ga naar juni

dinsdag 31 mei 2011, 23:07 lees reacties

Ben ik net een beetje gewend aan de vierdimensionale octaëder (uit: Getallen zijn je beste vrienden, zie 21 mei) moet ik nu aan de twaalfdimensionale touwtjes. Maar laat ik bij het begin beginnen.

Sneeuwuil heeft al lang een tandprobleem. Het manifesteert zich niet altijd en als het dat wel doet niet altijd even erg. Vannacht was het zo erg dat ze toch de tandarts maar eens belde. Ze mocht hedenmiddag komen. We verwachten iets moeilijks met een brug, dat zou best wel €1000 kunnen kosten.

Naar de tandarts. Ik neem m'n e-book mee, ik ben halverwege in The Grand Design (zie 16 mei). Vandaar de eerste alinea. Ik weet dat veel lezertjes wiskunde en alles wat daar op lijkt haten, die moeten dan Jacq maar lezen. Dat Grand Design is heerlijk leesvoer als je zo nu en dan een stukje overslaat. Sneeuwuil mag met de tandarts mee, er wordt een foto gemaakt. Even later verschijnt ze weer, met een recept voor een antibioticum en een vervolgafspraak. De brug wordt een ophaalbrug, de kosten worden geschat op €60,00 wat mij spotgoedkoop lijkt.

We hebben wel opeens €940,00 over! Wat zullen we daar nou eens mee doen? Nou, Brinta kopen, Sneeuwuil vindt dat ze telkens wanneer ze een tandarts gezien heeft recht heeft op Brinta. De apotheek, dat antibioticum, dat kost niks. Maar de pijnstiller stond niet op het recept, kan niet schelen wat dat kost, toch geld genoeg.

Thuis ligt er een brief van de Toverberg, dat kost meestal aanzienlijk meer dan €940. Maar deze keer gaat het voornamelijk over het bestrijden van zowel de rode als de gele springbalsemien. En de Japanse Duizendknoop, dat schijnt helemaal iets vreselijks te zijn. Zo heeft iedereen z'n eigen problemen...

Een week geleden, het Journaal, een verslaggever voor de deur van de gevangenis. Vijf minuten later 1Vandaag, een andere verslaggever voor dezelfde deur. Ze hadden net zo goed aan hun eigen keukentafel kunnen zitten, daar was de gevangene ook niet.
Nu komt 'ie wel, de gevangene. Per helicopter, die landt achter de gevangenismuren. Of nee, twee helicopters en vier auto's. Dat levert nauwelijks beeldmateriaal op, toch staan er hele rijen camera's.
Beeldjournalisten zijn knettergek.

maandag 30 mei 2011, 23:14 lees reacties

Sneeuwuil wil snoeien. Ze wil in het bijzonder alles snoeien wat tegen het schrikdraad groeit. Ik mag niet in de tuin vanwege de teken, om onbekende reden wordt zij veel minder gebeten. Ze wil ook nog op het trapje gaan staan, dat vind ik een heel slecht idee maar ze doet het toch. Het trapje staat redelijk recht bij de eerste beklimming maar dan verplaatst ze het. Dan staat het zo scheef dat ik me toch tussen de beplanting begeef om het vast te houden. Ik scheld haar uit, zonder merkbaar resultaat. Gelukkig, ze is klaar en nog heel.

De katten doen nooit meer pogingen om te ontsnappen. Waarschijnlijk zouden ze dat zonder werkend schrikdraad ook niet doen maar we durven het niet te proberen. Ik ga een eindje fietsen.

Het lijkt wel of mijn fiets houten wielen heeft, zo kraakt 'ie. Na 500 meter wordt het nog steeds luider, ik ga terug. Zou er wat vulkaanas in de kogellagers terecht zijn gekomen? Ik besteed de terugweg aan nauwkeurig luisteren: kraakt het voor- of het achterwiel? Moeilijk vast te stellen, als je de fiets optilt en één wiel laat draaien dan kraakt het niet...

Thuis. Langs paranormale weg stel ik vast dat het toch wel het voorwiel zal zijn. Na demontage blijken de lagers kurkdroog te zijn, ik maak alles schoon en stop de kogeltjes er weer in met een heleboel vet. Nou de heel platte steeksleutel, waar is die? Onvindbaar, met wat gepruts stel ik de lagers af zonder die steeksleutel.

Een proefrit naar Suikervlied. Het wiel draait geruisloos. In het bos, in de schaduw, is het goed uit te houden. Bij Suikervlied zijn allerlei steek- ring- en pijpsleutels maar niet de hele platte. Intussen wordt het steeds warmer, geen weer voor verre tochten. Naar huis, daar in een koel hoekje verder zoeken naar de platte steeksleutel.

zondag 29 mei 2011, 23:01 lees reacties

Een beetje opruimen, ik kom een oude laptop tegen. Dat herinnert me aan een nog veel oudere laptop, eentje uit 1995. Eens kijken wat er gebeurt als je 'm aan zet. Nou, hij zeurt een beetje over z'n batterijen maar verder werkt alles alsof het 1995 is. Hij woont in een koffertje dat ook een ankerkabel bevat. Nu weet ik weer dat ik die laptop bij me had in het Ignatius ziekenhuis. Met de ankerkabel kon ik hem aan het bed vastmaken als ik een wandeling (met de infuuspomp) wilde maken. De laptop is een museumstuk, mag weer in m'n privé museum.

Nou wil ik de eerstgenoemde laptop ook proberen. Oud, maar wel uit dit millenium. Als ik hem aan zet klaagt hij niet, maar hij begint driftig z'n batterij te laden. Sneeuwuil scharrelt even later in het computerkamertje, ze constateert dat de net-adaptor wel erg warm wordt. En dat het snoer in zeer slechte staat is. Ze heeft helemaal gelijk. Het eerste probleem lost zichzelf op: als de batterij vol is koelt de adaptor af. Dat snoer, daar zou ik wat aan moeten doen. Eigenlijk niet de moeite waard: van de 80 GB disk werkt nog maar 5 GB. Weggooien zou het beste zijn maar dat is een (psychisch) te zware opgave.

Dan is er de laptop waar ik dit op tik. Die doet het gewoon, hij doet het zelfs wel een uur of wat op z'n batterij. Niets te melden dus. Als je nou denkt dat drie laptops wel wat veel is, ik heb ook nog drie desktops. Alle drie helemaal werkend, maar voornamelijk gebruikt als backup. O, wacht even, ik vergeet de vierde laptop!

Die is OK, behalve z'n batterij. Een nieuwe batterij kost meer dan de hele laptop waard is. Het ding dat 'batterij' genoemd wordt is eigenlijk een houder voor zes of acht 'gewone' AA-batterijen. Die zou je dus kunnen vervangen, probleem is dat je die houder niet open krijgt. Even googelen geeft raad. Neem een scherp mes, maak dat in een gasvlam roodgloeiend en snij de houder open. Kijk goed hoe alles in elkaar zit. Bestel nieuwe batterijtjes van het juiste type voor ongeveer $1,00 per stuk in HongKong. Wacht op de post. Vervang oud door nieuw. Stop de houder in de laptop. Stop de laptop in een emmer met zand en laad de batterijen.

Die laatste stap heeft een hoge amusementswaarde maar is niet helemaal onzinnig. Li-ion batterijen kunnen ontploffen en/of in de fik vliegen. Er bestaan beveiligingen maar die zullen wel niet in het soort batterijen van $1,00 zitten. Even goed denken: heb ik wel een batterij nodig? De laptop doet het prima als z'n netsnoer maar aangesloten is. Even nog beter denken: heb ik nog een laptop wel nodig? Ik heb maar één lap.

Gisteren had ik de eerste teek van dit jaar. De laptop waar ik nu op tik heeft ook een aansluiting voor een ankerkabel...

zaterdag 28 mei 2011, 23:04 lees reacties

Wind uit richting Nijkerk, wel een beetje erg veel wind. Ik fiets tegen de wind over de dijk, de vogels die me begeleiden komen maar nauwelijks tegen de wind in. Het kost mij ook enige moeite. Bij de sluis ga ik linksaf, wind van opzij, dat gaat beter. Zo kom je op het industrieterrein van Nijkerk. Daar zijn drie bouwmarkten!

