frankslog
Wie dit leest heeft mogelijk de favorieten niet helemaal goed georganiseerd.
Augustus 2005, dat is voorbij.
31 augustus 2005, 06:25 lees reacties
De bel. Ik ren de trap af, het zou Sneeuwuil kunnen zijn. Maar nee, een zeer klein ondernemertje vraagt: "mag ik uw auto wassen?" Geen slecht idee, dat is nog niet gebeurd sinds we hem hebben, een jaar zo ongeveer. Je zou ook kunnen zeggen: slecht idee, het was een jaar lang niet nodig! Het toeval helpt me bij de beslissing: Sneeuwuil bezoekt middenstanders, met de auto.
Ik probeer het badkamertje te tekenen. Hoewel ik drie dagen vacantie had begint mijn rug lichtelijk te protesteren. Ik doe even kalm aan, in de hoop niet zes weken uitgeschakeld te raken. Dat tekenen is geen zwaar lichamelijk werk, het zware zit 'm in het lezen van het lesmateriaal. Vooral als dat lezen onderbroken wordt door kleine ondernemertjes.
De binnenkant van de badkuip, die is wel erg schaduwloos, ik zie (nog) geen kans dat te verbeteren. En de kleur van de tegels, daar moet ik ook nog wat aan doen. Tegels tot aan het plafond, dat is ook een beetje overdreven. Wastafel en wc moeten erbij, weer studeren. Er is een aantal voorgekookte dingen die je in te tekening kunt plakken, (ramen, deuren, stoelen, enz.) maar niets voor in de badkamer. Het dak, met een nieuw raam, dat heb ik gewoon vergeten. Verder prutsen dus.
Ik heb nu wel tijd om, eindelijk, eens 'The Corrections' te gaan lezen. Het leukste stukje tot nog toe gaat over een gestolen zalm.
30 augustus 2005, 06:16 lees reacties
De buren kwellen ons. Een mensonterende situatie, nauwelijks te verdragen.
Ik ben de ruimte voor het badkamertje aan het vrijmaken. Eerste doel is te bepalen hoe groot die ruimte nou precies moet zijn. Een heel gepuzzel, ik heb wel even recht op een kleine pauze.
Ik zit even buiten, in de schaduw. Ik hoor de buurvrouw in gesprek met een ander vrouwspersoon. Het lijkt geen familielid, misschien een werkster, een gezinsverzorgster, een nieuwe kennis, een of andere alien? Ze praten over een hond die zoveel ballen kapot bijt, dat is goed te volgen. Maar even eerder ging het over een man waarvan ze meer hield dan haar vader, en over heel erge ruzie met Martha.
Die goeje stukken, die zijn echt niet te volgen. Zo nu en dan een fragmentje wat naar meer smaakt, maar nooit eens een hele alinea. Bij iedere adempauze van de onbekende spreekster zegt de buurvrouw met haar kraaistem 'ja'! Haar kippen hebben ook iets gedaan wat ze reden tot tokgeluiden vinden, dat klinkt precies hetzelfde. Alleen door goed op de richting te letten kan je de buurvrouw van haar kippen onderscheiden.
De buurman komt erbij, maar die zegt nooit zoveel. Dan gaat het over met welke borstel ze iets moet schoonmaken, dat klinkt weer werksterachtig. Maar dan heeft ze wel erg lange pauzes, langer dan ik.
Later, weer een pauze mijnerzijds, ik hoor haar nu vertellen dat ze twee telefoons heeft: een om mee te bellen en een om gebeld te worden. Ook behoorlijk mysterieus, maar niet interessant genoeg om hier op te schrijven. Kortom, het is een ellendige toestand.
Ik ga maar eens een eind fietsen. Het allerdonkerste stuk van de donkertekaart, dat is ook het allerstilste, oostelijk van Elspeet. Zelfs de wilde zwijnen houden zich stil.
29 augustus 2005, 06:13 lees reacties
Ik haalde een gratis programma waarmee je 3D tekeningen kunt maken van het WWW. Met de bedoeling daarmee het badkamertje te tekenen. (www.artifice.com/free/dw_lite)
Dat programma werkt heel goed, het kan ook heel veel. Dat betekent dat je uren aan het studeren bent voordat je je eerste tekening kunt maken. Er is een 'tutorial' die je stap-voor-stap alles uitlegt maar zelfs dan is het niet echt simpel.
Je kunt een blok tekenen, met perspectief. De verticale vlakken van dat blok kan je als muren met een zekere dikte beschouwen: daarvoor heb je het commando 'wallify'. Voor dat woord alleen al zou de maker van het programma de Nobelprijs voor literatuur moeten krijgen.
Als je eenmaal iets getekend hebt dan kan je dat onder elke gewenste hoek bekijken, van opzij, van boven, wat je maar wil. Op die manier zou je twee plaatjes kunnen vastleggen van hetzelfde ding onder een iets andere hoek. Dan is het nog maar een klein stapje om daar een anaglyph van te maken.
Dat wilde ik dus. Een anaglyph van het badkamertje, voor het weblog, ideaal werkje voor de zondag. Maar het leren gaat zo langzaam en er gebeuren zoveel andere dingen dat ik nog niet ver gekomen ben. Het is misschien eenvoudiger om het badkamertje écht te maken en dat te fotograferen.
Die andere dingen: werkjes met Olle. Een rare radiator, afkomstig uit het gele kamertje, bestaande uit een dikke koperen buis met aluminium segmentjes eromheen. Dat aluminium moet ik kwijt, de buis wil ik, misschien, ooit, nog eens gebruiken. Olle helpt me dat aluminium eraf te trekken. Dat gaat redelijk goed, maar het zijn erg veel segmentjes. Hij is behoorlijk fanatiek met een tangetje in de weer, ik ook, met een andere tang.
Door het rukken met die tang slaat hij zichzelf in z'n gezicht, je ziet dat het pijn doet maar hij geeft geen kik. Hij praat even wat minder, gaat dan weer door met rukken en praten. We gooien alle aluminium op een grote berg, die berg daarna in de grijze kliko. Ik kan goed met hem door één deur.
Later halen we gras tussen de tegels vandaan, we vegen het pad. Het veegsel gaat allemaal in de groene kliko. Maar aan 3D tekenen kom je zo niet toe...
28 augustus 2005, 06:20 lees reacties
Er is een yoghurt crisis. Nee, niet met de machine, die werkt perfect en zeer werkbesparend. Het probleem is de ent-yoghurt. Super de Boer is uitverkocht qua Boerenland, wel zijn er allerlei andere soorten. De bacteriën daarin ken ik niet, laat ik maar eens wild gokken en de volle yoghurt van het huismerk nemen.
Ik gebruik altijd 100 cc yoghurt op twee liter melk, een procédé dat ik al eerder beschreef. Zouden deze onbekende bacteriën wel net zo werken als die in Boerenland? Eerst 24 uur op ongeveer 40° dan nog 24 uur in de koelkast. 48 uur wachten: de spanning is bijna niet te dragen.
Boerenland is enigzins 'brokkelige' yoghurt: wat de machine levert is nog veel brokkeliger. Het huismerk is zo'n zalfachtige soort, het eindproduct blijkt net zo zalfachtig en heel zuur. Dat laatste is OK: alle melksuikers zijn kennelijk omgezet in melkzuren. Sneeuwuil protesteert een beetje, ze vindt het wel èrg zuur. Ze is wel gevoelig voor het argument dat ook de laatste koolhydraat verwerkt is door de Super bacterie.
Als wij een bakje yoghurt verslinden dan is er nogal wat belangstelling van de katten. Wolfi heeft liever een tomaat, Bereklauw liever een appel, de anderen gaan voor yoghurt. Vooral Rozepoot en Froukje zijn zeer aanwezig als je yoghurt eet. Soms moet je erbij gaan staan om yoghurt zonder kattenstaart naar binnen te werken.
Die zure zalf, dat is even schrikken voor de katten. Ze krijgen een klein bakje, vol afschuw wenden zij zich af: niet te vreten! We weten nog niet of we dat een voor- of een nadeel vinden...
27 augustus 2005, 06:20 lees reacties
Dat zelf timmeren is toch niet zo geslaagd, als ik deze foto mag geloven. De kamer is krom, de deuropening is een trapezium geworden en de kast lijkt wel een ING gebouw. Dat komt ervan, als je drie foto's uit de hand neemt en die dan aan elkaar plakt...
Er komt een reeks bezoekers. Eerst Bert. We bekijken de katten, de airco, het kamertje. We bespreken Mozart, Haydn, Lotte Lenya, Sydney Bechet. Vervolgens Voskuil en Thomas Mann.
We zien wolken die lijken op een gnoe, een muis, een kameleon of een eekhoorn. Daarna bezoeken we twee kringlopers, een gevariëerd programma mag je wel zeggen.
Als Bert weer vertrokken is verschijnt, minuten later, Olle met z'n ouders. Ze gaan het weekeinde in Suikervlied doorbrengen. Als ze nou maar niet merken dat het goede weer maandag pas begint...
Olle placht altijd een uurtje nodig te hebben om te acclimatiseren wanneer hij ons bezocht. Dat lijkt voorbij, geen spoor meer van verlegenheid, vrolijk spelen met de katten, met de tuinslang en verstoppertje met z'n oma.
