frankslog

Als ik heel lang gefietst heb, als het echte afzien begint, na zo'n kilometer of zeventien, dan krijg ik soms hele philosophische gedachten. Mijn blik reikt niet verder meer dan een meter voor me uit maar oneindig ver naar binnen. Binnen het blikveld is dit:

Het lange ding is mijn GPS kompas, links daarvan mijn fietscomputer en aan de linkerpols een kwartshorloge. Alle drie vol met microelectronica. Ik kijk op mijn GPS om de tijd te zien, en daarna op mijn Lidl-horloge om te zien of het klopt (ja, binnen de seconde). Dan kijk ik weer op de GPS om mijn snelheid te zien en dat vergelijk ik dan met de fietscomputer ('t zelfde op de hei, nogal verschillend in het bos). Ik denk dan: "wat heb ik nu aan mijn fiets hangen?"
Dan voel ik rechts van mij of ik mijn digitale camera en mijn telefoon nog heb: nog twee dingen vol microelectronica.

In een pentium chip zitten honderdmiljoen transistors. Afhankelijk van het type kunnen het er wat meer of wat minder zijn, maar dit is de orde van grootte. (een pentium of een concurerende soortgenoot is het hart van ook jouw computer.)

Toen ik 50 jaar geleden leerde hoe een triode werkt was de transistor net uitgevonden. Voor serieuze toepassingen nam je electronenbuizen, zoals die triode. Een triode doet zo ongeveer hetzelfde als een transistor, maar is nogal wat groter. Als je die triode ergens monteert dan heeft 'ie een ruimte van ongeveer 2x2x8 cm. nodig. Zou je een pentium willen maken met triodes dan zou je daarvoor een ruimte van 32x10⁸ kubieke centimeter nodig hebben. Eén kubieke meter is 10⁶ kubieke centimeter, die pentium zou 3200 kubieke meter groot zijn, een blok van iets minder dan 15x15x15 meter!
Bovendien zou je een complete ijsfabriek nodig hebben om het zaakje te koelen.

Stel dat je die triodes met bijbehorende hardware voor een echte discount prijs van €10 zou kunnen kopen, dan zou die pentium €1 miljard kosten!

Soms heb ik het gevoel dat mijn opleiding niet meer helemaal bij de tijd is.

Dat kreeg ik als resultaat van de stemwijzer. Maar welk vrouwtje/mannetje hoort daar nou bij? De site van Groenlinks brengt me bij het weblog van ene Kathalijne Buitenweg. Nooit van gehoord, maar dat weblog is niet slecht. Daarop stemmen dan maar? Ben nog niet helemaal overtuigd, ga ook nog even bij de tweede keus, de SP kijken. Daar vind ik een link naar de stemtest, zoiets als de stemwijzer maar wat moeilijker.

Dat plaatje rechts kreeg ik van de stemtest. Je zou bijna denken dat de SP die test geknutseld heeft, maar het is iets van Writers Block. Het mannetje van de SP is Erik Meijer waar ik ook al nooit van gehoord heb. Kiezen tussen Kathalijne of Erik, dat wordt weer heel wat nachten wakker liggen.

Nog even googlen op lijstverbinding. PvdA met Groenlinks, D66 met VVD, SP met niemand?
Volgens de stemwijzer kan D66 met VVD helemaal niet!

Groenlinks met SP, waarom doen ze dat niet? Femke en Jan, allebei te eigenwijs?

De kortste boerderij van Gelderland.
Zebra worden wil maar niet lukken.

Prachtig weer, zal ik gaan zoeken naar de tweekoppige stronk? Nee, want in het weekeinde zijn de fietspaden verstopt door hoogbejaarde echtparen.
Door jarenlang oefenen kunnen die nu hèèl langzaam fietsen zonder om te vallen. Waarschijnlijk zijn ze ook nog te doof om mijn belletje te horen, hoewel ik dat nog nooit probeerde. Ik ga het liefst geruisloos mijn gang.

Leuk van die echtparen is dat hun fietsen ook getrouwd zijn. Zelfde model, kleur en aantal versnellingen. Van die versnellingen minstens zeven, waarvan ze er maar één gebruiken. Slechts aan het ontbreken van de bovenbuis kan je zien welke fiets de vrouwelijke berijder heeft. Sommige vrouwen zijn namelijk zò geëmancipeerd dat zij de kaarthouder op hun fiets mogen, hoe zinloos dat ook mag zijn.