Eerst Karwei: geen regenmeters. Formido sla ik over, ik neem aan dat die hetzelfde assortiment heeft als in Putten. Dan BigBoss, die lijkt te zijn vervangen door Multimate. Nooit van gehoord, ik ga binnen kijken.

Ze hebben 'm! In heel buitengewone uitvoering zelfs. Die dingen zijn taps, zodat de schaal niet lineair is: bij 15 staan de streepjes verder uit elkaar dan bij 35. Bij deze meter staan ze onder de 8 zelfs extra ver uit elkaar, het ding heeft een 'ziel'.

De klant voor me bij de kassa wil erg oranje pluggen kopen maar het scannen wil niet lukken. Het kassameisje heeft het er moeilijk mee. Ze ziet er uit alsof ze Ingrid heet, dat blijkt even later niet waar te zijn. Twee andere personeelsleden bemoeien zich met de oranje pluggen, ik overweeg naar de andere kassa over te stappen. Maar de kassadame aldaar verlaat haar kassa en vertrekt met onbekende bestemming, een half verwerkte klant achterlatend. Dan lukt het toch, met de oranje pluggen, ik mag betalen.

Een stukje Nijkerk, dan het fietspad langs de N303. Wind mee, de windsnelheid blijkt 28 km/u te zijn. De kerk waarvan ik het geraamte fotografeerde is zo ongeveer klaar, er is nou niks meer aan. Het valt wel op dat 't een enorm groot gebouw is, met ook nog twee zijvleugels.

Ik doe iets wat ik nog nooit gedaan heb: ik blijf de N303 volgen tot Ermelo. Zo zie je dingen die je nooit eerder zag en je profiteert maximaal van de wind mee. Je ziet wel veel te veel auto's...

vrijdag 27 mei 2011, 23:18 lees reacties

Wel heel goed weer om aan een website te werken. Even shoppen en een rondje lopen, dan gauw weer naar binnen. Daar is nog een werkje, de regenmeter. Die is stukgevroren, omdat het nooit meer regende ontbrak de motivatie om 'm te plakken. Vannacht was er een prachtige bui, jammer genoeg heb ik die dus niet gemeten.

Wolderwijdweer zegt 4.4 mm, het klonk als veel meer. Ik bekijk de regenmeter, die is zo gebarsten dat we hem wel kunnen afschrijven. Het weer wordt wat beter, ik kan wel eens naar Formido in Putten fietsen. Dat is een fraaie tocht, onder meer langs de Beekweg. En ja, de beek is weg, die prachtige regenbui was niet prachtig genoeg.

Formido is gigantisch groot. Na het gewone bouwmarkt deel is er een nog groter tuinachtig deel met daarnaast nog een enorme kas. Tussen alle snuisterijen die de hedendaagse tuin moeten opsieren vind ik een regenmeter. Bijna zes euroos voor een ding dat in December barst? Ik dacht het niet.

Terug door het bos, langs Suikervlied. Even aan de zes fietsbanden voelen, ze zijn bar hard. Naar huis, ik denk over een weerbestendige regenmeter...

donderdag 26 mei 2011, 22:59 lees reacties

Even naar de Cöop. Er is een bak met schuursponsjes en wasknijpers. Er hangt een papier aan de bak met de tekst:

schuursponsjes

wijsknijpers

Als je met twee vingers tikt is de ene vinger vaak wat sneller dan de andere. In mijn geval is de andere wat trager dan de ene, maar dit terzijde. Als je twwe keer dezlefde leeter moet tikken dan krijgt soms de verkeerde vinger het commando '2x'. Om die ij in was te krijgen, daar moet je een mij onbekende afwijking voor hebben. Wel een mooi woord, wijsknijper.

Even naar Gamma. Daar hebben ze fietspompen die lijken op die van Action. Wat dunner, met een manometertje tot 10 bar en twee keer de prijs. In de aanpalende Gamma-rij leen ik een schuifmaat: 38 mm is de pompbuis. Ik neem aan dat de wanddikte 1 mm is, de zuiger heeft dus een doorsnede van 36 mm. 1,8²x3,1415=10 cm². Tot 6 bar pompen zou me met deze pomp wèl lukken, 7 bar zou ik misschien niet halen. Zo'n sommetje is zo vanzelfsprekend voor mij dat ik veel moeite moet doen om te snappen dat iemand dat niet snapt. Ik koop, met m'n cadeaupas, een batterijlader.

Even naar het Kruidvat, daar koop ik die Duracells, bij Gamma kosten ze precies het dubbele! Betaald met een cadeaubon.

Ik kom langs een vage etalage. Daar worden alleen maar twee foto's getoond, dit is er een van. De deur is dicht, er is geen waarneembare activiteit in het pand. Maar de foto van Ermelo is mooi, in het echt nog veel mooier zonder al die reflecties in de etalageruit. De kerk, de molen en de muziektent zijn nog precies hetzelfde. In het geval van de molen, wéér precies hetzelfde. Van de rest is veel herkenbaar maar lang niet alles. Linksonder, dat zwarte streepje langs een open veld, lijkt me een voetpad. Dat is nu het Hanengewei...

Datum? Ik vermoed na 1950, de Harderwijkerweg heeft al middenstippels. Nu ga ik batterijen laden.

woensdag 25 mei 2011, 23:14 lees reacties

Naar Putten. Je moet rekening houden met mogelijk een kwartier vertraging door hooiwagens op de Putterweg. Of hijskranen of verdwaalde huifkarren. Dat doen we, dat kwartier, daarom zijn we een kwartier te vroeg bij de acupunctuur. We zoeken een parkeerplaats waarbij Sneeuwuil in de zon zit en ik in de schaduw. We vinden iets waarbij de situatie precies omgekeerd is. Voor een villa met een gigantisch gazon. (streetview) Op dat gazon is een robotgrasmaaier aan het werk. Hij rijdt vastbesloten naar het punt p, draait daar om z'n as. Daarna gaat hij rondjes rijden om p. Nee, geen rondjes, een spiraal! Na een tijdje krijgt hij daar genoeg van, hij verdwijnt even achter een rode beukenhaagje, verschijnt dan weer. Daar gaat hij weer een spiraal maken.

Merkwaardig is dat we allebei gefascineerd naar een machientje zitten te kijken. Misschien wel omdat het iets menselijks in z'n gedrag lijkt te hebben (niet in z'n uiterlijk). En dan is er nog de vraag waar hij het gras laat, waarschijnlijk is het zo kort dat het maaisel als mest kan dienen. Waar gaat 'ie nou weer heen? Jammer, het kwartier is voorbij...

Acupunctuur is:

1. 80% onzin
2. 19% placebo effect
3. 1% wat anders

Ik las onlangs dat een placebo ervoor kan zorgen dat het stofje dat je lichaam mist door datzelfde lichaam wordt aangemaakt. In dat geval is de werking verklaard.

Dat geprik met die naalden zou mogelijk echt iets kunnen doen. Dat werkt zeker niet zoals acupuncturisten denken, met die 'meridianen'. Dat het soms bij dieren lijkt te werken geeft te denken. (De kater Mars, u allen welbekend, is niet meer zo enthousiast.)

Sneeuwuil is klaar met de acupunctuur. Verzekering dekt de schade, ook daar kan je je twijfels bij hebben.

dinsdag 24 mei 2011, 22:58 lees reacties

Godslastering blijft dus verboden. Ik ben erg gezagsgetrouw, ik hou me graag aan de wet, maar dan moet ik wel weten wat er nou precies verboden is. Wikipedia heeft een mooie tekst. Er is een 'Wet inzake smalende godslastering'. Wat doet dat woord 'smalend' nou in die titel? Als je niet smaalt mag je dan wel lasteren?

Dezelfde Wikipedia maakt duidelijk dat Reve wel lasterde maar niet smaalde en daarom vrijuit ging bij het Ezelsproces. Ik schrijf niet als Reve, ik moet dus een beetje uitkijken, je zit zo drie maanden in de cel. Je kunt voordeliger het misdrijf via een plaatje plegen, dan krijg je maar een maand. Om mezelf gerust te stellen, het handhaven van deze wet lijkt geen prioriteit te hebben.

