frankslog

Ga naar juni! (En kijk nog eens in dat grijze vak daar rechts, bij 'problemen met favorieten'...

---

31 mei 2005, 06:32 lees reacties

Een drukke dag. Om te beginnen, het verwerken van het NON. Dan het bekijken van het gemiste programma Buitenhof op de computer. Dan naar Lidl om melk te halen. Vervolgens 100 dia's fotograferen en verwerken.

Tijdens dat verwerken probeer ik te bedenken over welk artikel van de Grondwet Flip de Kam en Balkenende nou discussieerden. Iets met 300, meen ik me te herinneren. Dat hele Buitenhof nog eens, nee, dan kan ik beter even googelen.

De besluitvormingsprocedures in de Unie vind ik vrij snel. Nu even Ctrl-F met socia. Hee, dat was niet de bedoeling, het lijkt wel alsof Balkenende gelijk had, minstens zo gelijk als Flip, lijkt me. Gelukkig doet het er niet zoveel meer toe, na het NON.
Zoiets als Schengen III blijkt heel goed te kunnen zonder die Grondwet.

Inspectie van Suikervlied. De tweeling blijkt het in smetteloze staat te hebben achtergelaten. Het niveau van de jenever in de door hun achtergelaten fles is aanleiding tot een partij hoofdrekenen.

Dan dwingt Sneeuwuil me een klerenwinkel (double entendre) te betreden. Broeken voor mij, en ik heb al een broek. Het valt mee, er is iets passends wat Sneeuwuil en mij bevalt. En dat in ons eigenste winkelcentrum, Ermelo valt ook mee.

Nu moet ik de regenmeter nog bekijken. Vanmorgen geleegd, zat bijna niets in, nu meet hij al 5 mm. Dat gaat goed! Dan nog iets dringends: op dat schuiffotootje van 29 mei kon je het al zien: dat horizontaal bedoelde stukje hoeklijn is niet horizontaal. Een kwaal van het statief, dat daarmee geboren is. Ik maak een klein opvullinkje om die hoeklijn zo horizontaal mogelijk te krijgen. Vooral belangrijk bij panoramafoto's.

---

30 mei 2005, 06:38 lees reacties

Sneeuwuil stuurt me al vroeg de straat op. Ze heeft het weerbericht gezien, ze weet dat de ochtendstond dit keer het mooie weer krijgt. Even na tienen fiets ik richting bos. Ik wil, bij de kerk, de Putterweg oversteken, maar die is zo doodstil dat ik besluit die weg te volgen.

Uit de kerk klinkt een psalm die duidelijk maakt waar al die autorijders zitten. Dit nut van psalmen zingen is ze vast niet bekend! Ik fiets richting Putten, kom langs allerlei interessante punten waar ik anders alleen per auto langs kom. Fietsend zie je tien keer meer, ook al omdat je oog een metertje hoger zit.

Halverwege Putten komen er wat meer auto's langs, kennelijk zijn er één of meer kerkdiensten afgelopen. Ik besluit de eerste links te nemen, een fraai bospad. Via nog wat fraaie bospaden kom ik op de Arnhemse Karweg. Anders dan de naam doet vermoeden is dat een zandweg met een fietspad ernaast. Zowel zandpad als fietspad zijn uitgestorven.

Ik kom langs het 'Leemen Huusje', daar kon je honing kopen. Voor de bijen was er een prachtige wei met bloemen, maar de wei is gemaaid. Er staan paarden, ook wel prachtig, maar die staan zowat overal. Kennelijk een andere bewoner. Ik fiets verder, er verschijnen steeds meer andere fietsers. Ze weten nog niet dat het weer al veranderd is, het ontblote bovenlijf is nog populair.

Ik neem maar weer eens een bospad links. Goed berijdbaar, maar ik ben de enige die dat vindt. De meeste fietsers verlaten de verharding ongaarne, een eigenschap waar ik hun Schepper diep dankbaar voor ben. Het pad wordt breder, bijna een echte weg. Een bos met rhododendrons komt langs.

Dan blijkt het pad uit te komen bij de Beeldentuin in Garderen. Dat is een NOZ toestand, maar vanaf het wat hoger liggende pad kan je die tuin aardig overzien. Het Eerste Hemdje zie ik niet, wel erg veel andere, voldoende weerzinwekkende beelden. Daar moet in op een werkdag nog eens naar toe.

Er komt weer een bos met rhodo's langs. Ik pak m'n camera, door die handeling zie ik mijn horloge: al twaalf uur! Ik had Sneeuwuil beloofd om 12:30 thuis te zijn, ik ben nu in Garderen, dat wordt spannend. Camera weg, fietsen in de hoogste versnelling.

De kortste weg is via een heel mooi fietspad van Garderen naar Drie. Dat valt mee, het pad is niet zo verstopt met trage echtparen als ik vreesde. Mijn fietsbelletje, zo eentje die één keer 'ping' zegt, jaagt ze heel effectief het bos in. Maar intussen is het al 12:10.

Ik heb m'n mobieltje bij me, bellen kost weer minuten, ik bel niet. Van Drie naar Ermelo, dat is een mooi breed fietspad dat ook nog een lange helling de goede kant uit is. Ik fiets verder, met voor mij hoge snelheid, 30. Ik passeer de Toverberg om 12:20. Nou, nog spannender kan ik het niet maken, precies om 12:30 kom ik thuis.

"Sneeuwuil keek reikhalzend naar mij uit", dat had ik graag geschreven. Maar ze zat haar haar te knippen en/of kleren te passen, wist op geen vademen na hoe laat het was, had me nog geen seconde gemist.

Toch tevreden dat ik deze deadline gehaald heb. En Sneeuwuil had gelijk met haar weerbericht.

---

29 mei 2005, 06:30 lees reacties

Heel Arme Mensen hebben maar één digitale camera, die kunnen dus nooit zo'n foto maken. Ik heb er twee maar ik wil er eigenlijk drie. Er is veel Stille Armoede onder fotoamateurs.

Omdat ik maar twee camera's heb bekijk ik mijn statieven. Ook maar twee: een heel licht en handig, een ander zwaar en tamelijk stevig statief. En ik heb een stukje hoek-aluminium. Dat heb ik vast gemaakt op dat stevige statief, zie foto. Van de ene naar de andere kant schuiven is acht centimeter, wat iets meer is dan de afstand tussen je ogen. Nu kan ik dus nette stereoparen maken, als het onderwerp maar blijft stilstaan.

In Madurodam is alles schaal 1:25. Zou ik een Madurodams gebouw 'echt' willen laten lijken op een stereofoto dan moet ik m'n camera maar 8/25=3 millimeter verschuiven! Ik kan ook een echt gebouw fotograferen alsof het in Madurodam hoort door de camera 8x25=200 centimeter te verschuiven. Ik bedenk dit zojuist ter plekke, moet dat eens gaan proberen. Probleem is de hoogte van de camera boven de grond, normaal ruim anderhalve meter, dat moet dan een meter of veertig worden...

Als het 's morgens al flink warm is dan is de schuur nog lekker koud, ideaal om een stukje hoek-aluminium op maat te maken. Later, tot ver na zonsondergang, is een bezoek aan de schuur niet aan te raden. In huis gaat het wel als we zowel voor- als achter- als tussendeuren open zetten. De 'sluisdeur' dicht, maar die is doorluchtig.

Landelijke fietsdag, reden om binnen te blijven. Veel politiesirenes: open dag van de politie, op 100 meter onze buren. Nog een reden om binnen te blijven. Ik lees een boek, geleend van Auke, Cryptonomicon, buitengewoon in alle opzichten. Dus ook buitengewoon leuk, voor mensen zoals Auke en zoals ik.

Diner in Suikervlied, daar bleek het bijna te koud te zijn om buiten te zitten. Met Nienke en Marjolein, die we in geen jaren gezien hadden, kan je omgaan alsof je dat dagelijks doet.
De Toverberg verandert. Veel nogal mooie nieuwe huisjes, waarvoor heel wat begroeiïng sneuvelde. Gelukkig merk je daar op het Suikervlied-terras niets van. Dan wordt het echt te koud, we mogen naar binnen. Als het ook daar te koud wordt keren we huiswaarts.

---

28 mei 2005, 09:54 lees reacties

Van Baalen en Halsema zijn allebei vóór, maar ze zijn het oneens over de inhoud. Van de Grondwet, natuurlijk. De EU mag wel of niet een oorlog beginnen zonder instemming van de VN. Tamelijk belangrijk, eindelijk eens iets inhoudelijks om 'nee' te zeggen.

Ik wilde de emoties uit- en de redelijkheid inschakelen, daarom 'ja' stemmen. Tegelijkertijd hoopte ik dat het 'nee' zou worden, de emotie is kennelijk nog niet helemaal uitgeschakeld. Maar nu vind ik 'nee' redelijk: zo'n puntje als oorlog blijkt niet helemaal duidelijk. Hoeveel van dat soort punten zijn er nog meer?

