Hee, was dat gisteren al, die staaroperatie? Ik dacht vandaag. Gefeliciteerd hoor. Wat zal je veel zien! Het was dus niet eng? Waarom kreeg dat tien dagen ouder dan jij zijnde vrouwtje dan valium?

Die drieduizend staarogen per jaar, is dat echt het aantal van één ziekenhuis?

Hallo Frank,

Is dat een transparant kapje voor je oog? Zie je al wat?
Je bent een waar voorbeeld voor alle staarpatienten. (E. Kalee ook, maar die heeft het niet geblogd)

beterschap,
Mascha

Misschien staan de antwoorden in Noeschka Meysing, Over de liefde, Amsterdam: Querido (2008), hoewel ik er geen hoofdstuk in zie staan over katten - wel over glazen vogeltjes en de laatste kabeljauw. O nee, jammer, Doeschka.

Bij nadere inspectie van je goededoelencijferlijst zie ik dat de Stichting Pater Schlooz het doet voor 0.2%. Ach! In de zomer van 1964 had ik zes weken lang verkering met de naar gangbare maatstaven misschien niet erg knappe, maar lieve en aaibare kweekschoolleerlinge Tiny Schlooz. Ze had een streng katholieke vader die mij niet zo zag zitten, maar die van zijn hart een moordkuil maakte. Sterker nog, ze had een heeroom, Pater Schlooz, die ergens ver weg in de missie goed werk deed met melaatsen of zo, maar die af en toe ook even terugkwam naar Europa, Nederland, Blerick, om de beminde gelovigen ernstig toe te spreken en daarna geld op te halen. Ach, waar blijft de tijd?

Romke had gelijk geweten wat voor geel gevederd vriendje dit zou zijn, ik moet mijn kennis opdiepen van het web. Zelf dacht ik in eerste instantie aan een geelgors, maar nader onderzoek op vogelvisie.nl wijst uit dat het diertje waarschijnlijk een Europese kanarie zal zijn, een nogal zeldzaam vogeltje. Kijk maar http://www.vogelvisie.nl/soort/europese_kanarie.php de gelijkenis is behoorlijk. Helaas is niet de staart te zien op jouw foto want daar kan je veel aan afleiden, maar het is in ieder geval een vinkachtige.

Dank, Frank, voor je goededoelencijferlijst. Hoe wist je dat ik al wekenlang bij elk tot vervelens toe luidkeels herhaald spotje ten bate van een onvergetelijke vakantie voor meer dan 2000 Europese kinderen bij gastgezinnen in Nederland denk: wat kost die actie en wat zal ze opbrengen, en is dat nou wel een goed doel, want worden die schapen niet alleen maar ontevreden gemaakt, en hoe worden pedofiele kandidaat-gastouders eruit gefilterd, en is niet menig zogenaamd goed doel enkel en alleen uit de grond gestampt opdat de initiatiefnemers er beter van worden? Of ben ik nu toch geworden wat iemand die het goed met me voorhad me ooit als schrikbeeld voor ogen hield: een zure ouwe zak (bij het groot vuil ermee!)?

Stadszwijnen, die laten zich tenminste comfortabel fotograferen. (Pagina vier van de Volkskrant van heden)

Een ree! En dat, zoals Ellen ook al opmerkte, meteen op de eerste avond! Wie weet wat er allemaal nog meer voor die camera gaat lopen. Zwijnen, hazen, egels, katten...

Heel mooi, die schaapjes in het treinenlandschap. Moet je daar niet eens naartoe, voor je vierenzeventigste verjaardag ofzo?

Je doet heel terloops over dat reetje, ik vind het een heel fraai resultaat en dat in de eerste nacht. Bovendien is een reetje een stuk aanvalliger en minder vernielzuchtig dan een wild zwijn.