Even terug naar 8 april, de kittenopvang. Er zijn nu 26 kittens, we werden uitgenodigd eens te komen kijken. Dat doen we.

De kittens bevinden zich in kooien, een kooi per nest. De kooien bevinden zich in een vakantiehuisje, in totaal is dat niet veel meer dan 50 m². Dat betekent dat overal kooien staan, hier zelfs drie op elkaar. Daarnaast zijn er nog volwassen katten en twee honden. De dame op de foto is Ditha, ze gaat hier een kitten de fles geven. Zoveel kittens de fles geven, dat is een dag- en nachttaak. Gelukkig zijn er enkelen die al wat vast voedsel tot zich nemen. Tijdens dat flessen (flessen is een werkwoord) gaat Ditha's eigen telefoon en de telefoon van de dierenambulance meer dan eens.

Wij mogen helpen. Er is per nest een flesje, zulks om besmetting te voorkomen. Binnen een nest heeft men toch al dezelfde kwalen. Er is een nestje van twee waarvan de ene het misschien haalt, de andere is stervende. De andere kittens zien er zeer gezond uit.

Flessen is leuk als je het niet midden in de nacht hoeft te doen. Bij sommige kittens giet je zo een flesje naar binnen, andere zijn te fanatiek. Die pakken de fles zo stevig vast dat je de speen niet meer in het bekje krijgt. Je moet dan het flesje uit hun handen rukken en proberen het snel in het bekje te krijgen. Dan gauw een beetje in het flesje knijpen zodat er een druppel in het bekje komt, dan snapt het dier wat de bedoeling is.

Foto's van Sneeuwuil:

Weer thuis ontdoen wij ons van al onze kleding. In de wasmachine ermee. Die kittens zien er wel prachtig uit maar hun herkomst is grotendeels onbekend. Een bacterie die onze eigen katten nog niet kennen hopen we zo weg te wassen...

maandag 23 mei 2011, 23:03 lees reacties

Action heeft ze, die kleine universele fietspompjes. Ze kosten bijna niks, maar het is ook niks. De zuigerstang is van plastic, je kunt 'm gemakkelijk zo scheef duwen dat er geen beweging meer in zit. Diep bedroefd overweeg ik een andere winkel te bezoeken, dan valt mijn oog op het onderste vak. Daarin zitten serieuzere fietspompen, nog universeler, je kunt er zelfs een voetbal mee oppompen. Ik neem er een.

Thuis. Eerst maar eens de banden van m'n eigen fiets, drie bar, dat willen ze wel. Dan naar Suikervlied om de pompen te verwisselen. Drie bar is ruim voldoende, ik stuiter over de weg. De manometer gaat tot 9 bar, is dat zinvol? Al fietsend maak ik sommen. De buitendiameter van de pompbuis is wat meer dan vier centimeter, de zuiger zal wel precies vier centimeter zijn. Twee in het kwadraat maal pi, 12,5 cm², helemaal uit m'n hoofd. Drie bar, dan moet ik 37,5 kilo duwen. Goed te doen, maar 9 bar zou 112,5 kilo zijn. Dat kan alleen als ik een rugzak met 42,5 kilo lood omhang. Niet dat het een goed idee is om je banden zo waanzinnig hard op te pompen. (tenzij je aan de Tour de France meedoet).

Suikervlied. De damesfiets heeft klassieke ventielen, dat blijkt ook goed te gaan. De nieuwe pomp woont nu in de berging, de oude ging naar het oude ijzer. Nog een stukje B&H, dan weer naar huis, Miranda d'r site moet nog bijgewerkt worden.

Later, de HEMA. Als één fineliner €0,95 kost, wat kosten dan vier fineliners? Lagere school, maar geen enkel kind heeft het juiste antwoord: €3,95. Nu wat moeilijker, Het Kruidvat. Oplaadbare Duracell batterijen. Een pakje van twee, capaciteit 2000maH, kost €9,99. Wat kost dan een pakje van vier met een capaciteit van 2450 maH? Die capaciteit is per batterij, daarmee rekening houdend kom je op 9,99x2x(2450/2000)=24,48. Het kindje dat dit antwoord geeft krijgt een zes voor de moeite, het juiste antwoord is €9,99. En ze hangen in hetzelfde rek, met een net gedrukt prijskaartje erbij.

zondag 22 mei 2011, 23:24 lees reacties

Midden in de nacht besef ik dat ik de fontein vergeten ben. Vrolijk geklater dat niet gehoord wordt. Ooit werden we gebeld door buurvrouw An op de Toverberg, die dacht dat al onze waterleidingen gesprongen waren. Maar buurvrouw An ligt al weer jaren op de Varenhof. Maar toch, dat ongehoorde geklater moet stoppen.

Gisteren was er een bezoeker die wel belangstelling in de bij Suikervlied behorende fietsen had. Twee redenen om naar Suikervlied te willen. Maar eerst Buitenhof. Cohen wordt steeds meer een tragische figuur. Hij heeft de goede ideeën, hij weet ze heel aardig onder woorden te brengen. Een beetje charisma, zelfs dat, toch komt hij niet over als Leider van de oppositie. Ik ben blij dat ik hem geen raad hoef te geven, ik zou niet weten wat te zeggen.

Naar Suikervlied. Eerst het fonteinpompje uit, dan de drie fietsen bekijken. De fietsen, ook tweewielers genaamd, hebben samen zes wielen. Met zes platte banden. Ik wil pompen maar de fietspomp werkt niet mee. Die krijgt als eerste een onderhoudsbeurt, daarna blijkt dat hij op maar twee van de in aanmerking komende ventielen past. Ik ken drie soorten ventielen, die drie soorten zijn allemaal vertegenwoordigd. Bij mijn eigen fiets heb ik een pompje dat zo geschapen is dat het alle ventielen aankan, dat gebruik ik. Daarna fiets ik drie rondjes. Eerst met het herenrijwiel dat we bij Suikervlied kregen, niks mis mee. We kregen ook een damesrijwiel, dat heeft een klein probleempje met de kettingkast. Opgelost, fietst fijn. Tenslotte is daar nog mijn vorige fiets, ook OK.

Nu op de fiets waar ik mee gekomen ben nog een stukje bos en hei. Het begint zachtjes te regenen, het stukje wordt een heel kort stukje. Even noteren: morgen zo'n universeel fietspompje kopen! En overmorgen kijken hoeveel lucht er nog in de banden zit...

zaterdag 21 mei 2011, 23:34 lees reacties

Nou, naar Suikervlied dus. Sneeuwuil is van alles aan het regelen binnenshuis. Om parkeerproblemen te vermijden hebben we ons autootje op een algemene parkeerplaats gezet, daardoor is onze eigen plaats helemaal vrij. Ik gebruik deze gelegenheid om het hele pad schoon te maken. Tegels hebben de neiging te verdwijnen onder een humuslaag waardoor het pad steeds smaller lijkt, nu heeft het weer z'n oorspronkelijke breedte.

Sneeuwuil heeft met veel succes naar het weerbericht gekeken, het weer straalt.

Bezoekers, als eerste Anja met Rob, vervolgens Rik met Rakker. Tenslotte Iris zonder Auke, die heeft het te druk hier mee. (even scrollen tot 3/4) Heeft Iris die site gemaakt?

We krijgen erg veel te eten en te drinken, ik krijg erg veel cadeaus. Dit boek, deze fles en een cadeaupas van deze firma. Hoewel ik erg tegen het vieren van verjaardagen ben brengt deze reeks gebeurtenissen mij toch aan het twijfelen.

Leuke gesprekken. Auke mag het dan te druk hebben, Rik zegt dat hij maar acht uur per week werkt. Rob wil wat meer dan 100 uur per maand werken, dat had ik moeten noteren hoeveel dat precies was. Ik werk ook, na afloop, alle glaasjes, kopjes, schoteltjes, mesjes, vorkjes afwassen. Een uur per jaar, wie kan nog minder?

