reacties

De BuurtBankensite is helemaal super!

Vorige week kreeg ik een horloge van J.M. nog voor mijn 50ste verjaardag en in de winkel hadden ze een beetje moeite met de sluiting van het bandje. Na enige minuten hoorden we in een kamertje opzij een aantal stevige hamerslagen waarna we mochten afrekenen. Maar hij doet het nog steeds.

Anja

vrijdag 31 augustus 09:02 uur: wat is dat nou?

Frank,

Ik moet je waarschuwen: ga niet in de omgeving van Maurik fietsen. Mocht je bij Amerongen het pontje nemen richting Eck en Wiel, ga dan linksaf de dijk op en niet rechtsaf, althans zondags. Anders kom je langs een friteskraam, maar ze "Bereklauw met pindasaus" verkopen.

Vrijdag reed ik gewoonteontrouw door de Lange Nieuwstraat, waar al geruime tijd het Oude Gerechtsgebouw gerenoveerd wordt, met alle verkeerschaos van dien. Omdat ik een taai geworden volkorenpuntje van AH in mijn rechterhand hield, waar ik maar met moeite af en toe een hap aan wist te ontrukken, kneep ik, toen er plotseling een auto voor me opdook, in de op het voorwiel werkende linker rem. De lichtelijk geschrokken, kennelijk Vlaamse automobilist en een zwaar getatoueerde vrachtwagenchauffeur raapten me op. Knieën ontveld, duim geschaafd, en pijn aan het borstbeen of daaromtrent (spieraanhechtingen?), maar vooral een slag in het achterwiel, lakschade (dus straks roestvorming) aan een bar end, en barsten in het glaasje van mijn horloge. In de commotie zag ik niet dat mijn bidon vijf meter verderop lag.

Dus moest ik met mijn oude racefiets op pad. Dat ging lekker hard, vooral met de wind mee. Het smalle stuurtje bleek al gauw geen probleem meer, evenmin als het vastgeklikt zitten aan de pedalen. En de vooroorlogse versnellingshandels aan het frame, ach, als ik in drieëneenhalf uur zes keer heb geschakeld is het veel. Maar ik moet het stuur 2 cm hoger zetten, zodat ik niet meer zo'n kramp in mijn nek krijg. En ik moet nieuwe, bredere schoenen kopen, zodat ik niet meer zo'n kramp in mijn linker voet krijg. Dat ga ik morgen doen, aldus mijn nieuwe fiets tot reservefiets degraderend. En, o ja, dunne bandjes, ik moet behalve mijn bandenwippers ook mijn ouwe reservebandjes opzoeken en proefoppompen, en eventueel een paar nieuwe kopen. En mijn handpompje monteren.

Maar waar vind ik nog een echte horlogemaker, zo eentje die een glaasje kan vervangen terwijl je erop wacht?

Enfin, groeten, ook aan Minke, en prettige voortzetting van de zomer!

bert

Bosbessenbier? Oh, was ik maar in Ermelo!

Leuk, die Wouter van Reek!
Regelmatig bewonderd!
Via VPRO webwinkel gauw boeken besteld voor Dries!

Hallo Frank,

Je weet nog wie ik ben, hoop ik. Maar zonder grappen: hoop dat alles in orde is met jullie. Ik hoorde laatste dat een huisdier heel goed is voor de gemoedsrust. Hebben jullie er wel eens over gedacht om een poes te nemen?
Waar ik eigenlijk voor mail is om jouw aandacht te vestigen op een website, namelijk die van ene Wouter van Reek, een illustrator. Die man doet dingen die jou vermoedelijk interesseren.
Hartelijke groet, ook aan Minke,
Wout

Frank, wat leuk, dat bankbiljet! Nu zie ik duidelijker vóór me wat Opa Venlo bedoelde, toen hij vertelde dat hij, ik meen in de crisistijd, met een kruiwagen vol bankbiljetten naar de kermis in Duitsland ging. Hoewel? Met een kruiwagen in de Grote Rups? Irre!