Een elektrisch wiel is mooi. Mijn zoon heeft sinds kort een elektrische motorfiets als in het filmpje. En hij is nog maar acht! Iedereen op de club (wij zitten samen op een motorclub) schrikt zich rot als hij geluidloos uit een kuil tevoorschijn komt.

http://www.youtube.com/watch?v=-QAF_sy2T4M

Rik

Het probleem is dat verhogen of verlagen van de pensioenleeftijd zo'n uniforme regel is; iedereen moet eraan geloven. Dat is het nadeel van het solidariteitsprincipe: veel gezonde hoogopgeleide mensen kraken soms wel door tot ruim boven hun negentigste, terwijl veel stratenmakers en hoogovenmedewerkers op hun 67e levenloos in elkaar donderen. Vergrijzing wil jammer genoeg niet zeggen dat iedereen ouder wordt; 'alle mensen worden even oud, maar sommige mensen worden ouder.' Daarom zou je een manier moeten bedenken om die ouwe laaggeschoolden uit de wind te houden. Of door ze wel eerder te laten stoppen, of -veel leuker- door ze de kans te bieden om in die laatste werkjaren iets anders te gaan doen; lekkende kranen repareren in bejaardenhuizen. Dan komen ze ook niet op hun 60e in de WAO of de WW terecht. Dat langer doorwerken op die manier de staatskas en de pensioenfondsen spekt, is helder. Persoonlijk vind ik het niet erg, die verhoging, want ik vind werken meestal wel prettig. Juist daarom begrijp ik dat de mensen die van werken gruwen, er niet aan moeten denken dat die hel op aarde nog langer gaat duren. Dus dat lijkt me het grootste probleem: dat we verschillend zijn.

Rik

Je zou met een tijdschakelaar kunnen zorgen dat de webcam pas aan gaat als het donker is. Dat scheelt honderden foto'tjes, of zie ik dat verkeerd?

Veel dichterbij, het is ons prachtige Antwerpen. Het land waar ze niets weggooien maar gewoon laten staan, net als deze hijskranen. We hebben ze de Dinosaurussen van de Schelde genoemd.

Fiets beter zien? HIER! :)...

Het is een originele 40 jaar oude NIEUWE Diamant Rennsport baanfiets.
Hij had 40 jaar in een kast in Duitsland gelegen voordat ik hem kocht.
Hij is nog gebouwd in Karl Marx Stad DDR en hij fietst ook als een soort tank.

Dat zal Tweety leren dat hij of zij een vraagprijs bij zijn artikelen moet zetten. Waarom laten mensen dat toch zo vaak na? Vaak vragen ze dan wel om een 'serieus bod' maar hoe moet men weten wat serieus is?

Marja, bedankt voor die briljante tip. Ik moet de schapen van Glenkill beslist bemachtigen.

Jullie kleinzoon is gisteren 25 geworden. Hij zit hier op zijn feestje in zijn onverklaarbaar bewoonde woning naast zijn Lotte.
Anja

Iris moet naar de kiosk. Het boekenweeknummer van Libelle vertelt over 'De schapen van Glennkill', een thriller door Leonie Swann, 'beleefd en verteld vanuit het oogpunt van een schaapskudde'. Deze 'Schafskrimi' is te koop als bookazine, een boek in tijdschriftvorm voor 2,95. Het interview met Leonie leest als een parodie, maar ze meent het geloof ik echt; er komt ook een vervolg op de eerste Schafskrimi: 'In mijn tweede roman zullen dezelfde schapen voorkomen - en wellicht een geit hier en daar - die problemen van criminele aard tegenkomen.'

We lezen vol belangstelling de staarverhalen. Door de netvliesproblemen van Jacqueline is de lens van haar linkeroog staar gaan ontwikkelen, wat in april verholpen moet gaan worden. Omdat zonder stereozicht skiien niet aan te bevelen is gaan we ons met zon behelpen: twee weken La Palma. Lezen en in de zon zitten gaat heel goed met één oog!
Printers: ik zweer al jaren bij Canon printers. Veel goedkopere cartridges dan HP en zeer goede kwaliteit. Die ik nu heb print, scant, kopieert en faxt en kostte bijna niks.
Camera's: Kruidvat bood de Canon A590IS aan voor bijna geen geld. Dacht ik even het webarchief na te zoeken op alle positieve Canonberichten. Is helaas na de crash nog niet te benaderen. Heb ik het toch maar gedaan, na enige aarzeling. Ik had al jaren een Sony DSC-P71, was ooit best duur en doet het goed maar de batterijen zijn na ongeveer een dag leeg. Het is dan toch een stap om iets nieuws te kopen. Maar het is wel half zo groot, kan twee keer zoveel, heeft een veel groter scherm en veel meer pixels. Ik heb ook nog de Asahi Pentax die ik in 1979 kocht en de Kowa SLR die ik in 1968 kocht. Zal wel ouderdom zijn.