Als je de verharde paden verlaat bestaat het probleem niet meer. Soms tref je een kleine verzameling mountainbikers, een wild zwijn, of een groepje lieden dat een NS wandeltocht maakt, maar die zijn niet echt heel erg hinderlijk. Maar de genoemde stronk staat aan de kant van de weg, de verharde weg bedoel ik. Ik ben bang dat ik tot maandag moet wachten. Oh nee, dat is tweede pinksterdag, dinsdag dan maar.

Wie ik nog meer haat dan echtparen zijn bromfietsers, vooral op paden waar ze niet mogen. Vorige week werd ik ingehaald door twee meisjes op een scootertje, op een fraai gelegen fietspad. Hoewel de achterkant van het achterste meisje er wel aardig uitzag veronderstelde ik toch dat ze van voren varkens gelijk zouden zijn.
Ik bedacht allerlei acties tegen ze die allemaal het zwakke punt hadden dat 't scootertje oninhaalbaar was. Ze verdwenen uit het gezicht.

fietspad
Dus niet brommen

Om de volgende bocht zag ik ze weer. Er waren uit het niets twee stadswachten opgedoken. Het scooterende paar werd staande gehouden en ik hoorde vragen naar een bromfietsbewijs. En dan wordt er nog beweerd dat God niet bestaat! De voorkanten van de meisjes vielen hard mee, hun tekst "oh, mag dat hier dan niet?" was niet zo sterk.

Mijn geruisloze computer van 28 mei maakt nog steeds een pestherrie. Genoeg te doen dus, zonder het pand te verlaten.

majesticmoose heeft, op 21 mei, zijn disks opgehangen aan stukken binnenband, om hun lawaai minder te horen. Ik heb een machine met twee tamelijk overjarige disks, daarmee ga ik het ook doen.

Ik was al met de bandenlichter op weg naar de auto toen ik bedacht dat die 'tubeless' banden heeft. Dan maar naar het fietsenschuurtje. Ik bewaar van alles wat nog wel eens te pas kan komen, maar dat ik die oude fietsbinnenband ooit nog voor iets nuttigs zou kunnen gebruiken had ik niet durven hopen. Zelfs de fiets met die maat wielen is uit mijn gezichtveld verdwenen.

En ja, het maakt minder lawaai. Maar mijn andere computer, met een nieuwe disk, maakt nòg minder lawaai. Plaatje zien van de binnenband constructie?

Veel mensen waren vandaag rhododendrons aan het fotograferen. Als dat een nieuwe trend is, dan doe ik natuurlijk mee. Klik het plaatje en druk F11!

Zij is heel bang om te verdwalen. Als we wandelen, dan is het een paaltjeswandeling. Is het volgende paaltje nog niet in zicht als we drie meter voorbij het vorige zijn dan slaat lichte paniek toe. Meestal gaat het goed, soms is er een paaltje door natuur- of mens-geweld verdwenen.

Was het 1999 toen we de gele paaltjes wandeling maakten? Onbevreesd begonnen we, want we hadden ook nog een plattegrond. Gekocht van een Natuurmonumentenmens dat een kraampje bemande.
Op een zeker punt stond een paaltje waar de blauwe en de gele wandeling zich splitsten. Maar het paaltje gaf iets anders aan dan dat wat je uit de kaart kon lezen. Na lang studeren besloten we dat het paaltje niet klopte en gingen verder. Het volgende paaltje klopte weer wel en tenslotte waren we weer bij het kraampje. Zij vond het haar burgerplicht het Natuurmonumentenmens te informeren over het verkeerde paaltje, maar ik had weinig vertrouwen in de gevolgen van haar actie.

De volgende dag, een maandag, was het nog steeds mooi weer. Het terrein was ons goed bevallen, daarom deden we nu de blauwe wandeling. Geestelijk voorbereid op het verkeerde paaltje dat we zeker zouden passeren gingen we op weg. Tot mijn verbazing kon ik niet meer zien wat er nou fout was aan het paaltje toen we het weer bereikten. Alle kleuren en richtingen klopten met de kaart.