Er was beloofd dat vandaag om 18:00 lokale tijd de wereld zou vergaan, dat lijkt niet door te gaan. En de verjaardag van Dries, die ging wel door, maar daar kan ik geen ooggetuige verslag van geven.

vrijdag 20 mei 2011, 23:25 lees reacties

De waren die we gisteren niet kochten zijn onder te verdelen in twee categorieën:

• niet in voorraad
• vergeten

Vandaag dus nog eens naar de kruidenieren. Het zou leuk zijn als ik de categorie 'niet in voorraad' nu vergat en dat de vergeten waren nu niet voorradig zouden zijn. Leuk voor het log, maar dan was ik met niets thuis gekomen. Nu heb ik wel wat, er blijkt nog een derde categorie te zijn.

Een potje bieslook. Ik ben heel trots op het feit dat ik precies weet waar die potjes staan. Ik ben heel gelukkig dat ze niet intussen verplaatst zijn, een keurig potje met vriesgedroogde bieslook. De uitdrukking 'peperduur' mag vervangen worden door 'bieslookduur': het potje kost €6,75! De inhoud is, geschat, 4x4x4=64cc, ruim een dubbeltje per cc! Maar omdat festiviteiten zonder bieslook ondenbaar zijn neem ik het toch maar.

Thuis blijkt wat die derde categorie is: waren die wel in voorraad zijn maar van de verkeerde soort. Sneeuwuil wilde een bloempotje met levendige bieslook. Ik heb het bonnetje nog, ik fiets weer naar de winkel, de winkeldame is bereid het potje terug te nemen. Ik weet toevallig ook waar die bloempotten staan, niet ver van de vriesgedroogde. Ze zijn wel heel wat goedkoper, €1,25. Ik betaal met het geld dat ik terugkreeg, heb dus €5,50 over! Zomaar contant geld, dat heb ik bijna nooit. Wat zal ik daar nou eens mee doen? Eerst maar eens een rondje gratis door het bos fietsen...

Avond. We gaan naar Suikervlied met ongeveer een halve kuub handel. Sneeuwuil organiseert het uitladen, ik hark het losliggende mos bij elkaar. Erg veel mieren die een kale buitenmuur beklimmen, wat zouden ze daar nou te zoeken hebben? Erg veel plantaardigs dat door de luizen opgevreten is, de luizen zelf lijken vertrokken. Die onderste tak van de lariks, is die dood? Die kan ik morgen wel eens afzagen.

Als we weer weg willen is daar de overbuurvrouw met een kind, het kind met een schepnet. Ze proberen een konijntje te vangen, Sneeuwuil helpt. Het konijntje is een tam konijntje, het vertoont zich telkens maar het is ongrijpbaar. Men besluit van de vangst af te zien en te hopen dat het konijntje zelf ontdekt dat het tam is. Naar huis, eindelijk rust.

donderdag 19 mei 2011, 22:57 lees reacties

Heel erg, we zijn de verjaardag van Dromdrosje, gisteren, vergeten. En we zien aankomen dat we die van Anemoon en Al Poontah ook gaan vergeten, morgen. Iedereen lijkt wel jarig te zijn, Sneeuwuil is met trillende neusvleugels bezig met het voorbereiden van festiviteiten. En dat terwijl ze gezworen had zulks nooit meer te doen.

Dries was vorig jaar zo verstandig om hier in de buurt jarig te zijn, nu laten we het afweten, helemaal naar Amsterdam-Noord is ons te ver. Bovendien vinden bovengenoemde festiviteiten plaats op Dries z'n dag.

Een lang bezoek aan de middenstand, te beginnen met de boekhandel, een kaart voor Dries. Dat valt mee, we vinden heel snel iets waar we het over eens zijn. Nou nog een tekst, hij wordt zes, kan al lezen. Dan nog vier varianten op het thema 'kruidenier', bij alle vier is het opvallend druk. Die Meivacantie, dat is toch wel eens afgelopen?

Verder nog een programmeerprobleem, geen tijd voor andere avonturen buitenshuis.

woensdag 18 mei 2011, 23:02 lees reacties

Laat in de avond, Huub (die van de Toverberg) belt. Hij wil een keerklep monteren in de waterleiding. Zulks om legionella te voorkomen. Geen slecht plan, al die huisjes met lang stilstaand water zijn een potentiële bron. Hij wil in de toekomst ook watermeters plaatsen, het is handiger om die twee acties te combineren. "OK" zeggen we.

Zoals te doen gebruikelijk komt de waterleiding van Suikervlied binnen in een put. Die put zit in de verste hoek van de berging en de berging is nauwelijks begaanbaar. Er heeft zich daar van alles verzameld, er zou best wat weg kunnen, dan wordt de put bereikbaar.

Vandaag, 06:00. Ik heb de mail bekeken en de koffie opgedronken. Nu neem ik de fiets en vertrek naar Suikervlied. Het beetje vrije ruimte dat er nog in de berging is wordt ingenomen door de kruiwagen. Die rij ik naar buiten, nu kan ik zelf naar binnen. Even waarnemen wat we in acht jaar niet gebruikt hebben.

Grootste obstakel is een diepvrieskast. Niet aangesloten, ik wilde 'm op Marktplaats zetten maar Sneeuwuil wil op alles voorbereid zijn: de vriezer moet blijven. Ander lastig ding: een grasmaaier. Op de foto is te zien dat er een tweede bloem bijgekomen is maar geen gras. Alles wat ooit gras was is nu mos. De grasmaaier kan weg.

Twee hoogwaardige heggescharen. Er is een heg die ik wel eens knip, maar twee scharen, dat is eentje teveel. Moeilijk kiezen, ze zijn wel anders maar allebei even fraai. Een haardscherm, we hadden een open haard gepland maar het werd een houtkachel. Kan weg. Twee plastic kinderstoeltjes, ooit voor Fabio en Mila, maar die passen er al lang niet meer in. Een croquetspel, bij het afval gevonden, daar mag het naar wederkeren. Een koffiezetter, al geruime tijd vervangen door een Senseo.

Er is nog wel meer dat weg mag, maar de kruiwagen is vol. Ik ga hem legen in Huub z'n stortplaats. Erg veel vogel gekwinkeleer, verder is het hele terrein doodstil. De put van de waterleiding is bereikbaar, weer naar huis. Om 07:00 al een hele dagtaak uitgevoerd!

dinsdag 17 mei 2011, 23:01 lees reacties

Mijn ene computer kan een kunstje. Mijn andere computer kent andere kunstjes. Dat kunstje van die eerste zou hij ook moeten kunnen, maar hij kan het niet. Ik ben uren bezig om 'm dat bij te brengen, zonder resultaat. Soms kijk ik even op, dan zie ik dat het nog steeds regent, reden om rustig verder te gaan.

De stoel, zo eentje met een rieten zitting, wordt wel wat hard. Even iets anders, het regent bijna niet meer, naar de middenstand. Inkopen, rondje lopen, het regent nog wat minder, weer thuis. Ik laat de eerste computer weer z'n kunstje doen. Als ik nou eens heel systematisch enzovoorts? Maar eigenlijk ben ik aldoor heel systematisch bezig.

De ervaring leert dat een nachtje slapen helpt. Bij zo'n tamelijk abstract probleem, iets in het innerlijk van een machine, blijf je steeds hetzelfde verkeerde weggetje afleggen. Het feit dat je dat weet helpt een klein beetje maar niet genoeg. Ik ga iets heel anders doen.

Die goedkope muis doet het uitstekend. Twee problemen: hij verspreidt een erg lelijk blauw licht en z'n snoer is te lang. Ik gebruik de muis aan de laptop in de woon/kattenkamer. Katten en een lang snoer is een ongewenste combinatie. Soldeerbout aan, muis open, blauwe LED er uit, kleuren van vier aders van het snoer noteren, snoer lossolderen, inkorten, vast solderen, muis dicht, soldeerbout uit.

Hij doet het nog, de muis. Eens zien of een muis verbouwen hetzelfde effect heeft als een nachtje slapen.
Ja hoor, een heel klein kleinigheidje was verkeerd ingesteld. Nu werkt 't!

maandag 16 mei 2011, 23:08 lees reacties

Ik lees The Grand Design. Het kost €15,99 bij Bol, na minder dan een minuut Googelen vind ik het gratis als e-book!

