naar april!

dinsdag 26 maart 2013, 23:23 lees reacties

Zondagavond. Sneeuwuil doet 't, de bestelling bij 'Verkeerd geleverd'. Ze betaalt met Ideal, met een foutmelding als resultaat. Een foutmelding waar geen touw aan vast te knopen is. Een deskundige kan zo ongeveer zien welk deel van Ideal fout gaat, maar niet wat er fout gaat. De bank wil wel zeggen dat het geld is afgeschreven. Geld weg, als dat maar geen slapeloze nacht wordt.

Dinsdagmiddag. De post brengt het bestelde, helemaal niks mis mee!

Nu even iets geheel anders. Tijdens WO II woonden we in Schiedam tegenover een apotheker. Die apotheker had een vrouw, ook apotheker, geen kinderen. De apothekers vonden het wel leuk om mijn zusje, broertje en mij op bezoek te hebben. De apotheker bezat het gehele werk van Jules Verne, dat vond ik prachtig. De principiële fout in 'De reis naar de maan' besefte ik nog niet. In het huis was een kamer ingericht als laboratorium, ook prachtig.

In het laboratorium stond een tablettenpers. Erg leuk om een of ander poedertje te persen waardoor het een harde tablet werd. (Wat voor poeder zou dat geweest zijn?) Er was ook een flesje met kwik. Een druppeltje kwik en nog een druppeltje, leuk om ze te laten samensmelten, gek om te voelen hoe zwaar een plasje kwik in je hand voelde. Toen ik vanmorgen dit las vond ik dat daar enigzins overspannen gereageerd werd.

zondag 24 maart 2013, 15:03 lees reacties

We willen wat modificaties aan de plee uitvoeren, zowel boven als beneden. Zaterdag was het feest bij Bouwmarkt Karwei omdat ze een nieuwe vestiging in Harderwijk geopend hadden. Ze gaven op die dag 15% korting, dat willen we wel. Maar helaas, het assortiment is groot maar voor ons niet groot genoeg. Erg veel wc-brillen maar die willen we niet. Een hoekfonteintje, dat willen we wel maar niet het model dat Karwei voor ons heeft uitgekozen.

Daar in de buurt is Filippo, geen bouwmarkt, meer een verzameling showrooms. Meer kapsones, minder klanten dan bij Karwei, een stuk of vijf. Een receptioniste heet ons welkom, wijst ons de goede kant uit. Ja, ze hebben zowaar het hoekfonteintje dat we zoeken! De receptioniste weet niet wat het kost maar ze haalt er een verkoper bij, de heer Struik. Die ziet meteen dat het fonteintje ernstig beschadigd is. Niet lek, toch wel tamelijk onverkoopbaar. Struik vraagt wat we nog meer nodig hebben, dan gaat hij een offerte maken. Intussen krijg ik een kop koffie met een soort mini-krentenbol, Sneeuwuil wil niet.

Struik komt terug, hij noemt een bedrag van ruim €1000 maar wij kunnen alles krijgen voor €800 met het fonteintje gratis erbij. Hij blijkt te vinden dat wij een design-kraan van €157,00 nodig hebben, als we een wat goedkopere kiezen kan het zelfs voor €700. Nog steeds niet het bedrag dat ik in gedachten heb.

Thuis. Ik had al een oude mengkraan gerestaureerd, nu wil ik een verloopstukje 3/4 bi naar 1/2 bu. Ik probeer iets te bedenken met alle stukjes loodgieterij die ik heb, dat lukt niet. Even googelen, zo'n verloopstukje bestaat, het bestaat zelfs als knietje, en dat is mijn droom. Weer een reisje, nu naar Formido en die heeft het! In dezelfde gang net daar tegenover een prachtig hoekfonteintje! We gaan het voorstel van Struik ernstig heroverwegen.

Thuis, alweer. De folder van Formido, dat prachtfonteintje in de aanbieding! Met een design-kraan en zelfs een design-afvoer. Het bakje zelf mag ook wel in de categorie design geplaatst worden. Dat gaan we maandag halen, jammer voor Struik.