Frank, nu je binnenkort een staaroperatie moet ondergaan wil ik je wat vertellen over mijn ervaringen op dit gebied.
Jij had altijd jaloers makende goede ogen, maar ik was bijziend. Op mijn zestiende kreeg ik een bril omdat ik niet meer kon lezen wat er op het bord stond. Ik vond die bril vreselijk en gebruikte hem zo min mogelijk, soms in de klas en verder alleen het duister van de bioscoop. Dat ik mensen aan de overkant van de straat niet herkende nam ik maar voor lief. Veel later kreeg ik contactlenzen, een verademing, eindelijk kon ik alles goed zien. Tot een paar jaar geleden, toen zag ik ook met lenzen niet meer scherp in de verte, oorzaak: staar.
Op de dag van de operatie van het eerste oog werd ik met zes andere patiënten ontvangen in een kamer met bedden en een zitje. We kregen koffie en al gauw werden de eersten die aan de beurt zouden komen in een bed gebonjourd, gehuld in het bekende blauwe jasje en met witte sokken aan. In dat bed werd je naar een zaal gereden waar je de plaatselijke verdoving kreeg, daarna werd je in hetzelfde bed naar de operatiekamer gereden. Tijdens de operatie voel je in het geheel niets, ook niet dat er iemand aan je zit. Met het oog dat geopereerd wordt zie je wel licht, het lijkt alsof je in een peilloos diepe ruimte kijkt, met wat grijzige nuances. Heel bijzonder. Na afloop moet je nog een tijdje blijven liggen, daarna mag je naar huis, met een kapje voor het behandelde oog. Ik had bij thuiskomst omstreeks vijf uur wel trek in mijn dagelijkse glas whisky. Voor de dosering gebruik ik een borrelglaasje, het lukte me dit zonder morsen te vullen, maar vervolgens gooide ik de inhoud náást het whiskyglas.
De volgende ochtend mocht het kapje eraf en als ik terugdenk aan dat moment voel ik weer de euforie die ik toen voelde. Alles scherp zien, wat heerlijk. Urenlang heb ik om me heen en naar buiten zitten kijken. Veel mensen die aan staar geopereerd zijn zeggen dat ze kleuren zoveel helderder zijn gaan zien, maar ik zag weinig verschil, alleen spierwit zie ik nu als echt spierwit, daar lag kennelijk een grauwsluier over.
De dag na de operatie ben je wel erg lichtgevoelig, dat komt doordat de pupil nog wijd is.
Bij staaroperaties worden tegenwoordig ook accomoderende lensjes gebruikt. Ik heb niet-accomoderende, voor de operatie vroeg ik me af of dat geen onnatuurlijk gevoel zou geven, maar ik merk er niets van. Ik heb alleen een leesbril nodig.
Samenvattend: een staaroperatie, kleine ingreep, spectaculair resultaat.

Een hele dag lang niets beleefd, Frank, wat vervelend voor je! Gelukkig is het vanaf vandaag dierenboekenweek, met alle vrolijk gedoe van dien - vandaar ook je verwijzing naar schapenliefhebster Iris natuurlijk. Mag ik je als tegenprestatie wijzen op een vrouwspersoon genaamd Pinky hier om de hoek in de Hamburgerstraat, die dieren maakt van oud ijzer? Op de terugweg van het boodschappen doen maak ik vaak een klein omweggetje om te zien of er inmiddels weer iets nieuws in de etalage staat. Zie op haar website PINKART.NL in de meest recente collectie "Wodan" en "Bromvlieg".