De blauwe kast is intussen zo droog dat er weer boeken in mogen. Nu mag Sneeuwuil schuiven met de bedden bij het denken over de inrichting. Niet dat er in die kleine ruimte zo gek veel variaties mogelijk zijn. Als ze is uitgedacht ga ik het kamertje voldouwen met rommel die ik kwijt moet bij het bouwen van de badkamer.
Goed plannen: als ik eerst het hokje bouw en daarna de badkuip aanschaf dan krijg ik kuip niet meer in hokje, ik noem maar wat. Ik ga eerst de tekening maar eens verfijnen.
26 augustus 2005, 06:12 lees reacties
In Elburg had ik een boekenkast gemaakt, boven, op de overloop. Ongeveer de helft van die kast staat op de foto, niet alleen boeken dus. De koopster van ons huis aldaar zag niks in die kast, ik zag prachtige planken. Gereduceerd tot bouwpakket is de kast met ons naar Ermelo gereisd. Daar stelde ik hem op, met wat kleine wijzigingen, tegen de westmuur van het kamertje waar het nou al een maand over gaat.
Bij al het gebreek in dat kamertje moest de kast eventjes ergens anders gaan staan, maar nu mocht hij weer terugkomen. Dit keer tegen de oostmuur, waar ook de deur in zit. Weer waren wat kleine aanpassingen nodig, waar ik de halve dag mee bezig was. De kast was al blauw, maar niet zo blauw als de plinten en de bedden. De verfroller is een van de betere uitvindingen van de vorige eeuw, in iets meer dan een half uur kan je zo'n hele kast blauwer maken.
November 2003 is de datum van die foto, kennelijk genomen toen we al verhuisplannen hadden. Waar zal de kast staan in 2007?
Nu moet ik nog één gaatje in de muur maken, om de kast met één schroef onwankelbaar te maken. Dan ben ik, tot mijn verbazing, opeens klaar met het kamertje! Op naar het volgende onderdeel van het project: het badkamertje.
Even een rondje boodschappen. We komen langs de sjieke bloemenwinkel. Zo sjiek dat we er nooit naar binnen durven, maar Sneeuwuil heeft een dappere bui. Ze ziet bijzondere rozen, geel met rode randjes. Ze besluit tot het aanschaffen van één roos over te gaan. Het blijkt om 'Ambiance' te gaan, speciaal geïmporteerd uit Equador. Kosten: €2,50.
Bijna voor niks, 6 SFr = €4! Toch blij dat ze er geen veertig nam.
Qua badkamertje voorzie ik 'n probleem: een gat van meer dan tien centimeter doorsnee in de betonvloer maken. Ik heb even deze oplossing overwogen, maar die is me toch iets te hi-tech. Gamma verhuurt betonboren, maar niet met deze diameter. Je kunt natuurlijk een cirkel van 10 cm. tekenen en dan op het lijntje kleine gaten boren. Dan de cylinder die zo ontstaat er uit rammen. Ik schat dat ik dan twee dagen bezig ben. Vervolgens moet ik waarschijnlijk twee maanden revalideren en daarna nog een burenruzie oplossen.
Wat ik ga doen is het laten doen. Door een meneer met een betonboor die in één keer de vereiste diameter kan boren!
Eerst eens bedenken waar dat gat nou precies moet koemen.
25 augustus 2005, 06:25 lees reacties
Dat Marmoleum, dat heet 'click'. Het zijn panelen die je aan elkaar kunt klikken, vandaar de naam. Alleen, die panelen weten niet dat ze zo heten, ze willen niet klikken. Ik leg de eerste rij, die moeten met de kopse kanten aan elkaar, dat gaat wel redelijk. Dan de volgende rij, die moeten natuurlijk ook aan elkaar en dan aan de vorige rij. Dat lukt van geen kanten.
De gebruiksaanwijzing is één groot papier, in fraaie kleurendruk. Zes talen: uk, de, nl, fr, it, es, foto's, tekeningen. Ik lees alle talen voor zover mogelijk. Ze vertellen niet precies hetzelfde verhaal, maar waar het me om gaat komt het hier op neer: "Klik de volgende rij aan de vorige". Het klikt niet.
Ik bestudeer twee afval stukjes. Hoe worden die nou geacht aan elkaar te zitten? Dat wordt me duidelijk, ook wordt me iets duidelijker welke draaibeweging je precies moet maken. Die afvalstukjes, die zitten naadloos aan elkaar, de hele panelen willen wel zo'n beetje aan elkaar, maar niet bepaald naadloos.
Ik heb een lichte moker, 1000 gram. Daarmee sla je het marmoleum aan puin, maar als je er een stevig houten balkje tussen houdt krijg je daarmee een paneel wèl op z'n plaats. Het klikt nog steeds niet, het klinkt meer als 'pof'. Ik ga die marmoleumlui een brief schrijven met een verzoek tot naamwijziging.
Als je eenmaal de slag te pakken hebt gaat het goed. Ik heb nu een vloer met onzichtbare naden. Nu, met deze ervaring, zou ik nog wel een vloer willen leggen, maar het Marmoleum is op. En de vloeren zijn ook op. Ik ga de plinten maar eens aanbrengen.
Een vrije middag! Ik fiets richting Stroe, dan richting Voorthuizen. Er staat een kastje langs de weg, een meter breed, twee meter hoog, schuin dakje. In het kastje eierkartons en eieren. Je mag de eieren zelf pakken en in een karton doen. Daarna wordt je geacht per ei €0,10 te betalen. Als je er dertig neemt mag je ze voor €2,50 hebben. Het verschuldigde bedrag mag je in een geldkistje doen. Mooi, dat dit systeem werkt, dat men meestal betaalt en dat niemand het hele geldkistje meeneemt!
Er is nog hoop voor deze wereld.
24 augustus 2005, 06:15 lees reacties
Wolfi is nogal sloom, eet bijna niet, heeft neiging zich af te zonderen als hij de kans krijgt. Maar weer eens een afspraak met de dierenarts.
Die heeft aan één blik voldoende: Wolfi is gebeten. Nou gebeurt dat wel vaker, dat katten elkaar bijten, maar nu had de bijter een bacterie die nog niet tot Wolfi's verzameling behoorde. Koorts: 40,8° en lymphe-klieren zijn opgezet. Hij krijgt een anti-bioticum en een pijnstiller ingespoten. (Iets koorts hadden wij ook al gemeten, ongeveer 39. Volgens de dierenarts kunnen wij die thermometer er niet ver genoeg in krijgen. Zie ook vorig jaar september!)
Wolfi heeft ook nog een tandprobleem, zoiets als wat ze bij mij paradontitis noemden. Daar moet het anti-bioticum ook tegen helpen, maar niet definitief. De grondige oplossing is om wat kiezen te verwijderen maar dat valt, bij een kat, niet mee. De dierenarts heeft een dramatisch verhaal over divergerende wortels. We besluiten van die tanden voorlopig maar het beste te hopen.
(Lekkere Röntgenfoto, even naar beneden scrollen. Ze hebben het zelfs over bot implanteren...)
De dierenarts heeft een gerustellende mededeling: na drie keer gebeten te zijn is een kat meestal immuun voor verdere beten. Consult, prikken, druppels en tabletten kosten samen €50,00. Iedere kat moet zes andere drie keer bijten, dat gaat dus ((7x6x3)-1)x50=€6250 kosten! Daar gaat het badkamertje!
Thuisgekomen doet Wolfi nogal gek, maar 's avonds is hij een stuk normaler. Hij ziet er weer beter uit, niet zo sloom meer, eet weer als een wolf. Omdat dit eigenlijk al op 22 augustus speelde kan ik mededelen dat het weer goed gaat met de patiënt. (Ik had het gisteren nog te druk met schrijven over het kamertje, daarom dit verhaal een dag uitgesteld.)
23 augustus 2005, 05:57 lees reacties
Ik schuur de bedden, de eerste verflaag. Die afgeslepen boutjes, dat is toch wel erg lelijk. Niet dat je er iets van ziet als de bedden in gebruik zijn, maar ze komen wel in contact met het beddegoed en met de handen van de bedopmaker. Dopmoeren, dat zou veel mooier zijn, maar ik heb er vier nodig op elke hoek.
Zouden vier dopmoeren samen een euro kosten? Er zijn acht hoeken, dat wordt €8,00 voor iets waar je niks van ziet! Nee, toch maar geen dopmoeren, ik schuur de bramen nog wel een beetje weg.
Sneeuwuil komt kijken, die kleur, 'rivier', dat is toch wel erg donker. Het is de kleur van de keukenkastjes, niet de kleur van de boekenkast in de keuken. Ik heb nog drie potten met bijna dezelfde restjes hemelsblauw. Ik gooi ze bij elkaar, bijna een liter, ruim voldoende! Ik verf een proefstukje en wacht tot het droog is. Sneeuwuil keurt het goed. (Ze was toch al heel tevreden: Rik stuurde een e-mail met geluid: "het dierenasiel"!)