"Sneeuwuil's poezen eten alleen van een porceleinen schoteltje", nou moet je geen gekkere geruchten de wereld in gaan sturen.
Het was een goedkoop aardewerk soort pindastel zonder "hoofdschotel". Ooit, en lang voor de poezen, aangeschaft wegens het aanvallig uiterlijk en de spotprijs. Helaas - en dat is erg - niet meer te krijgen voor zover ik weet. Chinees was het wel.
Wie een chinese winkel in de buurt heeft wordt bij deze vriendelijk maar dringend verzocht om 24 van zulke kommetjes voor me te kopen. Doorsnee 10 cm.

Herstel: jongehondenvoeten (JHV).

Bij ons is KKK www.kinderkunstkaravaan.nl
Daar heb ik 120.000 euro subsidie voor binnengesleept. Zal ik dat voor je boek ook even doen?
Anja

Ik heb dan wel geen verstand van kunst maar die jakhalzenpot vind ik geweldig.

Ik pas deze week op vijf katten met een kattenpoort. De kattenpoort kan niet dicht, zei mevrouw, want dan maken ze hem kapot. Het is dus niet alleen Rozepoot die zo'n woesteling is. Een van de vijf katten was trouwens zwanger. Vanaf vandaag is ze dat niet meer: drie rode kittens!
Ik heb wel het een en ander te zeggen over mensen die katten ongesteriliseerd en ongecastreerd buiten rond laten lopen, maar ik geef toe dat ik wel even ontroerd was. Had dan een foto gemaakt, zal je zeggen. Die komt nog!

Op 9 augustus vergat ik te vermelden dat het schilderij (letterlijk en figuurlijk) de volgende titel draagt: "Hoeveel verval kan een mens verdragen?"

Ik zou, indachtig het gezegde dat praatjes geen gaatjes vullen, wel Muscular F. Fillmore willen heten. Of bedoel ik minderbewust dat ik hem wel zou willen zijn? Opmerkelijk, dat jij die regelmaat in afzendersnamen hebt opgemerkt. Ik bedoel, mij is niks opgevallen, terwijl ik dag in dag uit zo'n beetje dezelfde post krijg. Misschien ben ik te lang al niet meer naar zo'n inspirerende vijftigste verjaardag geweest. Bedankt voor het verslag daarvan.

Dag vader, heel interessant die TGA en gelukkig niet zo eng. Wat wist je nou nog wel? Bijvoorbeeld dat jullie grote katten hebben, namen van mensen, je eigen naam, dingen van de dag er voor? Je werd blijkbaar ook niet echt achterdochtig van al die verrassingen. Toch stond er op de floppy blijkbaar nog best veel informatie die ook op de harde schijf stond maar omgekeerd niet. Misschien kan Sneeuwuil daar makkelijker op antwoorden. Bedank haar er trouwens maar voor dat ze me op dit voorval wees.

Simon

De ijzeren vogel is gemaakt door de vrouwelijke manntjesputter www.godelievegeurts.nl, vandaar, en het achtervoegsel "tje" betekent dat ik de foto ietwat verkleind heb om ze makkelijker te kunnen versturen.

Ha Frank (ken je me nog?),

Ik had gisteren al willen reageren, maar vergat het, en nu zie ik de (inderdaad) prachtig geschreven reactie van Sneeuwuil, zodat ik een goed beeld heb van wat er aan de hand was, althans speelde. Zo werkt dat dus, transient global amnesia!

Ik had willen schrijven dat we elkaar de hand kunnen geven, want ik vergeet aldoor dingen, althans volgens Katrien, maar zo bont dat ik mijn eigen katten nooit eerder gezien heb, en ook overigens, heb ik het bij mijn weten nog niet gemaakt.

Wel bijvoorbeeld dat ik (eer?)gisteravond in de badkamer mijn onderbroek wilde uittrekken en mijn pyjamabroek aandoen - bleek ik onder mijn vrolijke grijze zomerjeans helemaal geen onderbroek aan te hebben! En dat niet alleen, maar ook nog minutenlang nadenken over de vraag hoe toch dat vanmorgen gewoontegetrouw aangetrokken kledingstuk in de loop van de dag zonder dat ik het gemerkt heb is verdwenen!

Toegegeven, achter mijn standaardvraag aan Katrien, "Wie ben ik ook alweer?", steekt, behalve een bij tijd en wijle wat wrang zelfbeeld, ook een zekere dosis koketterie.