Naar Putten, de acupunctuur. Geen weer voor een boswandeling maar ik heb de e-reader meegenomen. Het eerste kwart van The Grand Design is zo'n beetje de geschiedenis van de wetenschap door de eeuwen heen. Wel leuk opgeschreven maar mij grotendeels bekend. Nu kom ik bij iets interessanters, quantum enzovoorts, maar dan verschijnt Sneeuwuil weer. Omdat we nou toch in Putten zijn even naar De Marskramer voor glazen. Die hebben we niet in Ermelo, de Marskramer. Xenos hebben we ook niet, die is hier en die heeft prachtglazen!

Terug naar Ermelo, nog wat middenstanders. Lidl heeft een mij onbekend biermerk: Bishops Finger. Ik denk daar meteen van alles bij, het lijkt wel alsof de brouwer dat ook denkt. Even verder bladeren, een finger is een wegwijzer...

Het Journaal: voetbalfans zijn gek. Supporters van de winnende club ontketenen een veldslag, supporters van de verliezers vieren feest.

Ik heb wel eens het gevoel dat ik de wereld niet meer helemaal begrijp. Ik ga verder lezen in m'n e-book, ook niet helemaal te begrijpen. Het verschil is dat ik die voetballers eigenlijk niet wil begrijpen en dat boek toch wel. Ik doe mijn best.

zondag 15 mei 2011, 23:09 lees reacties

Het paadje naar de voordeur. Zoals u ziet ligt het vol bloesemblaadjes. Dat doet het elk voorjaar, de blaadjes liggen zelfs in de douche op de begane grond, via het ventilatiekanaal. Ze verdwijnen ook wel weer, min-of-meer vanzelf. Onze buurvrouw kan daar niet op wachten, ze veegt haar paadje meerdere malen per dag.

Als Sneeuwuil in haar eigen hoekje zit dan ziet ze dat geveeg. Ze zal wel niet denken dat ze ook moet vegen, toch wil ze het niet zien. Van een sari knipte ze een stuk als tafelkleed. (Gaat boven verwachting goed, de katten doen er niets mee!) Het stuk wat over bleef hangt nu voor het raam. De Rexen overwegen er in te klimmen, maar dat hebben ze nog niet gedaan.

Even iets heel anders. De elfde, dat is lang geleden. Toen maakte ik die foto, een vlindertje dat er uitziet alsof er een geheime code op z'n vleugels staat. Vier dagen geprobeerd de code te ontcijferen, niet gelukt. Nu verder met de blaadjes.

Die boom op de achtergrond, die maakt al die blaadjes. De eigenares van het balkon bewerkt dat met de stofzuiger. Ze kan ook bij een stukje dakgoot, ook dat wordt gestofzuigerd...

De buurtkranten melden een nieuw klompenpad. Ik zoek naar een plattegrond, die is nergens te vinden. Het gemelde beginpunt, dat weet ik wel ongeveer, daar kan ik wel eens gaan kijken. Veel wolken, maar door een gelukkig toeval fiets ik steeds in de zon. Ik vind het begin, daar is een mededelingenbord waarop een plattegrond. (betere plattegrond hier)

Het pad lijkt me wel aardig, maar niet helemaal befietsbaar: er zijn hekjes waar je overheen moet klimmen. Gedeelten die wel befietsbaar zijn ken ik natuurlijk al. En vijftien kilometer lopen, voor nu iets te lang. De wolken gaan er wat meer ernst mee maken, gaan ze ook regenen? Ik wacht het niet af, naar huis.

zaterdag 14 mei 2011, 23:21 lees reacties

Die ene bloem is nog wel vrolijk, maar verder is het voornamelijk een luizenfeest. Suikervlied bedoel ik. Even er heen, een videoband halen.
Het boompje ziet er niet uit. Alles met naalden heeft nergens last van, het meeste met bladeren wel. Niet alles, die kleine blauwtjes op de linkerfoto zien er heel fris uit.

Ik tik dit op Sneeuwuil's oude laptop. Dat rubberen toetsenbord is heel goed als je mededelingen van drie woorden hebt. Voor iets langers is het te wiebelig. Ik heb het oude toetsenbord zo goed mogelijk schoongemaakt, alleen de en de doen het niet. Despatiedoet het soms niet. Kon ik maar blind tikken...

Het elektrieke deel van de spatie van het ene toetsenbord in het andere transplanteren, dat zou ik moeten doen, maar dat lijkt me een iets te zware opgave. Opeens verlies ik alle zelfbeheersing, ik ruk de spatiebalk van het toetsenbord. Het eigenlijke contact zit in een soortement van hoesje, (dat grijze bultje onder de B) als je daar op drukt werkt het! Goed poetsen met m'n stofkwast en nu proberen dat puzzeltje weer in elkaar te zetten...

H e t   l i j k t   t e   l u k k e n ! Googelend over toetsenborden kwam ik een verhaal tegen van iemand die z'n toetsenbord in de vaatwasmachine stopte. Mooie methode, maar een vaatwasser, daar hebben we geen plaats voor.
Nou ga ik hetzelfde doen met de   !

vrijdag 13 mei 2011, 23:06 lees reacties

Eindelijk westenwind, ik fiets naar de vogelkijkhut. In mijn herinnering was ik daar korter dan een halfjaar geleden, maar aan de vegetatie te zien is het veel langer. Ik herinner me struiken van dertig centimeter:

De bouwvallige hut is vervangen door iets prachtigs wat er zo te zien ook al een jaartje staat. Dat vogeleiland is nog hetzelfde:

Een fraaie eend of gans, eindelijk eens iemand die wel op de foto wil. Als ik nog een stap dichterbij kom begint hij wel erg te schreeuwen. Dan maar een stukje verder, over de dijk richting Nijkerk. Ik kom een dag te vroeg langs het stoomgemaal: morgen draait het.

Nog wat verder word ik geïntimideerd door twee kieviten. Ze cirkelen enorm snel om me heen, moeilijk met de camera te vangen.

De buurvrouw klaagt als de klimop in onze tuin het dak van haar schuur bereikt, ze zegt dat heel erg te vinden. Als ze nog eens klaagt druk ik deze foto voor haar af:

donderdag 12 mei 2011, 22:53 lees reacties

De post brengt een flexibel toetsenbord. Dat moet aan Sneeuwuil's oude laptop worden aangesloten. Werkt, zomaar. Maar nou moet het nog passen in de uitsparing waar het oude toetsenbord in woonde. Het nieuwe toetsenbord is van een rubberachtig spul gemaakt, daar kan je best wat randjes afsnijden. Nu past het bijna...

Klein probleempje: rare functies van de functietoetsen, die doen het niet. Gebruikte Sneeuwuil toch niet, ga ik ook niet gebruiken. Mijn oude laptop is nog jaaaren ouder dan Sneeuwuil's oude laptop, die laatste wordt dus mijn nieuwe laptop. Een laptop als mijn oude wordt op Marktplaats aangeboden, men is met bieden al bij €25,00. Daar doe ik 'm niet voor weg, ik ga 'm gebruiken in Suikervlied, met een webcam. (Op de twee plekken waar ik vogelnesten verwachtte is het dit jaar woest en ledig, daar hoef ik dus geen haast mee te maken)

Nu allerlei werkjes op computergebied. Geen tijd voor avonturen buitenshuis.

woensdag 11 mei 2011, 23:12 lees reacties

Groot feest, de verjaardag van Bereklauw! Hij wordt zeven, hetgeen betekent dat we hier al ruim zeven jaar wonen. Extreem lang voor ons doen, het lijkt er op dat we nog wel een tijdje hier blijven.
Nog minstens tien dagen. Of gaat dat, net als dit, niet door?