Ik rol de verf op de plinten en de bedden. Niet moeilijk omdat de plinten nog losse latten zijn. Die acryl verf droogt lekker snel en stinkt niet, maar ik ben nu wel een laag achter op mijn schema, zie ook: panorama
Het marmoleum zeurt nou weer over plastic folie. Ook op een niet-vochtige ondervloer vindt het dat echt nodig. Naar Gamma maar weer, daar blijkt de kleinste verpakking 20 m2 te bevatten: twee keer wat ik moet hebben. Het kost ook nog €18,99 maar ik moet wel.
Probleem: pas bij €25,00 krijg je zo'n kortingsbon.
Eens even kijken wat die dopmoeren nou echt kosten. Er zitten er tien in een doosje, ik heb er 32 nodig, dus vier doosjes à € 1,39. Dat valt mee, even hoofdrekenen, ruim vijf en een half, totaal nog steeds geen 25. Nog een lasdoos erbij, die heb je altijd te weinig en hij kost maar €0,69. Ben ik nu de grens van €25 al voorbij? Ik ben alweer vergeten wat die folie nou precies kostte, maar ik waag het er op. De kassa stopt bij €25,24 wat reden tot grote tevredenheid is.
En wat zal ik nou eens met die acht overgebleven dopmoeren doen?
22 augustus 2005, 06:13 lees reacties
Sneeuwuil herinnerde zich uit een liedje van Dorus het fragment "van z'n hapje weggesard" maar wist niet meer uit welk liedje dat afkomstig was. Bedoeld fragment is nogal eens van toepassing bij de katten. Leonard placht als kind, achter in de auto gezeten, het hele oeuvre van Dorus ten gehore te brengen. Hij kwam ons vandaag bezoeken. Alleen, Paulien moest werken.
Hij wist meteen dat het het dierenasiel was, hij kende de hele tekst nog. Dat was één raadsel opgelost. Daarna heeft hij e-donkey op Sneeuwuils computer geïnstalleerd om te zien of het liedje als MP3 te vinden is. Nee, helaas. (Voor jeugdige lezertjes: met Oetant wordt U Thant bedoeld, in ongeveer 1965 wat Kofi Annan nu is. Dorus haalt Siam(Thailand) en Burma door elkaar, waarschijnlijk omdat 'Siamees' beter past dan 'Heilige Birmaan')
Leonard vertrekt weer, per motor:
Na een uurtje een e-mail: Leonard heeft het liedje op een langspeelplaat gevonden, op Marktplaats. Dat schiet niet op, we hebben geen platenspeler meer. Nou kan je die nog steeds bij de kringloper vinden, maar we hebben ook geen plaats voor een platenspeler. Als Leonard nou eens die plaat koopt en daar een CD van brandt, zou dat geen goed idee zijn?
Na het bezoek nog even alle plinten en de twee bedden blauw geverfd. Straks nog een tweede laag, dan het kamertje ontruimen en de vloer er in. De plinten aan de muur plakken. Het kamertje vullen met alles wat ik kwijt moet. Het badkamertje maken.
21 augustus 2005, 16:01 lees reacties
Natuurkaart vind ik een mooie site.
21 augustus 2005, 06:34 lees reacties
Jaarmarkt in Ermelo. Een vreemd mengsel van middenstanders en alle Ermelose verenigingen en liefdadige instellingen. Daarnaast de kinderkleedjesmarkt, het eigenlijke doel van ons bezoek. Kleedjesmarkt: daar kan je geen kleedjes kopen. De bedoeling is: kinderspeelgoed, maar de ouders smokkelen hun troep er ook in. Ik zag bijvoorbeeld drie van die stucadoorprofielen. Eentje had ik een week geleden wel willen hebben...
Er zijn teveel van die kleedjesmarkten. De leuke dingen zijn allang verkocht, wat overblijft wordt tot in het oneindige opnieuw aangeboden en wèèr niet verkocht.
Lets is er ook, met een vlooienmarktje. Sneeuwuil vindt "Alles is verlicht", van Foer, vertaald, voor 10 pauwen, en "De harde kern", twee delen van Frida Vogels voor elk 20 pauwen. Deel twee kennelijk ongelezen.
Er loopt een vrouw met een pauwepak rond, door haar armen te bewegen kan ze een natuurgetrouwe pauwestaart ontplooien. Minder natuurgetrouw is dat ze daarbij hanengekraai ten gehore brengt.
Lets is een club die aan ruilhandel doet. Als jij op mijn hond past dan lap ik jouw ramen, enzovoort. Daarom willen ze geen geld voor boeken, maar symbolische pauwen. Helemaal consequent zijn ze niet: die pauwen kan je kopen, voor €0,10 per pauw. Sneeuwuil bedenkt een ruil: een kruissteekpatroon tegen het van onder tot boven poetsen van ons huis. Ik vrees dat dàt niet gaat lukken. Maar die z.g.a.n. boeken waren niet duur!
Even naar Gamma voor die blauwe verf. Teruglopend hoor ik een pestherrie, een schuurmachine. Ik verdenk de buurman van drie huizen verder, maar die komt dan net naar buiten terwijl het lawaai aanhoudt. Ik kan door z'n tuinpoort kijken: daar is een ongeveer 11-jarig meisje bezig met des buurmans schuurmachine!
De bedden zitten in elkaar. Gedeeltelijk met boutjes die iets te lang zijn. Met de ijzerzaag kan ik er niet goed bij, met de haakse slijper wel. Dat maakt alweer een enorme pestherrie, na enige tijd verschijnt Sneeuwuil die met gebarentaal vraagt of het nog lang duurt. Nee, nog drie boutjes!
Sneeuwuil maakt zich betreffende deze geluidshinder zorgen over de westelijke buurvrouw, de oostelijke buren zijn niet thuis. Ze komen wel thuis, maar dan is het lawaai maken klaar. Om ons te belonen gaan ze zoiets als hachée bereiden. Niet echt een geur waar je om 14:30 uur naar zit te verlangen.
Nu hoef ik alleen nog maar een beetje te plamuren, te schuren en te schaven, met de hand, vrijwel geruisloos. Dan blauw verven, helemaal geruisloos.
20 augustus 2005, 06:18 lees reacties
Links, 6:15, rechts, 6:45, 19 aug. In een half uurtje ruim een millimeter naar 't noorden, ongeveer 13:00 zal het in Ermelo gaan regenen. Schatte ik 's morgens vroeg, en ziet: de eerste druppels vielen om klokslag 13:30. Die buien deden er dus geen 6,5 maar 7 uur over om hier te komen. Best een bruikbare schatting. Om 13:40 regende het echt bakken, toch in totaal minder dan 1 mm. Even in Harderwijk kijken: nauwelijks meer dan een millimeter.
Het weer van 13:30, wij wonen bij de a van 'dam'. Kort buitje maar, daarna geen drup meer. Het weerbericht van 18:00 had het over plaatsen waar 20 mm gevallen was! Kan ik Korrelatie bellen, of slachtofferhulp of zoiets?
Via ons huisnetwerk kan ik de computer van Sneeuwuil besnuffelen. Daar vind ik foto's:
Die plaatjes blijken uit e-mails van Iris te komen, haar nieuwe stoelen. Nou, als de koningin, bijna haar buurvrouw, op bezoek komt dan kan ze kiezen uit twee tronen. Of, als ze eenvoudig wil doen, die stoel met dierenvellen.
Iris meldt nog dat ze bij haar eettafel allemaal dezelfde stoelen heeft...
Het slaapkamertje vordert. De plinten zijn gerestaureerd, de vloer is gearriveerd, ik ben bezig met de bedden. Nog even alles blauw verven ('rivier') wat blauw moet: plinten, bedden en een boekenkast. Die boekenkast is al blauw, moet een beetje anders blauw. Als dat allemaal klaar is mag het marmoleum er in. Op 17 juli ben ik met het echte werk begonnen, ruim een maand geleden. Nu ga ik bijna aan het badkamertje beginnen, zou dat 1 october klaar zijn? Jullie kunnen je alvast verheugen op nog eens een massa tekst over bouwactiviteiten.
19 augustus 2005, 06:43 lees reacties
Lezen van succesverhalen is nogal saai, een rampje is veel leuker. Nu is er een probleem: ik wil graag rampen beschrijven, maar ik maak er zo weinig mee. Dat m'n zaagje brak bij het figuurzagen is ruim een halve eeuw geleden, en het mag ook wel wat ramperiger. Lekke banden, ook niet erg genoeg, en ook iets wat bijna nooit meer voorkomt.
Het zijn ook rampen van de verkeerde soort, het moet iets zijn wat door je eigen falen veroorzaakt wordt. Een brekend figuurzaagje, dat is een doodgewoon natuurverschijnsel. Publiekelijk afgaan, dat is me overkomen. Ongeveer 40 jaar geleden toen ik m'n eerste cursus moest geven. Niet helemaal m'n eigen schuld, andere mensen hadden een begindatum van die cursus bepaald terwijl ik nog van niets wist.
Ook deze laatste ramp voldoet niet: je kunt er geen leuk verhaal van maken. Dat ik drie weken lang elke avond tot middernacht zat te blokken over wat ik de volgende dag moest behandelen, dat is niet leuk. Dat ik in die drie weken drie kilo afviel is wel weer leuk genoeg, maar dat is één feitje, onvoldoende.
Het zal wel komen doordat ik te voorzichtig ben, vooral te weing spontaan. Ik moet maar eens in het openbaar wat verkeerde opmerkingen eruit gaan flappen, ze goed onthouden, gauw naar huis, opschrijven.