Omdat het kraampje nu niet bemand was componeerden we in gedachten al een excuusbrief aan Natuurmonumenten. Tot ik het paaltje nog eens beter bekeek. De verf leek nog niet helemaal droog, de grond waarin het stond vertoonde ook verse graafsporen. De boswachter had in de nacht van zondag op maandag het paaltje vervangen!

Vandaag zocht ik weer naar de tweekoppige stronk. Die vond ik niet, maar ik kwam wel langs de plek waar paaltje 2 paaltje 1 opvolgde. De vooruitgang had ook hier toegeslagen: het ronde paaltje van weleer was vervangen door een vierkante paal met opgeschroefde plastic pijlen.
Ik vond die ronde mooier.

15°, weinig wind, redelijk wat zon

Als je het mij vraagt ben ik bezig een kans te missen. Dat tekenen met een tablet levert nooit een verkoopbaar papier op, gesteld dat ik zou kunnen tekenen. Ik teken electronisch: het origineel wat op mijn harde schijf ontstaat is identiek aan dat wat ik op het internet aanbied. (het internet als aanbiedplaats.)

Nooit zal er een particuliere vrouw zijn die daar een cent voor geeft. Misschien een publieke?

Bron: NU

Tekenen, dat is nog niet zo gemakkelijk. Ik wilde een stripverhaal maken, over mijn zoektocht naar de tweekoppige stronk. Vandaag niet gevonden, dus. Ik heb een A4-tekentablet. Dat is een paneel waarop je met een speciale pen kunt werken. De pen-bewegingen worden opgevat als muisbewegingen, je kunt zo dus op je scherm tekenen.

Ik vind het heel moeilijk om de hand-oog coördinatie voor elkaar te krijgen als je niet naar je hand maar naar het scherm kijkt. Komt waarschijnlijk ook omdat ik het niet vaak doe, met die pen werken. En daarom merkte ik ook vandaag pas dat het batterijtje van de pen naar de batterijenhemel was, gelukkig net voor sluitingstijd. Hij pent dus weer, maar ik kan nog steeds niet tekenen.

Het fietsje linksboven heb ik niet met een programma zoals 'paint' getekend, maar met een meer technisch georiënteerd programma, daarbij zijn de muisbewegingen minder belangrijk. In feite zijn het drie tekeningetjes waarbij ik de spaken telkens 15° draaide, met een technisch tekenprogramma heel gemakkelijk. Best redelijk al zeg ik het zelf. Trappers en een fietsertje erbij is slechts een kwestie van toegepaste huisvlijt.

Dat kasteel slaat natuurlijk helemaal nergens op, maar ik kwam er langs op mijn zoektocht. Een watertoren uit 1912, in de kelder zat een gasfabriekje, nu heeft Natuurmonumenten het ingericht als vleermuizenverblijf.
Heel leuk en aardig, maar niet dat waar ik naar zoek . . .
Mijn plan om al die 700 vierkante kilometers te gaan onderzoeken is natuurlijk onzin, ik hoef alleen maar langs wegen te trekken die ik ooit eerder bezocht! Dat ga ik doen. Wordt vervolgd.

Dit hoort eigenlijk in 'techlog', daar staat het dan ook, maar een beetje anders. Vanaf 25 mei, 15:40 ben ik bezig met het verbeteren van de HTML code. Normale mensen zullen het niet geloven, maar ik vind coderen bijna net zo leuk als tekst voor dit log maken. Vorm en inhoud: als de inhoud goed is zie je de vorm helemaal niet. En ik ben dus uren bezig geweest met de vorm, jammer voor jullie, normale lezers!

Dat gele blokje met keuzedingen blijft staan als je scrollt. Mooi hè? En alles werkt wat beter op kleinere schermen, maar die hebben jullie toch niet. En met Firefox is het nu ook redelijk, maar jullie weten niet eens wat dat is. Toch ga ik nog even door met die code, maar ik zal er niet meer over zeuren.

Ik herinnerde mij zo'n stronk als die daar links. Maar toen ik hem wilde fotograferen stond daar zoiets als die daar rechts, achter Blokker zo ongeveer. Wegens frustratie geen foto gemaakt, maar therapeutisch getekend.

Een vogelhuis, volgens het principe van de stoel.

