Naarden, deel IV

Onze achtertuin lag een meter dieper dan het huis, waardoor je hem goed kon overzien. Rechts was een afscheiding, gemaakt van bamboe matten van ongeveer een meter in het vierkant. De vorige bewoner, Mens, was kapitein bij de KPM geweest, die bamboe matten waren verpakkingsmateriaal. Lekker dikke bamboe, tot latten gespleten en gevlochten. Als je een lat nodig had dan kon je die uit zo'n mat trekken, die miste niemand.

Pruimenbomen, een perzik, was er een peer? De appelboom noemde ik al eerder. In de Punt plantte Kees bessenstruiken, aalbessen en kruisbessen. Hij was in een voortdurende strijd met paardebloemen gewikkeld, die werden met een mes uit de grond gestoken.

Door de vorm van de tuin hadden we wel vier buurtuinen. In één daarvan stond een hazelaar. Wij vonden dat we de overhangende hazelnoten wel mochten oogsten, maar de buurvrouw betichtte ons ervan al haar noten te hebben gestolen. Dat deed ze niet in persoon, maar ze stuurde de politie op ons af.
Een mooie tijd, waarin de politie nog voor zoiets in actie kwam.

(Ik schreef dit voordat ik Ellens reactie betreffende het Pruimenwijf las. Dat herinner ik me ook wel vagelijk, de politie associeer ik toch met de hazelnoten.)

Achter het huis een terras, daarboven een balcon, daaraan een schommel. We hadden soms bezoek van meneer Vleeskens, van de Staatsmijnen in Limburg. Die had iets uitgevonden wat Kees op z'n fabriek maakte. Omdat Limburg nogal ver is overnachtte V. wel eens bij ons.

Marja, mijmerend op de schommel: vleeskens, vleeskens, kunstvlees, kunstmest. V. kon er wel om lachen.

(V. had de V-stempel bedacht, een instelbare stalen mijn-ondersteuning. Het bijzondere was dat het ding bij overbelasting niet kapot ging maar zachtjes een beetje inschoof. We hadden een werkend schaalmodel ervan, een hele puzzel om in elkaar te zetten.
De glazen sigarettendoos, ter gelegenheid van het tigste duizendtal V-stempels, die was er ook. Door de steeds betere technologie bleven die mijnen steeds meer produceren, hoewel er al heel veel mijnwerkers ontslagen waren. De kolen gingen op een berg: niemand wilde ze meer hebben.
Misschien wel 25 jaar later had ik een jongen Vleeskens op cursus. Die vroeg me of ik nog aan een model V-stempel kon komen, zo leuk voor z'n vader. Nee, helaas.)