Als je flapt met voorbedachte rade, zou dat leuk worden?
18 augustus 2005, 06:10 lees reacties
Leuk werk, leidingen aan elkaar solderen, maar weinig spectaculair. De verwarming, met die bypass, maakt een rare bocht naar boven, daar moet een ontluchter komen. Bij de spullen die ik eerder sloopte zit een ontluchter, maar van B-kwaliteit. Naar Gamma dus.
Daar blijkt dat er klemknietjes gecombineerd met ontluchter bestaan, dat had ik nog nooit gezien. Misschien wel gezien maar niet echt waargenomen: ze noemen het een aftapper. Aftapper van lucht, dat wel, maar niet wat een normaal mens een aftapkraan noemt.
Kortom, ik zit heel tevreden te knutselen. Het kost wel erg veel tijd maar dat moet juist: de muur kan niet geler en de bestelde vloer is er nog niet.
Met die leidingen zit je vaak in kleine hoekjes te werken, in rare houdingen. Toen ik soortgelijk werk in Radewijk (1995?) deed ging m'n knie vaak verkeerd zitten. De kruisbanden waren niet helemaal wat ze moesten zijn na een kijk-operatie. Ik moest dan uit die rare houding komen en die knie weer min of meer in z'n model duwen. Dat blijkt zich (2005!) te hebben hersteld: geen centje kniepijn.
Het woord 'klemknietje' blijkt minstens twee betekenissen te hebben.
17 augustus 2005, 06:40 lees reacties
Vroeger, in Zundert, fietste ik vaak naar België. Later in Radewijk, fietste ik vaak naar Duitsland. In beide gevallen kon je zien of je al dan niet in Nederland was aan de huizen in aanbouw. In alle landen beginnen ze met de fundamenten, dat kan ook moeilijk anders.
In Nederland stellen ze, als die fundamenten klaar zijn, eerst de deurkozijnen. Daar metselen ze dan muren tegenaan, zodra die de hoogte van de raamkozijnen bereikt hebben stellen ze de raamkozijnen. Dan metselen ze verder tot ze de begane grond af hebben, dan herhalen ze de procedure.
In België of Duitsland metselen ze de muren, daarbij sparen ze gaten uit voor ramen en deuren. Als ze klaar zijn met metselen gaan ze raam- en deurkozijnen plaatsen. De NL methode lijkt me handiger: je weet zeker dat je kozijn past!
Een betonvloer wordt gestort. Als die beton hard is moet er nog een afwerklaag overheen. Voordat die laag gemaakt wordt zetten ze eerst de deurkozijnen neer. Die komen uit de werkplaats als een omgekeerde U. Die U is afgesloten met een lat die net zo dik is als de toekomstige afwerklaag. Na het stellen van de kozijnen en het aanbrengen van de afwerklaag zit die lat dus opgesloten in de beton. Daar zie je niets van, want daar komt nog een drempel overheen.
Wat een lang verhaal, wat zou daar de bedoeling van zijn?
Ik peuterde de drempel van het nu zeer gele slaapkamertje er uit, ik zag toen de bovenbeschreven lat. Die lat heeft, na het stellen van het kozijn en het metselen van de muren, geen functie meer. Ik peuterde de lat uit het beton. Peuteren is het woord niet, slopen, dat lijkt er meer op. Ik hield een gootje over. Ik vermoed dat huizen in België of Duitsland niet zo'n gootje in een betonvloer hebben.
Ik schreef al over de bypass voor de verwarming. Daarvoor moet ik de ruimte van de étage doorkruisen. Dat kan over de vliering maar dan krijg je wel erg lange leidingen die ook nog geïsoleerd moeten worden. Het kan ook, veel korter, door het gootje onder drempel. Dat betekent wel dat ik twee gaten van ongeveer 30 cm. lang door een muur moet boren. Ik had een lange dunne boor, ik kocht ongeremd een lange, wat dikkere boor. Boren is een fluitje van een cent.
Mijn vader had een rawlplug beitel. Een driehoekig ijzeren geval waarmee je gaten in steen kon maken. Je moest er met een hamer op slaan terwijl je de beitel heen en weer draaide. Met veel moeite kon je zo een redelijk gat in een muur maken. Dan een rawlplug er in, daar kon je dan een schroef in draaien. (Tot mijn verbazing zag ik dat die antieke rawlplugs nog steeds gemaakt worden!) Wat gereedschap voor amateurs betreft is er wel degelijk sprake van grote vooruitgang in de wereld.
Ik heb allerlei bochtjes en koppelstukjes en buizen aan elkaar gesoldeerd, in dat gootje onder de drempel. Nog niet klaar, maar ik moet eens even naar buiten.
Sneeuwuil is de tuin aan het saneren en constateert meeldauw. Ze koopt een chemikalie die je met water verdund over die meeldauw moet sproeien. We hebben een hele mooie spuit daarvoor, zo eentje met een pomp. Maar waar is die spuit? We doorzoeken het huis tot ik me herinner dat hij waarschijnlijk in Suikervlied vertoeft.
Ik wilde toch al een fietstocht maken, naar Suikervlied dus. Lang geleden dat ik fietste, maar ik kan het nog. Over de hei, die blijkt te bloeien. Langs de schapen, die er niet meer zo net-geschoren uitzien. Dan naar Suikervlied. Ik zoek in de berging, daarna in alle kasten: geen spuit. Terug naar huis.
De spuit blijkt zich gewoon thuis in een emmer met tuinspullen te bevinden, daar hoort 'ie ook zou je zeggen. Sneeuwuil wil een gifmengsel maken maar dan is er opeens een bliksembezoek van Anja en Jean-Marc. Die waren, als toerist, in Harderwijk. (Ja, Harderwijk is best een leuk oud stadje.) Er is een indringend gesprek over het rijgen van kralen. Ze gaan weer, nemen een viool mee die Lisa gaat bespelen. Dan krijg ik eindelijk wat te eten...
16 augustus 2005, 06:12 lees reacties
Een kliko, wat heeft die voor laadvermogen? Die van ons, ik vermoed dat hij 240 liter kan bevatten, maar hoe zwaar mag dat zijn? Hij ìs namelijk erg zwaar, ik moet flink trekken om hem te kantelen. Dan balanceert hij op z'n wielen, lijkt niets te wegen, tot je hem weer plat op de grond gaat zetten.
De kliko site heeft veel informatie over soorten, maten en kleuren, maar wat hij geladen mag wegen zeggen ze niet. Ik kan hem kantelen, met m'n eigen gewicht. De wielen zitten zo ongeveer op twee hoeken van de bak, hij weegt dus minder dan ikzelf: 70 kilo.
(Bij nader inzien klopt dat niet. Het zwaartepunt zal wel zo ongeveer midden in die bak zitten, maar hij is veel hoger dan breed. Als het hele gewicht midden op de bodem zou zitten dan had je een hefboom bestaande uit de halve breedte en de hoogte. Ik schat een verhouding 1:4, hij zou dus wel 280 kilo kunnen wegen.)
Veel van die kilo's is kattenbakvulling: twee zakken per week en twee weken, dat is al 40 kilo. Dan, nu, bouwafval. Een beetje puin, een beetje teveel aangemaakt cement en gips, wat hout, al die kromme spijkers, minstens 20 kilo. Dan nog wat 'gewoon' huisvuil: alles wat geen papier, geen glas en geen gft is. Niet te vergeten: de laatste fase van plan B! Orde van grootte klopt wel. (Bij nader inzien klopt dat voor geen meter. Ik trek niet met m'n hele gewicht om 'm te kantelen, dus 280 kilo zal 't niet zijn, maar toch wel 140. Wat zou die extra 70 kilo zijn? Totaal 80 kilo 'gewoon' huisvuil?)
Sommige vuilnisauto's wegen de bakken en laten je per gewicht betalen. Dat vinden ze in Ermelo te lastig, ze tellen alleen maar of je 'm langs de stoeprand zet, vol of niet kan ze niet schelen. Wel een mooie vuilnisauto: er zit maar één mannetje op dat alleen aan het eind van z'n dienst naar buiten komt.
Deze plotselinge belangstelling voor het laadvermogen komt door al dat bouwafval, ik ben bang dat de kliko door z'n as zakt. (Dat lijkt hij vooralsnog niet te doen.) Ik heb 'm al naar buiten het hek gemanoevreerd, dat moet gebeuren als de katten allemaal binnen zijn. Zodra de nacht valt rij ik hem naar de stoeprand.
Ik heb nòg twee zakken bouwafval die ik niet meer in de kliko kon persen. Die zou ik, als niemand kijkt, op de Toverberg in de container kunnen pleuren. Dan meteen het oude ijzer bij het oude ijzer en het oude papier bij het oude papier, dat zou de schoonheid van ons terras zeer verhogen...
15 augustus 2005, 06:15 lees reacties
Een expeditie naar Hattemmerbroek. De archeologie blijkt niet midden op het knooppunt A28-A50 te worden bedreven. Je moet daar honderd, dat is te snel om alle weilanden te doorzoeken of daar misschien gegraven wordt. Dan maar door naar Zwolle.
