Ik heb met je te doen. Het is slecht verdeeld. Bij ouders zonder kinderen kan het niet op.

Rik

Die Think Again cursus van Ellen lijkt me ook wel wat maar die is blijkbaar nog niet opnieuw ingepland. Ik vind die cursussen erg opwindend, het is jaren geleden dat ik echt de diepte in ging door een cursus te volgen. Meestal graai ik maar zo'n beetje links en rechts plukjes kennis bij elkaar die ik voor mijn werk nodig heb. Kom vader, doe gezellig mee. Het houdt de geest jeugdig. In die zin kan jonger worden wél. Bovendien lijkt het me reuzehandig als ik zo nu en dan eens aan jou kan vragen hoe iets zit, want ik heb het idee dat ik het nog behoorlijk zwaar ga krijgen met de data science.

Leuk Iris, dat je twee cursussen bij Coursera gaat doen. Ik heb er net een achter de rug: Think Again, ik vond het geweldig. Wel bèta-achtiger dan ik eigenlijk aan kon. In de discussiefora werden veel zaken door hulpvaardige genieën nog eens heel goed uitgelegd. Volgende week begint er weer een cursus van Coursera waar ik aan mee ga doen: Know Thyself.

Ach, Noeska dood. Jij bent getroost door Anemoon, wie troostte Sneeuwuil?

Och, die Noeska met haar scheve kopje. Ik weet dat jullie minder katten wilden maar dit kan toch ook weer niet de bedoeling geweest zijn.

En waar gaat Dweiltje dan wel heen? Wat gaat dat allemaal snel opeens.

O verdorie! Dieren mogen niet dood. Mensen ook niet, maar dat is een ander chapiter en een ander gevoel. Sterkte.

Wat een schattige foto. Zelden zag ik een baby zo wakker kijken.

Goed gedaan, Hidde. En nu flink eten hoor!

Pylorushypertrofie heet het in het echt en het is een verdikte maagspier. Komt bij drie op de duizend baby's voor.
Minke heeft al een paar foto's maar ik zal ze ook naar jou sturen. Het manneke is vanmiddag mee naar huis gegaan.
De opeetfoto is van gisteren voor de operatie tijdens het wachten en de andere van vandaag.
Anja

Het woord 'maagportier' was mij nog niet bekend. Ik zou ook zeker bezwaar gemaakt hebben als iemand het bij Scrabble (Wordfeud met plankjes is dat) voorgesteld zou hebben. Maar nu ik weet dat een operatie eraan zorgt voor een betere voedselopname, is het wat mij betreft drie keer woordwaarde. Olle en ik hebben het een en ander op de achtergrond gevolgd omdat wij druk waren met de cursus "Reddingshonden in extreme condities' in Zuid-Frankrijk. Maar ook dat is weer achter de rug.

Rik

Ik dacht juist dat het nu goed ging met Hidde. Een operatie op zo'n kleine baby: het is mooi dat het kan maar tegelijk vind ik het maar zielig. Kunnen we een update krijgen als de operatie voorbij is?

En je javascript probleem interesseert mij wel, maar moeten we niet weten wat er fout gaat? Of denk je: dat snappen ze toch niet?

Je hoeft Marja niets te leren over de waarde van de zachte dieren van Steiff. Vroeger was dat haar economische meetlat waar ze iedere prijs mee vergeleek (maar het hondje is wel erg leuk).

Wat een geweldig probleemloze aanblik, dat beestje. Hij ziet er zo oppassend uit. Weet je wel heel zeker dat die onderste foto geen pony van Steiff is?
Twee daarvan wou je er eigenlijk? Ja dat zou nog kunnen, en vast leuk voor de diertjes zijn. Maar ik vind het toch wel heerlijk voor je dat het er geen acht zijn....

Oh, wat is Fabeltje geweldig! Zo lekker zacht als hij eruitziet.

Wij hebben ook een avontuur met een kat beleefd, gelukkig eentje waar geen gestampte kattenbrokken, gesmolten boter of vernielde muren in voorkomen. Gistermiddag stond onze Zorro te grommen en te blazen tegen een kat die buiten voor het raam stond. Dat doet hij wel vaker. Ik keek, dacht eerst dat het er eentje van de buren was, keek toen nog eens en besefte dat ik hem niet kende. Omdat hij wel erg verlangend naar binnen keek, deed ik onze eigen katten even in een andere kamer en lokte ik de vreemdeling met snoep naar binnen. Dat ging heel gemakkelijk, want hij had honger en was een echte allemansvriend. Ik kon hem zo oppakken. Het was een cyperse met een zwart ruggetje en zo'n driehoekige staart, zoals kleine poesjes vaak hebben, maar deze was niet klein. Hij was wel broodmager en liep een beetje raar. Ik belde de dierenambulance, die zagen er wel wat in en beloofden dat ze dezelfde avond nog zouden komen. Terwijl we daarop wachtten gaf ik de kat een flinke portie brokjes, die hij achter elkaar opvrat.

