Oogdruppels. Een dag van te voren, vier weken erna, één keer het verkeerde oog, een paar keer het goede oog gemist, drie per dag, samen tegen de honderd druppels. Ik weet nu heel goed hoe je je oog moet druppelen, waarschijnlijk is het nooit meer nodig. De druppeltijd goed in mijn geheugen geramd, het kost moeite om er mee op te houden nu het niet meer hoeft.

Vrijdag, de oogarts wil mij nog eens in de ogen zien, ik fiets naar het Jansdal. Oogarts is heel tevreden, dat ben ik ook. Ik mag kiezen: een afspraak voor over een jaar of zelf bepalen of ik nog eens terug wil komen. Ik kies de tweede optie. Fiets terug met een omweg.

Maak een foto van nieuwbouw met veel zonnepanelen. Even googelen levert veel mooiere foto's op: www.groevenbeeknoord.nl. Huizen met zoveel zonnepanelen (23) dat de jaarlijkse energierekening op nul uitkomt. De huizen kosten maar iets meer dan een ton, iets voor I&A? Nee, ze zijn allemaal verkocht.

Een jeugdherinnering die de laatste week telkens opduikt. Mijn moeder kon 'stalen ramen' zeggen op een toon alsof je daardoor de hemel kon zien. Ik ben geboren in een flat aan de Zomerdijkstraat. Als je googelt op Zomerdijkstraat en stalen ramen dan vind je de Atelierwoningen, inmiddels een rijksmonument.. Een jaartje ouder dan ik, dat monument, het zou dus kunnen. Maar waren die woningen niet voor kunstenaars bedoeld? De staalste ramen ooit, dat wel.

Zaterdag naar de kerk! Boekenbeurs, niet spotgoedkoop, wel goed georganiseerd. Ik koop 'het pauperparadijs', erg mooi, jeugdherinneringen die teruggaan tot Napoleon.

Verder met mìjn herinneringen. Het archief van Amsterdam wil niet zeggen waar ik woonde in 1935. Het archief van Schiedam heeft een adreslijstje uit 1941, de meeste namen ken ik nog. Onze overbuurman, Han Zeilstra, leende mij de komplete werken van Jules Verne. Nr. 3 verhuisde na een bomtreffer. Op nr. 19 woonde later een NSB-er, z'n dochtertje Ankie was bang voor kikkers. Na de oorlog woonde Luc van Dam op nr. 7. Ireen Persijn van nr. 9, hoe zou het daar mee zijn?

Lastig. Ik herinner me allerlei details uit '40-'45 maar ik ben vergeten hoe ik vorige maand de website van Joke bewerkte. Nu moet er nog een klein dingetje anders. Na een paar dagen prutsen komt het wel weer terug, erg efficiënt is het niet. Gelukkig heb ik heel veel tijd...

maandag 22 juni 2015, 16:25 lees reacties

maandag 22 juni 2015, 06:41 lees reacties

Zaterdag, we zien Eenvandaag over droogte.

De Heere HEERE heeft het programma ook gezien: hij laat zondag 20 mm. regen nederdalen, hij doet er de afgelopen nacht nog 2 mm. bij. Zondagmiddag regent het maar een beetje, ik besluit naar Suikervlied te lopen.

Het voordeel van een regenwandeling is dat je het bos voor jezelf hebt, een enkele zonderling die dit wandelweer vindt daargelaten. Aan de rand van het bos nog wat honden die hun mens uitlaten, verder rust. Nog zo'n driehonderd meter van mijn doel, dan begint het serieus te regenen, maar in Suikervlied weet ik een droge jas.

Even zitten met een kop koffie en genieten van het uitzicht. Een ietsje nevel maakt het bos nog wat mooier, daarbij droog zitten heeft ook wel iets. Dan een doffe plof: een vogel wil naar binnen maar het dubbele glas is te sterk.

Een foto met de telefoon. Jullie zullen dat wel heel gewoon vinden maar ik ben nog steeds verbijsterd. Een camera zonder sluiter die feilloos het geluid van een spiegelreflex nadoet. De vogel kijkt hier nog vrij helder, na een minuut knippert hij met de ogen. Na nog een minuut sluit hij de ogen en doet ze niet meer open.

De koffie is op, ik wil een foto van nog wat dichterbij, doe de schuifdeur open. Ik geef de vogel een heel voorzichtig aaitje en meteen staat 'ie recht overeind, slaat de vleugels uit en vliegt naar de top van een boom. Niks foto dus.

De droge jas, geen foto van de lokdoos. (zie 8 juni, nu nog één mier!) Een andere weg terug, nu kom ik helemaal niemand tegen. Het wordt wel steeds droger en warmer, ik word nu nat van zelf geproduceerd vocht. Jas uit, ik mis niet m'n fiets maar wel de fietstas...