De rest van de aanbieding zoeken we op Marktplaats, we komen tenslotte terecht bij de firma 'Verkeerd geleverd' in Leek. Die naam vraagt om nader onderzoek, al snel vinden we

Dat klinkt niet goed, we bekijken de betreffende uitzending van Opgelicht. Daar maken ze wat grappen over de naam 'Verkeerd geleverd' maar het blijkt dat die het slachtoffer was van oplichting, niet de oplichter. We wagen het er op, een bestelling...

Vandaag koppel ik de gerestaureerde kraan aan de bestaande waterleidingen. Dat gekoppel zit in een kastje, niet zo'n leuke plaats om te solderen, daarom kocht ik van die heel dure knelkoppelingen. Twee T-stukjes, vier rechtuit koppelingen, in totaal tien koppelpunten. Ik heb de goede maat steeksleutels, zo duurt het vastdraaien maar een half uur. Dan blijkt één koppeling toch te lekken, die ene kost nog eens een half uur. Zo krijg je de zondag wel om.

vrijdag 22 maart 2013, 15:23 lees reacties

Bijna twee weken geleden, bezoek van twee hominiden, de jongste Neanderthalensis, de wat oudere Sapiens. De jongste betreedt onze woonkamer met de langste steenboor die ik ooit zag. Hij boort een gat in de hoek van de kamer bij de vloer naar buiten. Daarna gaat hij zelf, via de voordeur, naar buiten en steekt de glasvezelkabel door het geboorde gat.

De oudere heer is wat voor zichzelf gaan doen maar na een half uurtje komt hij terug. Hij bevestigt een kastje aan de muur, vlak boven het geboorde gat. Daarna doet hij een reeks tamelijk gecompliceerde handelingen die resulteren in een glasvezel aansluiting. Hij kan goed multitasken: bij deze handelingen vertelt hij over de opname van Maine Coons in het asiel, in het bijzonder over de daarbij gebruikelijke quarantaine. Hij twijfelt een beetje of Dromdrosje wel een Heilige Birmaan is, maar verder is hij geweldig.

Twee meter glasvezelkabelafval. Het eigenlijke glasvezeltje is iets heel duns, ik wijs met het ene eind naar de zon (die was er toevallig op die dag) en probeer aan de andere kant een lichtpuntje waar te nemen. Ik zie niks, dat gaat vast niet werken.

Vandaag, een jongeman van de KPN, hij komt de glasvezel aan de rest van onze apparatuur verbinden. Zijn vorige baan was heftruckchauffeur in een magazijn waar ook een poesje woonde. Dat poesje kwam meestal op hem af tijdens de lunchpauze. Toen hij van werkgever wisselde besloot hij het poesje mee naar z'n ouderlijke woning te nemen. Naar de dierenarts, het poesje bleek gezond en niet gechipt. Het werd wel steeds dikker, op een fraaie dag kwamen er dan ook vier gezonde kittens uit.

Men besloot wat kittens te houden maar eentje zou verhuizen. De nacht voor de verhuizing sliep de vader van de KPNner niet, hij belde de volgende morgen naar het verhuisadres om te zeggen dat de verhuizing niet door ging...

Deze jongen hoeft niet te multitasken want tijdens de installatie moet je telkens een minuut of tien wachten tot er weer iets werkt. Er waren nogal wat berichten op de tv over grote aantallen klachten betreffende glasvezel. Wij verwachten dat er niets zal werken maar alles doet het! Het enige probleem zijn we zelf: met de nieuwe afstandsbediening kan je zoveel kunstjes doen dat we een lange inleertijd vrezen. Nu ga ik proberen of ik deze tekst kan uploaden. Ja, dus.

zaterdag 16 maart 2013, 15:00 lees reacties

Linda heeft de kattentherapeute op bezoek gehad. De drie katten zijn nu bij elkaar, zonder gaas ertussen. Het lijkt te lukken. Nu moeten we blij zijn maar eigenlijk waren we al blij met de gedachte dat Dweiltje terug zou komen. Niet blij dus. Dubbel.