Van psychologische functieleer (1967/68) herinner ik me nog de serie waarnemen-opslaan-vasthouden-reproduceren, maar wat is wetenschap van vroeger nog, vergeleken bij de overdonderende, huiveringwekkende, ja bijkans godgelijke alwetendheid van het internet?

Ergens wel grappig: aan geheugenverlies lijden, en dan op het internet alles over geheugenverlies opzoeken, inclusief natuurlijk een massa dingen die je nooit hebt geweten, zodat je ze eenvoudigweg niet kòn vergeten, maar voortaan kan dat dus wel!

Even vroeg ik me af of jij niet al decennialang bezig bent roofbouw te plegen op je cognitieve vermogens, maar meteen ook zie ik je fietsen over die al dan niet verharde bos- en heideweggetjes, waarvan ik de ontspannende werking uit eigen ervaring ken.

Enfin, ik groet je, want tot een andere conclusie dan "het is me wat te zeggen" kom ik toch niet.

[Het plaatje laat een schilderij zien van de hand van een oude vriend, met op de voorgrond een door zijn echtgenote in elkaar geflanste ijzeren vogel.]

Een prachtig verslag, Sneeuwuil!

Dat is wel een schokkende ervaring, Frank.
Ik wilde deze reactie beginnen met "Wat is Google toch een zegen, dat je zo snel zoveel te weten kan komen over zo'n fenomeen", maar je kan het positivisme van de Abbingen natuurlijk ook te ver doorvoeren. Ook al is het niet verontrustend, terwijl je het meemaakt is het dat wel degelijk, lijkt me.

Het was in werkelijkheid best eng ja, gezien dus door iemand die zich wel alles herinnert. Maar ook weer niet zo héel eng, omdat Frank aldoor helemaal coherent bleef praten, en helemaal geen lichamelijke uitvalsverschijnselen had.
Hij zat met grote ogen rond te kijken, verrukt van de interessantheid van het verschijnsel, en tenslotte begonnen we er ook samen de leukste grappen over te maken, in afwachting van de taxi. Die taxi kon tenslotte op het nippertje worden afgezegd, dankzij de welwillende medewerkeing van de garagist die na mijn telefonisch verzoek het autootje veel sneller terugbracht dan ik verwacht had, kennelijk ook onder de indruk van het geval.
Maar het gekste waren de volgende dingen.
Ik zag eerst alleen dat Frank zeldzaam verdwaasd uit z'n bed kwam, maar dat doet hij wel vaker. Hoe verdwaasd hij was merkte ik pas goed toen ik iets zei over de jonge poesjes.
"Jonge poesjes?" vroeg hij. "Welke jonge poesjes?"
Nou dan schrik je wel even. Ik dacht nog dat hij gewoon een beetje zat te suffen, en wees achter m'n rug naar die mand vol katten.
Hij keek er naar en zei niks.
"Hoelang hebben we die dan al?" vroeg hij toen.
"Een maand" zei ik, "weet je dat dan niet?"
Zijn ogen werden nog wat groter.
"Nee daar weet ik niks van", zei hij, maar niet merkbaar verbaasd. Meer zo van: wat-moeten-al die-katten hier-opeens?
Ik hield er eentje voor z'n neus, hij bekeek het een poosje aandachtig en zei toen: "Nee, die zie ik echt voor het eerst".
Daarna werd hij heel enthousiast over de interessantheid van zoiets. Die uitroep "Dat is interessant zeg" heeft hij daarna ongeveer bij alle dingen die hij niet meer wist verrukt herhaald. Telkens weer even verrast. En of ik ook af en toe zei : "Dat over interessant, dat heb je intussen al acht keer gezegd", dat vond hij dan alleen maar óok weer zo interessant. Nou ja, interessant wás het.
"Vind je ze niet schattig?" vroeg ik.
"Ja, ze zijn wel leuk" zei hij neutraal. En dat terwijl hij een of twee uur daarvoor toen hij nog gewoon was, nog vertederd naar ze had zitten kijken en tegen me zei "die beestjes zijn nu wel heel geweldig".

