ga naar februari
woensdag 28 januari 2015, 11:05 lees reacties
Ik schreef het al eerder, ik ben maar voor één examen geslaagd: het rijexamen. En dat in één keer! Toch maar eens zien of ik de rekentoets zou kunnen doorstaan. De site van het Cito heeft ze, ik doe toets 3F 2014. Ik kom tot vraag 27, eentje over de helft. De antwoorden staan er ook bij, ik heb heel ruim voldoende. Alleen vraag 19, mijn antwoord is 5, zou 3 moeten zijn volgens het Cito.
Door de dakkapel wordt het vloeroppervlak 53+4=57 m2. Het glasoppervlak moet dus 5,7 m2 worden. De dakkapel doet al voor 1,5 m2 mee, blijft over 5,7-1,5=4,2 m2. (Dat kon ik zonder rekenmachine!)
Het gaat maar om een vuistregel, 4 dakramen zou ik begrijpen, een klein beetje afronding. Maar 3? Hoe komt het Cito op 3? Wat doe ik fout?
zondag 25 januari 2015, 03:20 lees reacties
Dit is een heel mooi apparaatje voor aan de computer. Je kunt met het pennetje tekenen en met de achterkant van het pennetje weer uitgummen. De tekening verschijnt op het scherm van de computer. Omdat ik niet kan tekenen heb ik daar niet zoveel aan, maar er is ook een muis. Een draadloze muis zonder batterijen! Ik heb zo'n ding, al een jaar of 15, was tamelijk duur, maar werkt al die tijd feilloos.
Nu vind ik bij de kleine Kringloper precies zo'n apparaat, wel met een raar aansluitsnoer, voor niet minder dan €1,50! Dat moet ik hebben, voor aan m'n andere computer. Naar huis, aansluiten: een probleem met dat rare snoer. Een beetje prutsen, aangesloten, maar werken doet 'ie niet. Ik zoek het internet af, er zijn meer mensen die dit oeroude model niet aan de praat krijgen. (En het ziet er zo gloednieuw uit!) Veel dagen, veel uren, veel plezier maar ook veel frustratie, en dat allemaal voor €1,50.
Er komt een probleem bij, de computer waar ik dit mee probeer krijgt kuren. Soms schakelt hij na twee seconden weer uit als je hem aan zet. Als je het een keer of drie herhaalt blijft 'ie 'aan', maar erg betrouwbaar lijkt het niet. Als ik probeer weer een nieuw programmaatje voor dat tekending te installeren zegt 'ie iets vaags over de harde schijf. Wordt het tijd voor een gang naar de schroothoop?
Eerst maar eens naar buiten, een wandeling door de natte sneeuw. Ik kom langs de grote Kringloper, even kijken of ze iets leuks hebben. 
Ja, dit apparaat, voor het enorme bedrag van €2,00. Het is een zogenaamde voeding, van de netspanning maakt 'ie de veel lagere spanninkjes die een computer nodig heeft. De moeite waard om dat eens in mijn weigerachtige computer te zetten, het zou wel eens kunnen dat dat het startprobleem oplost.
Nu nog even naar Lidl, Sneeuwuil wil vogelvoer en biologische boter. Ik kan het gewenste voer niet vinden, neem maar wat anders. Biologische boter kan ik helemaal niet vinden, ik durf geen 'gewone' te nemen. Naar huis, ik ga het voedingsapparaat vervangen, Sneeuwuil gaat naar Lidl, ze vertrouwt me niet.
De computer doet het geweldig met het nieuwe voedingsapparaat en Sneeuwuil kon de gewenste handelswaar bij Lidl ook niet vinden. Het probleem met de harde schijf lijkt loos alarm, ik kan weer verder met het nog steeds onopgeloste probleem van het tekending.
Nou nog even naar Suikervlied, met het autootje, vogelvoer brengen. Daar binnen ziet Sneeuwuil deze rij ingebonden jaargangen:
'De vrouw en haar huis', jaargang 1912 tot 1924. We kennen ze natuurlijk wel, maar zijn toch vergeten hoe leuk ze zijn. We willen ze mee naar huis nemen maar dat huis is vol. Sneeuwuil gaat daar een selectie maken van net zoveel meter boek als DVEHH, dan gaan we ruilen. Ik heb geen tijd om te helpen bij die selectie, ik moet het tekending werkend krijgen.
Ik vergeet de problemen van de wereld door alleen maar aan m'n eigen probleem te denken. Kost wel €3,50, Sneeuwuil kan het goedkoper!
woensdag 14 januari 2015, 14:36 lees reacties
Heel mooi met dit weer,
en met deze kou,
je ziet geen meneer,
en ook geen mevrouw.