Van Noeska weten we zeker dat ze niet terugkomt, Okkie mist haar partner. Ze mist haar vooral als warmtebron, ze lagen heel vaak samen in een mandje. Sneeuwuil zoekt een oplossing die niet bestaat uit het aanschaffen van een nieuw Rexje.

Een dag of tien geleden waren we bij de Kringloper. Op een prominente plaats, van buiten al zichtbaar, zat een wit pluchen konijn. Mogelijk zag het Krinlooppersoneel er een paashaas in. Sneeuwuil wilde het wel hebben maar beheerste zich. Vandaag bedacht ze dat het konijn een goede vervanging van Noeska zou kunnen zijn. We vermoedden dat het wel verkocht zou zijn (€2,00), toch gingen we even kijken. Het konijn zit er nog! Bij nadere beschouwing lijkt het gloednieuw, niet bezoedeld met de schimmels van andere katten. We nemen het, ik schaf mij ook nog een stekkerblok (€0,50) aan. (Dat glasvezelgedoe vereist een groot aantal stopcontacten)

Sneeuwuil spreekt bij de kassadame haar verbazing uit over het feit dat het konijn er nog is. De kassadame bekent dat ze het al in haar tas gestopt had voor haar kleindochter van nog geen jaar maar dat ze het weer terugetaleerde omdat iemand anders het konijn misschien nog harder nodig zou hebben. We melden niet dat Okkie die iemand anders is.

Nu nog even naar Suikervlied, we vertrouwen de verwarming niet. De weg erheen is waanzinnig druk, kennelijk zijn er mensen die bij deze temperatuur en windsnelheid toch naar de Lammetjesdag willen. Wij niet. In Suikervlied blijkt niets stukgevroren te zijn, de verwarming houdt het netjes op 10°C. Naar huis.

De katten hebben altijd veel belangstelling voor iets nieuws, vooral voor de verpakking van dat nieuwe. Het konijn is onverpakt, misschien is dat de reden dat ze er niet naar om kijken. Okkie ziet kans zich bij Bereklauw in een mandje te persen, het konijn zit solitair op de bank...

woensdag 13 maart 2013, 19:47 lees reacties

Stom, niet genoteerd, de tandarts. Daar waren we wat weken geleden. Sneeuwuil moet terugkomen, de tandarts dreigt met een kaakchirurg. Die dreiging vormt een zwarte, nou ja, toch wel donkergrijze wolk boven ons bestaan. Tot vandaag. Sneeuwuil mag naar de tandarts, tien minuten binnen, klaar. De tandarts belooft het k-woord nooit meer te gebruiken.

De katten, vooral Dweiltje en Noeska, hebben tamelijk veel oogontstekinkjes. Daarvoor krijgen ze een zalfje, Fucithalmic, dat tamelijk goed helpt. Diergeneesmiddel, staat op het doosje. Sneeuwuil heeft soms last van rode ogen, ze wil het zalfje van de katten. Dat blijkt ook als mensgeneesmiddel te bestaan, de dokter wil wel een receptje geven. Naar de apotheek,we krijgen twee tubes, gemerkt met L en R. (Dieren behelpen zich met één tube.) Het helpt!

Probleem: wat helpt? We doen drie dingen tegelijkertijd:

• Fucithalmic
• De luchtreinigingsmachine
• Dweiltje en Noeska zijn de deur uit

De luchtreinigingsmachine zorgt voor een ander probleem. Hij heeft een watertank van meer dan anderhalve liter. Op natte dagen verbruikt hij wat meer dan een halve liter water, op (vries)droge dagen wel anderhalve liter. De machine neemt telkens een paar slokken uit de tank, dat water wordt verneveld. Het nemen van die slokken klinkt precies als het kotsen van een kat, ons dwangvoertrauma steekt telkens de kop op.

Dweiltje is dan wel de deur uit, ze zorgt toch voor een probleem. Op haar nieuwe adres, ze is daar sinds 22 februari, vinden de daar wonende katten (naaste familie!) haar maar een rare. Linda, het vrouwtje, durft ze niet bij elkaar te laten, ze heeft een hekwerk geïmproviseerd waardoor de dieren elkaar kunnen zien maar niet kunnen verscheuren. Dagelijks meerdere mails, maar nu heeft ze een kattengedragstherapeute besteld, die komt vrijdag. Als dat geen succes wordt overwegen we Dweiltje zaterdag terug te halen...