(Had deze tekst al vroeg in de morgen maar was er niet tevreden over. Wel aan Sneeuwuil laten zien vanwege de vogel. Zij denkt dat het een sijs is. Google denkt dat ook, het sijzenvrouwtje. Met deze info erbij moet de tekst toch maar de wijde wereld in.)

vrijdag 19 juni 2015, 15:51 lees reacties

Omstreeks 1965 vond Philips de cassetterecorder uit. Sneeuwuil staat altijd vooraan bij het aanschaffen van nieuwe gadgets, ze had voor 1969 al zo'n machine. Daardoor ontstond een verzameling cassettebandjes. De machine is bij het elektronische schroot terecht gekomen, maar de bandjes hebben we zorgvuldig bewaard. Zo zorgvuldig dat we ze nou nergens meer terug kunnen vinden.

Een helder ogenblik, de geheime kast op de bovengang, nog eens kijken, en ja! Een doos vol, die willen we nog wel eens horen. In de woonkamer bevinden zich drie machines die wel een CD (ook van Philips) willen afspelen, maar van een cassette hebben ze nooit gehoord. In mijn computer kamertje, nog eens drie CD spelers maar niets qua cassette.

De Kringloper heeft cassette decks maar die kosten wel €10,00. Nog een helder ogenblik: die radio in Suikervlied, heeft die niet een gat voor cassette? Erheen, ja, ik leen die machine. Nu willen we stukjes cassette op CD hebben, dat zou via de computer moeten kunnen. Er moet een snoertje komen met aan iedere kant een mannetje, en ik heb maar één zo'n stekkertje. Even naar Action, die heeft het volmaakte snoertje voor €0,69.

De hardware is nu compleet, nou de software nog. Dat blijkt meer gedoe dan ik dacht, ik ben anderhalve dag bezig voor er iets begint te werken. Ik zie kans om CD's te maken die op de ene machine wel willen spelen en op de andere niet. Bovendien hoort Sneeuwuil het ontbreken van een noot ergens middenin. Hoe ik dat voor elkaar gekregen snap ik niet. Ik verknoei drie CD's, gelukkig die van Het Kruidvat van ongeveer €0,35 per stuk. Het hele project heeft me al €1,75 gekost. En dan reken ik al die manuren niet, maar ik kan nu heel goed cassettes op CD zetten!

Volgend probleem. Ik heb in het verleden wel honderd CD's gemaakt, met een keurig papiertje erbij voor in het doosje. Dat papiertje moet geen millimeter te klein of, erger nog, te groot zijn, dat lukte altijd goed. Ik gebruik dezelfde methode als vroeger maar de printer heeft inmiddels besloten de papiertjes 5% te klein te maken...

Het houdt je wel van de straat.

dinsdag 16 juni 2015, 07:22 lees reacties

Met mijn AGF vergeet ik de gekste dingen. Ik ga fietsen. Er is een fraai fietspad in noord-oostelijke richting. Ik nam dat pad al heel vaak en nu herinner ik me niet meer hoe het eindigt. Ja, ergens onder Harderwijk, maar dat weet ik omdat ik ongeveer weet hoe Ermelo en Harderwijk ten opzichte van elkaar liggen. Een aantal zijwegen zie ik voor me maar niet het eind van het pad. 'Koedood' valt me in, maar ik weet dat dat een straatnaam in de buurt van Rhoon is. Lange termijn geheugen, wel veertig jaar geleden dat ik de Koedood bezocht.

Ik fiets verder, het pad bereikt een parkeerplek aan een autoweg. Naam parkeerplek: Koesteeg...

Dit stukje is ook een test. Is er iemand die denkt: 'nou weet 'ie zelfs de naam van z'n kwaal niet meer'? Is er dan ook nog iemand die dat durft te melden? Ik weet het nog wel, ik weet zelfs waar AGF voor staat.

Toen ik eenmaal bij de Koesteeg was wist ik ook weer hoe het pad aan de overzijde van de autoweg verder loopt en dat het mooiste stuk nog komt maar ik ga richting Harderwijk, dan Hierden enzovoorts. Opvallend, veel paden die ik een jaartje oversloeg zijn twee keer zo breed en van beton geworden. Niet heel erg mooi maar wel fijn met al die groepen fietsende bejaarden. Ik vind een heel smal paadje, daar durven die bejaarden niet op. Helaas, het paadje komt zonder zijwegen uit op een parkeerplaats aan de A28. Ik word aangetoeterd door een buschauffeur, die vindt het kennelijk geen goed idee dat ik mijn tocht op de A28 vervolg. Daar ben ik het mee eens, terug op het smalle paadje.

Volgens Drs. P moet je met het eind van een tekst beginnen: het slot moet sterk zijn. Had ik dat nou maar gedaan, nu kan ik alleen maar melden dat ik via allerlei mij bekende wegen en paden weer thuis kwam. En dat ik niet één bejaarde omver gereden heb.

zaterdag 13 juni 2015, 07:26 lees reacties

Ik heb de doosjes nog vanwege de garantiebewijzen. Daardoor weet ik wanneer ik ze kreeg, omstreeks 24 april. Simon deed mij een telefoon en een tablet toekomen om te kunnen zien hoe de knuffels-a-la-carte site er op die apparaten uitziet. Leuk speelgoed, zo'n tablet en zo'n telefoon. Dat vinden de katten ook, leuk speelgoed. Ik schafte mij daarom een kistje aan waar ze kunnen wonen als ik er niet naar hoef te kijken.

