Sneeuwuil schrijft aan Mascha en Ellen, die gister met Bahez bij ons op bezoek waren:

Ik wil foto's sturen van gister, maar m'n nieuwe foto-apparaat doet moeilijk bij het - hoe heet dat...downloaden geloof ik. En m'n invalide slaapt, dus zit ik lelijk onthand. De invalide is trouwens ook nog even te invalide om te loggen, daarom gaat deze brief dan meteen maar dienen als log. Frank moet het straks alleen maar even autoriseren.

Als uitleg bij de foto's moeten de loglezers dan alleen weten dat bijna de hele serie genomen is toen Bahez opeens heel geïnspireerd en consequent "poes werd". Vanaf het zitten in een te klein doosje via het krabpaal-gebruik en het eten en drinken zonder handen, tot de entree (jammer, dat had een exit moeten zijn) door de kattenpoort. Slechts dat allerlaatste heb ik van alle kleine kinderen die hier kwamen gezien.
Noot bij de laatste foto, die van die vier minitompoezen: er zit er eentje bij die een beetje geschonden uit de doos kwam. Per ongeluk gaf ik die aan Bahez, (die trouwens bijna de enige gebruiker was) Maar die kreeg ik terug met de boodschap:"Nee, te kort".

Eerst wat nabeschouwingen over het bijzondere kind. Ik vraag me af of jullie, met allebei maar éen kind, wel voldoende vergelijkingsmateriaal hebben om te zien hóe een bijzonder ventje het is. Hier in Nederland tenminste.
Ik heb bv. nog nooit een (boos) kind van vier rustig horen meedelen: "Ik ben boos." Gewone kinderen zíjn gewoon boos, maar slaan dan toch niet aan het formuleren! Overbewust heet dat denk ik? In elk geval heel onkinderlijk. En ontzettend leuk! Zo heel boos was hij gelukkig ook niet.

Ik trachtte gister na jullie vertrek voor mezelf op een rijtje te zetten wat ik nou allemaal zo opmerkelijk vond. Via een aantal afgezaagde begrippen: hoogbegaafdheid, fantasie, inlevingsvermogen, bewustheid, geldingsdrang, adhd, nieuwsgierigheid, temperament en communicatiedrift, kwam ik uiteindelijk alleen maar opgelucht uit bij het woord "Vuurwerk". Opgelucht omdat dat net zo'n onverklaarbaar fenomeen is.
Dit kind heeft van alles zovéel. Zowat tien gewone kinderen kunnen er in dat ventje van je. Waar komt dat allemaal vandaan?
Jammer dat ik Jamal zo slecht ken. Van hem kreeg ik voornamelijik een vriendelijke, zachtaardige en eerder teruggetrokken indruk, en helemaal niet dat overrompelende, waterval-achtige van Bahez. En dat had Mascha toch ook niet. Ik kan het moeilijk plaatsen, het is zo onverwacht in die introverte Abbing familie.

We hebben ons gister geweldig vermaakt, dat hebben jullie hoop ik gemerkt, je had echt na afloop met de pet rond kunnen gaan. Maar mijn na-indruk is nu aldoor: "Hoe zit dat? Welk geheim gen is hier aan het werk geweest?"
En ook : "Stel je voor dat je nog méer van die kinderen had!" Dat speelt een opvoedertje dan helemaal niet klaar! Dat komt dus allemaal wel mirakels goed uit zo.

We hopen hem nog veel langer mee te maken, en dat kan alleen als hij z'n moeder niet voortijdig sloopt met al dat temperament, zodat die straks óok niet meer kan autorijden.
Ik geloof dat ik Frank hoor ontwaken, misschien wordt het dus ook nog wat met die foto's. En met het log, want dat kan ik er ook al niet op zetten.

zondag 27 december 2015, 13:17 lees reacties

Schiedam. Mijn vader is bedrijfsleider bij Wilton-Fijenoord, scheepswerf en machinefabriek. Het bedrijf bestaat niet meer maar de locatie is nog wel te vinden, zo'n anderhalve kilometer van ons huisadres.

31 maart 1943. De voordeur uit en tachtig meter naar links:

Een scheepswerf, dat is een mooi doel voor een bombardement. Jammer genoeg was de TomTom nog niet uitgevonden, die bommen vallen wel eens een beetje verkeerd, in onze straat bijvoorbeeld. Wel aardig dat het meest linkse getroffen huis van een collega van mijn vader is: Bart Wilton. Jawel, een Wilton erfgenaam, later directeur. Zoontje van mijn leeftijd, Bartje. (Alle eerstgeboren mannetjes heten Bart bij die familie) Bartje heeft een speelgoedtrein op echte stoom. (had een speelgoedtrein bedoel ik)

Rechts op de foto, de achtergevel van het huis van een andere collega, Didi Teschmacher, tenniskampioen. Men weet mij te vertellen dat zijn (mij bekende) uitstalling van gewonnen prijzen onbeschadigd is.