Uit het Ermelo's Weekblad knipte ik een bon waarmee je gratis naar het museum van Harderwijk kan. Geldig tot 15 mei, maar omdat de toekomst zo ongewis is ga ik vandaag. Het is geen enorm museum maar het is best aardig. In de eerste zaal kom ik een telescoop tegen, afkomstig van wat ooit de Universiteit van Harderwijk was. Lijkt op mijn telescoop, wel erg gepoetst. En erg moeilijk te fotograferen in een vitrine. Er tegenover een borstbeeld van Linnæus, iets meer dan levensgroot, nogal griezelig.

Veel bottermodellen, veel over visserij. Toevallig hou ik nogal van botters, wat minder van visserij. Het leukst is eigenlijk het uitzicht uit de ramen van de hogere verdiepingen, stukjes van het oude centrum. Er is een tuin met een Oosterse Plataan, omtrek stam vijf meter:

Die was nog moelijker te fotograferen, door een ruit vol spinnenwebben.

Het museum dreigt z'n subsidie kwijt te raken. Ze zijn aan het actie voeren, onder meer door die bonnetjes voor gratis toegang te verstrekken (hetgeen mij enigzins contraproductief lijkt). Je wordt verzocht een enqueteformulier in te vullen. Het zal wel de bedoeling zijn dat je de vragen zo beantwoordt dat de subsidiegever op andere gedachten komt. Dat probeer ik.

...en op 1 september blader ik terug naar dit bericht. Nou we het toch over voorspellen hebben.

dinsdag 10 mei 2011, 23:02 lees reacties

Er zitten heel veel schroefjes in Sneeuwuils oude laptop. Ik draai ze allemaal los om het toetsenbord te kunnen demonteren. Als dat gebeurd is zie ik pas dat het veel sneller gekund had. Twee schroefjes en wat handige klemmetjes los en je bent klaar. Ik had het www doorzocht, kon nergens vinden hoe je dit model toetsenbord demonteert. Die 'disassembly guide' zou ik nu zelf kunnen schrijven!

De eerste alinea impliceert dat de nieuwe laptop doet wat 'ie doen moet, bijna helemaal zoals Sneeuwuil het gewend was. Daarom tijd voor wat broodnodige lichaamsbeweging. Het heeft licht geregend, zou nog wel wat meer mogen, de zandwegen worden wel erg zanderig. Het bos heeft nergens last van, zelfs de beken stromen alsof er niks aan de hand is.

Thuis. Het toetsenbord zelf is niet demontabel, dus ook niet reparabel. Ik zie nu wel dat je heel gemakkelijk de plastic bovenkanten van de toetsen kunt afhalen en weer terugzetten. Ik ga een Russisch toetsenbord kopen en dan de toetsen verwisselen. Of zal ik dit eens proberen?

Nee, andere prioriteit: de nieuwe laptop heeft opeens het programma 'PC Security Guardian' binnengehaald. Dat ziet er uit als een serieus anti-virus programma, heel mooi gemaakt. Maar het is nep, het geeft tal van waarschuwingen, het probeert je iets te verkopen om die waarschuwingen kwijt te raken. En het is nogal lastig om er weer van af te komen, daar zijn we nu mee bezig...

Laatste nieuws: laptop is weer malware-vrij!

maandag 9 mei 2011, 23:06 lees reacties

We kopen een laptop. Een notebook, zegt de verkoper. Sneeuwuil wilde eigenlijk wel een netbook, maar daar zit geen dvd-speler in. Een laptop, HP, erg mooi. Gauw naar huis.

We hebben drie soorten computers. De nieuwe, die noemen we N, mijn oude computer is O. Tussen N en O zit M, dat is de weigerachtige laptop van Sneeuwuil. Alles wat eeuwigheidswaarde heeft moet van M naar N gekopieerd worden. Foto's, e-mail, documenten, dat is het wel. N, M en O hebben allemaal een andere versie van Windows. Echte, dure, Windows, allemaal van dezelfde maker, Microsoft.

M wil niet praten tegen N. N kan een beetje kijken bij M, maar niet echt. M wil wel een goed gesprek met O voeren, maar daar hebben we niks aan. Googelen, met M en N tegelijk. Daaruit blijkt dat we niet de enigen zijn met dit probleem. Er zijn wel oplossingen te vinden maar omdat M in meerdere versies bestaat kunnen we niets vinden dat werkt. Een bom op Microsoft helpt ook niet maar het zou wel een aangenaam gevoel geven.

Alle mail overtikken, nee, dat toch maar niet. De foto's op een dvd en die inlezen in N, zou kunnen, wel wat omslachtig. Ik besteed er uren aan, het lukt niet om M naar N via het netwerk te doen.

Helder ogenblik: M naar O doet het, O naar N doet het ook. Duurt wel twee keer zo lang maar je kunt intussen iets ander gaan doen. Weblog tikken, bijvoorbeeld. Jammer, geen tijd voor andere avonturen.

zondag 8 mei 2011, 22:48 lees reacties

Ik probeer een applet te maken. Dat is een computerprogramma in de 'java' taal, tien jaar geleden kon ik dat, maar kan ik het nog? Elf jaar zelfs, volgens het archief. En ja, ik kan het nog. Het geheim is niet alles onthouden maar wel onthouden waar je alles kunt vinden dat je vergeten bent. Dan is er plotseling gedruis, buiten, voor de deur.

Het blijkt Leonard te zijn, hier afgebeeld bij het vangen van een lantarenpaal. Zelfs in Ermelo moet je een Harley aan de ketting leggen. Dit ondanks een alarminstallatie en de sloten van de machine zelf. Een tocht met veel tegenwind. Je zou een schermpje willen hebben maar dat past niet bij het imago van de Harleyrijder.

We mogen naar binnen en weer naar buiten, het terras. De grote parasol moet ingeschakeld worden, koffie en een lunch. Verhalen over Harleys, camera's, enzovoorts. Als je er de oren voor hebt dan hoor je telkens Harleys die over de Harderwijkerweg rijden. Leonard wil terug over binnenwegen maar hij heeft geen navigatiesysteem, dat past ook niet bij het imago. Een leren jasje, dat wel, nog net geen zwarte valhelm, dat hoort wel volgens de Harleyetiquette.

Vorig jaar ging het slecht met de Priuslessen, nu heeft hij meer dan veertig uur per week klanten. Moet ook wel, als je zo'n speelgoedje kan betalen.
Leonard vertrekt met nog meer gedruis dan bij aankomst. Alstie nou maar niet bij de Hells Angels gaat...

Even rondlopen, ik kies schaduwrijke wegen maar ook die zijn erg warm. Ik kom langs een huis dat verbouwd wordt, ernaast een huis dat helemaal opnieuw gebouwd wordt. Bij iedere bouwplaats een afvalcontainer, op beide afvalcontainers een metselkuip! Precies zo'n kuip als ik vrijdag j.l. voor duur geld gekocht heb, die onderste acht centimeter waren vast nog wel bruikbaar.

zaterdag 7 mei 2011, 23:28 lees reacties

Ik koop een selectie drugs bij het Kruidvat. Er zijn twee kassa's bemand, ik bedoel bevrouwd of eigenlijk bemeisd. Ze zien er uit als twaalf, maar spullen scannen kunnen ze. Dan heeft de ene een probleem, de andere weet het ook niet.

- dan moet je Marjon of Denies vragen!
- maar waar zijn die?
- die staan allemaal buiten te roken.

Het meisje gaat naar buiten, ik zie haar niet meer terug. Ik heb geluk, ik sta in de rij van het andere meisje.

Fietsen, maar bijna te warm. Bovendien rammelt de linkercranck een beetje, de cranck die ik onlangs met zoveel moeite los kreeg. Een flinke trap uit een andere richting dan de cranck verwachtte. Hij zit weer een beetje vast, vast genoeg om het huis met al dat gereedschap te bereiken.

Er stopt een rode Prius voor onze deur. Er stapt een dame uit met een bos rode rozen. Het blijkt Iris te zijn, geheel onverwacht. I&A waren op weg naar Corry, vanwege moederdag. Onderweg meldde de telefoon dat Corry op dat moment naar het ziekenhuis vervoerd werd wegens onder meer longontsteking. Ziekenbezoek, Auke daarna naar een Apeldoornse kennis, Iris hierheen. Daarna Iris terug naar A, dan terug naar huis. Die Prius maakt heel wat kilometers.

