ga naar mei

woensdag 30 april 2014, 15:26 lees reacties

Ik weet nog niet of 'ie het doet, z'n batterij wil geladen worden en er moet nog een SIM kaartje in. Voorlopig heb ik het druk genoeg met het bestuderen van de gebruiksaanwijzing:
Ik kom er niet uit.


zondag 27 april 2014, 17:00 lees reacties

Wanneer was het, ja, vrijdag j.l. Goed fietsweer, ik wil naar rechts maar daar lopen mensen. Dan maar naar links, zo wordt het wel een kort tochtje. Toch mooi al dat verse groen, ik fiets er niet te snel doorheen. Ik voel iets en ik zie een bank opdoemen aan de einder. Er heen, ik zit op de bank en voel m'n pols om vast te stellen wat ik al wist: m'n hartritme is wat te enthousiast. Ik blijf even zitten, wel een mooie open plek in het bos maar toch te saai. Ik ga weer heel voorzichtig fietsen, daar had ik tenslotte dat motortje voor.

Ik was al binnen de gemeentegrens, naar huis is niet ver, dat gaat probleemloos. Nou ja, probleemloos, zonder nieuwe problemen of verergering van de oude. Rustig thuis op de bank wachten tot het over gaat. Dat gebeurt niet meteen, ik moet wel aan Sneeuwuil bekennen dat ik niet helemaal klaar ben voor de Tour de France. Sneeuwuil overweegt, ook al heel heel voorzichtig, het instellen van een fietsverbod. Een reset-knop voor dat hartcomputertje, daar zou ik meer aan hebben.

Zelf zou ik er niet zoveel bezwaar tegen hebben om tijdens een fietstocht te sneuvelen maar het is een beetje onaardig tegenover de overlevenden. Sneeuwuil wil me met de auto naar een mooi punt laten rijden en van daar uit laten wandelen. Aardig, maar dat kost benzine en ook tijdens een wandeling kan dat hartritme z'n eigen gang gaan.

Fernweh, dat heb ik hier: 52.251957,5.716934 Ik wou schrijven dat dit een mooi punt is om te sterven maar ik zou toch nog liever even naar de oostelijke horizon fietsen.

Zondag, bezoek van I&A. Veel discussie over het al dan niet eten van tarwe en vooral over het feit of het niet eten wel wetenschappellijk onderbouwd is. Even een ander onderwerp, dat hartritme. I&A noemen een telefoon met GPS, dan kan je, als je in het bos ligt, even je coördinaten doorbellen. Als I&A weg zijn google ik wat verder en vind het afgebeelde beertje. De enigzins ongeruste gelaatsuitdrukking van het beertje kan geen toeval zijn: het is een telefoon voor kinderen in nood. Ze kunnen naar vijf voorgeprogrammeerde nummers bellen, met de SOS knop zelfs naar die vijf nummers tegelijk. Bovendien belt de telefoon op eigen gezag elke vijf minuten GPS gegevens door op zo'n manier dat Sneeuwuil op haar laptop (of haar tablet!) zou kunnen zien waar ik ben als ik dat beertje had. Het overwegen waard, als ik daarmee weer fietspermissie zou krijgen...

maandag 21 april 2014, 13:33 lees reacties

Wel logstof, geen tijd om te loggen. Twee laptops, twee desktops, een tablet en de Raspberry, alles doet het. Alles, behalve die ene desktop die ik het liefst gebruik voor logjes. Nieuwe versie van Ubuntu er op gezet: computer sneuvelt. Gelukkig regent het, tijd om een wederopstanding te regelen. Dat is gelukt, zoal je ziet.

Zaterdag, de paasmarkt, Sneeuwuil koopt een varken. De lezer gelieve op te merken dat het dier aparte hoefjes heeft. Dit geheel voor slecht €2,00, vervaardigd door de echtgenoot van de verkoopster. Zou die er meer dan twee per uur maken? Rijk zullen ze er niet van worden.