Na een tijdje kwam er een dierenambulance met daarin een vriendelijke jongeman die vaststelde dat de kat gechipt was, hem in een bakje propte en meenam. En toen ik vanmorgen opbelde kreeg ik te horen: "hij heet Bram, en hij is weer bij zijn eigenaar." En toen was ik blij!

Ik lees nu pas de opdracht aan mij iets over hondje te melden.
Helaas is de totale adoratie waarin wij zijn vervallen voor buitenstaanders vast net zo onsmakelijk als dwangvoederen.
Fabeltje is nu 12 weken oud en overdag zindelijk, beheerst het commando Zit, en loopt permanent met een tekstballon boven zijn hoofd waarin Leer Mij Iets! staat. Over een week gaat hij naar de puppycursus, waarvan Wout en ik gisteren de eerste theorieles (zonder pup) kregen, samen met Tielse klasgenoten die wij vaker niet dan wel verstonden. Voor Fabeltje doen wij alles. Zie de bijlagen, en smelt.

Zoals iedereen langzamerhand tot vervelends toe gehoord heeft, wilden twee van onze katten opeens niet meer eten, en spuugden ze alles uit wat ze gegeten hadden, en nog meer, namelijk al hun gal. Naar de Da. Bontje heeft sindsdien een operatie en daarna nog 18 dagen lang negen dwangvoedingen per dag achter de rug, en Poontah, die wat later ziek werd, geen operatie maar wel 7 dagen lang negen maal dwangvoeding. Wat een woord ook! De attributen die je daarbij nodig hebt zie je hierbij. De tijd en stress die dat kost is gelukkig onzichtbaar.

Wat niet op de foto staat is de eierwekker, die ik erbij nodig had. Als hij afliep vluchtte Bontje al naar buiten. Ook onzichtbaar zijn de gele flatsen dwangvoer op Franks bed, waar alles gebeurde Je voelt je een beul, 18 keer per dag, en dat is niet fijn. Op het laatste was ik misselijker dan die twee katten bij elkaar.

Waarschijnlijk uit wanhoop, ongeduld en uitputting zeiden we gister opeens "barst dan ook maar", en besloten we in overleg met onder-Da Koen om ze dan maar liever eens een dag te laten hongeren, en dan daarna een beetje lekker voer voor te zetten, i.p.v. de voorgeweekte en daarna met de staafmixer gemalen hypoallergene brokjes waarmee ik op streng voorschrift van onze hoofd-Da Daan die buisjes vulde.
Nu we ze vanmorgen voorzichtig een beetje van dat lekkere voer gaven (gemalen hart) na dat dagje hongeren, ja, nu eten ze! Poontah nog voorzichtig, maar Bontje zoveel als ze mocht. En ze spugen niet. Dus misschien gaan ze dan toch niet dood, waar ik aldoor bijna zeker van was. De oorzaak van de hele ellende is eigenlijk helemaal niet duidelijk geworden, ondanks de waarschijnlijk overbodige operatie van Bontje. Da Koen houdt het op een virus, wat voor de hand ligt omdat Poontah het later, ná de operatie van Bontje, ook kreeg. En Da Daan, de etter en aanstichter van alle ellende, is met vacantie!

Het is funest voor onze koopkracht, en ook nog eens slecht voor het milieu, maar voortaan krijgen ze weer hart, wat ik uit zuinigheid had afgeschaft en vervangen door brokjes. Ontzettend superieure brokjes, maar misschien niet superieur genoeg voor dit adellijke groepje.. Nou ja, eerlijk gezegd snap ik er geen bal van, hoe het werkt. Het is verdomd lastig dat die beesten niet kunnen praten, en ook niet zelf in de winkel even kunnen aanwijzen wat ze wensen. Je zal maar kat zijn, en totaal afhankelijk van de idioten die je voederen.
Vanaf nu zullen we nooit meer over katten schrijven. Misschien nu Marja maar eens over haar hondje?

Vijftig meter achter mijn huis kun/kon je prima schaatsen. Je ziet nog hoe er een baan is aangeveegd door de boerenkinderen uit de buurt (merk op hoe feodaal 'boerenkinderen' klinkt). Mijn kruisbanden heb ik twaalf jaar geleden gescheurd tijdens het hardlopen. Het is nooit meer goed gekomen met hardlopen. Fietsen gaat prima. Ik heb intussen nog één keer geschaatst, maar te kort om vast te stellen of mijn kruisbanden bestand zijn tegen de grote stukken.

Rik