Het bos is van mij!
En dan, daar linksonder,
daar bloeit iets heel groots,
't is een wonder!
Maar er rijmt niks op groots...
Nee, hier kan ik beter mee ophouden, ik kan niet dichten. Fotograferen kan ik ook niet, dat gele moet veel geler, het zag er best lekker uit. Iets zwamachtigs, dus.
Ik had wat van die zwam moeten eten, dan was het met dat rijmwoord ook wel goed gekomen.
maandag 12 januari 2015, 07:21 lees reacties
Een jeugdherinnering. 1956, ik ben 21 maar volgens Bert is alles onder de 50 jeugd. De herinnering wordt uitgelokt door Opstelten, in Nieuwsuur, zondagavond. Hij doet verslag van z'n tochtje naar Parijs. We zijn het er over eens, we hebben hem in jaren niet zo normaal gehoord en gezien, kennelijk heeft een eindje buiten lopen hem goed gedaan.
De jeugdherinnering: 1956, ik moet in militaire dienst, ik krijg een plunjezak met spullen, veel kleding, veel van alles twee, zelfs twee stropdassen. De eerste drie weken mag je het kazerneterrein niet verlaten maar dan komt de tijd dat je een stropdas aan moet. Probleem: ik heb nog nooit zo'n ding bezeten, ik kan geen nette knoop maken. Dan blijkt een kamergenoot in het burgerleven herenmode etaleur te zijn, die kan dus heel goed een das strikken bij iemand anders, dus ook bij mij. Later leer ik het zelf, maar zo mooi als die eerste knoop wordt het nooit meer.
In die zak met spullen zat ook 'Het handboek voor de soldaat', ik heb het niet meer maar ik herinner me een stukje tekst. Je kunt het Handboek vinden op Marktplaats maar niet de editie '56. Je kunt het ook als pdf vinden, maar ook niet van het goede jaar, ik vertrouw maar op mijn geheugen:
Als je in vreemde krijgsdienst gaat verlies je de Nederlandse nationaliteit
Die wet is later afgezwakt, Opstelten wil hem weer wat sterker maken maar hij doet alsof het een hele nieuwe wet is. Ik kan even voor hem formuleren hoe het zou moeten worden:
Als je in krijgsdienst gaat bij een niet-Nato bondgenoot verlies je de Nederlandse nationaliteit
Wat is regeren toch doodeenvoudig.
zondag 11 januari 2015, 04:33 lees reacties
Let op het rijtje ondertekenaars: het gaat hier over Iris d'r schoonmoeder. De Stentor is zo vriendelijk dit soort advertenties gratis online te zetten. Een reisje naar Apeldoorn dus.
Een enorm grote begraafplaats met een eveneens enorm lange oprijlaan waar je niet op mag rijden. Lopen dus, en ja, goed gelopen, hier is het crematorium. Veel belangstelling, iets tussen de 50 en 100 bezoekers, lang niet allemaal van onze leeftijd.
De zes ondertekenaars komen binnen met de kist, dat vond ik wel mooi. Daarna spreekt Auke, hij vertelt fascinerende details over Corry die ik niet kende. Dochter Erie doet een gedicht, ook de puber kleinzoons durven iets leuks over Oma te vertellen, en zelfs over het stoken van de houtkachel in het huisje in Ermelo. Ze vergeten te melden dat ze twee ruitjes braken...
Er is ook een dominee, 1 Korinthiers 13, die tekst kende ik zelfs! Daarna zou je koffie met een plakje cake verwachten maar dat vond Corry te saai: we gaan naar een zaaltje in een nabij gelegen Van der Valk. Dat blijkt een groot hotel te zijn met een, alweer, enorm grote parkeerplaats waar we met moeite nog een plekje vinden. Wat zouden al die mensen op zaterdagavond bij Van der Valk komen doen? Merkwaardig.
Een zaaltje met ronde tafels, ieder tafel gedekt voor een man of acht. We hebben geluk, ik kom te zitten naast een vriendin van Corry die prachtige verhalen vertelt, Sneeuwuil zit naast een vriendin/buurvrouw van Iris die met een schoothondje reist.