AvB 47 was het ouderlijk huis van de jonge Harry. Als rechtgeaarde Haarlemmer lees je het Haarlems Dagblad (de NRC krijg ik al sinds zaterdag niet meer. De bezorgers zijn in staking gegaan over slechte betaling, zijn vervolgens collectief ontslagen, waarna NRC de distributeur ontslagen heeft, dus nu hebben ze een probleem. Maar dat heeft allemaal niets met Harry te maken). Dat Haarlems Dagblad schrijft nogal eens over onze beroemde stadgenoot zodat dit weetje mij bekend was. Maar ik woon liever op nummer 3.

Ik heb die hele film ademloos bekeken, dat wil zeggen de hele film minus de laatste tien minuten want toen deed hij het niet meer. Ik begrijp er niets van, NIETS. Hoe komen die mensen nou tot hun overtuiging en hun daden? Ik vond dat die sympathieke Engelse snuiter niet altijd helemaal de goede vragen stelde maar ik kan me voorstellen dat je als verslaggever het na een tijdje ook niet meer weet, in dit gezelschap.

In de NRC van vanavond staat ter gelegenhed van de Boekenweek een komische brief die Harry Mulisch op zijn 24e aan de criticus Greshoff schreef. Het adres boven de brief: Anna van Burenlaan 47, Haarlem. Koen! Wist je dat?

Sneeuwuil, dat huis in Lier is van vrienden van een vriendin van mij. Zelf waren ze met vakantie, wij hadden tot taak aardig te zijn tegen hun twee rode katers, Linus en Paddy. Hun mooie oude huis was onwaarschijnlijk leuk ingericht. Dat schaap is van stof, de gouden strikjes zitten trouwens aan de lijst, niet aan de schaapskop.
We hebben behalve poezen geaaid langs de Nete gelopen, door Antwerpen en Mechelen gezworven en wat Vlaams geleerd. Een broodje gezond heet in het Vlaams een broodje smos, dit omdat je zo'n volgeladen broodje niet kunt eten zonder te morsen (smossen is Vlaams voor morsen)

Ellen, mogen de lezers ook weten wat je deed in Lier? Wat is dat voor geheim leven? Wat is dat voor intrigerend huis, met een schaap met gouden strikjes, boven een clavecimbel of zo? Was dat schaap van wol gemaakt, of van echt schaap?
Alles bij elkaar lijkt het een beetje of je het allemaal gedroomd hebt.

Eindelijk ben ik eens niét in verwarring, althans niet over die leerling en zijn lammetjes. Zijn term 'jongetjes' is niet fout, maar doet vermoeden dat hij ze voorlopig niet kwijt wil.
Dit schaap woont in een huis in Lier (België), waar ik vorige week logeerde

Waarom kwel je me met die schattige lammetjes?! Ik wil er een hebben!

Ik heb nog even gekeken wat wikipedia zegt over Fred Phelps en snap nu ook dat godhatestheworld geen parodie was. Wat maakt die man zich druk, je zal er maar mee getrouwd zijn. Hij zegt ook nog dat Obama de duivel is.

En wat zou hij vinden van die seksueel verwarde lammetjes?

Wie noemt jongensschapen bokjes? Die moeder? Die leerlingen? Mas?
Ik raak in totale verwarring.

Hallo,

Volgens mij stopt de schrijver expres Sneeuwklok/Sneeuwuil verwisselingen in het log om te controleren of de lezertjes nog wel opletten.

Een paar van mijn leerlingen hebben ook schapen, en de lammertijd is erg enerverend voor ze. Twee weken geleden was er een drieling geboren, maar die gingen kort na elkaar dood. Deze week waren er twee geboren. Toen ik de eigenaar vroeg of ze van hetzelfde schaap waren, zei hij 'nee, van een andere'. Hij dacht serieus dat zijn lerares dacht dat de moeder van de onsuccesvolle drieling twee weken later weer een tweeling had voortgebracht. Ik vroeg hem ook nog wat het waren. 'Twee jongetjes' glunderde hij, alsof hij zelf de vader was. Zijn moeder werkt ook op de school en vertelde me dat het zo leerzaam voor de jongens is omdat ze leren geld verdienen met het verkopen van de bokjes. Maar zolang de bokjes nog jongetjes worden genoemd geloof ik niet dat ze naar de slager zullen worden gestuurd.