Sneeuwuil moet een jas hebben, we kennen de Zwolse vlooienmarkt al van de tijd dat we in Hardenberg woonden. Een jas kan ze niet vinden, wel een jak. Scheelt maar één letter.
Vervolgens koopt ze voor € 0,50 een poes.
De poes, 5 cm. hoog, blijkt een doosje. Let ook op de voeten!
We doorlopen vlooienmarkten altijd solo, vanwege onze niet helemaal dezelfde interesses, komen elkaar wel eens tegen. Ik heb alles gezien, niets gekocht, zie Sneeuwuil in de laatste gang. Daar staat een Afghaan, met sieraden. We vallen allebei een beetje op een oude Turkmeense ring.
Na lang zoeken blijkt de eerste ring die ze aanpaste de mooiste. Die steen is jade, bruikbaar als zegelring.
Nu nog even een bliksembezoek aan Ellen. Je kan wel zien dat het lente is, Ellen is bezig de voegen tussen de tegels in haar keuken schoon te maken. Een nadeel van goede ogen is dat je al dat vuil veel beter ziet. Dan weer naar Hattemerbroek, ook vanaf de andere rijbaan geen zichtbare opgraving. Snel verder naar Ermelo.
Ik verf de muren van het slaapkamertje geel. Het prepareren van de muren, daar ben je wel een week mee bezig, het uiteindelijke verven kost maar een uurtje. De eerste laag is klaar. Intussen zit Sneeuwuil te kijken op Marktplaats:
Aangeboden: Damesjas maat 44 geel | |
| Prijs: | € 15,00 |
| Beschrijving: | Mooie gele damesjas in maat 44 met ritssluiting. Steekzakken voor met rits, capuchon, binnenzak en splitjes met rits aan de zijkanten. Leuke jas voor zomer, voor -of najaar, is gevoerd. Prijs € 15. Verzendkosten voor rekening koper. |
| Foto's: |  |
| Datum: | 13-08-2005, 20:23 |
| Gezien: | 198736240 keer bekeken. |
Adverteerder | |
| Naam: | santje (E-mail de adverteerder) (Alle advertenties) |
| Telefoonnummer: | - |
| Woonplaats: | Berkel en Rodenrijs |
| Provincie: | Zuid-Holland |
Een jas gescoord, mooi in de kleur van de slaapkamer!
14 augustus 2005, 06:13 lees reacties
Uitgegeven: 12 augustus 2005 11:58
Laatst gewijzigd: 12 augustus 2005 12:41
HATTEMERBROEK - Archeologen hebben op het toekomstige tracé van de Hanzelijn, de nieuwe spoorlijn tussen Lelystad en Zwolle, sporen gevonden die bewijzen dat dit gebied al in de Steentijd werd bewoond. Dit is veel eerder dan tot nu toe werd aangenomen. De bijzondere vondsten leiden niet tot vertraging in de aanleg van de Hanzelijn, meldde ProRail vrijdag.
Bij Hattemerbroek zijn in "uitzonderlijk grote hoeveelheden" onder andere fragmenten vuursteen, aardewerk, verbrand bot en houtskool aangetroffen. Tot op heden werd aangenomen dat in de IJsseldelta pas rond 2000 jaar voor Christus voor het eerst rondtrekkende jagers leefden. Nu blijkt dat al vanaf 10.000 jaar voor Christus jagersstammen op vrij grote schaal het gebied bewoonden.
Grens
De bodem in een langgerekt gebied op de grens van het oude land van in totaal 24 hectare wordt nauwkeurig onderzocht. In totaal zijn 25 werkputten gegraven van vier meter breed bij veertig tot 150 meter lang. De vondsten liggen op diepten variërend van vlak onder het maaiveld tot twee meter onder de grond.
Volgens woordvoerder J. Flamman van het archeologisch onderzoeksteam is met name de schaal van de vondsten uniek. "In Nederland zijn verspreid kleinschalige opgravingen uit deze tijd gedaan. Maar hier treffen we sporen aan op tientallen plekken tegelijk. Dit wijst op intensieve bewoning over een langere periode."
Hekwerken
Het onderzoeksteam spreekt van tientallen hekwerken, tientallen haardkuilen in verschillende groepen bij elkaar, veel vuurstenen en aardewerk. Van de gevonden verbrande botten is vooralsnog niet bekend of het menselijke of dierlijke resten betreft, dit wordt nader onderzocht, aldus woordvoerder Flamman.
De vondsten worden zorgvuldig in kaart gebracht en daarna voorlopig weer met grond toegedekt zodat boeren hun grond weer kunnen bewerken. Dit najaar wordt met diverse betrokken instanties overlegd of het materiaal definitief wordt opgegraven of dat het blijft zitten.
Wat zal dat voor groep geweest zijn? Een stuk of vijftig mensen? Met veel meer is het niet echt handig om rond te trekken. Die groep wist waarschijnlijk wel van wat andere groepen, maar dat er meer dan duizend mensen op de aardbodem rondliepen wisten ze waarschijnlijk niet.
Alle nieuwsfeiten waarvan ze op de hoogte waren betroffen die eigen groep. Zouden ze dat nieuws net zo belangrijk gevonden hebben als wij het wereldnieuws? Misschien wel belangrijker: het betrof altijd hun eigen groep, mensen die je kende.
Je hoeft geen 10.000 jaar terug te gaan, 200 is genoeg. Toen wist 'men' wel iets meer van de wereld, maar het nieuws betrof toch voornamelijk de eigen omgeving. Nu je iedere ramp van enige omvang, waar ook ter wereld, op het kijkkastje in je eigen kamer krijgt ben je beter geïnformeerd, daar word je niet gelukkiger van.
We streven naar 'geluk', wat dat woord ook mag inhouden. Tegelijkertijd hebben we een nieuwshonger die dat geluk niet bevordert. Conclusie: we zijn gek.
Die conclusie is te kort door de bocht. De mensen daar bij Hattemerbroek werden misschien wel veel ongelukkiger door het beetje nieuws wat zij kregen. "Neefje verpletterd door mammoet", "Nichtje geroofd door andere stam", "Tante overleden na kleine wondinfectie", "Oom verdronken bij het vissen in de IJssel". Kleiner nieuws maar veel dichterbij.
Ik weet weer eens niet wat ik nou wèl moet concluderen...
(Bron bericht: nu.nl)
13 augustus 2005, 06:06 lees reacties
Bereklauw, Rozepoot en Dromdrosje willen een inenting. We gaan naar de dierenarts in Putten. De DA aldaar is een vrolijke man, die graag praat over dieren en, naar ons blijkt, mensen. Het gesprek komt op de DA in Ermelo, Sneeuwuil mompelt zachtjes dat ze dat een klerelijer vindt. Dat woord blijkt een triggerfunctie te hebben. De Puttense DA noemt zijn Ermelose collega arrogant. Hij zegt er meteen bij dat arrogant niet erg is maar dat de man bovendien dom is. Hij heeft zelfs een verhaal ter illustratie, maar daarvan ben ik de essentie alweer vergeten.
Zo'n soort roddel horen we graag. We schaffen ons nog een grote voorraad anti-vlooienspul aan. Een druppeltje ervan in je nek en je krijgt geen vlooien of teken. Dat druppeltje wil ik ook wel...
We willen marmoleum op de vloer van het slaapkamertje. We gaan naar de plaatselijke marmoleumverstrekker. We vragen aan een aardige oudere heer om marmoleum tegels. Dat blijkt een probleem: het stalenboek is nergens te vinden. Tenslotte vindt hij toch iets met kleuren. Dan blijkt dat hij toch wel een vakman is. We hadden het kamertje vorig jaar gauw even met betonverf van vloerbedekking voorzien. De marmoleumheer voorziet hechtings problemen van plaksel en betonverf, daar zit wel iets in. Om helemaal zeker te zijn van die hechting kan je de boel laten zandstralen, maar dat gaat ons wat te ver.
We besluiten tot een alternatief. Marmoleum Click in de kleur "Whispering Blue". In een slaapkamer is het wel fijn als de vloer een beetje fluistert. Het zijn panelen zoals Iris en ik allebei eerder verwerkten, maar dan in modernere vorm: je klikt ze aan elkaar. De marmoleumheer merkt nog op dat ik de plinten beter tijdelijk kan weghalen, maar dat had ik al gedaan. Zijn dag is goed: een klant die zomaar 9 m2 bestelt!
Merkwaardig: marmoleum bestaat in drie vormen: als rol van twee meter breed, als tegels of als 'click'. Alle drie met een ander kleurengamma!
Nu nog muurverf. Het blijkt dat alle muren de kleur van het plafond krijgen. Dat plafond was geverfd met een eigen geel mengsel dat bijna op is. We gaan daarom alles met een nieuwe kleur geel volsmeren.
Nu ga ik de plinten met de bandschuurmachine nieuw maken.
12 augustus 2005, 06:30 lees reacties
| 8 | nollow |
| 15 | atxujplow |
| 49 | atlow nopel ontellow |
| 50 | atlow |
| 99 | ontelsat ontellow |
| 555 | xotsatn xotlow nopel at |
| 900 | ontellowsat |
| 918 | ontellowsatn nollowxujplow |
Uit 918-900 volgt: nollowxujplow=18, nollow=8, dus xujplow=10.
Uit 15-10 volgt: at=5.
