frankslog

september is voorbij: zie oktober!

---

30 september 2004, 07:07 lees reacties

M'n geliefde virusvanger Antivir vindt het nodig zichzelf te verversen. Dat wil ik ook wel eens, mezelf verversen, maar mij lukt het niet. Antivir wel, en dat kost tijd. Tijd, waarin ik niets met deze computer kan doen. Gelukkig heb ik nog een andere computer.

Daar staat geen weblog op, daar een nieuw verhaaltje tikken is wat omslachtig. Niet dat tikken, maar de reeks handelingen om het op de juiste plaats te krijgen. NU lezen dan maar.

Wat een onzin allemaal, geen enkele kop die mij inspireert tot verder klikken. Ik besteed nu 10 minuten om uit te zoeken hoe ik een driehoekje voor mijn NU-koppen moet zetten. Conclusie: veel te lastig, jullie moeten het maar met een vierkantje doen.

Dan ga ik nl.wetenschap maar eens lezen. Ook daar 80% onzinberichten, en dat is dan nog een van de beter nieuwsgroepen.

Ha, eindelijk, Antivir is klaar, ik mag weer.

---

29 september 2004, 09:55 lees reacties

Merken jullie wel dat ik niet over riolering en bijna niet over katten schrijf? Terwijl er juist over de combinatie veel te zeggen is.

Vraag je, "Wolfi, geef me dat knietje 40 eens aan", dan kan je er zeker van zijn dat 'ie met een knietje 32 aan komt zetten. Zeg je dan heel voorzichtig dat het één maatje groter moet zijn dan haalt 'ie een knietje 50.

Zeg je tegen Bereklauw "Die lijm is om buizen te lijmen, niet om op te eten", dan gaat hij rustig door met zijn pogingen de dop van het potje af te draaien.

En die meiden, die reageren niet eens als je ze wat vraagt. Ze kijken alleen maar alsof ze nooit van riolering gehoord hebben. Ze zijn wel bereid je een gratis acupunctuur behandeling met 20 naalden te geven. Aan de therapeutische werking daarvan wordt in medische kringen nog getwijfeld.

Gelukkig moest ik in Suikervlied zijn, om ook daar een beluchter aan te brengen. Daar zijn geen katten die je willen helpen.

De kruipruimte daar is geweldig. Ten eerste is het één ruimte onder het hele pandje, ten tweede is het dak van piepschuim. Spinnen vinden niks aan piepschuim, het is dus heerlijk helder en fris. En een redelijke hoogte zodat het comfortabel kruipen is. Op mijn fietsje met de lijm, een 45° T-stuk, een stukje buis, een beluchter en een looplamp naar Suikervlied.

Met al deze attributen de kruipruimte ingekropen, naar de plaats waar ik het T-stuk dacht aan te brengen. Zaagje vergeten! Dat zit tegenwoordig in de gereedschapskist die in Suikervlied woont, dus geen probleem. Uit- en weer inkruipen: 40 mm sok vergeten!

Ik heb geen sok: weer op het fietsje, sok kopen (€0,69, maar naar boven afgerond), weer op het fietsje. Weer kruipen, zagen, plakken, terugkruipen. Beluchter doet 't: de doucheafvoer wordt niet meer leeggezogen.

Dat was dinsdag. Al riolerend ook nog 21 kilometer gefietst...

---

29 september 2004, 07:55 lees reacties

We hadden een oude klok, en die klok ging op reis. Die reis duurde een aantal jaren, toen kwam de klok weer bij ons. De klok heeft een slinger achter glas, dat betreuren de katten zeer. Niet de slinger, wel het glas.

Normale Amerikanen kopen antiek in Europa. Hier is sprake van Amerikaans antiek dat in Europa verkocht werd. Antiek betekent in dit geval, omstreeks 1850.

De ophanging van de slinger was niet helemaal origineel, ik heb gezocht naar een plaatje daarvan. Na lang zoeken kwam ik hier. Als je even doorklikt vind je een plaatje van een binnenwerk wat erg veel lijkt op dat van onze klok.

Onze klok heeft gelukkig niet die beschildering op de onderhelft van de deur, maar geëtst glas. Het lijkt althans geëtst, maar dat is het niet. Het blijkt een lak-achtig laagje te zijn wat op de achterkant van het glas zit. Erg geschikt voor massaproductie!

Op de achterwand van de kast is een papier geplakt met tekst over de fabriek waar de klok geboren werd, dat maakt het zoeken gemakkelijker. Het helpt ook als je weet dat dit een 'ogee clock' is. Met ogee wordt, in dit geval, de S-bocht in de voorkant van de klokkast bedoeld.

Ik zag geen kans om de slingerophanging helemaal als origineel te maken, maar zoals het nu zit werkt het. Bij een oude klok zijn maar drie dingen belangrijk:

• z'n uiterlijk moet je bevallen
• hij moet lopen
• de 'tik' moet net zo lang zijn als de 'tak'

Gelijk lopen kan je gemakkelijk bereiken door aan het juiste stelschroefje c.q. moertje te draaien. Is ook niet belangrijk: het allergoedkoopste kwartshorloge loopt toch beter. Maar dat 'tik-tak' ritme: als dat niet goed is hoor je niets anders meer dan dat. Kan je het goed krijgen door de klok een beetje scheef te hangen? Hang 'm dan recht en buig op de juiste plaats een bepaalde draad. Bij sommige klokken verandert het tik-tak geluid per minuut: dan is er een waarschijnlijk een asje krom. Moeilijk te repareren.

Onze klok tiktakt weer perfect.

---

28 september 2004, 06:57 lees reacties

Ik heb drie vaste taken:

1. in maart: belastingaangifte
2. in augustus: auto naar de APK
3. dagelijks: twee liter yoghurt maken.

Die yoghurt maak ik niet zelf, dat doen een paar miljoen bacteriën. Ik neem een pak gesteriliseerde melk van Lidl, doe daar de bacteriën bij, even roeren. Het mengsel verwarm ik tot net onder de 40°C. Dan gaat het mengsel in een yoghurtmachine waar het 23½ uur in mag blijven. De reeks handelingen herhaal ik om twee liter te krijgen.

De bacteriën, Lactobacillus bulgaricus en Streptococcus thermophilus komen uit een duur pak Boerenland Yoghurt van Campina. Yoghurt heeft een vlokkige structuur, maar Campina doet er iets door om het zalfachtig te maken. Ik neem maar 50 cc Boerenland op een liter Lidl, dat zalfachtige wordt zo 20x verdund. De bacteriën worden niet verdund: die beginnen alle melksuikers op te eten, terwijl ze zich vermeerderen. Ze voelen zich het prettigst net boven de 40°, de zaak op die temperatuur houden doet de yoghurtmachine. Verder doet die machine niets, eigenlijk is het een thermostatisch geregeld verwarmingsapparaatje.

De volgende dag oogst ik de yoghurt, die dan aanzienlijk zuurder en vlokkiger is dan het Campina spul. De brave bacteriën hebben de melksuikers omgezet in melkzuren: dan mogen wij het van ons geloof consumeren! Na afkoeling uiteraard, dat consumeren. Zonder suiker, uiteraard.

Ruim 200 meter lopen met twaalf pakken melk is wel leuk: je voelt je dan alsof je twaalf kilo te zwaar bent. Niet eens zo veel, toch is het nog veel leuker om al die pakken thuis in de kast kwijt te raken.
"Val twaalf kilo af in een halve minuut".

We kochten in 2003 twee heel dure yoghurtmachines. Kort daarna vielen ze me op in kringloopwinkels, ik kocht er daar nog een stuk of vier. Sommigen zijn van het soort dat niet de temperatuur maar de tijd op eigen wijze regelt: die moet je dus niet hebben. Allen hebben ze het bezwaar dat ze met een zwerm kleine potjes werken. Als ik echt niets meer te doen heb ga ik een machine maken waar twee liter in één keer in kan.

Nu weet ik eindelijk waarom ik die oude thermostaat-schakelaar al die jaren bewaard heb.

---

27 september 2004, 06:58 lees reacties

Sneeuwuil houdt van open haarden. Sneeuwuil houdt van katten. Open haarden en katten zijn geen ideale combinatie. Tijd om het prioriteitenlijstje er eens bij te halen.

En ja hoor, katten staan een heel stuk boven de open haard. Weg ermee, met die haard dus. Jammer van dat mooie rookkanaal, ik verbrandde een speciaal blok om het schoon te krijgen, ik verbrandde afvalhout om te zien hoe de trek was: heel goed.

De kattenbak staat buiten. In de winter niet zo fijn voor de bakbezoekers, maar ook niet voor de bakreinigster. Bak in de keuken: dat actieve koolfilter is meer een verkoopargument, een korte samenvatting van de werking van dit filter is: bak stinkt.

Idee: we zetten de bak in de open haard. De natuurlijke trek zorgt ervoor dat katgeuren via het rookkanaal het pand verlaten. Ik maak een wandje met flapdeurtje dat het bakgedoe aan het oog onttrekt en iedereen is blij en tevreden.

Een van Sneeuwuils favoriete bezigheden is het controleren van wat wie op de bak doet. Er moet dus ook een grote deur zijn die de inspectie mogelijk maakt. Vervangen van de Lidl kattenbakvulling moet ook via die deur kunnen. Ik maak maar eens een tekening.

Een katsteel.........

---

26 september 2004, 13:38 lees reacties

Dit was ik aan het maken. Voer voor bètas.

---

26 september 2004, 07:08 lees reacties

• Olle was hier, met z'n ouders.
• Lisa komt hier, met haar ouders.
• De Ermelose brandweer bestaat 100 jaar.
• Wolfi's temperatuur is normaal.
• Ik maak een, nee dat noteer ik wel als het klaar is.
• Ik maakte een tafel.