Mail van Iris, die inspireert mij tot googelen. Met dit resultaat! (klik onderaan op de wedstrijdvideo, goed opletten!)

woensdag 6 maart 2013, 19:55 lees reacties

Lang niet gefietst, nu wel, voordeel: allerlei nieuws in bos en veld. Een heel smal brokkelig fietspad is veranderd in een betonnen baan van anderhalve meter breed. Goed gedaan, helemaal niet zo lelijk als het klinkt. Resten van de meer dan honderd jaar oude ruïne van een papiermolen zijn opgeruimd, er is nu een waterval van wel een halve meter. Een vage fabriek, wat was het ook alweer? is afgebroken, opeens een weids uitzicht. Midden in het bos was een waterval van 25 centimeter. De boswachter heeft het niveau van de plas waar die val in valt met 24 centimeter verhoogd waardoor de waterval nu nog maar 1 centimeter valt, niet echt een verbetering. Langs de schaapskooi, er zijn 215 nieuwe lammetjes. Over de hei, ik fiets over een heel smal pad dat een breed pad kruist. Van links komt er een tank. Een tank? Die waren toch afgeschaft? Ik geef 'm toch maar voorrang...

Dan een stuk bos waar niets veranderd is, maar het pad komt uit bij een woonwijk waar enorm veel nieuwbouw is. Zijn er wel kopers voor al die huizen? Thuis, maar Sneeuwuil heeft de vis per post gekregen. Samen met het lijstje (zie reacties) herverpakt, brief voor Jules, ik mag nog even naar de brievenbus. Weer thuis, verder met een computerprobleem dat ik zondag al noemde. Hier is niks veranderd, nog steeds dat probleem.

zondag 3 maart 2013, 19:51 lees reacties

Dat is 'm niet, die otter. Hij moet uit de winkel van het Natuurpark in Lelystad komen, maar die houden z'n plaatje voor zichzelf. Plucheachtig, dat klopt wel. En rechts de vis, een 'keuken-mini' van AH. De otter wil de vis.

Even bij het begin beginnen. Zaterdag, Simon met D+J, zonder Joke. Van Joke krijgen we een indrukwekkende Röntgenfoto te zien, een enkel met een stuk plaatijzer en veel schroeven. D+J sparen keuken-minis, dus sparen wij ze ook. De meesten zijn nogal afschuwelijk en je moet voor €15 boodschappen doen om er eentje te krijgen. Vrijdag, bij de kassa, Sneeuwuil zegt een vis te willen, de kassadame doet haar best om door de verpakking te voelen wat ze weggeeft. Helaas, het blijken twee plastic sperziebonen te zijn. Weer thuis blijkt dat we onze rijkdom niet kennen: we hadden al een vis!

Dries heeft een pluchen otter met de naam Ot, hij heeft 'm bij zich. Jules heeft een pinguïn, thuis. De otter wil een vis maar de pinguin wil ook een vis, kortom, twee gegadigden voor één prooidier. Simon doet kop-of-munt, van te voren wordt vastgesteld dat Jules zoiets meestal wint. Dat is ook nu weer het geval, grote teleurstelling bij Dries. Hij stelt allerlei ruiltransacties voor, zonder succes. Intussen is Sneeuwuil al aan het bieden op Marktplaats, dat lukt, iets meer dan een Euro, maar de levering duurt nog even.

Een te druk gesprek over Simon's sollicitaties, daardoor ontgaat me hoe het Dries gelukt is toch de vis te krijgen. Nou, dan sturen we de vis van Marktplaats wel naar Jules. Leuke kinderen, ook heel leuk met elkaar.