Uit 50 volgt: low=10. Een andere 10, dit is een vermenigvuldiger, xujplow is 10 als opteller!
'nopel' betekent misschien wel aftrekken, dan: ontellow=1. Ik ben bang dat dit fout is, zie 900...
Verder kom ik niet, Google levert me dit: 1:akva, 2:katIg, 3:khurum, 4:nila, 5:at, 6:khot, 7:sat, 8:n'ololov, 9:ontolov, 10:lov, dus at klopt!
Wie nu denkt dat de waanzin definitief heeft toegeslagen moet even bij de reacties kijken. Ellen stuurde me dit probleem. Na een kwartiertje puzzelen begon ik vals te spelen via Google. In het algemeen weet Google alles, maar in dit geval kwam ik er toch niet erg ver mee.
11 augustus feest
Op die dag schroefde ik de laatste gipsplaat daar waar hij komen moest. Nu nog wat randjes gipsen, dan is de ruwbouw klaar. Sneeuwuil is nog bezig met het samenstellen van een verfijnd kleurengamma voor muren, plafond en vloer. Veel meer dan zes kleuren zullen het toch niet worden?
In het kleine huisje hadden we heel gammele bedjes. Daar legde ik dwarsgespannen spiralen in, duur maar goed. Daardoor geïnspireerd maakte ik in Amsterdam ook een bed met dwarsgespannen spiralen. Die spiralen verhuisden naar Elburg en uiteindelijk naar Ermelo.
In Ermelo is het slaapkamertje zò klein dat je bijna niet om het bed heen kon lopen. Nou was het kleine huisje nog kleiner: daar konden maar spiralen van 1.80 in. Toen dat huisje werd afgebroken haalde ik die spiralen er uit en legde ze in het korter gemaakte bed. We konden opeens wèl om het bed lopen! Het nieuwe slaapkamertje is iets groter, ik kan nu de Amsterdamse spiralen weer gebruiken. Een lang verhaal, om te verklaren waarom ik nu een nieuw bed ga maken. Vier planken en vier poten, veel meer wordt het niet.
Nu ga ik nog even googelen op "mansi numerals".
11 augustus 2005, 16:53 lees reacties
Nieuw, nieuw, nieuw!
11 augustus 2005, 06:10 lees reacties
We hebben al een tijdje last van een luidruchtig bromfietsje. Er is een jongetje in de buurt (je neemt ongezien aan dat het geen meisje is) die daar tot laat in de avond mee rondrijdt. Soms is het een paar dagen stil, misschien neemt hij dan een andere route. We hopen dan dat het brommertje gerepareerd is maar een dag later is hij er weer.
We zouden langs de weg kunnen gaan zitten, met de camera in de aanslag. En dat dan tot een uur of twee 's nachts. Foto maken van z'n nummerplaat en dan klagen bij de politie. Met het risico dat hij weer eens een paar dagen niets laat horen. Geen aantrekkelijke gedachte.
Vandaag ging ik uit voor printerinkt en een riooldop van 40 mm. Ons huis heeft het grote voordeel dat het politiebureau er bijna naast is. Dat politiebureau heeft het grote nadeel dat het bijna altijd gesloten is. Maar toen ik bijna bij het politiebureau was verscheen opeens het brommertje, op klaarlichte dag. Het jongetje bleek niet zo heel jong, 29 schat ik. Nu proberen zijn nummerbordje in te prenten.
Dat inprenten vergat ik geheel, door de volgende gebeurtenis. Het oude jongetje reed met een sierlijke bocht naar de voordeur van het politiebureau. Dat was, zoals te doen gebruikelijk, gesloten, maar de moderne tijd is hier wel degelijk doorgedrongen. Je kan praten tegen een kastje naast de voordeur en dat maakt dan een antwoordgeluid.
Er volgde een minuten lange conversatie, die ik helaas niet kon volgen. Was het jongetje bezig zichzelf aan te geven? Had hij verlof-met-meldplicht uit de TBS-instelling? Was hij aan het protesteren tegen de boete die hij kreeg wegens het veroorzaken van geluidsoverlast? Probeerde hij de politiepersoon te overtuigen dat het met dat geluid wel meeviel? Dat deed het inderdaad, want het brommertje bromde niet.
Toen het gesprek beëindigd was wilde hij weer verder rijden. Hij probeerde het brommertje aan te duwen, maar dat lukte niet. Ik liep verder, hij duwde verder, de andere kant uit. Herstarten is 'm niet gelukt binnen mijn geluidshorizon.
Paranormale actie van de politie? Nee, dat zal wel niet. Pal naast het politiebureau is een kerk, 't lijkt meer op een straf van God.
10 augustus 2005, 06:32 lees reacties
Tijdens een fietstocht kan je allerlei diepzinnige gedachten ontwikkelen. Dat gaat niet tijdens een bouwwerk. Hoewel dat intellectueel niet zo veeleisend is kan je tijdens het smeren van gips bijvoorbeeld, alleen maar denken aan gips. Tijdens een kleine pauze denk je toch alleen maar aan het volgende werkje.
Het was weer zo'n dag van gipsplaten schroeven en aanverwante bezigheden. Was ik nou maar meegegaan met de Discovery, dan had ik tenminste wat om over te schrijven. Hoewel, de Washington Post schrijft: "...conclude successful mission with an uneventful descent...".
Gewichtloos stucadoren, dat lijkt me wel iets.
Het is bijna zover dat we over de kleur van de muren van het slaapkamertje moeten beslissen. En over de soort vloerbedekking, en eveneens de kleur daarvan. Dan dat allemaal even aanbrengen, een boekenkast veranderen, bedden aanpassen. Zou dat eind augustus klaar zijn? Dan kan ik eens aan dat badkamertje beginnen...
Je zou zeggen dat ik vroeg in de morgen, voor achten, als ik toch nog geen gedruis mag veroorzaken, wel eens iets zou kunnen denken. Maar nee, dat lukt niet, zal wel iets met m'n biologische klok te maken hebben. Ik kan wel kleine computerwerkjes doen, bestanden reorganiseren, format c: of zoiets, maar diepe gedachten ho maar.
Dan maar iets wat vorige week gebeurde: we bekeken voor het eerst van onze leventjes een commercieële DVD! De eerder vermelde Kleine Prinses, versie 1995, Sneeuwuil kocht 'm via Marktplaats. Het leukste daarvan was dat je hem een stuk of vijf verschillende talen kon laten spreken, met ondertitels in een stuk of tien verschillende talen. Veel minder leuk was dat het verhaal nogal veranderd was. Details die in het begin van het boek worden aangezet en aan het eind uitgewerkt werden in de film wel aangezet maar de uitwerking bleef achterwege. Vooral tegen het einde werd het steeds krankzinniger. We zouden de DVD wel willen weggeven, maar we kennen geen kind dat we voldoende haten om het aan dit product bloot te stellen.
Voor mensen met airco in hun huisje is er wel goed nieuws!
09 augustus 2005, 06:24 lees reacties
Bezoek van Gerard en Joop, van 'Cool Action'. Ze installeren airco, in het nieuwe slaapkamertje, het oude slaapkamertje en het woonkamertje. Gerard is erg groot en Joop is erg dik. Hij loopt zo te hijgen dat we niet zeker zijn dat hij de avond haalt. Maar ze werken allebei erg netjes, boren gaten in de muur met een aan de boor gekoppelde stofzuiger.
Er is één buitending dat, via buizen, met drie binnendingen gekoppeld wordt. De buizen voor het ding in het nieuwe slaapkamertje moeten over het vlierinkje. Het luikje naar het vlierinkje is 30x60 centimetertjes. Dan blijkt dat vooral Joop maar ook Gerard veel te dik is voor het luikje. Ze bedenken een gecompliceerde omweg, tot ik voorstel dat ik dan wel op het vlierinkje zal klimmen.
De werkzaamheden aldaar zijn niet al te gecompliceerd: buizen die door het ene gat gestoken worden geleiden naar een ander gat. Het lukt.
Niet iets wat je makkelijk zelf doet, airco installeren. Je moet het hele systeem afpersen met 20 bar (lekcontrole) en dan vacuum pompen voordat je de koelvloeistof erin doet. En je moet daarbij enorm veel koffie drinken, roken en XL koeken eten, dat doen G&J ook. Ze gaan wel lekker door, om 19:30 werkt alles. We trekken onze winterjassen aan.
Op de étage waren nog rudimenten van een raar systeem van centrale verwarming. De airco kan ook verwarmen, daarom heb ik de c.v. uit het slaapkamertje gesloopt. Die c.v zat als een ketting vast aan de c.v. in de computerkamer, die staat nu dus droog. Ik heb 'm nog nèt niet nodig gehad! Bij het slopen heb ik voldoende buizen overgehouden om een bypass naar de computerkamer aan te leggen, niet vergeten...
Ik maak fantastische tikfouten. Geen op maar ob, en de p en de b liggen niet echt naast elkaar. Ik vermoed dat dit op een ernstig defevt in de hersenen wijst. 'defevt' is niet zo slecht, maar eentje naar rechts. En 'wiilen' in plaat van 'willen' vind ik ook niet zo erg, doe ik heel vaak. Voorzover ik weet vind ik de meeste fouten wel voordat ik het zaakje op het WWW zet.
