ga naar juli

vrijdag 21 juni 2013, 17:20 lees reacties

ma

We zitten naast elkaar op de bank, met de rug naar het raam. Sneeuwuil vanwege de lichtval, ik vanwege het geweldig handig opvouwtafeltje met de Ubuntu-laptop. Voor de broodnodige variatie zou ik wel een eindje willen fietsen, Sneeuwuil raadpleegt daarom de weerradar. Die toont van alles waar je je fiets niet gaarne aan blootstelt, niet fietsen dus. Dan horen we een geluid dat ik meen te herkennen, een Harley-Davidson. "Daar zal je Leonard hebben", ik bedoel het als grap maar hij is het echt, met Marjan. Ze willen een fraaie rit maken maar ze negeerden de weerradar. Dat doen ze nu, de radarstudie, de bui nadert langzaam vanuit het zuiden, tijd genoeg om rustig naar het noorden, Lelystad, te rijden. Tijd genoeg voor een kop koffie zelfs, dan verdwijnen ze weer. De bui valt erg tegen, ongeveer vijf druppels.

di

We zitten weer als boven, ik wil weer fietsen. Nu zegt de buitenthermometer 29°C, fietsverbod. Gelukkig ben ik nog lang niet klaar met Ubuntu.

wo

Zoals te doen gebruikelijk ben ik om zes uur wakker, de buitenthermometer zegt nu 19°C, ideaal fietsweer. Ik moet even naar Suikervlied om te zien of daar voldoende koffievoorraad is. In het bos is het lang geen 19°C, ik doe m'n gele trui aan. Koffie is er, ik fiets verder richting Uddel. Het betonnen fietspad, dat neem ik anders nooit maar nu is het zo uitgestorven dat het me wel aantrekt. Paralel aan de autoweg maar daar gebeurt ook niet veel. Er gebeurde wel wat: ik kom langs een bloedplas van wel een meter lang en een halve meter breed. Ik zoek nog even in de belendende struiken naar een dier met problemen maar dat is er niet. Zou er een automobilist zijn die vanavond zwijnbiefstuk krijgt? Uddel is niks maar een wijde bocht eromheen is prachtig. Weer in de bewoonde wereld, jammer dat het geen zes uur blijft...

Achteraf blijkt de vroege morgen het mooiste moment van de dag. De beloofde hitte blijft uit, wel weer vijf druppels regen.

do

Ik doe het weer, om zes uur op pad, nu richting Elburg. Elburg is nog wat opgepoetster dan tien jaar geleden, wonen in een museum is niet zo'n goed idee, blij dat we daar weg zijn. Vooral de terugweg is leuk, de ooit mooie maar niet zo goed berijdbare weggetjes zijn nu van beton. Iets minder mooi maar de fiets is er heel blij mee. Veel Futen en Kluten en hoe die lui nog meer mogen heten.

Later, we verwachten I&A. Iris wil een feestmaal maar Sneeuwuil wil geen feestmaal bereiden. Iris komt daarom met alle ingredieënten en maakt daarmee iets prachtigs: toch feest. Het weer: eindelijk valt er eens een flinke bui, 5 mm. Het is zo donker dat de zonnepanelen nog maar 45 Watt produceren. (1500 Watt is normaal, 's middags.) Avond: windstil en warm, we zitten voor het eerst dit jaar tijdens de zonsondergang buiten. Auke heeft iets moeilijks: een lease-contract voor een Nissan Leaf in digitale vorm. Het contract moet geprint worden, daarna moet Auke het ondertekenen en dat moet dan weer gescand worden. Sneeuwuil kan dat allemaal (behalve het ondertekenen). Dan gaan I&A overnachten in Suikervlied.

(De afstand Den Haag-Arnhem is 122 kilometer. De Nissan rijdt 120 kilometer op een volle accu. Heb je die vouwfiets nog, Auke?)

vr

Om zes uur een beetje regen, ik ga vandaag niet fietsen, Auke gaat wel vroeg op pad.
Auke woont in Den Haag, hij werkt in Arnhem en z'n baas zit in Amsterdam. Vandaag moest hij om 08:30 bij de baas zijn. De baas zei:

"Je gaat als een olifant door de porseleinkast"
"Ga daar vooral mee door!"

Nu hebben I&A een social event in Bad Bentheim. Ooit woonden we op loopafstand van het Grafschaft Bentheim, in Radewijk, een van de weinige adressen waar ik nog wel eens nostalgisch over wil doen. Nu moeten ze wat verder rijden, gelukkig kan de Prius het behalve op de accu ook op benzine.

woensdag 12 juni 2013, 16:27 lees reacties

Ik wil de Julianalaan oversteken maar er nadert een dikke auto, ik geloof dat zoiets een SUV heet. De SUV stopt, de bestuurder ziet kans om daarbij de motor af te laten slaan, nu durf ik er wel voor langs te lopen. De bestuurder blijkt een dame die mij iets toeroept. Onverstaanbaar, ik loop terug, ze zoekt een adres. Ze begint met te vertellen dat ze heel Ermelo al door is geweest en dat ze vanaf het Eendenkamp vertrokken is. Die is goed de weg kwijt, er is hier geen Eendenkamp, wel een Eendenparkweg. De bewoners van het Eendenkamp (kennelijk geen eenden) hadden een papier met een routebeschrijving geproduceerd maar of dat nou wel klopte?