---

28 mei 2005, 06:32 lees reacties

Brompton->trein->Brompton->Waaigat. Het is in Amsterdam wel 5° koeler dan in Ermelo en 15° koeler dan in de trein. Twee anaglyphen gemaakt. Ze kloppen weer niet helemaal, misschien moet ik toch maar eens een statief gaan meeslepen. Interieur Waaigat: ga zelf maar kijken, wel even wachten tot ze verhuisd is. Verder ->Brompton.

De Panamalaan. Ik maak een heel klein omwegje, de Stork fabriek of wat daarvan over is. Heette dat niet Werkspoor? Zag ik daar in 1955 een heel grote krukas op een draaibank bewerken? (ja, dus)

De Panamalaan. Was daar in 1960 niet het Entrepôt? Daar moest ik iets veranderen aan machines die uit Amerika op weg naar Tsjecho-Slowakije gingen. Bij de poort zaten douane-mannetjes die je tasje controleerden. IJskoude donkere gebouwen, het café waar je weer kon opwarmen is nog herkenbaar, de rest niet.

Dries. Het is gebruikelijk om tegen jonge ouders te zeggen dat ze een mooi kind hebben. Bijzonder is hier dat het echt een mooi kind is.

Er zijn nog tig foto's, die zet ik in Dries z'n eigen album. Als alles voorspoedig blijft gaan zijn ouders en kind volgende week op een familiefeest te bewonderen.

Terug, Brompton->trein, dat ging prima. Daarna vrijdagavondspits, vol, zeer warm, veel vertraging. Ik overleef het, tref bij thuiskomst niet alleen Sneeuwuil en zes katten maar ook Nienke en Marjolein aan. Zusters lijken meestal wel een beetje op elkaar, deze twee echt helemaal niet en het is een tweeling! (ik overweeg een DNA onderzoek.)

---

27 mei 2005, 06:30 lees reacties

Vlak naast de plek waar ik pleeg te zagen, schuren en schaven staat mijn trouwe Brompton. Opgevouwen, je ziet 'm bijna niet. Door een laag zaagsel is hij helemaal niet meer te herkennen. Ik besluit hem eens een poetsbeurt te geven.

Z'n computertje toont een heel vaag schermpje, tijd voor een nieuwe batterij. Wonderbaarlijk: ik blijk een passende batterij te hebben! Batterij vervangen, het schermpje is weer helder. Maar nu weet 'ie niet meer hoe groot z'n wielomtrek is. Waar is de gebruiksaanwijzing?

Even denken: ik heb drie fietsen. De fiets waar ik dagelijks op fiets, de Brompton en een fiets die hoorde bij Suikervlied. Alle drie met computertje, maar die computertjes wisselden nogal eens van plaats. De alleroudste kocht ik ooit in St. Willebrord, een plaats waar veel wielrenners vandaan komen. De gebruiksaanwijzing daarvan is een klein boekje dat om mij onbekende reden al sinds jaren dichtbij m'n echte computer woont, ik zie het bijna dagelijks.

Ook van het computertje van de Brompton weet ik nog waar ik hem kocht, op de Lindengrachtmarkt, voor een heel klein prijsje. Door die lage prijs had ik kunnen weten dat het om een Auslauf Modell ging. De fabrikant (Sigma) wil 'm niet meer kennen, zelfs niet bij de Ältere Anleitungen. Gelukkig is het ding zo simpel dat het na wat gepruts ook zonder de gebruiksaanwijzing lukt om die wielomtrek er in te krijgen.

Een anaglyph van een opgevouwen Brompton, zitten jullie daar erg naar te verlangen? Ja, dat kan ik me voorstellen! Maar het licht is nu niet goed, en met flitsen krijg je teveel glimlichtjes. Niet dus, naar ik hoop kunnen jullie je wel voorstellen hoe mooi het had kunnen zijn...

Straks ga ik met de Brompton in de trein, naar Amsterdam. Eens kijken waar die rails van de nog niet rijdende lijn 26 nou naar toe gaan.

---

26 mei 2005, 09:55 lees reacties

Je kunt wel tien keer zeggen, zet nou toch die foto's bij 'mijnalbum', maar niks hoor. Daarom heb ik het nou maar gedaan: Dries. Misschien kan ik de fotografen zover krijgen dat ze hun foto's daar bijzetten? Maar dan moeten ze wel telkens even melden dat ze dat gedaan hebben, anders kijkt er niemand.

---

26 mei 2005, 06:26 lees reacties

Nou, dat valt mee, het installeren van die kranen voor de verwarming. Ik wist wel dat het niet zo heel moeilijk was, maar je stuit vaak op onvoorziene problemen bij zoiets. Nu niet, geen enkel probleem, in een uurtje klaar.

Voldoende tijd dus voor iets belangrijkers. Ik wil een stereoscoop maken. Het printen van een stereopaar van de juiste afmetingen is heel simpel, het maken van het ding zelve is ook geen groot probleem. Je moet alleen wel twee lenzen hebben.

Action heeft vergrootglazen voor €0,97, mijn soort van prijs. En ze hebben ook wel ongeveer de goede brandpuntsafstand. Ze hebben maar één bezwaar: ze zijn 90 mm in doorsnede, veel te groot. Ik mag wel graag de glassnijder hanteren, maar twee van die dikke stukken glas op de gewenste maat snoeien, dat gaat me iets te ver. Goed onthouden dat ik naar die lenzen op zoek ben.

Mooi fietsweer, ook dat. Ik kom in het bos langs een punt waar ik al wel honderd keer langsgekomen ben, een vijfsprong. De Grieteweg, rechts een zijweg naar Garderen, links twee zijwegen, naar Putten en naar de Toverberg. Van die weg naar de Toverberg maak ik twee foto's, uiteraard een stereopaar. Uit de hand genomen, met erg veel geluk: ik hoef helemaal niets te corrigeren. Kijk maar bij de anaglyphen, ik heb 'm 'Grieteweg' genoemd, wat dus niet helemaal waar is.
Ik zie 'm helemaal goed, ik wil graag van andere kijkertjes horen of dat voor hun ook zo is!

Mubarak is in het journaal. Sneeuwuil denkt dat het de president van Pakistan is, ik zeg Egypte (ook al omdat ik dat net gehoord heb). Maar hoe heet die snuiter van Pakistan dan? We zien hem allebei wel voor ons (Sneeuwuil zou nu moeten zien dat hij niet op Mubarak lijkt) maar we kunnen niet op zijn naam komen. Zoiets blijft aan je knagen.

Sneeuwuil gaat kattevoer maken. Een bestanddeel daarvan is kip van Lidl. We hebben geen kip van Lidl, het is 18:45, Lidl sluit om 18:00. We gaan naar de wel wat duurdere Super naast Lidl, die is tot 20:00 uur open. We komen daar om 18:56, de cassière roept ons toe: "we gaan zo sluiten!" Verbijstering. We graaien snel de vereiste kipsoort uit het koelvak, rennen naar de kassa. Musharraf. Waarom sluit die gekke winkel nou opeens om 19:00? Daarom!

---

25 mei 2005, 06:30 lees reacties

Het Driesbezoek werd nog even uitgesteld, maar niet af-.

---

Toen we ons huidige huis kochten was daarbij inbegrepen een boiler. Zo'n electrisch verwarmd geval, wat ergens in de hoek van de keuken hing. Niet erg economisch, ook niet erg mooi. Bovendien de ruimte van een kastje innemend. Die boiler heb ik eruit gesloopt. (De boiler-thermostaat regelt nu de yoghurtmachine!)

Dit is niet de machinekamer van een der eerste stoomschepen. Het is ook niet de regelkamer van een kerncentrale. Het is onze meterput, dat ding bovenaan is de watermeter. Vlak achter de voordeur, heel netjes verborgen onder een luik met een precies passende kokosmat.

Boven, op de overloop, heeft Eric een nieuwe C.V. ketel geïnstalleerd. Die ketel vervangt ook de boiler. Dat werkt allemaal uitstekend, maar er is één probleem: het vullen en op druk brengen van de verwarming. Dat moet je namelijk doen in de meterput, die gele slang heeft daarmee te maken. De kraan draait veel te zwaar, en alles lekt een beetje.

Ik heb al lang het plan om dat vulgedoe boven bij de ketel te maken. Nu wordt het weer eindelijk zo goed dat ik de verwarming wel enige tijd onklaar durf te maken. Ik moet twee kranen installeren, aan twee daarvoor aan te brengen T-stukken. Niet erg moeilijk, niet erg veel werk, maar je moet toch wel eventjes de verwarming aftappen.

Twee makkelijk draaiende kranen, niet in een put, dat lijkt me wel handig als we allebei tachtig zijn. Ik heb dus nog wel even de tijd voor die installatie, maar het lijkt me nu ook wel handig. Aan het werk, dus.