Olle is vier, maar qua taalvaardigheid zou hij twee keer zo oud kunnen zijn. Zijn ouders kwamen hier voornamelijk voor Aldi, Lidl en Action.

Lisa gaat naar Amsterdam, heeft een fiets nodig. Ik was het schuurtje op de Toverberg aan het ontruimen, gooide nog nèt niet die fiets bij het oude ijzer. De superzware Amsterdams slotketting kwam ik ook nog tegen. En een mooie spiegel hebben we ook nog over, voor haar moeder.

De brandweer organiseerde een optocht. Nieuwe, oude en antieke voertuigen. De laatste, een stoombrandspuit door twee paarden getrokken, was de mooiste.

We zijn erin geslaagd Wolfi lang en diep genoeg te penetreren. 38.5°

Dat wat nog niet klaar is? Niet zo interessant voor jullie.

Ik heb een grote computerkamer. Hoewel mijn computers die kamer delen met een wasmachine, een wasdroger, een zonnebank en een diepvrieskast is er ruimte genoeg. Mijn toetsenbord staat op een tafel, zò dat er links nog een decimeter tafelblad over is. Ik was het computerkamertje op de Toverberg aan het ontruimen, gooide nog nèt niet een stuk meubelplaat bij het oude hout. Die plaat vormt nu een fraaie uitbreiding van mijn computertafelruimte.

Ik ben bang dat die tafel ondersneeuwt met allerlei papiertjes, boutjes, moertjes, snoertjes, floppies, ceedees, ongelezen tijdschriften, acculaders, enzovoorts. Daarom probeer ik die tafel helemaal maagdelijk te houden. Een lege tafel, daar heb je dus niks aan. Maar het is wel een mooi gezicht.

- "Nou gaat het eerst over zes mensen, twee paarden en een kat. Maar je schrijft het meest over een tafel. Hoe zit dat?"
- "Het overlopende tafelsyndroom, dat bestaat vast wel. Daar heb ik dus last van, niet van die mensen. Dus."

---

25 september 2004, 07:06 lees reacties

Was die gekke Fahrenheit maar nooit geboren. De hele wereld gebruikt zo langzamerhand Celsius, behalve Amerika. Als je nou googlet op "cat body temperature" dan krijg je allerlei Fahrenheits voor je kiezen. Zoek je naar een nederlands equivalent dan krijg je allerlei verhalen over 'te hoog' en 'te laag' maar je moet lang zoeken naar wat nou de normale temperatuur van een kat is. (38-39°) Dan weet je nog niet wanneer je het koorts noemt, en wanneer 'ondertemperatuur'.

Miles/Gallon omrekenen in Km/Liter is ook niet ieders werk. Duitsers zeggen graag Liter/100 Km: zij willen dat een groot getal slechter is dan een klein. (Moeilijk hè? Deze alinea gaat even over autos, die kunnen jullie beter overslaan. Een tijdelijke afwijking.) PSI, ook zoiets lastigs. Deze meneer kan ongeveer alles omrekenen in iets anders.

Wolfi had koorts, bij de dierenarts. Daarom kreeg hij pillen. Alweer een woord wat vroeger niet bestond, medicatie. Klinkt wel veel interessanter dan medicijnen, ook nog een letter korter! Twee verschillende pillen, een duidelijk geval van medicatie.

Met de digitale thermometer meten is heel gemakkelijk als de kat als een paal blijft staan. Dat doet de kat niet: hij stribbelt tegen. Wij zijn met z'n tweeën nog net iets sterker dan Wolfi, maar het blijkt erg moeilijk de thermometer lang genoeg in hem te houden. Wolfi is aan de koude kant, is hij nou onderkoeld, zit de thermometer niet diep genoeg of meten we te kort?

De koorts is (dankzij het antibioticum?) in ieder geval weg. Hij loopt (dankzij de pijnstiller?) weer op vier poten. Deze nacht mocht Rozepoot bij ons in bed. Er blijkt een verband te bestaan tussen de kostprijs van een kat en de hoeveelheid problemen die hij oplevert.

Recht evenredig.

---

24 september 2004, 11:53 lees reacties

Kom ik bij de Trekpleister voor een digitale koortsthermometer en wat zien ik?

Zie ook 7 september

Lastig, de structuur van een weblog. Het vervolg van een verhaal staat boven het begin. Dat verhaal over Wolfi hier vlak onder. Wolfi was wegens hinderlijk mauwen buitengesloten.

Vanmorgen bleek hij een beetje mank te lopen. We konden niets aan de manke poot ontdekken, ook niet bij vergelijking met de niet manke. Op naar de dierenarts. Die consteerde zwellingen van gewrichten, en koorts. Zoals Balkende zijn Voet heeft, heeft Wolfi zijn Poot. Pijnstillers en onstekingremmers. En eerder genoemde thermometer, dìe was goedkoop.

Zou Wolfi CDA stemmen?

---

24 september 2004, 07:01 lees reacties

Wolfi heeft, volgens Sneeuwuil, wat extra begeleiding nodig. Hij heeft te weinig interactie met de groep. Daarom mocht hij met ons mee naar bed. Niet dat dat nou een oefening in groepsgedrag is, maar meer om hem ervan te overtuigen dat hij een waardevolle kat is (€450,00), die recht heeft op liefde.

Hij lijkt dat wel leuk te vinden. Hij gaat, onder luid gespin, telkens neus-aan-neus met je staan. Dat wil zeggen, hij staat en ik lig, dan zijn onze neuzen op dezelfde hoogte. Na een tijdje rondspringen wil hij best in de slaaphouding tussen ons in gaan liggen.

Vanmorgen was hij verdwenen. Hij kan vanuit de slaapkamer de gang op, naar boven, zich daar ergens verstoppen. Er zijn er, binnen de kattenpopulatie, die dat graag doen, maar hij niet.

Ik ging de kamer in, om een ontbijt te verzamelen en trof daar in de ochtendschemering vier katten aan. Een vijfde kwam van buiten: ze waren er dus allemaal. Zou Wolfi de deur hebben opengemaakt en weer achter zich gesloten hebben? Of heeft Sneeuwuil hem verwijderd? Waarom?

Ik begin de dag met al drie vragen. Eerst maar eens een kop koffie. Dat geeft me hopelijk de kracht om twee gecopieëerde CD's van nette stickers en doosjes te voorzien. Waarom dat een probleem zou zijn is een ander verhaal.

---

23 september 2004, 08:39 lees reacties

---

23 september 2004, 08:08 lees reacties

Ik was door Nature aan het bladeren om nog iets leuks over politiek te kunnen zeggen, maar vond een waardeloos artikel. Niet op klikken, dus! Veel leuker vond ik dit, over siroop, maar dat heeft nou weer niks met politiek te maken. Niet op klikken, dus!

---

23 september 2004, 07:07 lees reacties

	Tweede Kamer 22 / 01 / 2003		Peiling 37 10 / 09 / 2004		Peiling 38 17 / 09 / 2004
Partijen	%	Zetels	%	Zetels	%	Zetels
CDA	28,6	44	21,7	33	20,1	31
PvdA	27,3	42	32,4	50	33,5	52
VVD	17,9	28	18,2	28	18,4	28
SP	6,3	9	8,0	12	8,9	13
LPF	5,7	8	2,0	3	1,7	2
GroenLinks	5,1	8	7,2	11	6,5	10
D66	4,1	6	2,5	3	2,9	4
ChristenUnie	2,1	3	2,3	4	2,9	5
SGP	1,6	2	1,7	2	1,7	2
Partij voor de dieren	0,4	0	0,4	0	0,6	0
Wilders	0,0	0	2,9	4	2,0	3
Andere partijen	0,9	0	0,7	0	0,8	0
	100%	150	100%	150	100%	150
De Politieke Barometer rapporteert wekelijks de politieke voorkeur op basis van een tweewekelijkse steekproef van 1200 Nederlanders van 18 jaar en ouder. De betrouwbaarheidsmarge die bij de interpretatie van de uitkomsten in acht moet worden genomen is afhankelijk van de grootte van de partij en bedraagt gemiddeld 1,5%.

Tabel, gestolen van Nova. Nou nog een percentage Nederlanders die denkt dat er een verband bestaat tussen deze Tabel en de Voet Van Balkenende. Als die suggestie in m'n krant stond zou ik per omgaande het abonnement opzeggen.

Op 13 juli zei ik nog iets tamelijk vriendelijks over J.P. Nog eens proberen: als de Voet niet psychosomatisch is, dan is het een Straf van de Heere. Slecht gelukt, die vriendelijkheid.

Wilders gaat van 4 naar 3, goed nieuws. Slecht nieuws is dat hij ooit meer dan 0 gekregen heeft.

Marijnissen krijgt er weer eentje bij. Wat is Jan rustig de laatste tijd! Je ziet Agnes veel vaker dan hem, wat wel goed voor de ogen is.

Nog een christenhond die ik wel mag, Rouvoet van de ChristenUnie. 3-4-5, als dat zo door gaat mag ik 'm wat minder.

Als je zelf niets te zeggen hebt, kan je altijd over politiek gaan praten.

---

22 september 2004, 10:51 lees reacties

Onder het keukenraam van het huis in de Jan Toebacklaan zat een bakstenen randje met een houten deksel. Als je dat half-vergane deksel optilde zag je een loden pijp die in een grijze brij verdween. Die pijp was de afvoer van de gootsteen. Hoe het afwaswater in deze put terecht kwam was mij duidelijk, niet waar dat water dan bleef. Totdat het putje overliep. Toen bleek dat ons tuinpad vol beerputten zat, en dat de gemeentereiniging een zuigauto had waarmee je zo'n beerput kon leegslobberen. Al voor 1950 kwam er riolering, als ik mij goed herinner.