Waar staat die dubbele nou toch?
Vast binnen 15 kilometer van mijn huidige standpunt, maar dat zijn wel ruim 700 vierkante kilometers. Als ik per dag één vierkante kilometer uitkam ben ik, gemiddeld, nog wel een jaar bezig.

Zojuist via Jacq bezoek aan majesticmoose gebracht. Die moet ik onthouden

Ik zou zo graag eens een heldendaad verrichten. Zo eentje, die je als alibi kunt gebruiken om nooit meer op de heroïsche toer te gaan.
Amalia staat bij de stoeprand, wil oversteken, komt een auto aan, ik hou haar net op tijd tegen.
Slecht voorbeeld: Amalia kan nog niet lopen. Tegen dat ze dat wel kan heeft ze altijd minstens twee bodyguards bij zich. En echt heldhaftig is het nou ook weer niet.

Ooit, omstreeks 1970, woonde ik in een huis waarachter een stroompje liep met de naam 'stroom'. Zo'n meter of twee breed, zo'n halve meter diep, maar wel echt stromend. Bij strenge vorst wilde het wel bevriezen, met erg onbetrouwbaar ijs.
Het jongetje van twee huizen verder, dat daar net was komen wonen, wilde over zo'n ijsvloertje naar zijn huis lopen maar zakte er, achter ons huis, door.
Ik scharrelde in de schuur en hoorde een kreet om hulp. Het jongetje lag half in een wak, half op het ijs, een tamelijk oncomfortabele maar niet direct levensbedreigende situatie. Ik haalde uit genoemde schuur een touw, wierp hem dat toe en trok hem aan de kant. Hij rende over de vaste wal naar zijn huis.

Helaas, waar gebeurd, dat wel, maar een heldendaad?

Was het dezelfde dag of een dag later? Hij verscheen, met droge kleren, bij onze voordeur met een plantje in een pot, in mijn herinnering met rode bloemetjes. Hij overhandigde de pot en sprak een bijbehorende tekst die ik vergeten ben.
Onvergetelijk waren de woorden van zijn vader, een zakenman, die ik nog later tegenkwam:
"Zo, dat is dan prettig geregeld!"

Soms zit er toch wel iets nuttigs bij alle spam. Mijn kans om het hier op de Veluwe helemaal te gaan maken. 26 mei, kwart over acht, dus. (ik rond een beetje naar boven af, 48 uur is wel héél kort)

TV programma's zoals 'opgelicht', daar houd ik van. Maar ik denk na afloop wel: waarom wordt ik nooit eens opgelicht?. En na andere programma's denk ik: als ik het dan zelf niet mag zijn, waarom is er in mijn omgeving niemand drugsverslaafd, spoorloos, ten onrechte geamputeerd (een ledemaat bedoel ik), heel erg belazerd met de bekleding van het nieuwe bankstel?

Kortom, ik behoor tot een vergeten groep: mensen die geen enkel probleem hebben (behalve dan het probleem dat ze tot de groep van mensen behoren die geen enkel probleem hebben).

Veel meer dan een borduurpatroon ben ik niet. Ha, eindelijk toch nòg een probleem! Een zelfhulpgroep oprichten voor mensen die weinig meer dan een borduurpatroon zijn, zou je daar subsidie voor kunnen krijgen?

Al drie problemen! Als je maar voldoende je best doet kan je echt alles!

Een boekenmarkt op de Veluwe. Dat je naast "Toen de herten riepen" heel wat christelijke literatuur aantreft is te verwachten. En dan bedoel ik niet "Pastoor Poncke" want die is tig-voudig op elke boekenmarkt te vinden. Nee, dat wat de organiserende christenen zelf onder 'theologie' rubriceren.

Er is een aantal meters kraam. Ze hebben de boeken redelijk netjes gesorteerd, als er 'kinderboeken' bij staat dan heb je een grote kans dat daar inderdaad kinderboeken worden aangeboden. Duur zijn ze niet, een halve of een hele Euro, slechts afhankelijk van de dikte van het boek. Onderhandelen mag.

Als je de meters 'theologie' x noemt en alle meters andere boeken y dan kan je x/y uitrekenen. Ik schat ongeveer 1/3. Zou die verhouding in de gemiddelde Veluwse boekenkast dezelfde zijn?