Vandaag deed ik wat ik al beschreef, het huis omdraaien voor de glasvezeltoestand. Als gevolg van die operatie zouden Internet en telefoon wel eens kunnen weigeren. Lekker rustig zou dat zijn, geen mail en ook geen gebel maar alles werkt nog. Alleen de zonnepanelen, die hebben niet meegedraaid. (Ze zouden pal noord komen te liggen.) Daardoor is de kabel te kort, ik ben uren bezig om dat probleem op te lossen. Geen echt probleem, de zonnepanelen doen het wel maar ze vertellen nu niet meer aan de computer wat ze doen. Nog niet opgelost, heb ik morgen ook nog wat te doen.

vrijdag 1 maart 2013, 21:04 lees reacties

Schreef ik dat al? O ja, bij de reacties, over het boek Mining of Massive Datasets. Het onderwerp is niet helemaal nieuw voor me, ik kan de tekst aardig volgen op mijn e-book. Tot de eerste formule. Niet zo'n heel lange formule, wel onbegrijpelijk.

Als kind op de lagere school verzuimde ik nogal veel. Soms echt ziek, soms met succes schoolziek. Er zal ooit wel uitgelegd zijn waarom de 'onvoltooid verleden tijd' zo heette, maar die uitleg heb ik gemist. Nog steeds snap ik niet dat het verleden onvoltooid kan zijn. Breuken, met rekenen, dat was ook zo iets. Teller en noemer, het heeft lang geduurd tot ik snapte dat met noemer zoiets als naam bedoeld werd.

De teller boven, de noemer er onder, een streepje ertussen, nu weet ik het wel. Het duurt wel vier minuten, dan snap ik dat het e-book de breukstreepjes heeft opgegeten. De formule is nu wel te begrijpen, ik kan verder lezen tot de volgende. Die is zo lang dat het erbij verzinnen van breukstrepen niet helpt. Gelukkig komt er mail van Linda.

Dweiltje wordt geconfronteerd met de electrische kattenbak. Eigenlijk wilde Linda nog zo'n bak, maar ze vind hem een beetje duur. Reden tot googelen: €350.00! De Litter Robot, dus. Wat verdienen wij veel door zelf te scheppen! We verdienen nog meer door geen zes Litter Robots aan te schaffen...

De woensdag breng ik voornamelijk onder de grond door. Het heet 'kruipruimte' maar het is niet hoog genoeg om echt te kruipen, zijdelings schuiven, dat lukt net. Het toegangsluik zit bij de keukendeur, ik moet het achter me sluiten om niet door de katten te worden gevolgd. Doel: het leggen van drie kabels, nodig omdat het hele huis moet worden omgedraaid voor de glasvezel aanleg.

Van de ene kruipruimte kom je in de andere via een gat in een scheidingsmuur. Dat gat is zo klein dat ik er niet door kan, ik moet met allerlei kunst- en vliegwerk de drie kabels naar mij toe hengelen. Dat lukt, daarna kan ik ze via een heel klein gaatje in een derde kruipruimte steken. Die is door een ander luikje bereikbaar. Ik kruip heel veel heen en weer, tenslotte zijn de kabels daar waar ik ze gedacht had. Je wordt er wel erg vuil van.

Intussen kotst Bereklauw. Dat doet hij veel, kotsen, maar nu wel heel veel. Oorzaak: te snel schrokken. We kopen een bakje als afgebeeld, dat werkt. Dat werkt iets te goed, Bereklauw is te dom om er meer dan drie brokjes uit te krijgen. De anderen, vooral Poontah, kunnen het beter. Hierdoor geïnspireerd bestelt Sneeuwuil een heel landschap met hindernissen: Trixie. (Onze katten zijn mooier, deze slimmer.) Dat is een groot succes, 's morgens bestrooien we het met wat brokjes, daar is men vervolgens de hele dag mee bezig. Bereklauw kotst toch nog maar nu een grote haarbal, dat is zoals 't hoort.

Nu de kast van de tv. Er moet plaats gemaakt worden voor wat apparaten, dat lukt. Dan weer een e-mail, de glasvezelmensen willen a.s. maandag om 08:00 die vezel het pand binnen brengen, dat is wel erg vroeg. Maar het lukt om ze over te halen om dat pas om 10:00 te doen. Wel erg veel gedoe, de moderne tijd.

nog even naar februari?