In een ander huis, aan het Klompven, was ook een beerput. Die was nooit vol, omdat hij kon overlopen in de aangrenzende 'Achterste Stroom'. Dat was heel goed, want de slangen van de slobberauto waren te kort om deze put te bereiken. Het riool tussen WC en beerput was van stenen gemetseld, net niet helemaal glad genoeg. Dat kon dus heel goed verstoppen. Ongeveer in 1975 kwam ook daar riolering.

In het huis aan de Beukendreef wàs riolering. Er zaten in de tuin een groot aantal putjes, die weliswaar met die riolering verbonden waren maar waarvan de functie niet duidelijk was. Uit het boerderij verleden van dit huis stamde een gierkelder. Die lag net op de plaats waar ik mijn Bedford wilde parkeren, het was niet geheel zeker dat dit voertuig niet in die kelder zou verdwijnen. Ik heb het dak van die kelder gesloopt, daarna de kelder gevuld met het sloopafval. Intussen had ik ook al die tuinputjes gesloopt en aan het sloopafval toegevoegd. De Bedford heeft hier heel mooi gestaan.

In Zundert was de drukriolering al door gedrongen, dat werkte goed. Dat er twintig centimeter water in de kelder stond had daar niets mee te maken. Leeggepompt, het water bleef in bescheiden mate terugkomen, niet zo dat je er iets drastisch tegen moest doen.

In Radewijk hadden we ook het drukriool. Probleem was dat de buis naar de pomp nogal lang en verzakt was, en dat het onder de badkamer niet helemaal goed zat. Rioolmeneren groeven in de badkamer een gat waarin je wel een Ford Fiësta had kunnen parkeren. Ook daar had het keldertje de neiging vol water te lopen. Ik had intussen de water-stofzuiger ontdekt, dat werkt prima.

In Amsterdam was de riolering gedeeltelijk van gietijzer. Zo'n buis wil wel barsten. Vervangen is dan niet altijd eenvoudig. Gelukkig waren de benedenburen net begonnen hun etage te verbouwen, zodat buizen goed bereikbaar waren.

Het schrobputje in de Elburgse badkamer stonk onbedaarlijk. Vullen met water hielp niet: dat water verdween. Een beluchter aangebracht, hielp wel, maar onvoldoende. Tenslotte het putje afgesloten: het bleek helemaal niet nodig want wij schrobden toch nooit. De kelder liep ook daar onder, ik heb daar het kunstje met de waterzuiger herhaald.

De keukenafvoer in Ermelo kwam uit in een putje, het leek de Jan Toebacklaan wel. Met dit verschil dat het putje onzichtbaar onder een gewassen betontegel zat. Bij het knutselen aan de keuken moest ik mij toegang verschaffen tot de kruipruimte. Ik zag toen hoe de afvoer van de gootsteen door de achtermuur verdween, niet door de voormuur waar je de riolering kon vermoeden. Ik zag ook dat het af te voeren water weer door spleten in de muur in de kruipruimte terug stroomde. Dat was een mooi moment: nu wist ik waar die muffe lucht vandaan kwam.

Even later vond ik het putje, wat geheel dichtgeslibd bleek. Schoongemaakt, muur waterdicht gemaakt, het werkte weer.

Het werkte, tot maandag j.l. Toen begon het putje over te lopen. Na enig speurwerk vond ik dinsdag een tweede putje waar ik twee emmers vuil uit haalde. Toen naar Gamma, om een rioolveer te kopen. Die lagen zowel bij het gereedschap als bij de rioolbuizen, de eerste categorie twee keer zo duur als de tweede. Zo'n goedkope veer gekocht, nou ja, goedkoop, toch nog €9,99. Ook Gamma rondt af: €10,00 dus.

Vandaag heerlijk met die veer door de buis gerommeld. Nog meer losgekomen vuil uit het tweede putje gehaald. Alles zoveel mogelijk schoongespoten, de betontegels weer redelijk netjes neergelegd. Klaar.

Mijn allerlangste verhaal ooit, helemaal over riolering. Wat zou dat betekenen?

---

22 september 2004, 06:47 lees reacties

Simon stuurde me een luchtfoto, gemaakt met terradesk. Het plaatje rechts is een stukje waar m'n huis op staat. Die omgekeerde L zijn de appartementen waar we op uitkijken. Niet erg indrukwekkend. Dat is het wel als je het 'full screen' ziet, echt de moeite waard. Je moet wel heel goed kijken om vijf katten te zien.

Vanaf dit punt vlieg je heel gemakkelijk naar de Toverberg. Daar zie je voornamelijk boomkruinen. Dan vlieg je verder naar de schapen: geen schapen. Kennelijk is het beeldmateriaal niet zo heel erg recent. Maar zo kan je heel Nederland overvliegen.

Ik was zo gefascineerd dat ik geen tijd meer had voor een 'echt' verhaal. Nu vlieg ik even naar Hardenberg.

Het rode dak dat Sneeuwuil liet maken is goed zichtbaar, de vijver ook.

---

Nog even over terragen, voor mij mooiste instelling: kies Nederland, dan bij navigation: slide mode en bij view: full screen, tenslotte Page Down. Van de Egelantiersgracht naar Uitdam: de echte fietstocht is nog iets mooier, maar op het scherm stormt en regent het niet.

---

21 september 2004, 07:05 lees reacties

Mijn samenvatsel:

Is er samenhang tussen de juistheid van een idee en het aantal mensen op de Coolsingel? Retorische vragen, daar houd ik van. Je moet ze wel zo stellen dat het gewenste antwoord er vanzelf uitkomt.

Als mensen gemiddeld 75 worden en werken tot hun 65ste dan moeten ze 10 jaar overbruggen. Als mensen gemiddeld 85 worden en ze stoppen bij 60 met werken dan zijn dat 25 jaar zonder verdiensten. Zou kunnen, als ze in de tijd dat ze werkten twee-en-een-half keer zoveel produceerden als voorheen. En dat zou kunnen door de verder gaande mechanisering en automatisering van het werk.

Men schijnt het er over eens te zijn dat er wat te kort komt aan die factor twee-en-een-half. (Uit m'n hoofd geschat, zal wel wat anders zijn, maar 't gaat om het principe.) Men is het er niet over eens hoe je dat tekort moet aanvullen. Langer werken en/of minder loon, veel andere opties zijn er niet.
Meer pakken van de rijken en minder van de armen werkt niet zo goed: er zijn nu eenmaal veel minder rijken dan armen.

Die christenhond Terpstra mag ik wel, maar ik ben een beetje allergisch voor Lodewijk de Waal. Dat kleurt mijn mening jammer genoeg, ik zou zo graag echt objectief willen zijn. Dan zou ik ook precies de feiten moeten kennen. Waarschijnlijk te vinden op het WWW, maar ik ben te lui om te zoeken.

De tv toont het nieuws. Aansluitend op het zes uur journaal een programma dat het nieuws herkauwt. Aansluitend op het acht uur journaal een ander programma dat het nieuws herkauwt. En na het tien uur journaal nog eens een programma dat het nieuws herkauwt. Die journalen mogen ze van mij zo laten, maar die herkauwprogramma's zouden ze op één hoop moeten vegen. Meer tijd en meer mensen om ècht te analyseren hoe het zit. Analyseren wat die drie tegen-begrotingen nou voorstellen, met onderbouwing enzovoorts. De sommetjes die ik hierboven maakte, maar dan met juiste getallen.

Het zal er wel niet van komen. Een heer moet alles alleen doen.

---

Ik weet niet wat het is met Sneeuwuil, maar ik heb het gevoel dat ze de laatste tijd nogal verandert. Zien jullie dat nou ook, of verbeeld ik het me?

Ze zit hier met twee katten op schoot en observeert de derde. Nummer IV en V zaten ergens op hun loopplanken. Dat witachtige is Dromedrosje, die bruine massa is Wolfi.

Het keuzecriterium voor haar kleding is heden ten dage uitsluitend: klauwbestendigheid.

Vandaar haar (eerste?) spijkerbroek.

---

20 september 2004, 09:43 lees reacties

Hee, kijk een beetje uit met die kangaroe!
"watte?"
"weet je wel wat dat kost?"
"weet jij wel wat IK kost?"

"vreet 'm dan maar op..."

(Sneeuwuil kocht die kangaroe ooit op de koninginnedag markt in Etten-Leur. Voor een kwartje. Vèr voor het euro-tijdperk.)

---

20 september 2004, 07:17 lees reacties

Wolfi mocht weer in ons bed slapen, om hem te beschermen tegen de andere katten. Vraag: wie beschermt ons tegen Wolfi?

Zo tegen een uur of vier vindt hij de nacht wel lang genoeg. Hij begint te rennen en te springen op en om het bed. Dat is heel leuk om te zien, maar niet bevorderlijk voor de nachtrust. Ik trek mij terug op het logeerkamertje, Sneeuwuil blijft het proberen met Wolfi en een slaappil. (Die pil had ze beter aan hèm kunnen geven.)

Dat is de reden dat er 07:17 boven dit stukje staat: extreem laat. Komende nacht mag Wolfi zien of hij de kattengroep overleeft.

Nu ga ik proberen ècht wakker te worden.