Terwijl ik het papier tracht te ontcijferen vertelt ze dat ze uit Heerhugowaard komt, alsof dat veel verklaart. Het papier geeft als uiteindelijk doel 'mw' aan, ik vraag wat 'mw' is. Dat blijkt een MevrouW te zijn die bijna dood is, ze ligt in een tehuis voor mensen die bijna dood zijn. Ik begrijp nu waarom de bijrijderstoel bezet wordt door een bakje aardbeien. Het hospice zeg ik, maar dat is een wat te moeilijk woord. Maar ik weet dat er zo'n hospice is, gelegen aan de Julianalaan, een halve kilometer terug. Ik zeg haar hoe ze terug moet rijden en dat ze een Tomtom moet nemen. Die blijkt ze te hebben maar ze kan er niet mee overweg. Hoe die ooit het Eendenkamp gevonden heeft is een groot wonder.

Later, bij het Kruidvat, ik zoek aceton. Omdat ik niet weet in welke categorie aceton valt doorzoek ik de hele winkel. Ik kom telkens een moeder met twee kinderen tegen, een sloom maar vriendelijk jongetje van drie en een springerig meisje van vier. Het meisje valt op door haar vrolijke uitstraling maar ook omdat haar rechteroog is dichtgeplakt. Daar hebben ze tegenwoordig ontzettend leuke plakkers voor, deze is lichtblauw met ook nog een afbeelding die ik zo gauw niet kan catalogiseren.

Even later zie ik ze weer, het jongetje braaf achter z'n moeder aanlopend, het meisje nog steeds springerig. Ze loopt nergens tegen aan met dat ene oog. Ik vind de aceton, dan nog aspirientjes, naar de kassa. Moeder met kindjes is vlak voor me, ik zie het meisje van boven, in haar brilletje zitten heel dikke glazen, bijna een centimeter. Het lijkt alsof de brilpoten ook zijn opgeleukt maar bij nadere beschouwing blijken dat twee hoorapparaatjes te zijn. Geen reden tot vrolijkheid, mooi als je daar geen reden voor nodig hebt.

Nu het meisje bij de kassa nog. Al een paar jaar vraagt zo'n meisje of ik nog vragen heb. Nee. Tegenwoordig komt daar telkens de raad achteraan om de bijsluiter goed door te lezen. Zou Edith Schippers al die kassameisjes met die teksten geprogrammeerd hebben?

dinsdag 4 juni 2013, 14:59 lees reacties

Ik fiets door bos en veld. Eerst het bos, een mooi maar smal fietspad. In de verte, voor me, zie ik twee fietsende stipjes, eentje zwart en eentje roze, ongeveer zo roze als het plaatje rechts. Als ik wat dichterbij kom zie ik dat die roze inderdaad het gewaad van het plaatje draagt. Omdat ik mensenschuw ben kan ik niet bellen, ik kan er niet langs.

Oplossing, motortje in de laagste stand, na een minuut of wat verdwijnen de stipjes weer achter de horizon. Ik fiets wel wat langzamer maar toch tevreden verder. Maar na een minuut of zes zie ik ze weer, nu lopend. Waar zijn de fietsen gebleven? Vier lekke banden, lopen naar de fietsenmaker? Maar dan zou je je rijwiel toch aan de hand meevoeren. De wielen opeens zo krom dat beide fietsen niet meer voortwillen? Niet erg waarschijnlijk. Mysterie.

Nog langzamer fietsen is niet erg aantrekkelijk, ik overwin mijn schuwheid en bel. De zwarte stip verdwijnt links,de roze rechts in de berm, ik kan er langs. Een hele opluchting, maar het mysterie is nog niet opgelost. Het wordt nog mysterieuzer, na nog eens vijf minuten zijn de twee fietsende stipjes weer zichtbaar! Een vreselijke gedachte: er zijn minstens twee van die roze truien...

In deze tijd van het jaar en met dit weer is het veld nog mooier dan het bos. Ik herinner me een verhaal van Tanja, over Bert die uitlegde dat sommige vogels hun naam zeggen. Dat vond ze maar niks.

Deze vogel zegt niet alleen zijn naam maar hij kan ook lezen. Daardoor weet hij dat hij rustig kan blijven zitten als ik stop. Hij blijft zelfs zitten als ik de fiets op de standaard zet en de camera pak. Camera aan, hij zit er nog steeds. Camera op het fietszadel, ik gebruik de fiets als statief. Ik mag wel zeven foto's maken, dan pas vliegt hij weg.

Staatsbosbeheer mag dit bordje wel eens wassen.

nog even naar mei?