Avond. Bij Suikervlied staan bloeiende potplanten, ingebracht door Sneeuwuil ter gelegenheid van de paasdagen. Ik constateerde dat ze nog steeds bloeien, ze wilden wel wat water. Ik deed verslag hiervan, nu wil Sneeuwuil naar Suikervlied om die planten hierheen te halen. Dat doen we. We lopen nog een rondje door het bos, langs een huisje met mooier uitzicht dan Suikervlied dat te koop stond.

Gelukkig, het is verkocht, dat bespaart ons het gedoe van een verhuizinkje.

vrijdag 6 mei 2011, 23:17 lees reacties

Sneeuwuil heeft de dvd's van de serie Planet Earth (BBC) aangeschaft, zeer aanbevelenswaardig. In sommige delen worden iets te veel hertjes door tijgers geconsumeerd, in het deel dat we gisteren zagen alleen maar vervelende krekels door schattige vogeltjes. Waar de BBC ook erg van houdt is om een landschap een heel jaar te filmen en dat dan in een halve minuut te vertonen.

Dat kunstje wilde ik ook doen met het boompje bij Suikervlied. Ik heb dat flink gesnoeid omdat de zwijntjes het nogal te pakken hadden gehad. Nu loopt het weer uit:

Je ziet het wel, ik maak m'n foto's niet nauwkeurig genoeg. Je zou daar een camera op statief bij moeten zetten en dan elke dag op dezelfde tijd een foto maken. Omdat de zwijnen vast wel een keer dat statief omver lopen is dat geen goed plan. En vandaag merkte ik dat het hele project ernstig gehinderd wordt door veel kleinere diertjes:

luizen...

Ander project. De fontein in de Hanengeweituin doet het uitstekend maar hij maakt z'n water weg. Ik moet er elke dag een gieter bijgooien. De fontein laat dat water in een bak met grint lopen waaruit hij het weer recycelt. Als er nu wat plantaardigs over de rand van de bak groeit dan loopt het water gedeeltelijk via dat plantaardige naast de bak. Dat plantaardige, da's de bedoeling van de tuin, dat mag niet weg. Oplossing: een grotere bak.

Ik zoek naar een grote schaal bij Blokker. Ja, die hebben ze, maar lang niet groot genoeg voor mijn doel. Dan Gamma, bij de tuinspullen zijn een soortement schotels die een beetje in de buurt komen, wel erg ondiep. Ik loop enigzins vertwijfeld door de winkel, dan valt mijn oog op een metselkuip, €6,99. Als ik daar nou eens de onderste acht centimeter van af haal dan heb ik een prachtschotel!

De fontein wordt regelmatig beklommen door poezen die er uit willen drinken, hij moet dus stevig verankerd worden. Terwijl ik met de kuip naar huis wandel bedenk ik hoe dat verankeren zou moeten. Het is een heel gedoe, het weer werkt goed mee en de katten ook. Het resultaat ziet er eigenlijk hetzelfde uit als voor de ingreep. Nou eens zien hoe lang het nu duurt tot het water op is, die overdreven droogte helpt ook niet mee.

Overigens is de serie Human Planet (ook BBC) misschien nog leuker dan Planet Earth.

donderdag 5 mei 2011, 23:16 lees reacties

Sneeuwuil heeft moeite met haar toetsenbord. Oud onderwerp, zou je zeggen, maar dat is het niet. Het zijn nu niet de boven-, maar de onderkanten van de toetsen, het electrische gedoe dus. Sommige toetsen moeten herhaaldelijk met grote kracht worden bewerkt om de gewenste letter op het scherm te produceren.

Die stikkertjes, dat werkt goed, maar daar heb je nu niet veel aan. Een nieuw toetsenbord dan, niet zo eenvoudig. Ze zijn wel te koop, maar het meeste is Russisch! Zouden Russen minder toetsenborden verslijten dan andere wereldburgers? Zo'n toetsenbord en dan met de US stikkertjes, zou kunnen, maar erg mooi is het niet.

Het oude toetsenbord demonteren en schoonmaken, zou ook kunnen, maar ik durf niet. Het is niet ondenkbaar dat na die operatie geen enkele toets het meer doet. We denken over een nieuwe laptop, dan krijg ik de kans om de oude onder handen te nemen.

Drie alinea's over een toetsenbord, dat is wel wat veel. Probleem is dat er vandaag niets logwaardigs gebeurde. Bos en hei, ze staan niet in brand, althans niet daar waar ik langs kwam. Ik zou brand kunnen stichten, maar dat gaat me toch wat ver. Dan maar wat googelen, S&F heeft 84 laptops, Expert heeft er wat minder. Vierentachtig! Veel te veel keus...

woensdag 4 mei 2011, 23:06 lees reacties

Het komt allemaal door Mars. Mars is de dekkater van Miranda die zich zo misdroeg dat hij in een aparte kamer moest zitten, verwijderd uit de kattengroep. Hij werd behandeld met acupunctuur waardoor hij zo rustig werd dat hij weer terug mocht keren in de groep.

Je mag aannemen dat het placebo-effect bij Mars niet werkt. Het zou bij Miranda kunnen werken: ze verwacht dat Mars rustiger wordt, daardoor gedraagt ze zich anders tegenover hem, waardoor hij inderdaad rustiger wordt. Dat is dan wel een heel sterk indirect effect, bovendien heeft ze tijdens de behandelperiode bijna twee weken in het ziekenhuis gelegen. Het lijkt er op dat de acupunctuur in dit geval echt iets gedaan heeft.

Sneeuwuil heeft in de loop der jaren een aantal acupuncturisten bezocht. Klachten: migraine en depressie. Ze hadden allemaal één eigenschap gemeen: hun behandeling hielp niet. Behalve bij één van hen, in Amsterdam, zo'n 25 jaar geleden. We kunnen niet meer op z'n naam komen, Hok of Kee of Lie of iets heel anders. Hij zei dat hij òf migraine òf depressie kon behandelen. Sneeuwuil koos depressie en het hielp! (Tegen migraine was toen nog geen goed middel, nu wel. Toch was ook toen migraine te verkiezen boven een depressie.) Helaas was die Amsterdamse acupuncturist kort daarna opeens met de noorderzon vertrokken, een bomvolle wachtkamer achterlatend.

Prozac is waarschijnlijk het bekendste anti-depressivum, maar er is tegenwoordig een hele reeks. Sommige middelen werken helemaal niet, sommige een beetje, sommige wat meer. In Harderwijk en omstreken werd een onderzoek gedaan naar genetica en depressie. Sneeuwuil deed mee aan dat onderzoek. Toen bleek dat zij, als ongeveer de enige in Ermelo, door een genetische afwijking een veel te hoge bloedspiegel had van het (wel werkende) middel Effexor dat ze gebruikte. Dat middel mocht dus niet meer, er werd iets anders bedacht, Zoloft, (door een echte professor) dat niet werkte. Een 'zeer zeldzame' bijwerking daarvan werkte wel heel goed: haar witte bloedlichaampjes verdwenen in snel tempo, ze kreeg overal grote zweren en blaasontsteking. Tenslotte was de conclusie dat ze maar zonder middelen gelukkig moest zien te worden.

Als je stopt met je anti-depressivum dan kan je enige tijd manisch worden. Je zou niet denken dat dat zo is, maar ik heb het al een paar keer meegemaakt. Sneeuwuil wordt dan erg productief, ze tekent, schildert en smeedt. Tot je echt afgekickt bent, dan gaat de manie geleidelijk over in een depressie. Dat is de toestand nu, een depressie, zonder geneesmiddel, met soms een goede dag. En veel Seresta, want dat mag wel.

En toen kwam Mars. Reden om toch nog eens een acupuncurist te proberen. We zoeken, ergens bezuiden Putten zit er een. Door de telefoon lijkt het een sympathieke dame, afspraak nu. Ik ken de omgeving, ik ga een uurtje wandelen terwijl Sneeuwuil geprikt wordt.