Toen ik in de gaten kreeg hoe bar het met hem was, zei ik: "Er is iets niet in orde met je, we moeten even naar de dokter." En ik belde de dokter, en maakte een afspraak. Het kon niet meteen, hij reed visites.
"O jeetje maar de auto is er niet", schoot me pas daarna - hardop- te binnen.
"Waar is die dan"? vroeg toen natuurlijk Frank.
"In de garage toch, die heb je vanmorgen zelf weggebracht?"
"Heb ik de auto weggebracht? Daar weet ik helemaal niks van."
En hij liep naar het raam om te kijken of ik niet stond te zwetsen. Maar de auto stond er niet, dus moest hij echt wel aan zichzelf gaan twijfelen. Dat duurde niet lang, want vlak daarna was hij alweer vergeten dat de auto er niet was, en vroeg waarom ik toch een taxi had besteld. Wat ik intussen gedaan had.
"Omdat de auto er niet is toch?"
"Waar is die dan?"
Enzovoort.
Tenslotte werd de auto dus teruggebracht, bestelde ik de taxi af, en reed Frank naar de dokter.
"O, mag ik niet rijden?"
"Nee, je mag me de weg wijzen" zei ik. Tegen beter weten in eigenlijk, omdat ik zelf zo slecht ben in wegzoeken. Maar tot mijn verrassing kon hij me opeens feilloos de weg wijzen.
Toen we bij de dokter in de wachtkamer zaten vroeg ik:
"Weet je eigenlijk waarom we hier zitten?"
"Nou nee, eigenlijk niet".
"Vind je het dan niet gek dat we hier zitten terwijl je niet weet waarom?"
"Ja ik weet wel dat het ergens voor nodig is, maar ik weet niet waarvoor".

Nou ja, de dokter kende gelukkig het verschijnsel T.G.A. al schijnt het niet zovaak voor te komen. Hij heeft hem netjes onderzocht op eventuele verborgen uitvalsverschijnselen, - het eerste wat hij vroeg was ook : "Zijn er nog uitvalsverschijnselen geweest?" - maar alles was helemaal goed, ook bloeddruk en zo. En terwijl we daar zaten hebben we er gedrieën heel verstandig over zitten praten, en merkte ik ook al dat Frank zich weer steeds iets meer begon te herinneren. De neuroloog werd voor de zekerheid nog even gebeld door dokje, omdat hij nog een beginnertje is, en die was het helemaal eens met de diagnose. Als het binnen uiterlijk 24 uur weg is - maar het kan ook binnen drie uur al - dan is het die gekke T.G.A. waarvan niemand nog weet wat daarvan de oorzaak is, en die ook geen voorbode van erge dingen is, en dan hoef je je er niks van aan te trekken. Nou, Frank kon het binnen een uur of vier. De grootste krachttoer daarna was denk ik om het op te schrijven voor het log.
Ik vond het natuurlijk veel te onderkoeld, maar dat kwam omdat hij zich juist de alarmerende details niet herinnerde. Vandaar deze nadere beschouwing.
Jammer dat ik Voskuil niet ben, want in "De moeder van Nicolien" wordt geheugenverlies minstens zo mooi beschreven. Maar die was dement, en Frankje dus gans niet. Heel fijn.

Je begint met die ratten en ik denk nog: wat mooi toch, die wetenschappelijk belangstelling van die krasse knar...

En dan ineens komt de dokter in beeld! Gek dat de poesjes nieuw voor je waren, die waren er toch al voor dit verschijnsel zich voordeed. Waren de oude katten ook nieuw voor je? Vond je het eng? En hoe gaat met vandaag met je?

Als het met afgevallen bosbessen net zo is als met afgevallen olijven is het als volgt. Op de grond liggende bessen worden min of meer subiet besprongen door schimmels, die je dus op je brood smeert als je van die bessen jam gemaakt hebt. Zo ongeveer althans. Wees gewaarschuwd en gegroet.

Die foto, het ligt voor de hand om aan te nemen dat dat Sneeuwuil in de bosbessenkwekerij is. Maar ik twijfel, want het ziet er zo vreemd uit. Het lijkt net een spook met een rokje aan. En Sneeuwuil lijkt NIET op een spook. Hebben we hier te maken met een uniek beeld van de Bosbessengeest van Ermelo? Die zich nog nooit eerder bij daglicht vertoonde?