Het is een beetje mosterd, maar waarom zet je die roller niet op een bezemsteel? Rolt als de neten!

Rik

Naar aanleiding van Letje: bij een ons bevriende tuberculose-arts woont in verband met een project nog een tuberculose-arts. Beide artsen zijn vrouwen. De tijdelijke komt uit Letland. Ze heeft haar drie dochtertjes meegebracht, die we de Letjes noemen. Op een avond komen de Letjes het dochtertje van de bevriende tuberculose-arts bij ons ophalen. Op de fiets. Ik vraag in een soort Lets: 'Jullie hebben toch wel licht op je fiets?' Olle geeft antwoord.
'Pap, het zijn Letjes. Die geven licht.'

Rik

Staartdelen had iets beperkt magisch. Genoeg toverkracht om mijn belangstelling op te wekken en voldoende rechtlijnigheid om die belangstelling te belonen. Worteltrekken en machtsverheffen en andere ellende die in de buurt komt van algebra hebben me voornamelijk bang gemaakt. De tafels beheers ik redelijk, hoewel ik soms 7 x 8 eerst moet veranderen in 8 x 7 om te weten wat het is.

Maar er is nog wat anders: wisselgeld dat je terugkrijgt natellen lukt me sinds de euro niet meer. Is dat een leeftijdskwestie of zijn kwartjes toch handiger dan munten van twintig?

Rik

De tafels van vermenigvuldiging staan op de enige zwarte bladzijde in mijn lagereschoolherinneringen. Ik kreeg opdracht ze thuis extra te oefenen: met Zus en Evelien Veltman aan de eetkamertafel (die met het gestreepte wollen kleed waar Kees 's avonds de blauwdrukken op uitspreidde). Het ging zo slecht, dat het nodig werd huilend naar boven te lopen. Zo langzamerhand ken ik ze wel, maar van die 100 sommetjes is 8x7 beslist het moeilijkst. Wat is er met dat 56, waarom is dat zo onwaarschijnlijk dat je levenslang elke keer heel even denkt: nee, dat kan niet waar zijn?

De ontdekking van de hemel vind ik ook een fascinerend boek en ook aan het vroege werk van Mulisch heb ik goede herinneringen (Archibald Strohalm, Het zwarte licht). Heel leuk was zijn persiflage op een idiote brochure van de Bescherming Burgerbevolking, destijds huis-aan-huis verspreid. We werden toen met het oog op een dreigende atoomaanval gemaand baaltjes spliterwten in te slaan en ons bij een alarm onder ons bureau te verschuilen. Ook herinner ik mij het geruchtmakende Tanchelijn, 'geen historisch toneelstuk in vijf bedrijven'.

Ik vind dit zelf zo'n onduidelijke materie, en bovendien ook nog zo'n beladen rot-onderwerp, dat ik het niet precies wil gaan uitzoeken. Ik ga af op onze onvolprezen DierenDaan.
Calici zit in de normale katten/niesziekte-enting die iedere jonge kat krijgt.
Maar een kitten kan dat virus krijgen in de korte periode dat ze nog niet is ingeent, maar ook niet meer volledig aan de moedermelk is, (die immers ook immuniteit geeft.) En dán dus ook nog in aanraking komt met een lekker fris calicivirus. Nou, in die tijd van het C-en D nest hadden we dus net dat nieuwe snotterige Noesje. Die was door omstandigheden zelf te laat geent (moeder was toen ziek, en het was in die fokkerij helemaal nogal een soepie, wat ik dan ook weer ongaarne zeg omdat het zo'n ontzettend aardig en hulpvaardig mens was, die fokster. Veel aardiger dan wij. En ook het Noesje wordt door ons erg bemind.)

En dan dat fokken. Het woord auto immuunreactie kwam langs, in verbandmet dat niet-bestaande gevaar van erfelijkheid. Dweiltje heeft dus "de pech" dat ze een auto immuunreactie heeft op dat virus. Dat snotterige Noesje heeft zelf kennelijk géen auto immuunreactie, want haar tandjes lijken goed. Helemaal zeker ben ik daar overigens niet van, want Noesje heeft zwart tandvlees, en daar zie je het niet zo goed op.
Ik vroeg aan Daan of ik de kwaal nou voor een dekkatereigenaar eigenlijk geheim zou moeten houden, en toen verzekerde hij me dat niemand daar mee zou zitten omdat calici gewoon in de enting van alle katten zit. Dus ook dat tandeloze bekje zou geen omen zijn voor kenners, en klanten zouden het misschien niet eens zien.

Ja dat laatste hoop ik dus van harte, ook voor mezelf. Ik kreeg ter bemoediging van een goede vriendin een foto van een vroeger poesje van haar, "Beertje Ompong" geheten. Ompong is maleis voor tandeloos.
Ik neig natuurlijk ook naar niet fokken. Maar het probleem is een beetje dat Dweiltje aldoor mijn trots en glorie was. Ze was zo'n prachtig mooi kitten, en bovendien is ze éen van de nog-maar-drie ongesteriliseerde poezen. Maar eerst maar eens zien hoe fantastisch ze opleeft als die tanden eruit zijn. En dat laatste gebeurt pas op 13 November.

Dit is Beertje Ompong

Nu ik iets van calici weet, wil ik ook alles weten. Jullie mogen met Miezelientje fokken, dus het is niet erfelijk: waarom zouden al die nestgenoten het dan ook hebben? Hoe verwerft men calici? Als het toevallig, uit de omgeving, wordt opgepikt, dan is de fokker daar toch niet verantwoordelijk voor? En Sneeuwuil piekert er toch niet over echt met M te fokken? Geloof mij: niemand op de wereld wil een kitten van een tandeloze moeder.