Via Blokker en Trekpleister naar Gamma. Blokker heeft de door Leonard genoemde camera/sleutelhanger voor €14,95, maar dat ding lijkt me wat al te simpel.
Trekpleister heeft een heel aardige camera voor €75,00. Ik wil er twee, dat is dan €150,00: veel te duur. Dan kan ik beter nog zo'n camera als ik al heb erbij kopen, die is op Marktplaats wel te vinden.
Nu naar Gamma.

Daar moet je altijd nogal lang zoeken bij al dat koperwerk, dat vind ik wel leuk. Ik koop tenslotte twee T-stukken en één vulkraan (de 'andere' kraan had ik al eens ergens over gehouden.) Ik schrik van de prijs: €18,05, maar dit soort spul vind je alleen op rommelmarkten als je er niet naar zoekt.

Nu maar wachten tot het buiten warm genoeg is.

---

24 mei 2005, 06:34 lees reacties

Een nieuw Dries album. Als we zo doorgaan schat ik dat omstreeks 12 juni m'n hele webruimte vol staat met Driesfoto's. Ik moet maar eens wat katten wissen. En vanmiddag gaan we kijken, en nog meer foto's maken.

Het GVB heeft de boel weer eens slecht voorelkaar. Ze hebben er wel aan gedacht een nieuwe tramlijn te openen, lijn 26, van CS naar Dries. Maar niet om 'm op tijd te openen: een week te laat! Slordig hoor...

Gisteren bezoek van I en A. R, B, W, D, B en F waren er ook, maar die zijn er wel vaker. En S, niet te vergeten, die is er ook altijd. Ik daardoor geheel van slag, bijna vergeten dat het de week van de grijze Kliko is. Zou ik het echt vergeten dan is dat een logistieke ramp door de enorme productie van vervuilde kattenbakvulling. We moeten dat grijze gruis dan, in het holst van de nacht, in kleine zakjes verdeeld, in publieke prullenbakken gaan gooien.

I gaat de voortuin van Suikervlied saneren en een bestseller in de vorm van een historische roman schrijven. A bouwt verder aan z'n freesmachine en dan gaan ze ook nog verhuizen. Never a dull moment, zal ik maar zeggen. Ik ben al blij als ik de grijze Kliko niet vergeet...

---

23 mei 2005, 06:13 lees reacties

Anaglyphen, dat zijn van die vreemd gekleurde plaatjes waar je diepte in kunt zien. Als je er door het juiste brilletje naar kijkt. Ik probeer dat al jaren, een mooi anaglyphje maken. Je moet daarvoor twee foto's nemen, in precies dezelfde richting maar van een iets ander standpunt. Ik heb een statief, met daarop een plankje. Op dat plankje zet ik mijn camera, precies bij een bepaalde markering. Ik neem een foto, dan schuif ik de camera naar 65 mm rechts, naar een andere markering. Dan neem ik nog een foto. Die twee foto's vormen een stereopaar.

Ik kan die foto's afdrukken, naast elkaar opplakken en ze bekijken met deze (namaak antieke) stereoscoop. Zwak punt: ik heb zo'n ding niet. Ik kan de foto's ook zo bewerken dat ik van de linkerfoto alleen het rode deel rood laat en de rest grijstinten. Van de rechterfoto neem ik alleen groen en de rest grijs. Die twee plaatjes leg ik over elkaar en ik bekijk ze met een rood-groen brilletje. Werkt redelijk goed.

Veel mooier is om meer kleuren in de foto's te laten en ze te bekijken met een rood-cyaan brilletje. Om mijn fotoalbum Anaglyph goed te zien heb je een rood-cyaan brilletje nodig, rood-groen werkt niet echt.
Probleem: zo'n brilletje hebben jullie niet.
Oplossing: let op de brievenbus. Zie je daar niet, vandaag of morgen, via snailmail een brilletje arriveren dan had ik je adres niet. Mail me je postadres en je krijgt een bril!

In de praktijk loop ik niet rond met een statief. Als ik een stereopaar wil maken dan gebruik ik de doorkijkzoeker van de camera. Daar zit een markerinkje in dat ik laat samenvallen met een of ander markant punt. Ik sta in een kleine spreidstand, op m'n linkerbeen. Ik neem de foto. Ik ga op m'n rechterbeen staan, laat het markerinkje weer samenvallen met hetzelfde markante punt. Ik neem de tweede foto.

Die verschuiving, van links naar rechts, moet 65 mm zijn: de afstand tussen mijn pupillen. Wat meer, soms veel meer, kan ook, dat geeft een sterker stereo-effect. Voor macro-foto's moet je die afstand kleiner nemen, anders krijg je een tè onnatuurlijk effect.

Het lijkt een heel verhaal, maar in de praktijk valt het mee. Er is een nadeel aan deze methode: je kunt geen bewegende dingen in je stereopaar hebben. Wil je dat wel, dan moet je twee camera's hebben (of een speciale stereocamera). Een ander nadeel is dat de foto's niet perfect bij elkaar zullen passen, maar dat kan je met de computer oplossen.

Ik heb een (java) programma gemaakt waarmee ik de foto's een beetje kan verschuiven en/of draaien ten opzichte van elkaar. Dan kan ik nog kiezen met wat voor soort bril ik ze wil zien, met andere woorden welke kleuren ik uitfilter.

Op een rommelmarkt kocht ik ooit dit apparaat, met stereoparen van Lourdes. Op glas afgedrukt, heel leuk. (Ik bedoel het stereo-effect, Lourdes is op z'n best merkwaardig.) Vrijwel hetzelfde formaat als een 'gewone' dia, ik maakte zelf die op blauw karton geplakte dia's in 1994, 'Lente in Zundert'. Best mooi, al zeg ik het zelf.
Het apparaat bestaat uit twee kartonnen doosjes die in elkaar schuiven, op die manier kan je scherpstellen. Je kunt ook het deel met de dia's eruit schuiven, dan kan je door de lenzen naar je computerscherm kijken. Zet je op de goede plaats de twee foto's van een stereopaar op je scherm dan kan je die zo bekijken.

Jammer, dat werkt niet. Je ziet maar zo'n klein stukje scherm dat het beeld veel te grof wordt. De subtiele verschillen die voor de dieptewerking zorgen gaan helemaal verloren. (Er bestaan kijkers speciaal voor beeldschermen, met lenzen met een grotere brandpuntsafstand. Heb ik nog niet geprobeerd.)

De brillen komen van de Wijs. Nog veel meer anaglyphen vind je met Google.

---

22 mei 2005, 16:05 lees reacties

Kijk bij de fotoalbums: Dries!

---

22 mei 2005, 06:35 lees reacties

Schrijft er nog wel eens iemand een papieren brief? Kennelijk wel, want we krijgen nieuwe, grotere, brievenbussen. Bij ons in de buurt staat sinds enkele dagen zo'n nieuw model. Waar hep dat nou voor nodig?

NPK heeft 'm bedacht, die nieuwe bus. Dat PTT nu TPG heet, dat heb ik net zo'n beetje verwerkt, en nou weer NPK, wat zou dat betekenen? Doet er niet toe, ik vind deze tekst bij NPK:

Goed dat ik het weet, van die klantvriendelijke uitstraling. Mijn eerste gedachte was: 'rare bus'. De tweede: 'wie zal dat betalen?'. De derde had dus moeten zijn: 'o, wat klantvriendelijk!'. Maar daar gaat het allemaal niet om.

Het gaat om die electronische display. Op de bus die bij ons in de buurt staat zit een plaatje, niks electronisch. 'De volgende lichting vindt plaats op', zo'n soort tekst. En dan dat plaatje, dat zegt 'vrijdag'. Geen probleem, denk je nu, maar het is zaterdag. Durf ik dat hele pak brieven wel in die bus te gooien? Zou dat dan een kleine week daar liggen te wachten? Zouden ze daarom die bussen zo groot gemaakt hebben?

---

Eerst maar eens boodschappen doen, mobieltje mee, mobieltje ook nog aanzetten. Die moeite blijkt niet vergeefs: mobieltje belt, Simon. Wat die te vertellen had, dat meldde ik hieronder al. Sommige dingen zijn toch nog belangrijker dan brievenbussen of de EUWet.

Hoe ziet de EU er uit als Dries voor het eerst mag stemmen?

---

21 mei 2005, 13:07 lees reacties

Geboren:

Dries

zoon van Joke Feddema en Simon Roscam Abbing.

Vanmorgen, om een uur of tien, zo'n drie-en-een-halve kilo.
Alles is O.K., de familie keert straks huiswaarts.

---

21 mei 2005, 06:17 lees reacties

Twee vrij groot uitgevallen politieagenten. Op hun mouw staat 'arrestatieteam', ze lijken echt erg veel op leden van een arrestatieteam. Je zou je graag laten arresteren door dit tweetal, maar ik kon zo gauw niks crimineels bedenken. Een speurhond hebben ze ook nog, maar die speurt niet: die gaat naar de dierenarts.