---

19 september 2004, 09:10 lees reacties

Hebben jullie wel eens van Linux gehoord? Dat is (functioneel) hetzelfde als Windows, met als grootste verschil dat het niets kost, Bill Gates haat het. Jullie denken nu: "wat moet ik met deze info?", maar er verschijnt opeens een lezertje dat Linux gebruikt, met de Konqueror browser. Helemaal in het United Kingdom ook nog. Ik moet eens gauw kijken hoe dit weblog er met Konqueror uitziet, even mijn Linux computer starten.

Dat ziet er redelijk goed uit. Probleempje bij de fotos van Wolfi als je raampje te klein is, maar dat is bij Windows hetzelfde. Even dat probleempje oplossen: opgelost!

---

19 september 2004, 07:28 lees reacties

ISBN 90 214 8459 5, Toon Tellegen, Brieven aan Doornroosje. Het soort waanzin waar wij zeer gevoelig voor zijn.
Bladzij 49, Dromdrosje is de mooiste, van God&Sneeuwuil gegeven naam voor het HBtje.

---

Arno was hier, om het Abessijntje af te leveren, Wolfi voor zijn vrienden. Zowel Arno als Wolfi vielen me hard mee. Arno sprak weliswaar over zichzelf als 'pappa' tegen Wolfi, maar verder was hij toch redelijk normaal. Hij wilde zelfs wel over low-carb geïnformeerd worden.

Deze kunst hebben de andere vier nog nooit vertoond. Dat hij niet op schaal is vindt Wolfi geen probleem.

Nu klimt Wolfi niet meer. Na het vertrek van Arno trok hij zich terug achter de radiator van de c.v.
Kennelijk gelooft hij ook dat Arno pappa is. Hij komt telkens even bij ons kijken, hij lijkt ons niet verkeerd te vinden. Maar dan ziet 'ie opeens weer zo'n enge kat: snel achter de radiator.

Kattenboeken die rassen beschrijven gaan ook over het karakter van de kat. Alsof uiterlijk en innerlijk iets met elkaar te maken zouden hebben. Het gekke is, dat dat echt zo is.

Van de Heilige Birmaan wordt gezegd dat die 'mensgericht' is: Dromdrosje mocht, met Rozepoot, bij ons in bed. Begon daar in mijn neus te bijten, vervolgens in de hand die haar daarvan afhield. De eigenschap van Maine Coons, wel dicht bij je willen zijn maar niet op schoot is ook bekend. Van Abessijnen zeggen ze dat ze graag op je schouder zitten. (Sneeuwuil ging al bij Lidl kijken naar de leren jasjes die deze week in de aanbieding zijn, vanwege de 20 nageltjes.) Wolfi zat wel op Arno's schouder, aan de mijne moest 'ie nog even wennen.

Dromdrosje wordt al redelijk geaccepteerd door de groep, nu Wolfi nog. Twee katers, daarvan moet er één de baas worden. Bereklauw is 2x zo groot als Wolfi, maar die heeft weer 2x zoveel charisma. We zijn benieuwd wie het wordt.

Je ziet dat ik me oefen in de namen. R&B&P&D&W, de postcode en ons telefoonnummer, op zeer heldere momenten weet ik ze allemaal.

Qua karakter is alleen Rozepoot verassend: geen bijsluiter.

---

18 september 2004, 10:09 lees reacties

Ik heb dat fotoalbum een beetje opgefrist. Ik had betere namen bij de foto's gemaakt, maar na een ruzie met het albumprogramma zijn die weer verdwenen. Kort samengevat: nummers onder de 4000 spelen in 2003. Poezenfotos bedoel ik. Het zijn er nu 150, iets kritischer geselecteerd, maar grotendeels hetzelfde als de vorige. Wel wat groter, dus nog trager...

---

18 september 2004, 06:56 lees reacties

Ooit heb ik alle fotoalbums gescand en op CD gezet. Kwam net die disks weer tegen en kon bovenstaand knipsel niet vinden. Alsnog even gescand. Zomer 1983. Die sykkel was van het bedrijf, ik had 'm te leen, een racefiets met trommelremmen. Kennelijk waren mijn armen/schouders nog goed genoeg voor een racefiets. Een verhaal uit het verleden.

De firma Elkem doet chemische dingen met behulp van electriciteit. (ELektro KEMie, of zoiets). In Kristiansand smelten ze kwarts in een electro-oven, waardoor je silicium kunt overhouden. Die oven werd bestuurd door een Philips computer. Dat is leuk als je goedkope stroom hebt, dat hebben ze in Noorwegen. Dat hebben ze ook in Egypte, bij de Aswan-dam. Het bedrijf in Egypte is opgezet door Elkem, vandaar dat ze cursus moesten geven aan Egyptenaren. Ik gaf als underleverandør de computercursus.

In de zomer gaat de zon bijna niet onder in Noorwegen, ze gaan heel vroeg aan het werk, zijn daardoor vroeg klaar. De Egyptenaren vonden 7 uur wel erg vroeg, zij kwamen om een uur of negen. Tegen stoppen om drie uur hadden ze geen bezwaar.

Ik had daardoor elke dag twee uur 'vrij', die ik gebruikte om wat hulpprogrammaatjes te maken, voor mijn amusement, maar wel met enig nut voor Elkem. Ze hebben mij daar zelfs, achteraf, voor beloond.

Na drie uur kon ik gaan fietsen, tot zonsondergang haalde ik niet, maar toch wel tot een uur of zeven. Prachtig fietsland. Toen, zomer 1983, prachtig fietsweer.

Het was ook nog Ramadan. Ongeveer de helft van de Egyptenaren was moslim. Die mochten dus pas eten na zonsondergang, wat 's avonds na elven was! Dat was een probleem wat ze de Egyptische ambassade voorlegden. Die zeiden: je mag de tijd van Caïro aanhouden. Daar gaat de zon tegen achten onder, dan is het in West-Europa bijna zeven uur.

Net katholieken, die moslims.

---

17 september 2004, 06:55 lees reacties

Ulft, dus. Een nieuwbouwwijk, niet te onderscheiden van andere nieuwbouwwijken. Straatnamen zonder 'straat'. Onvindbare huisnummers, met veel deduceren en combineren toch het Birmanenhuis gevonden. De oprit werd versperd door een paardentrailer.

Binnen bleken er Heilige Birmanen en een mensenmoeder met kinderen te zitten. Hond bleef grotendeels onzichtbaar, paarden stonden elders in de wei. De HB meisjes èn de mensenmeisjes waren erg mooi. Van de HB meisjes waren er nog twee: nauwelijks van elkaar te onderscheiden. Tenslotte die met de mooiste voetjes gekozen. (Je zal toch uitverkoren worden om je voeten...)

Fokster en dochter waren nog niet zo spijkerhard als de gemiddelde fokker, het afscheid kostte enige moeite. Wel verzacht door het feit dat ze nu €450 hadden om stuk te slaan. Terug via Velp, waar we een demo gaven van ons nieuwe dier.

In den beginne was er wat gesis en geblaas. Hier zie je hoe Blauwoogje begeleid door R&B de tuin verkent. Omdat haar tuin in Ulft niet afgerasterd was mocht ze daar niet in, dat je zomaar buiten kon lopen was een schokkende ervaring.

Die naam, Blauwoog, heb ik helemaal zelf bedacht, hier links zie je hoe ik daar op kwam. Blauwe ogen is een HB raskenmerk.

Ik vrees dat de naam niet door de keuringscomissie komt. Honingrug dan? Niet erg uitspreekbaar. Haabee: wat te oneerbiedig. Witvoet: meer iets voor een Indiaan. Zwartoor: alsof ze d'r oren niet gewassen heeft. Dat wordt weer moeilijk.

---

16 september 2004, 07:21 lees reacties

We waren op bezoek bij een kattenvrouwtje in Putten. Midden in het bos, aan een nauwelijks zichtbaar zandpad woont ze. Een bosterrein van drie en een halve hectare, een niet erg groot, niet erg mooi huis. Stallen, schuren, vier mooie geiten, twee oude honden en ontelbare katten.

Het vrouwtje is 85 jaar oud, weegt 45 kilo, spreekt ABN. Ze ontvangt haar bezoek liggend, ze heeft een vage kwaal waardoor ze niet lang kan zitten of staan. En ze heeft dekkaters, ras: Abessijn. Daar kwamen we eigenlijk voor, een dekkater in de buurt is handig, maar dan moet je wel een bijpassende poes hebben.

Een van haar poezen had een nest van ruim een week oud. Omdat mevrouw niet zo mobiel is houdt ze haar katten niet zo goed in de gaten, dat deze poes zwanger was kwam als een verassing. Abessijnen met onbekende vader, toch dacht ze daar nog wel een stamboom voor te krijgen...

Ze lag in een kamer die vol stond met wel honderd door de katten gewonnen prijzen. Ze had, omstreeks 1999 een verzameling kattenverhalen geschreven en in eigen beheer uitgegeven. Ze had 1000 exemplaren laten drukken. In de kamer stonden ook twee stapels van vijf dozen, eentje open. Inhoud mij onbekend, maar waarom dacht ik aan het Wereldtijdschrift van Elsschot?

We zijn wel wat gewend op het gebied van stinkende kattenhuizen, maar dit overtrof alles. Ze woonde al 50 jaar in dat huis, haar meubilair was niet veel jonger. Alles zat vol kattenkrabsporen, zelfs de kringloper zou het niet meer willen hebben. Zij zat daar helemaal niet mee, ze had voor van alles klusjesmannen, ze kon de hele zaak liggend regelen, zo'n beetje.

De klusjesman die de geiten verzorgt is epilepticus. De man vertoonde zich niet, deze link slaat dus op niets, maar het is zo'n mooi verhaal. Een epileptische aanval bij het uitmesten van de geitenstal, jammer, alleen in mijn fantasie.

