over 'het lelijke jonge poesje'.
Anja

Nee, mager is ze helemaal niet. En dat kleurpigment zal wel niet meer heringedeeld worden.
Anja stelde later "Basta" voor, voor het stoutste poesje. Ik denk nu "Basta" voor het lelijkste poesje. In de zin van "gekker moet het echt niet worden".
Het probleem met "Bella" is dat de klanten dan gaan giechelen, dat moet voorkomen worden.
Bisondra, of Boon Aparta, of Bizarra....

Er is helemaal niks mis met Bella. Ze heeft gewoon een beetje klem gezeten in de baarmoeder. Ik zag laatst een oud filmpje van een erg magere baby. Dat bleek later ook weer helemaal te zijn goedgekomen.

Deze heet in ieder geval Belle, je moet het beest wel een kans geven.
Anja

Echt goeie foto's laat Bontje nog niet toe. Daarom een korte beschrijving: de katertjes zijn mooi, maar de poesjes zijn alledrie affreus.
Soms komt zoiets in orde. Twee van de drie geven hoop. Maar die derde... zeg nu zelf, wie gaat hiervoor tekenen? Wie weet er toepasselijke namen die met een B beginnen? Beëlzebub?

Prachtig! Prachtig! Proficiat!

Foto's! Meer foto's!

Wat een bijzonder dier is Bontje!

Goed zo, Bontje! Ik feliciteer alle twee- en viervoeters van het Hanengewei. Wanneer geeft de Rijksvoorlichtingsdienst de eerste foto van de zesling vrij?