Wij ook, met vier katten naar Putten. Ze hebben in meerdere of mindere mate een ontstoken oog. De dierenarts in Ermelo doet in z'n vrije tijd aan valkenjacht, lijkt zelf een beetje een valk. De Puttense dierenarts bevalt ons beter, behalve diervriendelijk ook mensvriendelijk.

Diagnose van het oogprobleem: Chlamydia. Dat is niet hetzelfde als mensen-chlamydia, geen soa dus, want daar doen de katten (nog) niet aan. Gewoon met elkaar omgaan is voldoende voor besmetting. Niet levensbedreigend en goed behandelbaar. We krijgen een uitgebreid college over chlamydia, best interessant.

Het zou kunnen dat Froukje de grote besmetter is geweest. Die had toen ze hier binnenkwam een ontstoken oog, inmiddels genezen. Ze was, voor aflevering, ingeënt tegen chlamydia, maar volgens sommige deskundigen krijg je daar juist die kwaal van. Deze dierenarts doet dat niet meer, enten tegen ch.

Bereklauw heeft een ander probleem: hij eet bijna niet. De dierenarts vermoed een haarbal, vindt hem ook veel te dik. Wat dat betreft is het wel goed dat hij niet eet, maar katten kunnen blijvende schade oplopen als ze langere tijd niet eten. Hij krijgt eerst een prikje met anti-braakmiddel, daarna een soort van haarbaloplosspul.

De katten houden niet van autorijden. Bereklauw en Dromdrosje protesteren bijna onhoorbaar, Wolfi klinkt als een wolf, Froukje heeft een heel hoge en luide stem waar ze tamelijk melodieus mee mauwt. Gelukkig is het niet ver, Putten-Ermelo.

---

Simon denkt dat de katten de telefoon onklaar hebben gemaakt. Dat blijkt te kloppen. Gelukkig is er e-mail om zoiets te melden. Hij wilde zeggen dat hij nog geen baby heeft en wel een huis. (Twiskestraat 19, Amsterdam-Noord). De baby is er vandaag of morgen ook!

Bontje, waarschijnlijk de schuldige.

---

20 mei 2005, 06:26 lees reacties

Denk ik net, als walgelijke Wilders tegen de EUWet is, dan moet ik wel voor zijn dan hoor ik weer dat de muskusrat Nederland laat onderlopen. De EU wil dat ze diervriendelijk gemold worden. Zou er in die Grondwet ook een definitie van 'vriendelijk' staan?

Zoals 't nu gaat laten ze die rat in een onderwaterfuik zwemmen waar hij niet meer uit kan. Omdat de rat geen vis is stikt hij. En ze kunnen wel een kwartier onder water blijven, dus het is niet van even gauw stikken. Niet leuk die fuik, wel praktisch. Nodig ook, want de ratten worden ervan beschuldigd dijken te doorboren.

Moeilijk. De EU heeft natuurlijk gelijk, hoe je diervriendelijk ook definieert. Dus twee redenen om vòòr EU te zijn, en ik wou dit stukje juist zo schrijven dat er 'tegen' uit kwam. Niet gelukt, dus.

Deze vreemde vogels zijn nog een reden om voor te stemmen. Ik vermoed dat er zo langzamerhand zoveel tegenstemmers zijn dat ik wel 'ja' durf te stemmen.

Die kwam ik tegen bij het digitaliseren van de dia's, 1984, Den Bosch. Stond heel lang op een muur waar we vaak langs kwamen, twee meter hoog. De foto, niet de dia, is aan de blauwe kant, ik moet bij alle opnames wat blauw eruit halen. Ik moet nog eens zoeken naar een betere camera instelling, de witbalans is niet wat hij wezen moet.

De wind is gedraaid, ik kan weer eens een andere kant uit fietsen. Heel goed in verband met m'n andere fotoproject. Niet dat ik de fiets nodig had bij de laatste foto's...

---

19 mei 2005, 06:24 lees reacties

Meer dan een jaar geleden vonden we de vensterbank van ons nieuw huisje krakkemikkig. En erg smal. Gamma heeft een plaatvormig product dat 'vensterbank' heet, MDF, in verschillende lengtes en breedtes. Zo'n plaat kocht ik, een klein stukje zagen en hij paste perfect.

Omdat zo'n vensterbank nogal wat te lijden heeft nam ik (dure) verf op polyurethaanbasis omdat die extra krasvast is. Een beetje plamuren, schuren, twee keer verven. Het resultaat was oogverblindend mooi.

Totdat er planten op gezet werden die ook nog water kregen. De 'vensterbank' bleek niet erg watervast, de verf ook niet waterdicht. Als je een waterdruppel niet meteen opruimde ontstond er een soort blaar. Na een klein jaartje plantenverzorging zat de vensterbank vol met van die blaren, die niet kleiner werden als ze helemaal droog waren.

Nu zijn de katten er. Die hebben besloten dat de planten maar door kunstplanten vervangen moeten worden. Grote voordeel daarvan is dat die geen water nodig hebben. Een ander voordeel is dat je die planten weer in elkaar kunt zetten als de katten ze uit elkaar gehaald hebben.
(Nu we het er toch over hebben, het grote voordeel van foto's met de printer afgedrukt is dat katten er niets aan vinden. Ouderwetse foto's hebben een gelatinelaag: kattensnoep.)

Omdat ik nu toch van alles aan het restaureren ben, ook maar de vensterbank. Met de bandschuurmachine verdwenen de blaren snel, maar er bleef wel een wat pluizig oppervlak over. Geverfd met verf van dezelfde kleur, maar op waterbasis. Die is in een uurtje droog, zodat ik de katten niet al te lang hoef te verbannen. Later licht geschuurd en nog een laagje, het ziet er al heel behoorlijk uit. Straks nog even schuren en een derde (laatste) laag.

Gamma, watervast MDF bestààt!

---

18 mei 2005, 06:20 lees reacties

Terwijl de eerste laag gele verf droogt probeer ik nog wat dia's te digitaliseren. Uit een ver verleden heb ik een aantal cameralenzen. Een spiegelreflex, met verwisselbare lenzen, dat was ooit je van het. En ieder merk had z'n eigen vatting zodat je de lenzen van de ene camera meestal niet voor een andere kon gebruiken. Een klein beetje standaard was de P-draad, met de P van Praktika, ook door andere merken wel gebruikt.

Ik heb (had moet ik nu zeggen) een P-draad groothoeklens, maar geen camera meer waar hij op past. Ik heb 'm gedemonteerd om de lensjes die er in zitten. De kleinste is net geschikt om als voorzetlens van mijn Canon camera te dienen. Doel, nog steeds, het fotograferen van dia's. Met behulp van dat lensje kan ik ze formaatvullend in de camera krijgen. Nu weer eens even een laagje geel rolleren.

Er zitten heel veel heel kleine schroefjes in zo'n groothoeklens. M'n oeroude setje horlogemakersschroevendraaiers is er niet tegen opgewassen. Ik zag bij de Action een setje, als ik me goed herinner voor €1,35. Ik ren er even heen en koop het. (Niet waar, je kocht het tegelijk met die zwenkwieltjes voor onder het kastje, zie 15 mei!) Het kan bijna niks zijn voor die prijs, maar dat valt mee, de schroevendraaiers zijn heel redelijk van kwaliteit.

De camera vind dat niet leuk, zo'n lensje, hij wil niet echt scherpstellen. Ik probeer alles wat hij kan (dat is nogal veel), ik probeer alle lensjes in alle standen, maar het resultaat is nog steeds niet geweldig. Een ding wat de camera niet kan: met de hand scherpstellen. Ik ga maar terug naar de manier die ik vorige week ook al gebruikte: het projectiebeeld fotograferen. Ik bewaar altijd alles, maar m'n projectiescherm is bij al het verhuizen toch verdwenen. Waarschijnlijk te kapot, te vergeeld en teveel een obstakel.

Intussen ben ik ook bezig met een heel ander fotoproject...

---

17 mei 2005, 06:12 lees reacties

De katten beginnen de dag met hun ontbijt. Het eerder genoemde, zelfs getekende, kastje staat dan nog in de nachtstand. Als het ochtendvoer verslonden is gaat Rozepoot op het kastje zitten. Ze kijkt dan alsof ze iets diepzinnnigs denkt, zoals E=mc². Rij je dan het kastje in de dagstand dan rijdt ze mee. Vervolgens maakt ze in drie seconden de deur open. Dan gaat ze heel rustig door de ontstane kier zitten kijken alsof ze helemaal niet naar de gang wil. Na een minuut besluit ze dat het zo wel mooi genoeg is, ze verdwijnt met een elegante sprong in de gang.

De reguliere deurknop, die kan ik ook wel weer terugzetten.

De andere katten zijn wel wat platvloerser. Daar staat tegenover dat ze heel behulpzaam zijn, vooral de twee jongsten. Maar Dromdrosje is nergens te zien, en die is nog wel de aanstichtster van de hele ontbehangactie.