Het was een erg vrolijk en grappig mens, hoewel ze in het gesprek de draad telkens kwijt raakte. Ze begon 50 jaar geleden met het opvangen van zwerfkatten, maar haar echtgenoot werd opeens abessijnen fanaat. Die inmiddels overleden echtgenoot kwam vrij veel langs in haar verhalen. Die steeds verloren draad maakt de verhalen onreproduceerbaar.

Wij waren zeer geamuseerd, maar besloten toch maar om geen gebruik te maken van de diensten van de dekkaters. Geen abessijnse poes dus.

Nu gaan we naar Ulft, daar woont de Birmaanse. Niet die van het plaatje, maar zo wordt ze wel. Lichte kleur, zwart gezicht, zwarte oren en blauwe ogen. Ze is al oud genoeg om meteen mee te mogen, als het klikt.

Dan maar hopen dat R&B&P haar accepteren.

---

16 september 2004, 06:58 lees reacties

Poezenfotos. Er is een .com waar je gratis 150 foto's kunt parkeren. Ik heb er ongeveer 100 op gezet: allemaal poezen. Als ik het goed begrijp is dit voor één maand gratis, je hebt dus even de tijd. Uiteraard aanklikbaar, die kleine foto's.

---

15 september 2004, 06:44 lees reacties

Ik loop even door het dorp. Bij Lidl zie ik een Nytech voor €225, bij Schlecker een Jenoptik voor €77 en bij Trekpleister een Kodak voor €149. Zoals zo vaak kan je hier het beste voor het gemiddelde kiezen: die Kodak dus. Bij de twee fotowinkels zie ik occasions die ze over nog een jaar bij het oude ijzer kunnen dumpen. Aldi en Kruidvat hebben eventjes niks op cameragebied. Wibra en Zeeman, wanneer komen jullie eens met een camera?

Op 8 september ging het over 'shutter-lag'. Een goede tip hierover uit een van de foto-fora: Als ze het er niet bij zetten zal het wel traag zijn, want snel is een verkoopargument. Lidl, Schlecker en Kruidvat zwijgen erover.
Dat is pas een voordelige aanbieding: een camera die je niet moet kopen!

Even over het weer

En nu over katten en fotos. Bij mensen heb je, met flits, het rode ogen probleem. Dat heb je bij katten niet: kattenogen reflecteren. Kijkt de kat niet in de camera dan is er geen probleem, maar anders krijg je een wazig soort knikker te zien. Met wat gepruts redelijk te corrigeren.

Nu zie je hoe hard ik moet werken om niet al te afzichtelijke plaatjes bij dit weblog te krijgen.

Nu nog even over katten zonder meer: Zaterdag komt het Abessijntje, maar er dreigt nu ook een Heilige Birmaan. De Abessijn is een man, de Birmaan is een Birmaanse. We hebben dan twee mannen met alleen een decoratieve functie, en twee vrouwen als kittenmakers. En dan nog Rozepoot, die met de hersens voor vijf, maar (waarschijnlijk) wel gesteriliseerd.

Als die twee fokpoezen hun gang gaan hebben we straks 8 jongen, en ook nog 5 ouden.
Onszelf niet meegerekend.

---

14 september 2004, 07:58 lees reacties

We zochten lang naar de poezenkaravaan. Staat al sinds 11-11-2001 bij 'Mijn Documenten'!

---

14 september 2004, 06:42 lees reacties

Bij AH in E. kan je gratis parkeren, bij AH in H. moet je betalen. Dat was te moeilijk voor mij. In het centrum van E. moet je met je blauwe schijf doen, een keertje vergeten. Dat waren al mijn parkeerboetes.

Onlangs op de Ericalaan is, zonder dat ik het merkte, gemeten dat ik te hard reed. Niet zo erg hard: 57, maar toch goed voor €30,00 boete. Dat was mijn tweede boete voor te snel rijden.

De eerste kwam, een paar jaar geleden, uit Rijswijk. Ik was nog nooit met de auto in Rijswijk geweest, wel vaak met de trein. 50 jaar geleden met de fiets, vorig jaar te voet. De trein gaat wel harder dan 50, maar die mag dat, te voet haal ik die snelheid niet en 50 jaar geleden had je nog nauwelijks snelheidsmaxima.

Ik schreef een brief aan de officier van justitie. Jammer genoeg, door een diskcrash verdwenen. Ja, ik heb 'm waarschijnlijk nog wel ergens op een CD staan, maar ik ben te lui om te gaan zoeken. Ik schreef dat ik nog nooit een boete had gehad en dat ik nog nooit met de auto in Rijswijk was. Beide ware argumenten, maar niet van grote bewijskracht. Toch was het voldoende: na niet al te lange tijd kreeg ik een brief dat de zaak geseponeerd was, zonder opgaaf van reden.

Weer wat later begon Google te werken. Toen bleek al snel dat een of andere verre neef burgemeester van Rijswijk was. VVD. Je zou verwachten dat de lijst van nummerborden op nummerbord-volgorde was. Kennelijk kan je 'm ook op naam-volgorde bekijken. Als je je dan, bij het uitschrijven van de boetes een regeltje vergist? Zou kunnen.

Had ik de acceptgiro nog maar, dan had ik kunnen zien hoeveel hij te hard gereden had in z'n eigen stad. Gezien het krantenknipsel, niet zo weinig...

---

13 september 2004, 07:13 lees reacties

De Maine Coons slapen in de woonkamer, Rozepoot aan ons voeteneinde. Als ik een voet beweeg wordt ze wakker en meteen wordt er een klein motortje gestart. Na een paar minuten stopt het motortje, ze slaapt weer. Als het buiten licht wordt verlaat ze ons om door het huis te gaan zwerven. Het deel waar ze in kan: benedengang en een stukje étage.

Een belangrijk punt is onbereikbaar: de bak. De Coons kunnen daar wel bij. Ik ga haar zoeken om haar met de Coons (en de bak) te herenigen.

Nu ben ik wakker genoeg om het volgende te tikken.

Jan Toebacklaan volgens Funda:
41: €649500
33: €645000
31: €695000
15: €710000

27 en 23 zijn niet in de aanbieding. We huurden nummer 27, toen het omstreeks 1950 te koop kwam kocht mijn vader het. Als ik me goed herinner voor 14.000 gulden, laten we zeggen €6500,00 ongeveer eenhonderdste van de prijs nu. Voor wie niet begrijpt wat nummer 23 hier doet: daar woonde Sneeuwuil.

Die prijsstijging is alleen maar interessant als je ook even naar de inflatie kijkt. Voor die periode blijkt dat (voor mij) onvindbaar op het internet.

Even verder kijken. Aan het Klompven is niets te koop, aan de Beukendreef in Oisterwijk wel: een huis met 10 kamers voor 379000? Merkwaardig.

Het Zilverschoonplein in Zaandam: nummer 30 lijkt van buiten wel op de maisonette van 40 jaar geleden. Maar de foto's kloppen niet: ze moeten nogal wat binnenmuren gesloopt hebben!

Maar één huis te koop in de Sint Barbarastraat in Heerlen. Best aardig, maar het lijkt niet op dat wat wij bewoonden. 199000 zou, voor dit huis maar dan in Ermelo, spotgoedkoop zijn.

Op 20 juli schreef ik al over de Gasthuispoort, staat nog steeds te koop. En dat huis aan de Stobbenhaarweg in Radewijk lijkt niet erg op dat wat wij hadden. Het kost wel 720000, meer euros dan wij guldens kregen voor ons huis.

Tijd voor een kop koffie.

---

12 september 2004, 10:16 lees reacties

1. Het moet terroristen opgevallen zijn dat terrorisme niet helpt om een aards doel te bereiken.
2. Ruim 40.000 Amerikanen sneuvelen jaarlijks in het verkeer.

Zou terrorisme niet afnemen als we er minder drukte over maakten?

---

12 september 2004, 07:44 lees reacties

Dat is nog een heel werk, zo'n flitsfoto een beetje netjes maken. De glimlichtjes wat minder, dat is één. De achtergrond losknippen, dat is twee. Het meeste werk, drie, de zware slagschaduw weghalen. Komt allemaal door de vraag naar ouderlijk gereedschap. Je zou kunnen stellen dat ik de juiste koers een beetje kwijt ben. Gereedschap kan je het echt niet noemen, wel echte kunst.

Even een detail van des leeuwen onderkant. 'Balzjar Kopp', lees ik daar. Die 'j' blijkt de staart van een duitse 'z' te zijn, Balzar Kopp, dus. Mijn foto is niet erg duidelijk, maar de leeuwenvoet is nog veel minder duidelijk. De maakster kraste haar handtekening in de glazuur, zonder contrasterende kleur. Met de goede soort strijklicht is er misschien nog meer van te maken, maar ik hoop dat jullie overtuigd zijn dat wij hier met een door google erkende Kunstenares te maken hebben.

Bij deze olifant staat een prijs van €700,00, hij is wel drie keer zo groot als mijn leeuwtje. Vraagprijs? biedprijs? verkocht? wordt niet duidelijk, wel dat dit de vorige veiling betreft.

Hoe oud het leeuwtje is, is moeilijk vast te stellen. Iets ouder dan ik, vermoed ik. Aan de onderkant zit een gaatje, verklaring daarvan: zie eerste link. Het leeuwtje stond op een lage boekenkast, waarin mijn vader een spijker geslagen had. Het leeuwtje stond met z'n gaatje op die spijker, zodat onze kinderhanden het niet van de kast konden trekken.