Midden op de dag, Mamma neemt Koen, Ellen en Frank mee naar de wc als zijnde de enige ruimte zonder glas. Er valt één tegel van de muur, verder geen schade. Koen (twee-en-een-half) doet een plas. Geen bommen meer? We gaan terug naar de kamer, alle ruiten zijn er uit. Reden om, minstens een half jaar, naar Delft te verhuizen.

Weer terug in Schiedam, het puin is geruimd, er is een interessant speelterrein ontstaan. Voldoende hout en stenen om iets te bouwen, ook nog twee kelders met een flinke laag water. Bommen zijn zo gek nog niet.

Nog later, onze overburen, een kinderloos paar, beiden apotheker, we noemen ze tante Annie en oom Han. We spelen er vaak tot tante Annie zelfmoord pleegt. Hoe en vooral waarom wordt mij niet duidelijk maar zelfmoord is natuurlijk een koud kunstje voor een apotheker. Oom Han is voor mij belangrijker, hij heeft het werk van Jules Verne vrijwel compleet, gelukkig in vertaling. Alles wat ik weet van natuurkunde, scheikunde en aardrijkskunde heb ik uit die boeken.
(Nee niet alles. In "de Reis naar de Maan" wordt het reisgezelschap ergens halverwege gewichtloos. Klopt niet. Maar wist ik dat al toen ik negen jaar oud was?)

December 2015. Nacht. Weer zo'n vreemde obsessie, nu met water, H₂O. Klein beetje scheikunde leerde ik buiten Jules Verne om van een echte scheikundeleraar. Die zei dat een atoom zuurstof twee handjes heeft en een atoom waterstof maar één. Vandaar H-O-H.
H-O-O-H kan ook, dan is het waterstofperoxide. Nog meer O lukt niet, een te gammele constructie. H-H, hier vormen twee atomen waterstof een molekuul waterstof. Dat kan ook met zuurstof, die atomen houden elkaar dan met twee handjes vast. Leuker is het om drie zuurstof atomen een driehoek te laten vormen. Dat kan, maar hoe heet zoiets nou. Pas de volgende morgen valt me die naam in...

De volgende morgen. Ik lees verder in het boek 'True detectives' van Jonathan Kellerman en ben verbijsterd. Op pagina 170 H-3-O, de pagina daarna:

Aaron said: "H-3-O?"
"In-joke, dear. Heavy water, they use it in nuclear reactors"   

Wat een waanzinnig toeval! Dat ik nooit van H-3-O gehoord heb doet er niet toe. (Het bestaat wel maar het is géén zwaar water.) En het is geen hallucinatie, het staat echt zwart-op-wit in het boek. Ik ga nog maar eens een uurtje liggen.

donderdag 24 december 2015, 09:04 lees reacties

Mijn opa, Willem Jacob, werd 62. Mijn vader, Cornelis, werd 61. Ikzelf heb de laatste weken het gevoel zo'n 20 jaar over mijn houdbaarheidsdatum te zijn.

In de vorige eeuw waren er, zelfs in het katholieke Brabant, voldoende Protestanten om een kerk vol te krijgen. Opa was dominee, bij zo'n kerk, in Eindhoven. Eén van de kerkgangers was Frits Philips, van 1905, 3 jaar ouder dan mijn vader. (Frits werd 100!) Frits en Cornelis zaten samen op catechesatie, waren ze 14 en 17, was het 1922? Toen woonde opa aan de Elzentlaan, volgens Funda een redelijk sjieke buurt.

Heel veel later werd er een flat gebouwd aan de Bomansplaats, om de hoek bij de Elzentlaan, minstens acht etages volgens Streetview. De bovenste etage werd door de firma Philips als kantoor gebruikt, met een fraai uitzicht op de tuin van de dominee. Nee, die woonde daar al sinds 1928 niet meer, maar er was in dat kantoor een Philips mannetje dat een en ander toch wel interessant vond. Dat mannetje was ik, in 1985?.

Als pijnstiller heb ik nu morfinepleisters. Die brengen je onder de invloed zonder je maag te passeren. Niet erg snel en niet erg stillend. Ik begon met dosis 10, daarna twee dagen 15, nu 20. (Die getallen zijn de microgrammen per uur die je huid doordringen.) Ik kan nu net lang genoeg achter de computer zitten om een alinea te tikken, daarna moet ik weer even liggen.

Van die morfine krijg je een rijk gedachtenleven, zie verhaaltje over opa. Het verhaaltje gaat verder:

Zomervacantie 1939, Noordwijk, Hotel de Poolstar. Mamma gaat met Ellen (anderhalf) en Frank (vier) naar het strand. Pappa reist naar Valburg, voor de begrafenis van Willem Jacob. Gek dat ik me dat herinner. Nog gekker: ik weet de lichte ergernis nog over de a in 'Poolstar'. Vier jaar, ik kon echt nog niet lezen, we zijn er nooit meer teruggeweest, '40-'45 was het niet zo fijn aan het strand.