Zondag, kattenshow in Apeldoorn. Naast het karton met aaien is, buiten beeld, een karton met mag. De kater (dat is die in het midden) denkt: "ik weeg vijftien kilo". De dame links denkt: "ben ik wel tien keer zo zwaar als mijn kater? Haar dochter, rechts, denkt: "was ik maar heel ergens anders". Dat roze geval voor de dochter is een fles met ontsmettingsmiddel, je mag aaien maar pas nadat je ontsmet bent.

Van die enorme Maine Coon katers zijn er meerdere op de show, ook het model van die enorme vrouw blijkt populair.

Sneeuwuil raakt in gesprek met een kattentrimster. Deze dame blijkt Dweiltje en haar familie te kennen! Het afgeknipte kattenhaar bewaart ze, ze ziet kans dat te vervilten. Sneeuwuil koopt twee vilten haasjes. Geen foto, ik kan ze niet vinden maar ze zullen wel op d'r Facebook staan. En Facebook, daar kan ik niet kijken.

vrijdag 18 april 2014, 15:46 lees reacties

Vroeger hadden radijzen en aardbeien één gemeenschappelijke eigenschap: ze waren rood. Niet hetzelfde rood, je kon goed zien dat de radijs liefst onder de grond verbleef terwijl de aardbei qua kleur duidelijk naar het hogere streefde.

Tegenwoordig hebben ze nòg een eigenschap gemeen: ze zijn beiden veel groter dan vroeger. De radijs probeert een pingpongbal te benaderen, de aardbei is niet alleen veel groter maar ook nog eens keihard. Bovendien nu, april, al verkrijgbaar.

In mindere mate geldt dit ook voor auto's. Ondanks de crisis zie je steeds meer Hummer-look-alikes in het straatbeeld. Dat wordt enigzins gecompenseerd door het feit dat je ook steeds meer van die bromautootjes ziet.

Wij zijn verslaafd aan een mondspoelmiddel dat niet in Ermelo verkrijgbaar is. Geen probleem, ik bestel het via het internet, nauwelijks 24 uur later is het op het postkantoor. Ik weet niet meer hoe ik dat weet, maar de flessen verlaten de fabriek in een doos waar er precies 3x4 in passen, ik bestel er daarom altijd twaalf. Gisteren besteld, vandaag afgehaald, blijkt ook die doos opeens veel groter! Krijg ik er opeens 4x5 voor de prijs van 3x4?

De doos past net onder de snelbinder, het kost mij enige moeite mijn rijwiel te bestijgen. Naar huis, gelukkig is de afstand daarheen niet groter geworden. Thuis blijkt waarom de doos die nieuwe maat heeft:

Welke verpakkingsdeskundige zou dat nou bedacht hebben?

donderdag 17 april 2014, 02:08 lees reacties

Ik krijg mail. Jammer dat ik 'm iets te klein heb afgeknipt, nu kan ik niet bewijzen dat ik 'm om 07:14 kreeg. Ze kan het dus, omgaan met de tablet! Dat komt goed uit, zoals verder in dit drama zal blijken.

We doen boodschappen, onder meer bij de Kringloper. Daar worden we uitgegooid wegens middagpauze, 12:30. Naar huis, ik ga meteen door naar mijn fiets, ik wil naar het Uddelermeer. Sneeuwuil gaat de kamer binnen en constateert daar dat haar laptop zich gaat uitzetten omdat de ventilator niet meer draait. Ze wil me nog naroepen maar ik ben al weg. Zij naar de tablet, dus.

Prachtig weer, mooie tocht. Het meer, daarna zo ongeveer zuid-oost. Klein paadje in, nog meer kleine paadjes, bos, hei, boerenland. Uddel mijd ik, dat is het saaiste dorp van de Veluwe. Elspeet, het op-een-na saaiste dorp van de Veluwe mijd ik ook. Een bosweg, ik hoor de witte pauwen, even een omwegje.