Je kunt ook tellen hoeveel potentieële klanten zich verdringen voor de kramen van categorie x en y. Ik schat dat die verhouding ongeveer 0/30 was. (druk was het niet, misschien ook omdat het ongeveer 13 ° was)

Als oude christenen door hun Hemelse Vader worden thuisgehaald dan blijkt dat niemand de theologieboeken van moeder of vader wil hebben. Dat het zonde is om boeken tot oud papier te verklaren gelooft niemand meer, maar om nou het Woord van God weg te gooien vinden de erven toch nog wel zondig. En om op safe te spelen, het woord òver het Woord bewaar je ook, maar dan wel voor de boekenmarkt.

Het lijkt me geen lolletje voor de standhouders om telkens weer al die theologieboeken uit te stallen en ze 's middags weer allemaal in hun dozen te stoppen, jaar in, jaar uit. Bovendien, elk jaar wat meer.
Als de Heere nou eens zo goedertieren was zijn Woord via een bliksem in de fik te steken . . .

1:12: "112, die heb je nog niet" zegt ze, midden in de nacht. Ja wat wil ze nou? Meer blauw in de slaapkamer? Staat de boel soms in brand? En met de ambulance wou ik ook nog even wachten. Knarsetandend doorslapen maar.

(zie 21 mei, 5:30)

172794/479451

Zo te zien staat hij er al een tijdje. Ik moet er al enkele jaren vlak langs gefietst zijn, maar ik zag hem deze week voor het eerst.
Kettingzaagkunstenaars zie je in een bosrijke omgeving wel vaker, maar die bewerken afgezaagde stammen. Dit is een stoel met wortels, je zou bijna verwachten dat er nog blaadjes aan gaan groeien. Dat zal wel niet meer gebeuren want er groeien al korstmossen op.

Zat er nou maar een pad op, dan kon ik nu iets over een paddestoel schrijven. Het is altijd hetzelfde met padden, als je ze nodig hebt dan zijn ze er niet.

Ik heb nog zoiets gezien, maar waar?

De kassa van de Lidl, kind schreeuwt, niet erg hard.

Moeder tegen omstanders:"ja, de appelmoes stond daar verkeerd en daar kan hij niet tegen."
Vrouw 1: "oh, zo'n kind heb ik ook gehad, MDB noemden ze het toen"
Vrouw 2: "ja de mensen begrijpen het niet hè, ADHD noemen ze dat"

Andere omstanders, gebrainwashed door een overdosis tv-programma's over ADHD staan er zwijgend doch begripvol bij.

Moeder: "ja, hij had wel gelijk van die appelmoes, maar toch..."
Vrouw 1: "verschrikkelijk zo'n kind, de mensen begrijpen dat niet"
Vrouw 2, terwijl ze meeloopt met de band met haar boodschappen terwijl vrouw 1 en moeder bij een andere band blijven filevormen: "ze ontdekken het ook bij oudere mensen. Mijn zoon z'n vrouw heeft dat ook, maar die heeft ook al een paar zelfmoordpogingen gedaan"

Omdat het nu te moeilijk wordt om elkaar te beschreeuwen stokt het gesprek. Ik denk: "met zo'n schoonmoeder zou ik ook zelfmoord overwegen". En ik denk vervolgens: "best een aardig kind, dat schreeuwertje. Ik heb ze wel harder gehoord". Maar waar die appelmoes nou stond onttrok zich aan mijn waarneming.
Op straat zie ik ze weer. Moeder loopt met fiets beladen met kleiner kind en boodschappen, het schreeuwertje fietst er achteraan. Niks mis mee, zo te zien.

Slapeloze nachten krijg ik van die digitale wekker. Het begint met 007, als ik net wil gaan slapen. En 123 mis ik wel eens, maar dan ga ik toch liggen wachten op wortel twee: 1.41. Ruim een uur later komt de inch langs: 2.54. Met pi, 3.14 ben ik blij: meestal tijd om te pi-ssen. S.O.S, het is al 5.05, nu doe ik geen oog meer dicht. Ik ga om 12.34 nog maar een uurtje slapen. . .