Lopend zie je toch weer heel andere dingen dan fietsend. Leuk. Sneeuwuil is wel tevreden over de behandeling, het resultaat laat nog even op zich wachten. Over twee weken terugkomen, ik wil best nog een uurtje.

dinsdag 3 mei 2011, 23:13 lees reacties

De magneetstrip van mijn pinpas is dusdanig beschadigd dat betalen er niet meer bij is. Uit angst voor het 'nieuwe pinnen' koop ik niets meer, maar ik vraag wel aan de bank of ik een nieuwe pas mag. Dat mag, ik krijg 'm ook. Het mysterie van de chipknip kan ik nog net bevatten, je moet een reeks handelingen doen om het saldo van de oude pas op de nieuwe te krijgen.

Naar de bank, het chipknip machientje. Daar geen enkel probleem: het machientje zegt dat het uitgeschakeld is. Naar een andere bank, ze zijn zonder tal in Ermelo. Daar lukt het wel, ik vermoed dat de nieuwe chipknip nu van saldo is voorzien. Even naar Gamma, ik koop een emmer, de magneetstrip doet het! Nu naar de winkel er tegenover, ik wil gemalen kokos, maar ze hebben alleen de dure variëteit.

Dat was allemaal gisteren. Nu fiets ik door het bos naar Harderwijk, daar is ook een kokoswinkel. Het is bitter koud in de schaduw, bijna te warm in de zon. En ook deze kokoswinkel heeft alleen de dure variëteit. Nou, dan maar een rondje door Harderwijk, langs de haven, er liggen steeds meer botters. Waar zouden ze die vandaan halen? Ik neem aan dat ze niet nieuw gebouwd worden.

Een stuk bos vlak naast de spoorbaan, als er geen trein rijdt merk je niets van die rails 50 meter verder. Zo kom ik in het centrum van Ermelo, niet ver van de kokoswinkel waar ik gisteren al was. Even kijken, ja, nu hebben ze de goede soort kokos wel! Volgende probleem: het 'oude pinnen' kan hier niet meer, je moet 'nieuw'. Ik doe net alsof ik dat dagelijks doe, het blijkt helemaal niet moeilijk te zijn. Ik hoop wel dat ze tot 2035 geen nog nieuwer pinnen bedenken...

(Het gedicht, vertaald door Google. Niet echt bruikbaar, wel leuk dat de klikdingetjes van 'vorig' en 'volgend' gedicht werken.)

maandag 2 mei 2011, 23:11 lees reacties

De tv toonde Kees van Kooten, die Billy Collins vertaald had. Rijmloze verzen zonder woordspelingen, lijkt me niet zo moeilijk te vertalen. Ze hebben een soort humor die mij erg aanspreekt, die zou in de vertaling moeten doorklinken. Ik ga het eens proberen:

On Turning Ten The whole idea of it makes me feel like I'm coming down with something, something worse than any stomach ache or the headaches I get from reading in bad light-- a kind of measles of the spirit, a mumps of the psyche, a disfiguring chicken pox of the soul. You tell me it is too early to be looking back, but that is because you have forgotten the perfect simplicity of being one and the beautiful complexity introduced by two. But I can lie on my bed and remember every digit. At four I was an Arabian wizard. I could make myself invisible by drinking a glass of milk a certain way. At seven I was a soldier, at nine a prince. But now I am mostly at the window watching the late afternoon light. Back then it never fell so solemnly against the side of my tree house, and my bicycle never leaned against the garage as it does today, all the dark blue speed drained out of it. This is the beginning of sadness, I say to myself, as I walk through the universe in my sneakers. It is time to say good-bye to my imaginary friends, time to turn the first big number. It seems only yesterday I used to believe there was nothing under my skin but light. If you cut me I could shine. But now when I fall upon the sidewalks of life, I skin my knees. I bleed.

Over Tien Worden Het hele idee geeft me het gevoel dat ik iets onder de leden heb, iets ergers dan buikpijn of de hoofpijn die ik krijg van lezen bij slecht licht--  een soort mazelen van de geest, een bof van de psyche, een misvormende waterpokken van de ziel. Jij zegt dat het te vroeg is om terug te kijken, maar dat komt omdat je vergeten bent hoe volmaakt de eenvoud is om een te zijn en de mooie .................. Maar ik kan in bed liggen en me ieder cijfer herinneren. Toen ik vier was, was ik een Arabische tovenaar. Ik kon mijzelf onzichtbaar maken door op een bepaalde manier een glas melk te drinken. Zeven, toen was ik een soldaat, negen, een prins. Maar nu zit ik meestal voor het raam en kijk naar het licht van de namiddag Vroeger voelde ik me nooit zo plechtig terwijl ik tegen de wand van mijn boomhut zat, en mijn fiets stond nooit zo tegen de garage zoals die daar vandaag staat, alle donkerblauwe snelheid er uit weggelekt Dit is het begin van treurnis, zeg ik tegen mezelf, terwijl ik door het universum loop op mijn gymschoenen. Het is tijd om afscheid te nemen van onzichtbare vriendjes, Tijd om aan het eerste grote getal te beginnen. Het lijkt nog maar gisteren toen ik geloofde dat er alleen maar licht onder mijn huid zat. Als je me sneed dan zou ik stralen. Maar nu, als ik op de stoepen van het leven val, schaaf ik mijn knieën. Ik bloed.

Die ......, dat is een probleem. Complexiteit, dat vind ik geen woord. Gecompliceerdheid, ingewikkeldheid, zou kunnen, maar dan 'geïntroduceerd als je twee bent', dan past de regel niet meer in de kolom. Het zou bovendien een waardeloze regel zijn. Maar afgezien van die ene regel is het, zoals ik al dacht, niet erg moeilijk.

'En de mooie ingewikkeldheid die erbij komt bij twee'

Zou kunnen. Ik begrijp het kind dat tien wordt wel, maar ik was een ander soort.

zondag 1 mei 2011, 23:17 lees reacties

Voor mijn gevoel ben ik niet veel ouder dan 50. Nu hebben de kinderen iets bedacht: zelf 50 worden! Anja begon er mee, vandaag volgde Leonard. Ik mailde hem met ongeveer voorgaande tekst, kreeg als antwoord dat hij zichzelf voor deze gelegenheid een kadootje had gegeven:

Vier jaar geleden ging het ook al over een Harley, het was dus geen impulsaankoop. Er is sprake van een feest, maar wij gaan niet. Onze reisangst wordt elk jaar groter...

We zitten heel even buiten, we horen de buren scharrelen met hun electrische fietsen. Ze krijgen wel heel veel tegenwind, zouden die fietsen daar tegenop kunnen? Ik schreef het al eerder, ik wil een electrische fiets als ik 80 ben. Tegen die tijd is er vast wel een electrische Harley, dat lijkt me ook wel wat.

Een eindje lopen, een buurt met veel bomen daar waait het wat minder. Ik loop op de poot van een T, op de balk van die T zie ik een grote woonauto langs komen, uitgevoerd in twee tinten grijs. Er vlak achter rijdt iets wat een Smart lijkt te zijn, heel vlak er achter. De Smart is uitgevoerd in dezelfde grijstinten, het lijkt wel of hij getrokken wordt door de woonauto. Blijkt heel gewoon te zijn.

Ik kom langs de Haeghehorst, een grote camping. Je kunt over het terrein lopen en door een achteruitgang het bos in. Dat doe ik, de camping is aardig vol met caravans en tenten. En met bijbehorende kampeerders. Door de achterpoort en daar is helemaal niemand. Men komt op de camping, men installeert het kampeermiddel, men klapt de vouwstoelem uit, men gaat zitten. Men verzet geen stap meer, heel goed, dit gedrag, houden zo.

Een autoweg, oversteken, een ander bos. Daar wordt ik aangesproken door twee dames van mijn leeftijd:

- Wij weten eigenlijk niet zo goed waar we zijn
- in Ermelo
- (giechel) ja dat weten we ook wel. Waar is de Jacob Catslaan?
- daar achter u
- kunnen we verderop ook naar de Jacob Catslaan komen?
- ja, zo'n beetje rechts, als u nou de zon in de gaten houdt!
- dat zou mijn man ook zeggen.

Jacob Cats, alsof er ook een Piet Catslaan is.

nog even naar april?