Ik heb nu vier stukken muur schoongemaakt en gerepareerd. Het is bijna zover dat ik alles wat geel was weer geel kan gaan verven. Daar kunnen de katten ook mooi bij helpen, vooral die Maine Coons doen het goed als verfroller.

---

16 mei 2005, 06:12 lees reacties

Een A5-je in de brievenbus: samenvatting van de Eurowet. Ik zeg altijd graag dat alles onzin is wat niet op een A4-tje samengevat kan worden, dus dit begint goed. De voorkant is bovendien helemaal gevuld met een symbool, een vraagteken met een achterpoot, een soort stervende zwaan. Die samenvatting zal dan wel op de achterkant staan.

Maar nee, het A5-je kan je uitvouwen, helemaal tot een A2, die zie je niet vaak. Ze hebben nog dezelfde vormgever als van de vorige samenvatting, dat brochure-achtige ding. Die vormgever heeft als opdracht het geheel zo saai mogelijk te maken. Hij mag een soort erwtensoepgroen gebruiken, met zo nu en dan een wat donkerdere of lichtere variant en grijs en zwart. Eigenlijk wel eerlijk dat ze niet geprobeerd hebben er iets leuks van te maken.
Ik zie nu pas dat het symbool een combinatie van ? en R is, gevolgd door een (hier afgeknipte) C: ?Referendum Comissie. Tenminste één aspect wat ik voldoende bestudeerd heb.

Ik zoek de 'dubbele meerderheid' en ik vind 'm zowaar. Om een wetsvoorstel aan te nemen moet 55% van de lidstaten instemmen. In die lidstaten moet bovendien minstens 65% van de bevolking van de EU wonen. Dat vind ik een mooi bedachte constructie, ik zou zo gauw niks beters weten.
Het betekent wel dat Nederland nauwelijks iets te vertellen heeft en heel gemakkelijk EU wetten opgedrongen kan krijgen. "Het recht van de EU gaat boven het recht van de lidstaten".

Wat mij betreft mag die zwaan wel sterven.

---

15 mei 2005, 06:11 lees reacties

Rozepoot mag dan heel intelligent zijn, Sneeuwuil is nog intelligenter. Ze verplaatste het kastje dat Rozepoot als basis gebruikt bij het deurknop-draaien. Om deze actie te vergemakkelijken zette ik vier zwenkwieltjes onder dat kastje. (Een kastje dat Sneeuwuil ooit zelf vervaardigde.) We wachten vol spanning op het antwoord van Rozepoot.

Door het verplaatsen van het kastje kon je wel erg goed zien hoeveel behang Dromdrosje al verwijderd had. Ik ben gaan helpen, met speciaal afweekspul gaat het nog beter dan met je nagels. Dat stuk muur is nu schoon, maar er zijn nog drie plaatsen waar het behang eraf moet. Een mooie manier om de pinksterdagen door te komen.

Het kastje staat nu weer in de dagstand. Door de wieltjes is het iets hoger geworden, nog gemakkelijker voor Rozepoot. Ze gaf ons net een demo: ongeveer 3 seconden en de deur was open. Weer eens een bewijs dat raskatten niet op hersens gefokt worden: Bereklauw weet niet hoe het verder moet als de deur op een te klein kiertje staat (minder dan twintig centimeter).

Nu ga ik weer eens een stukje muur krabben.

---

14 mei 2005, 06:25 lees reacties

De nacht brengen de katten door in de woonkamer, om hun geluidshinder zo klein mogelijk te maken. Ik bedoel: zo onhoorbaar mogelijk te maken. Het kattenpoortje in de 'nee-nee' stand, de kamerdeur dicht.

Dat Rozepoot hoogbegaafd is, dat wisten we al. Maar zò hoog, dat wisten we niet. Je kan hier zien dat ze het goed probeert, met twee handen die knop vastpakken. Echt open maken lijkt niet te lukken.

Tot er 's morgens vroeg langdurig aan de deur gerammeld werd. Dat rammelen hield op, ging over in getrippel. Rozepoot liep door de gang, gevolgd door nog vijf katten. Nu zijn er twee opties:

1. we schaffen een ronde deurknop aan.
2. we laten Rozepoot in haar eentje toe tot gang en overloop. Dat impliceert een tweede bak, die dan 's morgens weer buiten het bereik van de anderen moet verdwijnen.

Het overleg duurt voort.

---

Wat is dat nou, een procentpunt. Wat anders dan een procent?

---

Je zou denken dat er een atoomcentrale ontmanteld moet worden, of toch minstens iets met heel erge asbest. Je moet wel even een spatie denken in 'gehoorbescherming_en', maar toch.

even de muis op dat blokje tekst...

Een heldendaad: ik heb een spiegel opgehangen zonder beschermende kleding. Vier gaatjes van 6 mm. geboord, zonder gehoorbescherming. En achteraf geen psychologische ondersteuning.

Zou dat nou door de Arbo Wet komen? Of door Europa? Zelfs op de hei zie je die mobiele Arbo-wc'tjes: voor als een militair tijdens de oefening nodig moet. Kennelijk mogen vrouwtjes en mannetjes op hetzelfde schijthuisje.

We geloven niet meer in God, we hebben 'm vervangen door regelgeving. Besmet door al die regels die de fabriek teisteren gaat de fabrikant nou regeltjes bedenken om op z'n verpakkingen te zetten. De regel 'niet met asbest werken', die is best zinvol. Zo zijn er nog wel een paar zoals 'rechtshouden, tenzij de meerderheid links houdt'. Maar soms heb ik het gevoel dat we wat ver doorgeschoten zijn met regelen. De Nederlandse regels, en dan de Europese daar nog bovenop.

---

13 mei 2005, 06:20 lees reacties

De wind komt uit het noord-oosten, koud met zon, ideaal weer om eens naar Elburg te fietsen. Om te beginnen, een update van de lijst van landgoederen langs de Zuiderzeestraatweg. Op 3 mei noemde ik die weg nog Rijksweg, maar waar ik nu fiets heet hij meestal Zuiderzeestraatweg.

Tegenover de Essenburgh ligt de 'kleine Essenburgh'. Nou, klein: ze hadden 'm beter de 'iets minder grote Essenburgh' kunnen noemen. Even verder het landgoed Groeneveld. Ik vind dat je wel moet melden als een veld niet groen is, voor een groen veld is de naam Veld voldoende.
Midden in Doornspijk is iets landgoederigs zonder naam. Even gestopt en goed gekeken: geen naam te vinden. (Thuis gegoogeld: Klarenbeek)

Ik rij Elburg binnen. Er lijkt helemaal niets veranderd, of het zou de wegwijzer moeten zijn: 'Six Flags' heet nu 'Walibi Flevo'. En een aanplakbiljet:

Alle vestigingen elke zondag geopend!
Boodschappen voor het hele gezin!

PKN

Dat vind ik wel leuk, maar je moet wel weten wat PKN betekent. Nog een aanplakbiljet. Ik wil het fotograferen maar het accutje is weer eens leeg. Ik moet maar eens een acculader construeren via m'n fietsdynamo. Die foto houden jullie tegoed.

De heenweg, tegen de wind in, over die weg met bomen: iets minder wind. De terugweg wil ik de Zeeweg nemen. Dat klinkt nogal groots, maar het is een soort halfverhard pad, vol gaten en kuilen. Geen ideaal fietspad, maar wel heel mooi en heel stil. Het begint overigens als asfaltweg, langs de Ludgeruskerk.

Ook dat klinkt nogal groots, Ludgeruskerk, maar het zijn alleen nog maar de fundamenten. De kerk werd in 1825 door de Zuiderzee verzwolgen. Dat waren nog eens tijden. Er is daar een vogelkijkhut die al een paar jaar op instorten staat. Maar hij staat nog.

Dan de echte Zeeweg. Die blijkt afgesloten wegens werkzaamheden, maar niet zo erg afgesloten. De gaten en kuilen zijn verdwenen, halfverhard is omgetoverd in beton. Prachtweg, omdat niemand weet dat 'ie eigenlijk klaar is, doodstil. Sommige stukken zijn precies in de richting van de wind, bij 28 km/u voel ik geen zuchtje. Zou wel een zonnebril willen, de weg is van blinkend wit beton.

Het lijkt de bedoeling dat beton door te trekken tot Harderwijk. Zover is het nog niet, maar mijn GPS-kompas wijst me andere wegen. Na 62 km. ben ik weer thuis, geen landhuizen of opvallende aanplakbiljetten meer gezien.

---

12 mei 2005, 06:13 lees reacties

Ooit heeft een vorige eigenaar van ons huis besloten dat de verwarming heel anders moet. Als gevolg daarvan vind je, als je goed zoekt, nog rudimenten van het vorige systeem. Op één plaats hoef je niet goed te zoeken: op de wc. Twee buisjes uit het plafond zijn netjes afgesneden, dat zijn nu dus twee gaten. Op de vloer, in de hoeken, steken twee stukken buis ongeveer vijftien centimeter de ruimte in. Die vorige eigenaar vond dat niet echt mooi, daar heeft hij iets aan gedaan.