De kast was gemaakt door Vastenholt, zoals een klein metalen plaatje vermeldde. Hij stond op een rand van coromandelhout. Wat heb ik toch een geheugen voor rare details! De bovenkant, met die spijker erin, was massief eiken. Links zat een klein kastje met sigaren en aanverwante zaken. Het kastdeurtje had gespiegeld (wortelnoten?)fineer, als kind vond ik dat een zeer interessant verschijnsel. In de kast waren twee boekenplanken, afgesloten door twee zeer zwaar schuivende ruiten. Dat ze zwaar schoven weet ik omdat ik alle boeken in die kast gelezen heb. Gelukkig zijn al die teksten uit mijn geheugen verdwenen.

"Meyers Conversations Lexicon", in 20 delen, 10 cm. per deel, vulde twee meter plank. Door mijn grootvader in Duitsland gekocht in de tijd dat een gulden daar een miljoen mark waard was, omstreeks 1920. Gothische letters, maar ik heb hem toch wel voor minstens 25% gelezen. Later bij het oud papier terecht gekomen.

Gelukkig maar, anders was ik die overige 75% ook nog gaan lezen...

---

11 september 2004, 06:34 lees reacties

Mijn vader had wat gereedschap. Een hamer, een zaag, een nijptang, een beitel, een winkelhaak, een duimstok, twee! schaven, een lijmpot en een booromslag met wat houtboren. Onze buurman had een ratel-booromslag, daar was ik tamelijk jaloers op.

De lijmpot was een pot in een pot. In de buitenste pot ging water, in de binnenste lijm. De hele zaak op het gasstel, water kookt, lijm smelt, "au bain marie". Je moest redelijk snel lijmen, voordat de lijm weer afkoelde. Pas later heb ik begrepen dat het vleeslijm was, een detail waar mijn vader niet over sprak. Het plakte wel goed, maar 't was niet watervast.

Die beitel, misschien wel ouder dan ikzelf, heb ik nu. Ik gebruik 'm vrij veel omdat hij zo lekker in de hand ligt. Dat ik 'm een beetje scheef geslepen heb zie ik nu pas, op de foto!

Was er ook nog een trekzaag? Ik zie nog voor me hoe mijn vader met zijn rekenlineaaltje stukken afpaste van een dikke boomstam die hij uit het bos gepikt had (1944). Die stam werd daarna in precies gelijke stukken gezaagd, en daarna met de bijl... er was dus een bijl, die zie ik ook nog voor me. Maar die trekzaag?

Ik heb erg veel gereedschap. Een Veluws huisje, een Amsterdams bovenhuisje en een bootje in de gracht heeft ervoor gezorgd dat ik sommige dingen driedubbel heb, en heel veel dingen dubbel. Omdat ik niet van alles weet waar het ligt neem ik soms het verkeerde gereedschap mee. Gebeurde dat op de Veluwe dan kocht ik nog een exemplaar terwijl er vrij zeker al drie in Amsterdam lagen.

Mijn vader zou daar van opkijken, mijn gereedschap. Hij had niet één electrische machine, ik heb 2 decoupeerzagen, 1 cirkelzaag, 1 excenter schuurmachine, 1 bandschuurmachine, 1 accuboormachine, 3 'gewone' boormachines, Proxxon machientje, 1 bovenfrees, 1 werkbankslijpmachine, 1 haakse slijper.

Plus wat ik nog vergeet, zoals een lijmpistool en twee soldeerbouten. Ik sta er zelf ook van te kijken, dat het zo veel is. En dan nog tig stuks handgereedschap.

De vraag is, wordt je gelukkiger met zoveel gereedschap? Het antwoord is ja. Het is erg fijn om bij de constructie van je bedenksels niet begrensd te worden door gebrek aan gereedschap. Anderzijds is het droefmakend dat je nooit meer reden hebt om iets nieuws te kopen. Ja, een metaaldraaibankje, dat heb ik nog niet.

Zodra Aldi of Lidl er eentje aanbiedt ga ik er op af.

---

10 september 2004, 19:47 lees reacties

Bron: New Scientist

Ik voel me nu nog uitstekend, maar dit bericht maakt dat ik me heel wat minder begin te voelen. Ziek, zwak en misselijk.

Als je het hele artikel leest zie je dat de onderzoekers niet helemaal zeker zijn wat oorzaak is en wat gevolg.

Ik waag het er op: ik ga door!

---

10 september 2004, 06:28 lees reacties

Woensdag op tv gezien: de ontdekking. Volgens de website eerder uitgezonden op 7 maart 2003. Best een aardig programma, deze aflevering ging over toekomstvoorspellingen. Zoals de meeste populair-wetenschappelijke programma's, meer populair dan wetenschappelijk.

Er waren drie wetenschappers aan het woord. Een daarvan was Prof. Dr. Didier Sornette van het Centre National de la Recherche Scientifique. Hij sprak engels met een prachtig accent, deed mij aan Inspecteur Clouseau denken.

Hij voorspelde in de toekomst allerlei voorspellingen te kunnen doen, bijvoorbeeld over beurskoersen. Nu was z'n mathematische model nog niet compleet. Bereklauw en/of Polleke bemoeiden zich ook met dit programma, zodat ik even niet oplette, maar opeens ging het over Malthus. Die voorspelde dat we problemen zouden krijgen als gevolg van de bevolkingsgroei. Volgens het tv programma was dit een voorspelling die niet was uitgekomen.

De Prof. Dr. merkte, terecht, op dat die voorspelling nog niet was uitgekomen. Ooit zou dat wel gebeuren en dan moesten we maar emigreren naar een andere planeet.

Toen ik dat hoorde begon ik meteen een e-mail te bedenken met als tekst "meneer, u bent gek". Of, in dit geval, "monsieur, vous êtes un fou". Of mag die 'un' weg? Van alle zwakke schoolvakken was frans een van de zwakste, samen met duits, geschiedenis en wiskunde. Nederlands en gymnastiek, zou ik bijna vergeten. Alleen natuurkunde en engels gingen enigzins.

Toen ik bovengenoemde site van 'de ontdekking' doorzocht om een e-mail adres te vinden zag ik die datum uit 2003. Dan is het gesprek met Didier ergens in 2002 opgenomen, mijn reactie komt dan wel erg laat. Jammer voor jullie: ik gebruik nu het weblog om mijn frustratie af te reageren.

Mijn voorspelling: emigreren naar een andere planeet is nu en in de toekomst volstrekt uitgesloten. Ten eerste moet je daarvoor een geschikte planeet hebben. In ons zonnestelsel is die er niet, maar misschien wel iets verder. 'Iets verder' is in dit verband heel erg ver, wat betekent dat je enkele jaren onderweg bent.

Ten tweede, om echt iets te doen aan de grootte van de wereldbevolking zou je minstens één miljard mensen de ruimte in moeten sturen. Je maakt een heel grote raket, groter dan het allergrootste vliegtuig, waar 1000 mensen in kunnen. Eten, drinken, DVD's voor een paar jaar: dat wordt een écht grote raket. En daarvan moet je er dan 1.000.000 hebben om die 1.000.000.000 lieden te transporteren.

Ten derde, zou je er op wonderbaarlijke wijze in slagen al die raketten te bouwen, vol te stoppen en de ruimte in te sturen dan zou dat zoveel tijd kosten dat het volgende miljard er alweer bijgemaakt is.

Geboortebeperking is de prettigste oplossing. Maar is dat haalbaar?

---

09 september 2004, 06:15 lees reacties

Via de krabpaal kunnen R&B&P een plank bereiken waarmee ze bovenop een kast kunnen komen. Dit feit is, in woord en beeld, al vaker langsgekomen. Nu wordt de installatie uitgebreid met nog een plank, zodat hun leefgebied nog een kastbovenkant omvat.

Deze foto is de rechterbovenhoek van een grotere foto. Men ziet hier een mevrouw die een kat aan het dresseren is, ze lijkt nogal blij met het resultaat.

Nu moet ik iets moeilijks doen om de volgende foto min-of-meer op z'n plaats te krijgen. Dat lukt niet helemaal, bovendien kan het er op jullie schermen anders uitzien. Ik kan de volgende vrij-reizen dag wel gebruiken om bij alle lezertjes even te kijken hoe hun scherm dit stukje laat zien, maar eigenlijk heb ik daar geen tijd voor: ik moet bovengenoemde plank nog verven.

Deze foto is de linkeronderhoek van de eerder genoemde grote foto. Zoals je ziet kan Rozepoot heel goed op haar achterpoten staan. Niet zichtbaar is dat ze dat minutenlang kan volhouden.

Ze moet wel verleid worden met een lepel yoghurt. De katten vinden alle drie onze 24-uurs yoghurt wel iets om voor overeind te komen. Ze moeten namelijk leren rechtop te lopen. Als er hier straks vier, later misschien zelfs vijf katten zijn nemen ze op vier poten veel te veel ruimte in. Ons huisje is maar klein, dus moeten ze wel rechtop.

Bij de derde alinea heb ik zoveel tekst toegevoegd dat de op beide fotos afgebeelde arm ongebroken lijkt, hij is er wel erg lang van geworden. Je zou zeggen, zet die hele foto er dan op, maar dat neemt teveel ruimte in. Niet op jullie schermen, maar bij HetNet.

Eens even zien hoe groot frankslog nu is: 7,7 Mb van de beschikbare 22 is gebruikt, ofwel 35%, zegt HetNet. Ik ben nu 4 maanden bezig, als ik zo door ga kan ik nog 8 maanden voort. Alternatieven: nog minder fotos, of oudere fotos wissen. Ander alternatief: verhuizen naar een andere site, bijvoorbeeld bij budgethosting. Met 100 Mb ruimte kan ik vijf jaar vooruit, maar dat kost me wel €1,25 per maand. (Zou ik die Sony kopen dan kan ik hier kattenfilmpjes tonen, dat vreet Mb's. Wel erg leuk...)