Sinds we die airco besteld hebben is het geen warm weer meer geweest. Of dat ding ook goed werkt!
08 augustus 2005, 06:16 lees reacties
Vrij- en zaterdag had ik gaten in de muur van het slaapkamertje gemaakt, voor stopcontacten. En sleuven voor de draden. Dat zal wel veel lawaai maken, zelf hoor ik daar weinig van want ik heb een gehoorbeschermding. Een soort koptelefoon zonder telefoon, heel effectief. Maar de buurvrouw zal wel blij geweest zijn dat het zondag was. Sneeuwuil niet: die vindt lawaai erg maar de zondag nog erger. Ze hoort liever het geluid van een pneumatische hamer dan van kerkklokken.
Zondag. Eerst nog een heel stuk behang verwijderd. Dat zat zo goed vast dat er hele stukken muur mee-verwijderd werden. Dat komt goed uit: meer oefenruimte voor het stucadoren. Gips mengen met water, zo dat er een stevig soort zalf ontstaat. Niet teveel water, dan moet je weer gips erbij doen en dan krijg je wel erg veel mengsel. Dat dan, geruisloos, op de muur smeren. Gaten vullen en meteen de spullen voor de stopcontacten vastzetten.
Dan nog een ander gipsachtig spul tussen de gipsplaten. Het weer is perfect voor dit soort bezigheden: regen en wind. Ik ben tamelijk tevreden over het resultaat. Op de ambachtschool had ik er wel een 6+ voor gekregen.
Een lang verhaal, en het gaat hier ook al zo lang over. En dat terwijl ik alleen maar een kamertje maak van een kamertje wat er al was. Straks wordt het nog veel erger: dan begin ik aan het helemaal nieuwe badkamertje. Dat gaat nog maanden duren. Wie wat anders wil lezen moet zo omstreeks half december maar eens terugkomen. Voor de broodnodige afwisseling een kattenfoto:
We hebben ze niet doodgeslagen en toen in een iets te klein doosje gestopt, ze zijn er zelf ingekropen. En ze leven nog. Ze doen dat regelmatig, meestal deze drie. Bereklauw ligt ook wel eens in dit doosje, maar die vult het in z'n eentje.
07 augustus 2005, 06:32 lees reacties
Gekke wolken. Bovenste foto: kwart voor negen, daaronder negen uur en kwart over negen.
Roodband, dat is gips. Daar kan je heel fijn muren mee repareren. M'n voorraadje is bijna op, ik ga een nieuwe zak kopen. 25 kilo voor €8,89 òf 10 kilo voor zo ongeveer €7,50. Ik laat de bovenste zak van de stapel in m'n karretje glijden, uiteraard die zak van 25 kilo. Ik weet al wat Sneeuwuil gaat zeggen over mijn keuze.
Naar de auto, maar er valt net 7 millimeter regen. Na het maken van de wolkenplaatjes had ik de regenmeter geleegd, die 7 mm is echt gemeten. Even wachten, dan maar met de parapluie boven het karretje naar de auto, als gips nat wordt is het in een half uurtje al lekker hard. Ik laat de zak, helemaal droog, vanuit het karretje in de auto glijden en rij blij naar huis.
Nu moet die zak eruit. Ik zoek een passend plankje en schuif hem daarop, maar ik durf 'm niet op te tillen. Ik vraag Sneeuwuil mij te helpen, samen dragen we de plank+zak naar binnen, daarbij zegt ze wat ik al verwachtte. Ik zwijg maar over de 1 kilo verpakkinkjes van een euro of twee.
'Door je rug gaan', daar heb ik ervaring mee. Als je niets doet gebeurt er niets. Als je je rug een klein beetje overbelast lijkt er ook nog niets te gebeuren, eventuele schade herstelt zich zonder dat je het merkt binnen enige tijd. Een overbelastinkje binnen die herstelperiode wordt bij die vorige overbelasting opgeteld, zodat het optillen van Bereklauw de druppel kan zijn die de emmer doet overlopen. Op dit moment meldt mijn rug nog niets...
Stucadoren, dat is een ideaal werkje voor de zondag. Het roerijzer in de boormachine, daarmee kan je heel fijn water+gips mengen. De buurvrouw moet dan maar denken dat ze de foodprocessor hoort, eten op zondag wordt toegestaan. Er is maar één bezwaar tegen stucadoren: ik kan het, na al die jaren, nog steeds niet. Ik krijg wel een laagje ergens op wat er niet meteen weer afvalt, maar niet zo'n mooi strak laagje als wat een èchte stucadoor produceert. Zou het vandaag wel lukken, het perfecte stucwerk?
En dan wordt er beweerd dat ik niet ambitieus zou zijn...
06 augustus 2005, 06:19 lees reacties
Even te voet naar de brievenbus en naar Gamma. Sneeuwuil heeft een briefkaart gemaakt van de afdruk van springende Kassa, zie gisteren. Die gaat naar Hanneke, de fokster en naamgeefster van Cassandra. Ze twijfelt aan onze eerbied voor die naam, dit mag haar overtuigen van onze eerbied voor die kat.
Voor de brievenbus maak ik een omwegje. Ik hoor luid kindergeschreeuw en een iets minder luide mannenstem. Door een knikje in de weg kan ik net de mensen die dit geluid produceren niet zien. Als ik doorloop komen ze toch in beeld. Een auto staat een beetje vreemd op een kruispunt. Het kind blijkt een tienermeisje, ze schreeuwt nog steeds, jammer dat ze zo slecht articuleert. De man gaat in de auto zitten, het meisje trapt flink hard tegen de deur. De man komt uit de auto om naar de deur te kijken. Het meisje gaat linksaf, de man, met auto, rechts. Onder voortdurend onverstaanbaar geschreeuw.
Een weinig bevredigend verhaal, zonder iets wat maar enigzins lijkt op een pointe, zul je zeggen. Toegegeven, maar bedenk eens hoe het voor mij is. Allerlei fascinerende waarnemingen die nergens toe leiden, geen millimeter tekst voor een weblog of zoiets...
Verder naar Gamma. Ik koop een stuk electriciteitsbuis. Vier meter voor €0,65, dat is te doen. Maar je kan er niet mee lopen, met die slappe vier meter. Ik buig er een lus van, een door Gamma verstrekt touwtje erom, dan nog een door Gamma verstrekt plakbandje.
Zo'n soort vorm wordt het. Als ze me nou maar niet voor een christenhond aanzien. Weer thuis, nu ga ik een sleuf in de muur maken, en daar die buis in verstoppen.
's Avonds naar Jetze Mellema, ik heb wat voor z'n computerverzameling. Handig, hij woont net om de hoek bij de Puttense dierenarts en die kan ik, door veel oefenen, blindelings vinden. Hij is blij met het ene computertje wat hij hebben wilde, minder met de rest die ik niet naar de kringloper wou brengen. Nu gaat hij dat doen. Oppassen: Puttense kringloper, niet terugkopen wat ik net kwijt was!
05 augustus 2005, 06:26 lees reacties
Bert vraagt zich af of ik nog wel eens buiten kom. Nee, eigenlijk niet, daarom heb ik maar eens een halve snipperdag genomen. De voortgang van de bouw ligt toch al iets voor op het schema.
Het boerenland iets westelijk van Ermelo. Het valt me weer eens op dat hier niet één boerderij op een terp gebouwd is, dat is ten noorden van Elburg wel zo. Vrij grote heuvels, met de boerderij en alle bijgebouwen er op, die terpen.
De verklaring is simpel: het land ligt hier 1 à 2 meter boven NAP, daar bij Elburg een halve meter boven tot een halve meter onder NAP. (Volgens de topografische kaart.) De Afsluitdijk is een paar jaar ouder dan ik, die maakte terpen overbodig.
Ik kom langs een camping. Niet zo vreemd, want die zijn hier nogal veel. En iets met alleen maar sta-caravans heet ook al een camping. Maar deze kwam ik in het plaatselijke krantje tegen: een echtpaar komt hier al 45 jaar. Getuigt dat van grote wijsheid of van super sloomheid?
Als mijn tocht me langs Formido voert ga ik even naar binnen. Ik koop zaagjes. Die rigidur platen kan je niet breken, zoals een 'gewone' gipsplaat, maar wel heel goed zagen met de decoupeerzaag. Alleen heeft die decoupeerzaag daarna erg veel moeite met het zagen van hout.
Dan langs Groevenbeek. In mei van dit jaar maakte ik een anaglyph waarop je die twee beroemde rode beuken kunt zien. Daar zie je al dat de linkse van de twee er slecht aan toe is. Hij blijkt nu echt helemaal morsdood te zijn. Het heeft nog wel iets, die massa beukenhout, ik denk niet dat ze 'm dood en wel laten staan...
Thuis. Kassa vangt vliegen, door wel een meter loodrecht omhoog te springen. Sneeuwuil wil dat fotograferen, maar omdat Kassa zo weinig zegt over de vliegenvangst is ze steeds te laat met de camera. Ik moet nu met een pluimstok een vlieg nadoen, zij maakt de foto. Dit plan slaagt heel aardig.