Hij had twee bussen, ex spuitbussen of zoiets, diameter ongeveer vijf centimeter, lengte, nou, lang genoeg. Die bussen passen netjes over de uitstekende stukken buis. Die vorige eigenaar was niet gauw tevreden: hij verfde de bussen in de kleur van de wc deur. Een oplossing van grote schoonheid, maar wel enigzins belachelijk.

Al bij de eerste bezichting van dit huis, 2003, vielen mij die gekke bussen op. Ik dacht meteen, die haal ik weg. Maar omdat er wel wat dringender zaken waren bleven die bussen zitten. Na enige tijd ben je eraan gewend, je ziet ze niet echt meer. Maar nu vinden we dat de wc stinkt.

Sneeuwuil verdenkt de buizen. Mij lijkt het technisch onmogelijk dat die de oorzaak zijn, maar het is wel aanleiding ze eruit te slopen. Ik breek ze af, gelijk met de vloer. Daarna sla ik ze zowel dicht als naar beneden, de ontstane ruimte vul ik met cement. Omdat ik nou toch bezig ben vul ik meteen de gaten in het plafond met gips. Alles bij elkaar ruim een uur werk. Nu 24 uur wachten en dan eens goed snuiven...

Dingen waar je veel last van hebt, daar doe je wat aan. Dingen waar je maar heel weinig last van hebt, die zijn per saldo lastiger omdat je er niets aan doet. Al die geaccumuleerde last over de jaren, dat wordt iets enorms. Hier spreek ik niet uit ervaring: we hebben nooit zo lang ergens gewoond dat we die enorme last werkelijk opspaarden!
Zou er hier in huis nog meer zijn, wat een heel klein beetje lastig is? Al dat afgekrabde behang misschien, maar Dromdrosje is daar nog niet helemaal klaar mee. Vervangen door plaatijzer, is dat een optie?

---

11 mei 2005, 06:17 lees reacties

De dia's. Er zitten er 50 in een magazijn, 10 magazijen in een doos, 500 dia's. Er zijn 6 dozen overgebleven, dus 3000 dia's. Zou je één minuut per dia bezig zijn met het digitaliseren dan is dat 50 uur werk. Meneer Weijenberg weet hoe je dia's moet binnenkrijgen in je computer. Ik bekijk die lap tekst, en die niet zo heel duidelijke plaatjes. Ik ga dat ook maar eens proberen.

Mijn oude Canon wil wel in mijn oude projector kijken, maar na 20 dia's begint het magazijn 'm weg te duwen. Die Canon Ixus van meneer Weijenberg heeft z'n lens links, mijn Powershot heeft 'm in het midden, vandaar. Dan maar eens proberen met projecteren op een fraaie witte muur, en fotograferen. In m'n linkerhand de afstandsbediening van de projector, m'n rechterwijsvinger op de sluiterknop van de camera. Dat gaat redelijk snel.

Links de onbewerkte foto, rechts wat je er van kunt maken. Dat is wel vijf minuten werk: een beetje rechtzetten, uitsnede bepalen, kleur corrigeren. Het resultaat is meestal minder beroerd dan dat wat je hier ziet, hier waren de kleuren wel heel verkeerd. Van zo erg verkleinen wordt 'ie ook niet mooier.

Ik ben ooit met dia's begonnen omdat het weinig nasleep veroorzaakt. Je moest die filmstroken in raampjes prutsen, maar dat was het dan. Je kon er helemaal niets meer aan doen. Ja, projecteren, maar meer niet.

Op een flink groot scherm was dat best mooi. En dat de horizon een beetje scheef was, dat er links of rechts wel wat overbodigs opstond, dat de kleur niet perfect was, dat deed er niet zoveel toe. Als het onderwerp interessant genoeg was, dan zag je die fouten niet eens.

Dat wordt anders als je ze gaat digitaliseren. Je moet in elk geval een randje wegwerken. Omdat je dan toch bezig bent kan je nog wel wat meer fouten wegwerken, die fouten zie je opeens levengroot. Als je met iedere dia 5 minuten bezig bent dan ben je 250 uur van de straat.

Niet helemaal eerlijk, die 5 minuten: met ideaal opgenomen dia's ben je veel korter bezig. Het resultaat is dan een echt wel redelijke foto. Ik pakte toevallig de doos die begint met 1983, vacantie in Normandië.

Een kas als toiletgebouw! Daar rook het nou eens niet naar toiletgebouw. Monchy le Preux, die camping bestaat nog, nog net zo klein.

Lekkere stortbuien vandaag. Een ideale dag om de wetenschap van het dia-digitaliseren beter onder de knie te krijgen!

---

10 mei 2005, 07:10 lees reacties

Ik fietste over de hei en kwam de schaapskudde tegen. De kudde deinsde enigzins terug, maar kwam toch nader toen ik van mijn fiets stapte. Het dapperste schaap liet zich op de kop aaien, en toen volgden er meer.
De lammeren waren al hele schapen. Ik moest denken aan het oude chinese gedicht:

        de hei    
        is wat voor mij
                        con-fu-tschaap

Om omspoeld te worden door een hele kudde is een leuke ervaring.

Van een wolwasprogramma had de kudde nog nooit gehoord. En hier had ik een foto van mij met die kudde willen zetten. Maar dan had ik eerst naar huis moeten fietsen om een statief te halen, dan nog eens omdat ik ook het fototoestel vergat. Schapen zijn niet echt superdynamisch, maar zolang blijven ze toch niet wachten. En een paar zouden natuurlijk dat statief omduwen terwijl ik probeerde weer in een ongedwongen pose middenin de kudde te gaan staan. Oja, nou nog even de zelfontspanner, hoe werkte dat ook alweer? Intussen valt dan de nacht weer eens, geen foto dus.

Nog even naar 10 mei 1940, minder dan twee weekjes, dan ben ik vijf!
Dat is pas wereldnieuws!

---

09 mei 2005, 06:25 lees reacties

Achterstallig onderhoud? Nou nee, meer werkjes waar ik nooit aan toe kwam. Door dat geslaagde kastje van gisteren geïnspireerd, nu ook maar eens het strakgespannen snoer van een schemerlampje wat langer gemaakt. Een ontbrekend plankje boven de radio aangebracht, het ook nog groen geverfd. En de radio zelf...

Al bijna een jaar geleden kochten we een tamelijk sjieke radio+cd-speler. Het vorige apparaat kende teveel kunstjes die niet meer werkten, weg ermee dus. De cd-speler bevalt ons heel goed, maar de radio, daarvan moet je de stations instellen. Vroeger heette dat zo, stations, ik geloof dat je tegenwoordig kanalen moet zeggen, zenders zal ook wel mogen. Dat instellen, dat kwam er nooit van.

Heel mooi weer, maar toch van een soort waar je beter door dubbel glas naar kunt kijken. Door dat plankje boven de radio dacht ik weer eens aan 'm, het is nu echt weer om een radio in te stellen. Even een lijstje van UPC zoeken op het www. Er blijken 40 zenders te zijn!

Het instellen is een tamelijk eenvoudige reeks handelingen, maar je moet het wel 40 keer doen, bovendien gaat Froukje helpen. Ze ritselt met het papier van mijn lijstje, ze speelt met het snoer van de koptelefoon, ze bijt in de afstandsbediening. Die radio kan lettertjes doen: de 7e symphonie van Beethoven. Daar kunnen we wel eens even naar luisteren.

Het instellen wordt onderbroken. Froukje heeft een stuk elastiek gevonden. Ik pak het haar af, zij probeert het terug te pakken. Zo'n kat kost een paar centen maar aan d'r speelgoed geef je het niet uit. We spelen met dat stukje elastiek terwijl Beethoven speelt, Dromdrosje komt ook meedoen. Ondertussen enorme regenbuien afgewisseld met 'felle opklaringen' (mooie uitdrukking van het weerbericht).

Beethoven is klaar. Ik stel nog 15 zenders in, waar we hoogstwaarschijnlijk nooit naar zullen luisteren. Ik ga het plankje nog een laagje groene verf geven. Nee, nog niet droog genoeg, morgen dan maar...

Nu ga ik nog even zoeken naar meer Première Chemisettes. Hier, een veiling catalogus, daar staat ze in, van zink, verkocht voor $920 (zoek naar 449a).

Al zoekend kwam ik bij Alice in Wonderland, een tuinbeeldje dat iets weg heeft van het Eerste Hemdje. Duidelijk geïnspireerd door de originele Alice. Nodig als brug naar de volgende alinea.

Nog een Alice, geen tuinbeeldje, wel zeer bizar. Dit gaat zo langzamerhand nergens meer over. Ik stop.

---

08 mei 2005, 06:33 lees reacties

Een autowrak. Een model van een autowrak. Een beeldje van een model van een autowrak. Nou niet meteen denken dat ik waanzinnig geworden ben, dat bestaat. Je kunt het aanschaffen in de dierenwinkel. Het doel van zo'n beeldje is het opleuken van je aquarium.