Die foto links bedoelde ik maar pas thuis zie ik dat ik een vreemd object fotografeerde, het lijkt wel een laptop. Nu echt naar huis, het is al 15:15 als ik daar aankom.

Sneeuwuil uit haar klacht: de laptop wil niet. De tablet wil wel, maar hoe? Ze dreigt krankzinnig te worden.

De katten kotsen regelmatig een haarbal. Dat juichen we toe, ieder haarbal is honderden euroos waard. Die hoef je niet uit te geven om de haarbal operatief te laten verwijderen, zoals ooit bij Bontje nodig was.

Ik opereer de laptop:

Het blijkt dat de laptop last heeft van een haarbal. Jammer dat de kotsende laptop nog niet is uitgevonden. Op dat groen-gele dekseltje kruipen geen mieren: dat zijn de ongeveer 50 schroefjes die je moet verwijderen om het ding open te krijgen.
Nog even een close-up van de haarbal. Kattenhaar vermengd met stof, solide genoeg om de ventilator te stoppen. Wel een mooie eigenschap van de laptop dat 'ie dat merkt, dat de ventilator niet draait!
Wat je niet ziet op bovenstaande foto zijn de twaalf stekkertjes die uit twaalf stopcontactjes gepeuterd moeten worden. Als de ventilator schoon is moeten al die stekkertjes en al die schroefjes weer op hun plaats, ik ben ruim twee uur bezig. Maar de laptop doet het weer!

vrijdag 11 april 2014, 15:02 lees reacties

De vorige klant laat een boekenbon inpakken als kadootje. Ik wist niet dat dat kon, een plat papiertje zo buitengewoon mooi inpakken. Een zijden lint met een strik, het kan niet op. De verkoopster vraagt of mijn boek ook een kadootje is. "Nee, een kadootje voor onszelf", die grap maak ik elke keer maar wel steeds bij een andere verkoopster. Ik zeg er altijd meteen bij dat de schrijfster m'n nichtje is en dat een goed kinderboek een goed boek is. Deze verkoopster draagt een nuttige beperking bij, jeugdboek.

Thuis, het verhaal gaat over een meisje in New York tijdens de orkaan Sandy. De eerste bladzijden van het boek had ik al gelezen bij Bol, ik zit meteen midden in het verhaal. Toch even googelen, Sandy, dat was oktober 2012.

Zo'n dertig jaar geleden was ik zelf in de buurt van New York, bij Philips in Mount Vernon, om precies te zijn. Omdat ik toch aan het googelen ben zoek ik even naar Philips maar vind niks. Ik herinner me de Kringloopwinkel van het Leger des Heils, schuin tegenover Philips. mt vernon salvation is voldoende om Salvation Army Thrift Store te vinden, met een plattegrondje. Een klik verder, Streeview, een draai en daar is wat ik herken als het Philips gebouw. Het ziet er nogal dichtgespijkerd uit...

In het boek worden een aantal landmarks genoemd die ik ken, leuk. Ik was op één van de Twin Towers, dat kan het meisje me niet nadoen. Ze worden wel genoemd in het boek.
Iets dat het meisje vast niet gezien heeft: een brug in Mount Vernon waarvan het brugdek een rooster is. Streetview laat me niet zover naar beneden kijken dat je het water ziet, dat zag ik dertig jaar geleden wel. Merkwaardig dat het Internet zulke rare details als een brugdek aan de andere kant van de wereld wel wil laten zien. Ik ga verder lezen.

zondag 6 april 2014, 14:51 lees reacties

Sinds Huub daar vooraan een boom gekapt heeft lijkt de rhododendron het veel beter te doen. We hebben in de Hanentuin een waanzinnig geel bloeiende struik. Op elke fietstocht kom ik die struik tegen, steeds net zo waanzinnig bloeiend.

Die klimaatverandering is toch wel ergens goed voor.

nog even naar maart?