Dag,

Mascha

Dat godhatestheworld, is dat nou ironisch bedoeld of niet? Eerst dacht ik van niet, maar religieuze fanaten hebben meestal niet zulke cool vormgegeven sites. En dat "YIKES" klinkt ook wel een beetje te melig om serieus te zijn. Maar voor een parodie is het allemaal zo goed uitgewerkt. En dan is er nog dat blog waarnaar verwezen wordt op de contactpagina. Daar staan wel hele lange lappen tekst op, als het allemaal een grap is breng je toch de energie niet op om al die onzin op te schrijven?

Ik kom er niet uit.

Ter instructie van andere tekenliefhebbers (want was Marja laatst eigenlijk ook niet iets van plan?) zet ik maar even de alinea op het log uit de voornoemde mail aan Yvonne, waarin de Smerige Truc wordt onthuld.
Let op:

DE HOUTSKOOLTRUUK.
Je drukt je digitale foto af op ordinair, dus gewoon dun, printpapier. Dan keer je dat printje om, en maakt de hele achterkant egaal zwart met houtskool.
Dan klem je hem met twee klemmetjes op je schetsboek, (of op je doek, maar ik ben nu zelf noodgedwongen al afgedaald tot tekenen) met de zwarte kant naar beneden, en zorgt dat hij even niet meer schuift en beweegt.
Dan neem je een hard potlood, en trek je even de belangrijke lijnen over, stevig drukken. Ook de begrenzing van de schaduwpartijen, alles wat maar belangrijk is.
Als je daarna je foto voorzichtig weghaalt, heb je de hele tekening schetsmatig gecalqueerd op de papier, en hoef je alleen nog maar een beetje artistiek "in te vullen".
Heerlijk hoor, en een enorme tijdsbesparing. En het mag, want ik heb gelezen dat schilders in 1600 al zo deden, met dit verschil natuurlijk dat ze toen wel eerst even zelf een schets moesten maken, bij gebrek aan foto.
Nou zal je zeggen "wat zeur je dan nog over stress"? Maar je snapt natuuurlijk wel dat het dan nóg moeilijk is om er iets moois van te maken, en spannend, en inspannend. Maar de kans van slagen is wel erg veel groter zo.

Sneeuwuil!

Wat een snoezige tekening!

Met wat voor trucs of hulpmiddelen je die ook hebt gemaakt: het is een dot!

Even voor de andere lezers: de kunstenares heeft mij onlangs in een mail geopenbaard, hoe de opzet van de tekening ontstaat, maar dat doet m.i. helemaal niets af aan het resultaat…..

Hoe heette die bekende poezenschilderes ook al weer? Was het “Ronner” of zoiets….?

Even Googlelen…..ja! Henriette Ronner-Knip!

Zelfs de imitaties waren altijd zéér geliefd (weet ik nog uit mijn kunstverkoop-periode), er moet toch echt nog wel een markt voor zijn, dus Sneeuwuil: zet hem op!

Maar ik zou ze niet meer willen missen….. Mijn hart zou breken!

Wij kijken graag naar het praatprogramma van de Bill Maher. (Dat kan alleen op Youtube, een aflevering beslaat zes filmpjes, het is wel wat gedoe. Bovendien is het niet altijd even begrijpelijk.) Vorige week had hij het over huizen in Detroit die 18.000 dollar deden. Daar koop je niet eens een nieuwe auto voor.

Maar we moeten daar niet heen gaan, want dan is ons schattige miniland straks helemaal overgeleverd aan die engerds van de PVV. Hier blijven allemaal, en op Alexander Pechtold stemmen!

Ik denk al dagen dat die ton bedoeld is om je fotoapparatuur mee te camoufleren voor de zwijnen, eventueel gemonteerd op een oude pick-up voor panoramafoto's. Daarom vond ik de zorgen om de plastic-geur aandoenlijk. Maar nu blijkt het toch weer over katten te gaan.

Wij kregen bij onze hond gratis een rode ton van Hols Donatin. Er passen zeker twee honden in, dus hij komt goed van pas.

Rik