Dromdrosje kijkt vol bewondering toe. Zij kan ook heel aardig springen, maar niet zo hoog als Kassa. Geen shutter lag en geen Sneeuwuil-vertraging zijn waarneembaar op deze foto. Kassa staat maar heel eventjes stil, bij de top van haar sprong!
Op m'n volgende snipperdag moet ik nodig eens naar Spakenburg. Daar is een polder, zijn daar ook terpen?
04 augustus 2005, 06:29 lees reacties
Sneeuwuil kocht het ultieme boek over dakramen. Eigenlijk had ze het al, maar in een wat eenvoudiger uitgave. Op de kaft staat: "door F.H. Burnett, schrijfster van de Kleine Lord". Zal wel als aanbeveling bedoeld zijn, maar dit boek is veel mooier dan de K.L.
De heer Dass, links, en Sara, rechts, kijken uit een dakraam. Merkwaardig is dat het uitzetijzer, voor Sara links, aan de buitenkant van het raam zit. Het andere uitzetijzer, voor Sara rechts, zit aan de binnenkant. Ernstiger is de toestand van de heer Dass, die moet het zonder uitzetijzer doen. Hij kan elk moment door het raam verpletterd worden.
Als kind las ik 'de geheime tuin', eveneens van Burnett. Daarin kwam het woord 'corridor' voor. Ik had geen idee wat dat betekende, kennelijk wist ik de weg naar een woordenboek nog niet. Er naar vragen kwam al helemaal niet in me op. Verder vond ik het wel leesbaar. De K.L. zal ik ook wel gelezen hebben, maar dat maakte geen onuitwisbare indruk.
Het boek over dakramen heet 'de kleine prinses', daarvan weet ik zeker het nooit gelezen te hebben. Het is het mooiste verhaal van de drie, maar mijn oordeel zou gekleurd kunnen zijn door de goede t.v. serie die Sneeuwuil al lang geleden opnam. (a little princess, originele tekst)
Het blijkt dat de K.P, evenals de K.L, vaak verfilmd is. (K.L., met Alec Guiness en Ricky Schröder, ook een prachtfilm!)
Er is (onder meer!) een japanse tekenfilm, een amerikaanse film uit 1995 en eentje met Shirley Temple. Bij die twee laatsten is het verhaal nogal veranderd. De (engelse) versie die Sneeuwuil opnam is het meest getrouw aan het boek volgens de fans. (met Amelia Shankley). Ze heeft 'm in Radewijk nog voor Zus vertoond, die was er zeer tevreden over.
Die opname, dat zijn ongeveer vijf delen van ongeveer een half uur. Met telkens begin en eind gedoe. We willen daar een dvd van maken, zonder dat gedoe. Je zou denken dat die dvd wel in de winkel ligt, maar nee.
Ik moet wat nieuwe hardware in m'n computer stoppen om videobanden aan te kunnen. Dat helpt ook bij het verwerken van de abbingfilm, wat nog steeds niet tot een zo goed mogelijk resultaat geleid heeft. Maar eerst moet ik klaar zijn met bouwen!
03 augustus 2005, 06:10 lees reacties
Ik tik dit weblog met een tikprogramma. Dat programma heeft twee voordelen: 1) het is gratis, en 2) ik ben er erg aan gewend. Het kan allerlei kunstjes en de meesten daarvan ken ik. Bijvoorbeeld:
| Rozepoot | 159 |
| Bereklauw | 91 |
| Polleke | 62 |
| Dromdrosje | 60 |
| Bontje | 32 |
| Froukje, Fraukje | 49+13=62 |
| Kassa, Cassandra | 65+9=74 |
In minder dan een seconde heeft het programma geteld hoe vaak het woord 'Bontje' in het hele weblog voorkomt. Dat Rozepoot en Bereklauw het winnen is te verwachten: die wonen hier het langst. Maar dat de volgende Kassa is bewijst wat een gekke kat dat is. Bontje is een erg duidelijke verliezer: heel mooi en heel aardig, maar niets om over van huis te schrijven.
Ook dat tabelletje kan het tikprogramma maken, maar ik maakte dit zelf. Daarvoor moet je allerlei rare codes kennen, toevallig ken ik die. Het invullen van de juiste gegevens op de juiste plaats moet je in elk geval zelf doen.
Als je een boek schrijft met een ganzenveder en je wilt zo'n analyse maken dan ben je gauw een dag bezig. Met een grote kans dat je telling niet helemaal klopt. Waarschijnlijk kom je helemaal niet op het idee van zo'n tabelletje...
Soms is de computer ècht handig, als je niet meer precies weet wat je over een bepaald onderwerp geschreven hebt, in een flits vind je het terug. 'derailleur' bijvoorbeeld, in maart en april van dit jaar. De 'zoek' functie in dat grijze blok rechts kan 't ook, maar wel wat omslachtiger.
Wat ik me nu afvraag, zou je aan de stijl van een boek kunnen zien dat het met de computer geschreven is? Zouden er, vandaag de dag, nog boeken met de hand geschreven worden?
Experiment. Een testpakket van tien boeken, vijf met de hand, vijf met de computer geschreven. En dan geen boeken die de een of andere actualiteit beschrijven. Je zou de spelling moeten aanpassen zodat ze daardoor niet te dateren zijn. Dan het pakket door alle lezertjes van dit weblog laten analyseren. Wie het beste de indeling in twee soorten maakt krijgt een eervolle vermelding.
Boeken, met de hand geschreven zijn makkelijk te vinden, maar waar haal je de andere soort, in digitale vorm? Inbreken bij de uitgever is het eenvoudigst. Het boek van Anja, door een gelukkig toeval heb ik dat al. In de archieven is nog wel wat ongepubliceerd werk van Bert en Rik en, niet te vergeten, Sneeuwuil. (Deelnemers aan het experiment die hun eigen werk goed raden krijgen daarvoor natuurlijk maar een halve punt.)
Stukje, helemaal zonder het D-woord!
02 augustus 2005, 06:18 lees reacties
Nee hè, niet weer over dat dakraam! Ja, maar er gebeurt niets anders. Ik breng steenwol aan (omdat glaswol zo prikt), ik doe daar gipsplaat overheen met heel veel schroeven, en dat de hele dag. Er gaat niets op een komische manier fout, ik sla niet op mijn duim, ik val niet van het trapje. Het decoupeerzaagje zaagt niet z'n eigen snoer door.
Samenvatting: er gebeurt heel veel maar niets met enige amusementswaarde. Morgen beter?
01 augustus 2005, 06:39 lees reacties
Soms lijkt het meer een duikboot dan een autootje. Gigantische regenbuien bij onze tocht naar den Haag. We gaan naar de Schelfhoutstraat, het huis van Iris en Auke bekijken.
We vinden het straatje, alleen voor voetgangers, maar parallel een straatje met parkeerplaatsen. Ik zoek de parkeermeter, of een bord dat mij het parkeren verbiedt. Niets te vinden: je kan daar zomaar voor niks parkeren. En, naar later blijkt, vlak voor de deur.
Het hele buurtje, een subset van de fameuze Schildersbuurt, is bijzonder. Zie ook 26 april. Er staan nog wat huizen te koop. Zullen we???
(Schelfhoutstraat 3, € 209.500. Keramische kookplaat, Whirlpool: die gaan er uit. Tuintje van 5x6. Huis twee keer zo groot als wat we nu hebben. Nee, toch maar niet.)
Het huis van I&A is ongeveer drie keer zo groot als het onze, het is niet zo heel veel duurder. Den Haag blijkt minder duur dan bijvoorbeeld Amsterdam of Ermelo, maar dat wisten we al. De huizen in deze buurt zijn zo groot omdat bij de renovatie meerdere arbeiderswoninkjes bij elkaar zijn getrokken.
Auke heeft de begane grond voor z'n werkplaats. De eerste étage is voor gemeenschappelijk gebruik, onder meer slaap- en logeerkamers. De zolderétage is van Iris, ziehier:
Sneeuwuil staat de kapconstructie te bewonderen. Je ziet de nok, ik schat wel zeven meter boven de vloer. Al dat wit heeft Iris er voor het grootste deel eigenhandig opgesmeerd. Die kast, links, kwam me nogal bekend voor. Die verhuisdozen ook, wij hadden na een jaar de laatste doos nog niet uitgepakt.
Geen tuin, wel een dakterrasje. En zie je links dat dakraam? En een soortgelijk raam aan de andere kant, op de foto hierboven. Dat is nou echt het enige wat bij ons iets groter is.
Auke legde een heel mooie vloer, zo eentje met grote knoesten in het hout. Lijkt me nogal veel werk, met die enorme oppervlakte. Vooral het naar boven slepen van al dat hout.
Ze beweren dat de twee poezen meeverhuisd zijn maar die laten zich niet zien. Zelfs in een ruimte waar echt niet teveel in staat zien ze kans zich goed te verstoppen.
Samenvatting: een leuk huis in een leuk buurtje. Wij zouden ons daar ook wel thuisvoelen. Er is wel nog heel wat te bouwvakken. Een grote logeerkamer, maar zou die berekend zijn op ook nog zeven poezen?
Omdat er huisjes bij elkaar getrokken zijn hebben ze meerdere voordeuren aan twee straten. Een van die voordeuren, eigenlijk een achterdeur, blijkt vlak bij onze gratis geparkeerde auto uit te komen. En bij een aaibare straatkat...