Een heel mooi kistje, voor Pickwick thee, Kringloper, €0,75. Het binnenwerk liet zich met één handbeweging verwijderen waarna zowel tablet en telefoon als mijn notitieboek er in pasten. Even rekenen, dat was ongeveer vijftig dagen geleden.

Gisteren, een uur of tien 's morgens. Ik schreef al, geheel hersteld na de TGA. Ik wil weer naar de Kringloper, nu voor een heel bijzondere schuimspaan. Bijzonder: klein en met een ongewone hoek tussen blad en steel. Sneeuwuil wil dat ik m'n telefoon meeneem zodat ze mij kan vinden als ik de weg kwijtraak, ze vertrouwt mijn herstel niet. O.K., telefoon mee, maar waar is het ding? Ik zoek in mijn laatst gedragen jas, in de buurt van opladers, op alle mogelijke en onmogelijke plekken. Sneeuwuil zoek zelfs in een klassieker: de koelkast. Nergens.

Dan komt er een mail van Simon, hij wil nog wat veranderingen aan de Knuffels site. Ik moet op de tablet kijken, ik weet waar die is en opeens weet ik ook weer waar de telefoon is. Ja, waar hij hoort, in het kistje...

De TGA was toch nog niet helemaal transient. Nu naar de Kringloper, de gedroomde schuimspaan voor €0,20.

vrijdag 12 juni 2015, 09:15 lees reacties

Augustus 2007, nèt geen acht jaar geleden, TGA (transient global amnesia) slaat toe, duurt bijna een dag. Gisteren, weer een TGA. Sneeuwuil constateert het (ik weet niet hoe), we gaan naar de dokter, zij rijdt. Ik herinner me een beeld van de Julianalaan dat helemaal niet overeenstemt met het 'echte' beeld dat ik me nu ook herinner. Verder herinner ik me niets tot we bij de dokter zitten. Hij vraagt welk jaar het is, na veel aarzelen zeg ik 2000, even later aangevuld tot 2015. Hij vraagt hoe de minister-president heet, ik weet alleen dat hij van de VVD is. Dan vraagt hij hoe hij zelf heet, dat weet ik: Strijdhorst. Conclusie: TGA. Remedie: wachten tot het over gaat.

Later die dag, wandelen naar winkels, daar weet ik alles nog van. Nog later, een uur of zes, we bespreken het bezoek aan de dokter. Sneeuwuil noemt die twee eerste vragen, was ik vergeten. Sterker nog, ik weet nog steeds niet hoe de minister-president heet. De naam van de dokter, die vraag herinner ik me. En een paar minuten later weet ik ook Mark Rutte weer.

Nu, de volgende morgen, lijkt alles weer normaal. (voorzover ik ooit normaal zal zijn.)

maandag 8 juni 2015, 08:38 lees reacties

Een foto voor Lisa:

Ik zie er nog zeven.

Pinksterweekend, Lisa is in Suikervlied, ze meldt mierenoverlast. Even dagen tellen, dat moet donderdag de 28ste geweest zijn, een dag of tien geleden, we plaatsten de lokdoos die het erg goed deed. Een beetje moeilijk, een dierenvriend maar geen mierenvriend...

Vroeger, wel een week geleden, wandelde of fietste ik met een heuptas. In die heuptas een camera en een telefoon. Daarnaast hing ik mij een beertje om, als beschreven in april 2014. Het beertje is een apparaatje dat mijn GPS coördinaten aan de wereld kan mededelen als ik in nood ben.

Nu kreeg ik van Simon een telefoon om de Kuffels-a-la-carte site te kunnen controleren. (Ja, die site doet het nu op PC, tablet en telefoon) De site is af, ik ga de telefoon als telefoon gebruiken. Dan blijkt dat er in de telefoon een heel redelijke camera zit, zie foto boven. Bovendien weet de telefoon van GPS, hij verenigt dus in zich de drie apparaten waar ik vroeger mee rondsjouwde. Er blijkt ook een handig programma te bestaan waarmee Sneeuwuil op haar laptop een kaart van Ermelo en omstreken kan bekijken. Op die kaart wordt een blauw cirkeltje getoond, midden in dat cirkeltje zit ik, ze kan me dus continu in de gaten houden. Mogelijk houdt ze de dief van mijn telefoon in de gaten, dat is ook wel handig.

De telefoon kan ook de kaart van Ermelo en omgeving tonen met een groen pijltje dat mijn loop/fietsrichting toont, erg mooi. Jammer dat ik hier zo goed de weg weet, maar het is leuk speelgoed. Ook jammer dat de euforie over het diepte zien verdwenen is. Dat diepte zien doet het prima, maar ik ben er al zo aan gewend dat ik het heel gewoon vind. M'n stereofoto's van de tuin in Zundert van 25 jaar geleden, die zijn toch wel weer een beetje buitengewoon!

nog even naar mei?