Ik ga er eens zeven maanden over denken.

---

08 september 2004, 06:37 lees reacties

Op 27 juli kwam het volgende onderwerp al heel vluchtig langs. Als je een foto maakt met een digitale camera dan gebeurt er van alles, in die camera bedoel ik. Je drukt op de knop, dan gaat het ding scherpstellen, belichting meten, en dan eindelijk belichten. Dat duurt ongeveer een halve seconde.

Als wielrenners 30 kilometer per uur rijden (wat extreem langzaam is voor een wielrenner) dan leggen ze 500 meter per minuut af. Het zou handig zijn als ze iets harder fietsen: 600 met/min of 10 meter/seconde. Wil je de finish van een etappe van de Tour fotograferen dan neem je een krijtje. Je trekt een krijtstreep, 5 meter voor de finishlijn. Dan kijk je met één oog door de zoeker naar de finishlijn en met je andere oog naar de krijtstreep. Je drukt op de knop als de renners de krijtstreep passeren. Omdat ze natuurlijk veel harder fietsen heb je misschien nog net het achterwiel van de vierde op je foto.

Heb je eenmaal op de knop gedrukt dan duurt het soms langer dan een seconde tot de camera klaar is met het opslaan van de foto in 't geheugen van de camera. Ben je ook nog aan het flitsen dan duurt het nòg langer. Je kunt googelen op shutter lag, dan krijg je meer dan je nodig hebt om je van de ernst van dit probleem te overtuigen.

Sinds het ontstaan van de diersoort 'mens' zijn die mensen niet tevreden met wat ze hebben. Een dak boven je hoofd, een vuurtje om je te warmen, een beekje met fris water, da's allemaal mooi maar het kan mooier. Centrale verwarming, met een thermostaat, waterleiding en doe dan meteen maar warm en koud en afvoer van al dat water. En dan nog ontelbaar veel apparaten, telkens te vervangen door iets betere apparaten.

Ik hèb een heel behoorlijke digitale camera, een Powershot S20. Hij is, voor een apparaat in de 21ste eeuw, oeroud: wel vier jaar! Met een onderwerp als een wok met cantharellen heeft dit toestel niet de minste moeite. Vorig jaar 9 oktober genomen: dat schijnt het cantharellen seizoen te zijn.

Probeer je R&B&P op de foto te krijgen dan heb je soms alleen maar drie vage staarten. Deze eerste Rozepoot foto heeft nummer 4597, we zijn nu bij 5246. Bijna 650 foto's waarvan er ongeveer 65 over bleven. Veel gewist wegens oninteressant, maar ook veel wegens onderwerp verdwenen.

De NUON is teruggekeerd op zijn dwaalwegen, zie 18 augustus. We krijgen een zeer redelijk bedrag terug. We overwegen nu de aanschaf van een Sony DSC-W1. Die heeft een 'shutter lag' van 0,1-0,15 seconde. Er bestaan nog iets snellere camera's maar die schieten op andere punten tekort. De fotowinkel hier om de hoek levert 'm. Het probleem is het vreselijke internet. Zoeken naar het ding èn z'n prijs, dat doen jullie natuurlijk ook. Kan je 'm in Leeuwarden een tientje goedkoper krijgen dan doe je dat natuurlijk niet, maar Almere? En dan ruim €50? Ik blijf nog wel even twijfelen.

Intussen worden R&B&P ouder en trager. Nog drie maandjes en de oude camera is snel genoeg...

---

07 september 2004, 06:33 lees reacties

Bij de Etos. Eendracht, Toewijding, Overleg en Samenwerking, dat betekent het echt. Was vroeger een winkel van Philips, voor het Philipspersoneel, ook echt waar!

Langs de wanden staan kasten van ongeveer een meter breed. Boven groepen kasten staat wat ze bevatten. Helemaal achterin is een groep van wel zeven kasten waar GEUREN boven staat.

Ik overweeg er naar toe te lopen, maar Sneeuwuil staat al bij de kassa. Dan zie ik, vlakbij een prachtkast. Weer betreur ik het geen camera bij me te hebben, maar ik heb gelukkig een fotografisch geheugen. Mijn tekening:

Ze hebben daar bij Etos, ergens op hun hoofdkantoor (ergens bij AH?), een afdeling die winkelinterieurs bedenkt. Die bedenken ze voor het hele land, alle nieuwere winkels lijken op elkaar. Zou daar bij die ontwerpers nou niemand zijn die zulke teksten hardop uitspreekt?

En waar is de kast "HERENGEUREN"?

---

06 september 2004, 06:50 lees reacties

Gedachten tijdens een fietstochtje:

---

Er zijn drie soorten fietsende vrouwen:

1. vrouwen die nooit met een rok fietsen.
2. vrouwen die soms met een rok fietsen.
3. vrouwen die altijd een rok aanhebben.

Dat categoriën 2 en 3 een damesfiets kopen is te begrijpen. Maar waarom doet categorie 1 dat? (Uitzondering: Leontien van Moorsel)
(Categorie 3 zie je hier vrij veel. De rok heeft daar de symboolwaarde van een hoofddoek.)

Mannen, hebben jullie wel eens op zo'n vrouwenfiets gefietst? Je heb het gevoel dat zadel en stuur ieder naar een andere kant zullen omvallen, zo slap is dat. Nou even oppassen dat ik geen grappen van 29 mei ga herhalen...

---

Ondanks al die emancipatie kost het me grote moeite om 'vrouwenfiets' te tikken. 'Vrouwenrijwiel', dat kan helemaal niet. Bij de fietsenwinkel heet een fiets al vele jaren tweewieler, maar dan alleen in hun reclame. Damestweewieler hoeft dus niet. Driewielers zijn sexeloos.

---

Dat doet me denken aan een ander vreemd verschijnsel: de trike. Er rijden er hier minstens twee rond. Heeft de nadelen van een motorfiets gecombineerd met de nadelen van een auto. Bovendien het imago-probleem:
"ik wil zo graag motorrijden, maar ik durf niet op twee wielen".

Dat een quad nog gekker is bespreek ik nu even niet.

---

Het seizoen van de bedauwde spinnenwebben is weer aangebroken. Ik heb daar wel eens een heel mooie foto van gemaakt. Het enige wat mooier is dan de foto van een bedauwd spinnenweb is een bedauwd spinnenweb. Er zijn er, op de hei, opvallend veel, wel 10 op een vierkante meter. De Ermelose hei is 30 hectare, een hectare is 100x100 meter. Er zitten dus 10x30x100x100=3 miljoen spinnen! Als 2999999 spinnen insecten zitten te vangen, blijft er dan voor de driemiljoenste wel iets over? Ik vermoed veel stil verdriet, een spinnenopvancentrum is gewenst.

---

De schapen hebben alweer de winterdienstregeling.

---

Het SBB natuurkampeerterrein bij Drie staat nog aardig vol. Met caravans, mocht dat vroeger? De verloedering slaat ook hier toe: zelfs warme douches.

"Bingo Bij de Boswachter" is de volgende stap.

---

05 september 2004, 06:59 lees reacties

Vorig jaar, begin september, heb ik de heg bij Suikervlied geknipt. Dit jaar heb ik hem nog vijftien centimeter lager gemaakt. Iets meer licht in de kamer zonder dat de beide buurvrouwen meer in beeld komen. Alle deuren stonden open: de huisdeur zodat ik het effect kon bewonderen vanuit de kamer, de schuurdeur zodat ik trapje, schaar en kruiwagen kon bereiken.

Ik laadde het slachtafval op de kruiwagen en reed naar Huub z'n stortplaats. Ik liet alle deuren open. Het ziet er dan zo bewoond uit dat dieven toch niet durven. En er is, behalve een redelijke videorecorder, niet veel te halen.

Halverwege naar de stortplaats kwam ik een autootje met Pools nummerbord tegen. Mijn eerste gedachte was, dat zijn bessenplukkers die onderdak zoeken. Mijn tweede gedachte was, die komen mijn huisje leegstelen. Mijn derde gedachte was, mijn fiets staat niet op slot. Mijn vierde geachte was, wat een onzin, het zijn gewoon bonafide toeristen.

Nou dat ging goed. Op de vroege morgen al vier gedachten! Ik duwde de kruiwagen verder naar de stortplaats. Het oude ijzer was opgeruimd, het oude hout was niet aantrekkelijk, bij het chemisch afval was geen verf die mijn begeerte opwekte. De kruiwagen geleegd en de terugtocht begonnen.

"Dat is gevaarlijk wat je daar doet" zei de buurman. Ik keek hem verbijsterd aan. Ik weet dat hij een geheel eigen gevoel voor humor heeft maar dacht niet aan een grap. Hij was wel bereid tot nadere toelichting: "op één wiel de bocht door". Dat was wel goed gevonden. Hij was ooit boer, misschien is dit wel standaard boerenhumor, maar ik kende hem nog niet.

Het was wel aanleiding tot zeer veel verhalen. Onder meer over conflicten met Huub die de rechtbank haalden, over zijn pinpas die door een Portugese bankgleuf werd opgegeten, over zijn 19 jaar oude auto waarmee hij in Pamplona was, enzovoorts. Hij wil eigenlijk zijn huisje verkopen en precies hetzelfde in Portugal kopen. Kortom, dat kostte mij ruim een half uur.

Verder naar Suikervlied, dat nu wel heel lang onbeheerd had gestaan. Er bleek niets veranderd te zijn, de Polen waren er niet gaan wonen. Ik verzamelde de laatste hegresten, samen nog een halve kruiwagen vol. Die staat er nu nog: ik durfde niet meer langs de buurman. Nog een half uur verhalen zou iets teveel worden voor één dag. De deuren op slot, fiets richting woonhuis.