Sneeuwuil kocht iets bij de dierenwinkel, gistocal, catsanal of iets met die klank. Ik kijk dan graag even in de aquaria. In een tank met kleine visjes zat één hele grote: die bleek van plastic te zijn. En in de tank daarnaast dat autowrak. Het leek me een Fiat 500.

Er is dus een fabrikant die inziet dat hier een markt voor is. Die dan z'n ontwerpers opdracht geeft, z'n verkoopafdeling rijp maakt voor dit briljante idee. Dan is er nog iemand die het wrak produceert, waarschijnlijk iemand in een lage-lonenland. Die maker weet het zeker: in het westen zijn ze allemaal waanzinnig.

---

Dag, Sneeuwuil! Ik heb het omrekending aangepast. Hij kent nu ook dollars!

Dag, rest van de wereld! Er zijn twee nieuwe 'Froukje hangt aan de lamp' foto's!

---

Ik koop wat multiplex van 12 mm. Ik heb een frees van 12 mm. Ik weet al dat multiplex nooit goed past in een gefreesde sleuf: die sleuf is altijd net te nauw (daar kan je nog wat aan doen) of te wijd (daar kan je weinig aan doen). Maar nu, deze ene keer, is de hele kosmos het eens met mijn plan: het multiplex past volmaakt in de gefreesde sleuf. Mijn plan van 4 mei, een kastje maken dat naast de vriezer past, daar ben ik mee bezig.

Ik denk dat wel vaker: wat heb ik toch veel gereedschap, waaronder erg handige machines. En een erg handige computer, waar ik mee kan opzoeken dat ik daar 11 september ook al over schreef. Goed dat ik even gezocht heb, anders had ik die hele tekst nog een keer opgeschreven...

Ik meet alles netjes op. Meestal vergis ik me daarbij: ik tel dingen op die je eigenlijk zou moeten aftrekken, of net andersom. De helft van de tijd besteed ik doorgaans aan het corrigeren van mijn fouten. Of aan het veranderen van mijn ontwerp zodat de fout gezaagde delen juist heel goed passen. Nu vergis ik me niet één keer, ik zei het al, de kosmos werkt mee.

Het begint erg op een succesverhaal te lijken, dat is niet goed voor een weblog. Mislukkingen zijn veel leuker om te lezen, je zou kunnen zeggen dat het slagen van het kastje een mislukking voor het log is. Dus is er, Kosmos zij dank, toch iets mislukt!

---

07 mei 2005, 06:16 lees reacties

Ik heb me ooit aangemeld voor het "2Vandaag Opinie Panel". Voornamelijk omdat ik het leuk vind om van die vragenlijstjes te beantwoorden. Zo doe ik ook mee met onderzoeken van het NIPO. Die belonen je tenminste, met enkele euroos voor 10 minuten werk. Die euroos mag je zelf hebben, maar je kan ze ook aan een Goed Doel schenken. Doe dan maar Artsen Zonder Grenzen.

2Vandaag beloont je indirect: ze laten de resultaten van hun peiling zien. Ik merk dat ik een zeer middelmatige nederlander ben. De peiling die ik net invulde is een herhaling: ze willen zien of m'n mening veranderd is. Dit waren de vragen:

Dat was makkelijk: ik ga zeker stemmen, maar ik weet nog niet wat.

Ze moeten de uitslag overnemen. 30% opkomst vind ik wel wat weinig, maar dat mag je niet zeggen.

Vraag 3, daar gaat het om. Ik krijg wel voldoende informatie, maar ik kan er niet doorheen komen. Die krant met de hele grondwet erin zag ik toevallig op het postkantoor. Meestal moet je daar lang wachten, dan kan je mooi zo'n krant bestuderen, maar toevallig was ik zo aan de beurt. Heb de krant maar ongelezen daar gelaten. Dat folderachtige huis-aan-huis ding heeft een paar dagen hier op tafel gelegen. Daarbij kreeg je erg de indruk dat het een uittreksel was, gemaakt door voorstemmers. Word ik een beetje tegenstemmerig van.

Het vierde punt, welke partij zou je nu stemmen. SP of PVDA wil ik antwoorden, maar dat mag alweer niet. Vandaag kregen we de oproep om te komen stemmen in de bus. Als ik nou es drie weken aan niets anders denk, dan moet ik het op 1 juni toch wel weten.

Er is een toevoeging aan de fotoalbums.

---

06 mei 2005, 06:18 lees reacties

Ik zag haar voor het eerst op een rommelmarkt in Parijs, omstreeks 1985. Een bronzen beeldje. "Sa première chemisette" stond op de sokkel. Mooi, maar om nou de hele dag een bronzen beeldje door Parijs te zeulen, nee dus.

Later ben ik haar nog wel eens tegengekomen, maar nooit meer zo mooi als die eerste. Soms zie je er eentje die een zuivere kopie is van een andere, soms is het een nieuw namaaksel. En vaak zal het wel een kopie van een kopie zijn, met steeds vager wordende contouren.

Met siliconenrubber is het veel te makkelijk om een mal te maken, daarom zijn er zoveel makers van tuinbeelden. Deze twee foto's zijn van tuinbeeldjes, gegoogeld, twee verschillende vormen van het idee "première chemisette". Het zal wel beton zijn, bronsgieten in siliconenrubber is geen goed idee. Als het brons lijkt is het meestal kunststof, dat moet je echt even vastpakken om het verschil te constateren. Was die eerste nou maar van kunststof geweest, dan had ik haar wel mee willen dragen.

Deze overwegingen zijn het resultaat van een wandeling door Ermelo. Er blijken veel tuinen met een tuinbeeldje te zijn. Je kunt zien wat (sommige) mensen denken: een beeldje is leuk, twee beeldjes is twee keer zo leuk, drie beeldjes is nòg leuker. Er zijn er die hun hele tuin volzetten. Vreemd: er zijn zelfs beelden van vrachtauto's en tractoren. Of een kar met twee paarden. Die paarden zijn los van de kar verkrijgbaar, dus zie je ook wel dezelfde kar met vier paarden. De Venus van Milo is in Ermelo nogal zeldzaam, maar niet geheel afwezig.

Leuker dan tuinen van mensen met teveel beelden zijn tuinen van mensen met teveel energie. Die beginnen met een flinke model-molen. Dan een vijver met een waterval en een bruggetje. Er blijkt ook nog wel een tuinschuurtje bij te kunnen en een waterput, compleet met windas en emmer. Een zonnewijzer, meestal niet goed gericht, vaak ergens in de schaduw. Nog een molen van een iets ander model. Omdat de tuin dan wel vol is kan je alleen nog maar dunne dingen toevoegen: lantarenpalen dus. En heel platte dingen: sierbestrating.

En dan zijn er nog mensen die denken dat schrikdraad sierlijk is...

---

05 mei 2005, 06:19 lees reacties

De hele dag bezig geweest met het veranderen van de kast, waar het gisteren ook al over ging. Besluit genomen: alle flessen op één plank.

De planken omhoog, dat was vrij simpel. Daarna een glijconstructie gemaakt, zodat de yoghurtmachine zonder veel moeite buiten de kast geopend kan worden. Dankzij die glijconstructie was het geheel weer 5 millimeter te hoog geworden, dus glijconstructie veranderd. Schakelaar gemaakt die de machine afschakelt als je 'm naar buiten schuift.

Jammer voor de lezertjes, maar er gebeurde echt niks anders. Ja, toch: Sneeuwuil merkte op dat de winkels op 5 mei dicht zijn. Om 5 voor 6 gauw nog even een pak Boerenlandyoghurt gehaald, zonder startbaccillen ben ik nergens. 5 voor 6 lijkt spannender dan het is: de winkel was tot 7 uur open.

Nog iets: Froukje en/of Bontje en/of Wolfi hebben diaree. Wofi kotst, maar dat doet 'ie wel vaker. Hun speelsheid lijdt er niet onder, de vloerbedekking van de gang wel. Geen kwalen waar je het www mee vol krijgt.

Over kwalen gesproken, ik krijg de laatste dagen een stortvloed van dit soort berichten:

Krijgen jullie die ook? Zoals het bericht zegt, er is een attachment. Ik ken iemand die het opende, dat kan je beter niet doen...

---

04 mei 2005, 06:30 lees reacties

Het yoghurtmachineproject komt in z'n laatste fase: het plaatsen van de machine in een der keukenkasten. Nou, dat gaat natuurlijk helemaal niet. We hebben één vaste kast, met daarin stopcontacten. Daar wonen al een vriezer en een magnetron, daar moet 'ie dus bij.

Op dat rode ding zit een wit ding met electrische dingetjes, samen precies 45 centimeter hoog. Ik begin aan het volgende project: de kast zo indelen dat er ergens een ruimte ontstaat die iets meer dan 45 centimeter hoog is.