De gemeente wilde dat je bij een bepaalde paal je huisvuil neer zou zetten. De baas van de palenzetters zei: "Jan, dat is een hele mooie paal, maar nou nog een bordje met waar die voor is".
Jan dacht diep na, ging achter de gemeentecomputer zitten en tekende een bordje. Over de tekst zat hij nog te twijfelen: "huisvuil hier" of "hier huisvuil". Hij printte beide versies en maakte een dienstreis naar de bordjesfabriek.
Daar aangekomen werd hij ontvangen door een verbazend mooie receptioniste. Ze vroeg hem even te wachten. Het wachten duurde niet lang, want Jan kortte zich de tijd met het bewonderen van de receptioniste. Na een minuut of twintig kwam ze op hem af en vroeg: "mag ik u iets aanbieden?"
"Huisvuil" stamelde Jan in verwarring, en getroffen door haar verbijsterde blik voegde hij er aan toe: "zo'n bordje" wat haar verbijstering niet deed afnemen. Jan deed z'n uiterste best deze dialoog te redden en zei: "Ik wil bordjes laten maken over dat je hier huisvuil moet aanbieden". Dat klonk de receptioniste wat gezonder in de oren, ze was tenslotte receptioniste in een bordjesfabriek. "U bedoelt een bordje met 'aanbiedplaats huisvuil'?" vatte zij samen. "Ja" knikte Jan verheugd.
Toen even later de baas van de bordjesmakers verscheen kon (en wilde) Jan niet meer terug, en daarom staan die bordjes nou overal.

Jan leefde nog lang en gelukkig. Hij droomt nog wel eens van een bordje met "huisvuil hier" of "hier huisvuil", maar daarna droomt hij van de receptioniste.

"aanbiedplaats", een mooier woord bestaat er toch eigenlijk niet.

De tegels liggen strak tegen de muur, toch is er nog net genoeg ruimte voor allerlei plantaardigs om wortel te schieten. De tuin spit je om, je bemest zorgvuldig, je zaait, je vraagt om regen en zonneschijn en heel misschien wil er dan wel iets groeien. Maar in zo'n randje groeit en bloeit het zomaar gratis voor niks. De hele tuin betegelen, is dat een optie?

Heb net even gegoogled op weblog met taal NL, dan krijg je ruim een half miljoen hits. Die ga ik nu maar eens even allemaal lezen.

Al die weblogs hebben links naar andere weblogs. Als de loggers die echt allemaal lezen en dan ook nog zelf schrijven dan hebben ze aan 24 uur per dag niet genoeg. Hoe doen ze dat?

Blogspot, dat kost 150 € per jaar! En van startkabel, de Aanraders, wordt je ook niet (of juist wel?) vrolijk. En nieuw, dat is daar: "na het jaar 1910".

Zoeken naar liefdagboek levert ook nogal wat op. Onduidelijk, niet actueel of andere treurnis. Maar daartussen vind je Jacq en die is prachtig. En haar links linken naar iets linkenswaardigs.

We moeten een burgeroorlogje beginnen. Daarna splitsen alle provincies zich af. Bij het songfestival 2005 geven alle buren van Flevoland 12 punten aan dat land. Dan komt songfestival 2006 in Lelystad.

ik fietste over de hei en kwam de schaapskudde tegen. De kudde deinsde enigzins terug, maar kwam toch nader toen ik van mijn fiets stapte. Het dapperste schaap liet zich op de kop aaien, en toen volgden er meer.
De lammeren waren al hele schapen. Ik moest denken aan het oude chinese gedicht:

        de hei    
        is wat voor mij
                        con-fu-tschaap

Van een wolwasprogramma had de kudde nog nooit gehoord. En hier had ik een foto van mij met die kudde willen zetten. Maar dan had ik eerst naar huis moeten fietsen om een statief te halen, dan nog eens omdat ik ook het fototoestel vergat. Schapen zijn niet echt superdynamisch, maar zolang blijven ze toch niet wachten. En een paar zouden natuurlijk dat statief omduwen terwijl ik probeerde weer in een ongedwongen pose middenin de kudde te gaan staan. Oja, nou nog even de zelfontspanner, hoe werkte dat ook alweer? Intussen valt dan de nacht weer eens, geen foto dus.

Nog even naar 10 mei 1940, minder dan twee weekjes, dan ben ik vijf!
Dat is pas wereldnieuws!

naar boven