Daar bleek Polleke zeer goed in staat in de klimpaal te klimmen, wat Bereklauw inspireerde het ook eens te doen. Bovenin wilden ze 112 bellen omdat ze niet terug durfden maar hun beltegoed was op. Tenslotte sukkelde Bereklauw op geheel eigen wijze naar beneden. Polleke besloot van grote hoogte te springen, waarna ze weer een reeks krachtteremen sprak. Ze zijn allebei nog heel.

Rozepoot bereist de krabpaal zonder moeite in beide richtingen.

---

04 september 2004, 06:47 lees reacties

Je kunt natuurlijk Polen nemen om je blauwe bessen te plukken. Dat gebeurt ook, maar die Polen blijven in Polen en plukken Poolse bessen. Lidl verkoopt ze, wel duurder dan de Pollekamp, maar ook nog wat zoeter. Albert Heyn heeft Nederlandse bessen, ongeveer vijf keer zo duur als die van de Pollekamp! En nu geen woord meer over bessen.

De Boeldag wordt ieder jaar op de eerste zaterdag van september gehouden, te beginnen op de voorafgaande vrijdag, gisteren dus. Een door het kerkvolk georganiseerde rommelmarkt, opbrengst voor de Ermelose kerken. Een heel aardige computer kost €10,00, een lekker groot beeldscherm €20,00. Veel meubels, veel boeken, veel racefietsen, veel van alles. Onze logeerbedden komen van de Boeldag 2003.

Als je altijd een fase achterloopt kan je je spullen goedkoop krijgen. Ik kocht m'n eerste tweedehands racefiets toen de mountainbike in de mode kwam. Die fiets had 'hoge flens naven', dat was ooit een 'must-have'. Merkwaardig: mode in technische details, de hoge flens verdween weer uit de hedendaagse nieuwe fiets. Ja, ze bestaan nog wel, één naaf kost meer dan ik ooit voor een hele fiets uitgaf.

De Boeldag had een aardige mountainbike, zo eentje met dikke banden die in dit geval wel een beetje plat waren. Maar €15,00, zover reikt mijn budget niet. Bovendien heb ik al een stuk of drie fietsen. Eentje was een bijvoegsel bij Huize "Suikervlied", ik zie z'n naven eventjes niet voor me, het zou kunnen dat het ook van die hoge flens dingen zijn.

Ik kocht wel een metalen lampekap, zo'n simpele kegel. Eigenlijk de ideale kap: reflecteert goed, onverslijtbaar. We gebruiken, even uit m'n hoofd geteld, vijf van die dingen, ik heb er vorige week nog eentje gevonden bij het oude ijzer op de Toverberg en nu deze nog. Echt de ideale kap, en niet meer nieuw te koop! Ik zag er nog een paar liggen, die kan ik straks nog wel even gaan halen als Sneeuwuil met een paar Euri geeft. Vraag me nou niet waar dat voor nodig is: metalen lampekappen heb je nooit genoeg.

---

03 september 2004, 06:47 lees reacties

Op 4 augustus meldde ik ons bezoek aan de Pollekamp voor blauwe bessen. Op 2 september waren we er weer. Je mocht zelf plukken, kant-en-klaar geplukte bessen hadden ze niet meer omdat hun plukkers weer naar school moeten. Omdat er niet 'professioneel' geplukt werd en omdat de bessen nu zo ongeveer op hun hoogtepunt zijn zat er enorm veel aan de struiken. In een uurtje hadden we weer bijna drie kilo.
Zelf geplukte bessen zijn wat goedkoper, we verdienden (samen) wel €5,00!

Ik begin te begrijpen waarom het terrein al een jaar te koop staat. Misschien zijn ze volgende week nog een paar dagen open, daarna gaan er honderden kilos bessen verloren. Een nauwelijks te verdragen gedachte. Alternatief, al die kilos gauw zelf plukken? Maar waar moet je dan de bessen laten? Je zou ze kunnen invriezen, hoewel ze daar niet beter van worden. En zoveel vriescapaciteit hebben we niet. Ruimte huren in een vrieshuis gaat me iets te ver.
Waar we het plukken leerden, in Itterbeck (bij Radewijk), halen ze tot 20 ton van 2,4 ha, de Pollekamp is ongeveer zo groot.

De blauwebesboer en boerin wilden wel met ons bespreken dat een blauwebessenkwekerij geen goudmijn is. Twee jonge echtparen, waarvan de mannen goed betaalde banen hebben, die zouden het kunnen runnen. Wij zijn één, iets te oud, echtpaar, wij hoeven dus niet. En de boer en boerin vinden zichzelf ook te oud. Ik vermoed dat de opbrengst van het terrein hun pensioen moet worden...

Blauwe bessen zijn ook nog goed voor je cholesterol, maar als Cholesterol Skeptic vind ik dat minder belangrijk. Oudere lezertjes: lees!

Nou nog even wat katgeluid. Rozepoot piept een beetje, Bereklauw piept wat meer, vooral als er wat te eten is. Maar Polleke praat echt. Haar articulatie laat nog te wensen over, maar ritme en intonatie zijn overduidelijk.
We keken naar 2Vandaag, met Polleke slapend tussen ons in. Toen kwam Bereklauw opeens op de bank gesprongen, hij plofte bovenop Polleke. Die schrok wakker en sprak hem zeer luid toe. In mijn oren klonk het duidelijk als: "godverdomme, vuile klerelijer". Bereklauw deed net of hij niets hoorde.

Gelukkig is ze niet haatdragend, na een minuut werd er door beiden verder geslapen.

---

02 september 2004, 06:37 lees reacties

Mensen wassen zich teveel. Dat is slecht voor hun vel, daarom smeren ze er spul op dat "de huid gezond houdt". Alsof de evolutie niet een, meestal, 'vanzelf' gezonde huid opgeleverd zou hebben.

Als ik met blote handen met chemische troep gewerkt heb dan was ik m'n handen wel eens. Ook van werken met cement krijg je rare handen. Dat de evolutie daar niet tegen is opgewassen is geen wonder. Dan smeer ik er, na die wasbeurt, handenvet op. Maar overigens niets en nooit qua smeermiddelen.

Dat andere mensen er eerst hun beschermende laag huidvet met dure zeep afhalen, en er dan weer nog duurder vet opsmeren moeten ze zelf weten. Mijn probleem is dat zowel de voor- als de nabehandeling gaat met middelen die ruiken naar rozenwater.

Op een windstille herfstdag geurt het bos naar herfstig bos, een geur die niet te overtreffen is. Fiets je er doorheen dan merk je opeens een rozenwater-geurvlag. Dat betekent dat daar 5 minuten geleden een echtpaar langsfietste dat iets te vaak bij het Kruidvat is geweest. Je kunt al ruikend hun spoor volgen, maar je kunt beter het eerste afslaande pad nemen. Als je ze zou vinden dan zou je ze moeten doodslaan en dan gaan ze nog langer die rozenlucht liggen verspreiden. (Een eerlijke lijkenlucht past wel in een herfstbos, maar dat duurt wel een paar dagen voor ze zo ruiken.)

"Menssen zich teveel", wat maak ik toch een rare spelfouten. In de eerste alinea had ik 'mensen' en 'wassen' laten samensmelten. En wat is het moeilijk om je net getikte tekst niet veel te snel te lezen: goede oefening in zelfbeheersing.

Heb ik nou mijn wasbeurt van augustus wel gehad?

---

01 september 2004, 06:45 lees reacties

Van Zwolle naar Almelo ligt een enkelsporige lijn. Daarop rijden Dieseltreinen. Omdat ik geestelijk nooit ouder dan 10 jaar geworden ben vind ik dat prachtig. Gisteren, met de Diesel naar Raalte in de regen. Van station Raalte door voornoemde regen naar computerwinkel. Langs een kanaal met ophaalbruggen, een nog werkend kanaal dus. Teleurstelling: de volgende brug was van beton, een eend kon er ruim onderdoor maar een serieus schip niet.

Toen ik volgens de kalender 10 jaar was ging ik met mijn tante Juul naar Bergen. Het laatste stuk van de treinreis, naar Alkmaar, reden we in een goederenwagon waarvan de schuifdeur openstond. De wagon vervoerde een ijzeren ding waar je op mocht zitten. Ook die rit, met de open deur, vond ik prachtig. De wandeling van A. naar B., 5 km. herinner ik me ook als leuk. Het nichtje te B. was ook al leuk. De tante die later godsdienstwaanzin kreeg deed heel normaal. Het lijkt nu alsof ik als 10-jarige enorm positief was ingesteld, maar nee.
Die wagon op 't plaatje is van Märklin, die blijkt nog steeds te bestaan. Ik zou mezelf erbij moeten tekenen, zittend op dat witachtige blok. Märklin was toen een magisch woord en dat is het nu, voor mij, nog.

Klokslag 9 uur bij de winkel, 5 over 9 weer buiten, met het draadloze ding. Terug door het centrum van Raalte. Echt bruisend was het niet om 9:15. Dan weer in de Diesel naar Zwolle. Je moet goed opletten om te merken dat je in een Dieseltrein zit, ze stinken niet eens meer naar Diesel.

Zwolle-Ermelo ken ik goed genoeg om even niet naar buiten te kijken. Draadloze doosje open, handboek lezen. Dat blijkt een A5-je te zijn, éénzijdig bedrukt. Dat had ik dus gauw uit.

Dan maar een gevonden Spits lezen...

naar boven