Even rekenen, Corry was 86, de vriendin bekent 80 te zijn. Toen ze 17 was werd ze telefoniste, ze leerde het vak van Corry, die moet toen 23 geweest zijn, het jaar 1951. Telefooncentrales werkten lokaal, interlokaal ging via een telefoniste. (Hefdraaikiezers, die vakterm ken ik, daar kon je zelfs een computer mee bouwen.) Het mooiste verhaal:
Ze woonde ergens in het noorden. Na de hongerwinter kwamen er kindertjes uit één van de vier grote steden naar haar dorp om aan te sterken. Haar vader, niet van de kerk, zag de dominee lopen met zo'n kind, een jongetje. Een klein dorp vermoed ik, de niet kerkse vader kende toch wel de dominee.
Vader was het hek aan het verven, daardoor zag hij dat de dominee na een half uurtje weer terug kwam, met het jongetje. Het gastgezin had al jongens, ze wilden liever een meisje dat ook een beetje kon werken. Vader zei, ik heb drie meisjes, geef mij dat jongetje maar. Dat gebeurde, het jongetje werd groot en sterk. Het laatste detail had nog iets beter gekund maar de vriendin trouwde met een neef van het jongetje.
We krijgen koffie, Sneeuwuil snakt naar iets alcoholisch. Mitra, de vriendin van Iris die naast haar zit hoort dat. Ze geeft haar hondje aan Sneeuwuil, het hondje is zo tam dat dat kan, toch is het echt wel een levend hondje. Minuutje later, Mitra komt terug met glaasje wijn. Zo werd het, ook voor Sneeuwuil, een leuke avond. Nu is het tijd voor soep+broodjes maar wij ontsnappen.
Ik organiseer meteen maar mijn eigen crematie. De vijf kinderen met aanhang als enige gasten, soep+broodjes in Suikervlied, de rouwkaarten pas die avond op de bus. Ik hoop dat ze dat crematorium in Harderwijk tegen die tijd gebouwd hebben anders kom ik ook nog in Apeldoorn terecht...
zaterdag 3 januari 2015, 20:20 lees reacties
Bezoekers, Ellen, Mas en vooral: Bahez, net drie jaar oud. Een jaar geleden waren ze ook hier, we bekijken het weblog van die dag. We maken ons zorgen over onze voorraad kinderspeelgoed. Dat blijkt onnodig, Bahez verliest zich in z'n eigen fantasie en hij speelt met de katten. Omdat hij ook wel in snoep geïnteresseerd is laat Sneeuwuil hem het boek 'Feestelijke Nagerechten' zien. Zijn commentaar bij een foto van iets met veel slagroom: "krijg je het ook?" met veel nadruk op 'het'. Wat later wil hij iets met Sneeuwuil ondernemen, hij pakt haar bij de hand en zegt "wat is dat?". Hij bedoelt: "hoe heet deze persoon?"
Z'n verder gedrag is dat van een stand-up comedian, het kost ons veel moeite om niet al te hard om hem te lachen. Die staat over een paar jaar wel in Carré.
Sneeuwuil maakte weer foto's, maar ze heeft geen tijd om ze aan mij te sturen. Want sensatie: kater Jules, van Lisa, maar een fokproduct van Sneeuwuil, heeft blaasgruis. Daar kunnen katten binnen 24 uur aan sneuvelen. Dierenarts, onderzoek, veel heen-en-weer gemail. Lisa belt met dierenarts, het blijkt mee te vallen, Jules moet blijven, iets met een katheter en een operatie. Zou ik nu toch nog die foto's krijgen?
Nou ze ging eerst nog googelen op blaasgruis maar hier zijn ze:
zaterdag 3 januari 2015, 09:39 lees reacties
Dankzij allerlei arbeidbesparende apparaten heb ik veel tijd om het internet te doorzoeken. Ik las een paar dagen geleden een artikel van een philosooph die niet met godsbewijzen aan wilde komen. Maar hij kwam wel met allerlei logische argumenten die tot de conclusie leidden dat god wel degelijk bestaat. Ik ken dat soort teksten, ik ken ook de weerleggingen ervan.
Het leuke van deze tekst was dat daar de plaatsnaam 'Santiago de Compostable' in voorkwam. Ik wilde reageren op deze spelfout met iets Freudachtigs maar je moest wel erg veel dingetjes doen om te kunnen reageren. Ik zag er van af, wilde twaalf uur later dat artikel nog eens lezen. Niet meer te vinden, ook niet met de gecorrigeerde naam. Ik zoek uren lang, van mijn tijdwinst blijft niet veel over...
Google vindt de foute naam 138 keer, zou er een spellingsautomaat bestaan die een beetje de kluts kwijt is? En wat ook veel tijd kost is het schillen van een banaan. Gelukkig is daar het internet!
nog even naar december?