Oh, die dertien is inclusief levende have, begrijp ik wat laat. Ook twee exemplaren van dat boek is te veel!

Wat een vreselijke straf, om dertien exemplaren van Twee vrouwen te bezitten! Frank, je zegt zelf dat je geen seconde vergeet dat de verteller eigenlijk een man is - vernietigender kritiek kan ik me nauwelijks voorstellen. Een boek waarvan je de verteller niet gelooft, is mislukt. Iris, vergeet die duffe Vrouwen, maak kennis met Mulisch in De ontdekking van de hemel. Dat is een meeslepend en geestig boek, waarin alleen de magische elementen mij niet zo bevielen, maar die vind jij als Harry Potter liefhebber misschien juist wel leuk.

Ik heb nog even de samenvatting gelezen van De Elementen (zie bericht hieronder, mensen) en de auteur daarvan vond deze zin toch wel merkwaardig:

Misschien behelst de griekse mythologie de herinnering aan de minoïsche geschiedenis: vervormd, sprookjesachtig veranderd, zoals dit paleis in het labyrinth, op dezelfde manier als de vroegste kindertijd terugkeert in wonderlijke dromen – maar alles echt gebeurd op een of andere manier.

Ruk, zouden ze tegenwoordig zeggen – op de een of andere manier.

Rik

Het stenen bruidsbed heette het geloof ik. Geen idee waar het over ging. En De Aanslag. Dat ging over de oorlog natuurlijk, maar verder ook geen idee. En dan nog De Elementen waarvan de plot gedragen wordt door een ongelofelijk en mij daarvoor al bekend broodje aap-verhaal: een blusvliegtuig schept een duiker op, waardoor in het binnenland van Griekenland een verbande duiker wordt gevonden. Ik bedoel: er zijn ook mensen die moppen naar de NRC sturen als waar gebeurd ikje, maar na De Elementen heb ik HM nooit ook nog maar een seconde serieus genomen. Ik denk dat andere mensen dat wel doen omdat hij dweept met de klassieke oudheid en er zijn nu eenmaal types die geloven dat daar nog enig inzicht te halen valt.

Rik

Ik heb nooit iets van Mulisch gelezen, geloof ik. Dat komt doordat ik de indruk krijg dat hij zichzelf zo allemachtig serieus neemt. Hetzelfde probleem heb ik met A.F.Th van der Heijden, terwijl die volgens velen toch hele prachtige dingen heeft geschreven. Maar als ik hem dan zo gewichtig zie doen op televisie dan ben ik al weer geweest. En als er iemand bereid is om schrijvers bijzonder te vinden, en oh en ah te roepen, dan ben ik het wel. Maar als ze met hun hele optreden uitdragen: kijk naar mij, wat ben ik toch belangrijk, dan denk ik: dat maak ik zelf wel uit. Erg onredelijk allemaal.

Maar goed. Mag ik Twee vrouwen een keer lenen? Misschien valt het mee. Ja, ik kan het ook zelf gaan halen maar dat doe ik toch niet.

Dik mag graag ijlen over chemische ankers. Die gebruik ik ook voor al mijn krabpalen. Je kunt ze maken met twee componenten-pap, maar ze schijnen er ook te zijn met glazen buisjes waar je een mep op moet geven. Die lijken me het leukste.

YouTube - Chemisch Anker

Rik

Ik vind slagpluggen stoerder klinken; professioneler, meer Matthijssen- achtig, dan spijkerpluggen. Hoewel hij dan nu zou moeten zeggen: 'Gij kunt weer sloan.'

Mijn spijkerpluggen donderen er altijd weer uit. Renovatiepluggen daarentegen, doen het geweldig.

Rik

P.S. Leg jij even aan het bovenmoerdijkse uit wie Matthijssen is? Bert R. weet het al.

Nee, ik wil niet griezelen met Palin, dat doe ik al genoeg. Als ik thuis kom vertelt Auke mij iedere dag wat ze nu weer uit heeft gespookt. Ik voel me af en toe net een bezorgde moeder. Als Palin weer racisten heeft zitten ophitsen en ik zie een foto van Obama die gezellig tussen zijn fans in staat, dan ben ik alsmaar zo bang dat hij neergeschoten wordt. Maar hij schijnt waanzinnig goed beveiligd te worden.

Maar die McCain, zou die nou écht blij zijn met Palin? Ik kan mij dat niet goed voorstellen

In Onze Taal stond laatst iets over 'ringxiety'. Dat is dat je steeds denkt dat je telefoon gaat terwijl het niet zo is. Je kon iets winnen als je er een goed Nederlands woord voor bedacht maar het is me even ontschoten wat het geworden is.

En kan je mij de volgende keer dat ik bij jullie ben eens naar die kangoeroetjes brengen, want die wil ik wel eens zien.

Als dan niemand het doet, doe ik het maar...
Het is zo stil op je log bij de reacties!
ik reageer nog even op de reactie van Marja: wat heb jij toch een prachtige nichten, Frank!
En jij dochters, Marja!)

En die hond, is dat een Kuvasz?
Die hebben wij ooit (op Texel) ook gehad.
Een geweldig leuk en ontzettend eigenwijs, maar ook heel waaks dier.
Als ik met hem aan het strand of in de duinen wandelde, hoefde er niemand bij me in de buurt te komen, want die was zijn\haar leven dan niet zeker...
Maar hij heeft nog nooit iemand opgegeten.
Hij is natuurlijk al lang overleden, anders zou hij nu al 30 jaar oud zijn...

Eindelijk wordt een lid van de extended family op straat herkend. Hier krijgt hij, voorafgaand aan zijn optreden zaterdagavond in de bibliotheek van Den Haag, in de green room een hartversterking van zijn handler Sarah. Even later roepen de bij de ingang samendrommende kinderen: 'Dat is de hond van Anna!'