Google op Roskam-Abbing; Willem Jacob vraagt in 1925 een bouwvergunning voor Elzentlaan 26, ongeveer tegenover het huis waar hij toen woonde. Dat is niks geworden, in 1928 ging hij naar Aalsmeer. Vage herinnering aan gerucht over geld dat verdween bij de beurskrach, maar dat was pas in 1929. Mysterie.

Toegift: een verzameling kerststerren, gemaakt met Python:

import Image, ImageDraw, ImageFont
import numpy as np

fontPath = "SourceSansPro-Regular.otf"
ft  =  ImageFont.truetype (fontPath,30)

vul = ['#F00','#0F0','#00F','#FF0','#F0F','#0FF'] 
img = Image.new('RGBA',(750, 750))
draw = ImageDraw.Draw(img)
draw.rectangle((0, 0, 750, 750), fill = '#8A8') # grijsgroen
k1 = 80 # hoogtelijn
k2 = 15 # halve basis
pi = np.pi
a90 = pi/2 # 90 graden
i = 3 # 3 punten
for y in range(100,750,188):
	for x in range(100,750,188):
		for a in np.linspace(0, pi*2, i+1):
			a2 = a + a90
			a3 = a - a90
			x1 = x + int(k1*np.sin(a))
			y1 = y + int(k1*np.cos(a))
			x2 = x + int(k2*np.sin(a2))
			y2 = y + int(k2*np.cos(a2))
			x3 = x + int(k2*np.sin(a3))
			y3 = y + int(k2*np.cos(a3))
			draw.polygon([x1,y1,x2,y2,x3,y3], fill = vul[i%len(vul)])
			draw.text((x+55,y+55), str(i), font = ft, fill='#777')
		i += 1
	
img.save('ster750.png') 
img.show()

Nou, die vier stappen van zaterdag, dat waren er minstens drie teveel. Sneeuwuil heeft nog een ander middel, dat mag ook wel van de dokter, met morfine. Lijkt in eerste instantie niet veel te doen, in tweede instantie wel.

Ik kan weer bijna pijnloos een boek lezen. (Kellerman, 'Rage') Morfine, zal wel iets met Morfeus zijn, na één alinea val ik in slaap. Geen probleem, tijdens mijn slaap gaat het verhaal door, met dezelfde personen in dezelfde situatie. Waarom ontwaak ik weer? Weet niet, ik lees verder. Dan constateer ik dat de volgende alinea niet aansluit bij mijn hallucinatie. Wat nu?

De bijsluiter zegt het ook, hallucineren. De dosis wat minder, de pijn nog net dragelijk en mijn gave de toekomst te voorspellen verdwijnt weer. Eens even zien of ik kan tikken zonder spelfouten.

zaterdag 12 december 2015, 08:18 lees reacties

Verwarde man is de weg kwijt

Mijn telefoon meldt waar ik ben. Dat doet 'ie binnenshuis niet zo erg nauwkeurig maar je kunt toch wel zien dat ik radeloos door het Lidl filiaal dwaalde. Ik zocht naar pinda's in de dop, het lijkt er op dat ze die niet hebben.

Even naar rechts, de tekst "Coöp" ontbreekt maar die is daar wel en heeft bovendien doppinda's.
Naar huis. We hebben een ijzerdraad schuin afgeknipt zodat het een meterslange naald wordt. Sneeuwuil rijgt de doppinda's aan de ijzerdraad en monteert die draad dan aan de boompjes in de voortuin. Mezenbezoek, leuk voor ons en voor de katten.

Dat was vorige week. Mijn plan was om een fraaie mezenfoto te maken en die ongeveer hier te publiceren. Dat plan ging niet door omdat de mezen niet meteen kwamen en omdat ik zo ongeveer invalide werd.

Ik heb een kwaal, volgens Google is het ischias. Een vaag pijntje aan mijn linkerzijde dat opeens onvaag wordt. Mijn geliefde Voltaren kan er niets mee, maar de pijn zakt vanzelf weer af naar vaag.

Dag later, pijn heel erg onvaag. Liggen is moeilijk, plat op de vloer gaat nog het best maar de vloer is wel wat hard. Zitten achter de computer is eveneens moeilijk, snel de camera pakken onmogelijk.

Sneeuwuil overlegt met de huisarts. Die wil wel een wat sterkere pijnstiller voorschrijven. Gisteren voor het eerst geprobeerd, het doet wat maar niet zo heel erg veel. Vanmorgen weer een portie pillen, nu lijkt het te werken, ik kan zelfs deze tekst tikken! Experiment: opstaan en vier stappen lopen...

nog even naar november?