De vriezer staat, uiteraard, onderin de kast. Daarboven is een plank, op de hoogte die hij toevallig kreeg bij de bouw van het huis. Tussen plank en vriezer is wat ruimte: die plank kan ik dus laten zakken. Niet zover dat 'ie de vriezer raakt, om eventueel zoemgeluid niet te versterken. Ter compensatie van de zoekgemaakte ruimte moet ik een extra plankje maken.

Een sub-project valt me in. Naast de vriezer is een ruimte van ongeveer 20 centimeter breed. Net zo diep en net zo hoog als de vriezer zelf. Een tamelijk onbruikbare ruimte. Je kunt er 12 melkpakken parkeren, moeilijk om de eerste er weer uit te krijgen, ook geen optimaal gebruik van de ruimte. Als ik daar nou eens een kastje op wielen zou maken? Iets om te onthouden.

Ik begin. De kast is ongeveer 10 stappen van de schuur waar m'n gereedschap is, net te weinig om nat te worden, net te veel om nog te weten wat ik nou weer in die schuur ging doen. (Ja, het regent! Een teleurstellend onweer, wel donder en bliksem, toch maar 2,5 mm. in de regenmeter. Dat was vroeger wel anders: dan moest je in een stortbui naar buiten omdat de regenmeter overliep.) Na lang denken weet ik het weer, potlood en rolmaat halen.

Zo heel moeilijk is het allemaal niet, zelfs met m'n geheugenstoornissen lukt het wel om te doen wat ik van plan was. Het blijkt wel dat de ontstane ruimte precies 45 centimeter hoog is, wat betekent dat de machine er klemmend in past. Niet echt handig, de plank erboven moet dus een beetje omhoog. Maar op die plank staan flessen met een millimeter speling, dus ook de plank daar weer boven moet omhoog. En op die plank staan ook al flessen. Het huis is gewoon een paar centimeter te laag.

Ik kan twee dingen doen: 1) een lagere machine maken, of 2) een andere plaats voor de machine zoeken. Er kan nog iets, 3) alle flessen op één plank, dan kunnen de planken wèl omhoog. Voorlopig onbeslist.

---

03 mei 2005, 06:28 lees reacties

Een reisje naar Nijkerk. De weg die we nemen heet soms nog Rijksweg, of zelfs Oude Rijksweg. Niet bij stilgestaan toen ik het eerder over de Rijksweg had, maar als je vroeger met de auto naar Zwolle ging dan kwam je door al die dorpskernen. De A28 is van 1960, Wim Muller, Zwolle, vòòr 1950, toen moeten we door Nijkerk gekomen zijn. En door Putten, door Ermelo, langs Elburg. Van het hele tochtje herinner ik me vaag de brug over de IJssel.

Maar die weg dus, via Putten, een mooie weg, de groene bomen zijn heel erg groen. Flink wat regen, in dat licht dat bij regen hoort lijkt groen nog groener. Vroeger vonden ze die weg ook al mooi: je passeert nogal wat oude landgoederen. (Groevenbeek, nog een, Oldenaller, Salentein in richting Nijkerk. Richting Zwolle: Essenburgh, Klarenbeek, Old Putten (bij Elburg!), IJsselvliet. Het rijtje is beperkt tot dat wat aan de Rijksweg ligt en wat ik zo uit m'n hoofd kan opnoemen. Nog een, daar weet ik de naam niet van, maar ik zie 'm zo voor me.)

Ons reisdoel in Nijkerk is heel vaak de tandarts, deze keer de tandpoetsdame, voor Sneeuwuil, ik mocht 11 maart al. Dan terugweg, in Putten klein omweggetje naar AH.

Maar AH, die is in Ermelo toch ook vlakbij? Ja, maar we hopen in de Puttense AH rode Pottertjes te vinden. Dat is een zeldzame variant op de bekende zwarte Pottertjes. (nou ja, die rode zijn ook zwart, maar het doosje is roodachtig.) AH heeft ze niet, het kassameisje kent alleen de zwarte. Waar kwam dat rode doosje nou toch vandaan?

We gaan maar naar huis, zien hoe de katten het maken.

---

02 mei 2005, 06:24 lees reacties

Van de oude Paulus leerde ik het woord 'inbreiden'. Paulus was de beheerder van de Toverberg, wat nu Huub is. Hij, en zijn collega's, mochten de terreinen niet uitbreiden. De oplossing was, meer huisjes op hetzelfde terrein, inbreiden dus. Bij Paulus ging dat niet zo hard, die geloofde het wel. Maar Huub...

De wildgroei van huisjesterreinen is al jaren geleden gestopt, maar er waren er al erg veel. Vooral de terreinen met caravans zouden er erg op vooruit gaan als die caravans niet wit waren. Nu zie je ze al op grote afstand tussen de bomen door, ze zouden in camouflagekleuren veel minder opvallen.

Nou schijnt dat wit enigzins functioneel te zijn: minder warm. Je moet die caravans dus niet gaan beschilderen, maar ze eerst met piepschuim isoleren. En ook dat piepschuim moet je niet beschilderen: je moet het produceren met de kleuren door-en-door. Even uitzoeken met welke lijm je dat moet plakken en je kunt doe-het-zelf pakketten gaan maken.

Nou komt het moeilijkste: de caravaneigenaren zo gek zien te krijgen hun caravans te beplakken. Als je 't in een tv programma zou kunnen laten doen, dan had je de kans dat het een hype wordt. Behalve dat je er leuk geld aan zou kunnen verdienen was je dan in een paar weken van al die witte caravans verlost.

Gedachten tijdens een boswandeling, langs terreinen die je al van verre zag schitteren.

---

Is dat niet een beetje overdreven, een buitentemperatuur van 40.1°? Moeilijk te fotograferen, met flits zie je niks, zonder flits een tamelijk vaag plaatje.

Dat het buiten warm is, dat weten we nou wel, ik heb daarom het temperatuurvoelertje in de nieuwe yoghurtmachine gehangen. Maxima en minima van 41.2° en 39.2° zijn wat aan de lage kant. Hij meet nu zo'n 15 uur, waarbij opgemerkt moet worden dat het nogal verschil maakt hoe diep je dat voelertje hangt. Ik denk dat ik de instelling maar zo laat, eerst maar eens zien of de yoghurt zuur genoeg is.

---

01 mei 2005, 06:17 lees reacties

Bij de prijs van dit huis was een vlag inbegrepen. Hij woont in de meterkast, een plaats waar je hem gemakkelijk vergeet. De hele straat vlagt nogal uitbundig, ik herinnerde me onze vlag in Elburg. Na geruime tijd bedacht ik me pas dat er in Elburg helemaal geen vlag, zelfs geen houder voor de stok was. Pas toen wist ik weer waar de Ermelose vlag was, gauw in de houder! Je staat hier zo op een zwarte lijst als je niet aan vlagvertoon doet. We hopen maar dat het ontbreken van de oranje wimpel ons vergeven wordt.

De kinderkleedjesmarkt. Zo goed als nieuw kinderspeelgoed, maar omdat alle kinderen dat thuis ook al hebben, weinig handel. Muziek, steeds meer wordt de blokfluit verdrongen door de dwarsfluit. Sneeuwuil koopt (zoals elk jaar) bosjes lelietjes. In onze eigen tuin staan ze ook, maar die hebben nogal geleden door mijn hek-activiteiten en de wegenaanleg door de katten.

Een meisje, <6, heeft een blokfluit en een blaadje met notenbalken. Ze blaast heel zachtjes, redelijk ritmisch, maar zonder haar vingertjes op de gaatjes te zetten. Ze haalt zo nog heel wat geld op, ook €0,20 van Sneeuwuil.

Computerbeeldschermen, groot en goedkoop, maar omdat iedereen thuis een plat scherm heeft, weinig handel. Geen 100, maar toch wel 50: toetsenborden. Waarom zouden zoveel mensen hun toetsenbord wegdoen? Poezenvoer schaaltjes voor €1,00, die zagen we onlangs bij Blokker voor dezelfde prijs.

Sneeuwuil vindt een wel erg kapot perzisch kleedje, zou het passen op het kistje waar de katten op zouden liggen als er een perzisch kleedje op lag? Dialoog met de verkoper, die besluit het haar cadeau te doen. Dat kleedje, die lelietjes, iets anders is er niet van onze gading.

Thuis: het persje past precies. De katten willen er best even naar kijken, besluiten dan toch maar ergens anders te gaan liggen. En van de lelietjes moeten we ook maar afwachten of ze wel uitkomen.

Dan komen Iris en Auke, over hun huis vertellen, katten kijken, eten.
Het huis is enorm groot, met drie woonlagen. Onderin komt Aukes boxenfabriek, daarboven komt de slaapétage, helemaal bovenin woont Iris in een kamer met aan twee tegenoverliggende zijden zo'n trapgevel. (Foto's van de buurt.)

Als ze vertrekken zie ik dat die rotvlag er nog hangt. 10 strafpunten, vrees ik.