Moeten we dat "mouwloos en afgeritst" letterlijk of figuurlijk opvatten? Een duidelijke foto graag!

Bij ons gaan de schroevendraaiers stuk door oneigenlijk gebruik; meer in het bijzonder door het willen losdraaien van torx-schroeven zonder torx-schroevendraaier en ook wel omdat je niet altijd een inbus-sleutel kunt vinden. Maar het is waar: hoe kleiner de schroevendraaier, des te groter de kans dat het bij één keer draaien blijft. Vroeger toen alles beter was, waren er ook minder soorten schroeven. Maar toen was de kans dat je een schroef stukdraaide weer wat groter dan nu. En niet alleen de kans was groter; ook de schroeven waren groter. Want die kleine draaiertjes geven inderdaad het eerst de geest. En dat komt dan volgens mij weer omdat het oppervlak van schroef en draaier en de kracht die je erop uitoefent niet tot elkaar in verhouding staan. Al maak je ze van titanium.

Rik

Iedereen, voorzover niet aan het exposeren, fijn aan het fietsen? Negentien graden hier in de buurt (dat is eenentwintig minder dan op de plek waarheen Katrien op weg is) - ik hoef mijn splinternieuwe winterkostuum mooi niet aan. Maar waar komt de wind vandaan vandaag? En is de Lingense appelbloesem die volgens Joyce Roodnat een dezer dagen nog in de cadeauverpakking zat inmiddels naar buiten getreden? Op naar de eeuwenoude Appeldijk!

Kennelijk zijn niet alle bewoners van de Croonenburg nog even helder als ooit. Daar zijn die deuren voor. Hiero in het St. Lucia hebben we ze ook. Van buiten kun je erin nadat je door een detector gesignaleerd bent en van binnen kun je eruit als je 2010 hebt ingetoetst op een kastje naast de deur. Die sluis moet voorkomen dat dwalende of ondankbare bewoners zomaar de buitenwereld inrennen en onder een auto lopen. Het criterium is helder: zolang je nog weet in welk jaar je leeft, mag je de straat op.

Het is altijd spannend bij de sluis omdat er in het St. Lucia ook heel wat Korsakov-patiënten wonen. Die zijn dikwijls nog lang niet bejaard en redelijk kwiek, waardoor ze er soms in slagen om met een vertrekkende bezoeker naar buiten te glippen. Meestal doet de receptioniste dan net op tijd de tweede deur op slot vanachter haar schakelbord. Ik vang er ook wel eens eentje op. Johan bijvoorbeeld, die nog meer op Herman Koch lijkt dan Herman Koch zelf. Hij loopt de hele dag peinzend door het gebouw en soms wil hij eruit – met of zonder gepast geweld. Maar je hebt hem er zo weer in: 'Johan, niet zonder jas man! Het is veel te koud buiten.' Dan draait hij op zijn hielen en loopt met dezelfde verre blik op zijn gezicht weer naar binnen.

Guido is een reus uit Zundert, met een baard en zonder tanden en een gezicht dat er zo vervaarlijk uitziet dat ik me in het begin afvroeg of je hem wel los kon laten lopen. Zijn diepliggende ogen kijken altijd moeilijk en hij heeft een huidkwaal, waardoor er pusachtige wonden op zijn neus en zijn wangen zitten. Ik schat hem in het begin van de veertig. Hij brengt zijn dagen sluimerend door op een bank in de hal. Telkens als hij wakker wordt, koopt hij een gevulde koek. Die eet hij op en dan valt hij weer in slaap. Ik kom er nu twee jaar en inmiddels heb ik een goed contact met Guido. Als ik in het restaurant zit, loopt hij vaak achter me langs en legt in het voorbijgaan zijn zware hand op mijn hoofd. Soms geeft hij me een kus. Toen Guido een paar maanden geleden tijdelijk opstandig was, kon je er zelfs niet meer uit als je nog wist in welk jaar we leven; het gebouw was hermetisch gesloten om te voorkomen dat Guido zou ontsnappen en in de buitenwereld een auto omver zou lopen. Hij is intussen weer in zijn vredige lethargie gekropen en ligt meestal te snurken op de bank.

Meneer Pirelli is een piepkleine bejaarde Italiaan met een wit snorretje en het uiterlijk van een gepensioneerde tasjesdief. Hij wil er nooit uit, omdat er binnen meer voor hem te beleven valt. Pirelli sloft sullig rond en maakt de indruk dat hij volkomen weerloos is. Maar in werkelijkheid maakt hij zich onzichtbaar om op die manier zijn prooi te kunnen besluipen. Zo gauw een bezoeker in het restaurant even van zijn plaats verdwijnt, sloft meneer Pirelli naar de onbeheerd achtergelaten bezittingen en heeft voordat je Pompeï kan zeggen twintig euro uit een portemonnee gerist. Op zich is dat knap, alleen houdt hij geen rekening met eventuele toeschouwers. Dus als hij weer weg sukkelt met zijn buit, bel ik de afdeling waar hij woont en zeg: 'Pirelli is onderweg met twintig euro.' Of met de sigaren van mijn vader. Of iemands bril. Pirelli is gauw tevreden. Een blij mens: omdat hij zijn huidige wereld aanziet voor het Napels uit zijn jeugd interesseert de buitenwereld hem voor geen meter.

Het lijkt me zo leuk om een fotoboek te maken over dit soort mensen, maar ik vrees dat ik vooral hun privacy op mijn weg vind. Dat is jammer, want het zouden mooie portretten worden, die je eventueel zou kunnen exposeren, bijvoorbeeld in de Croonenburg. Het is een bijna eindeloze stroom van aardappeleters, die weliswaar zo nu en dan overlijden, maar steeds weer aangevuld worden: de oude Surinaamse mevrouw, die als een slaperige kolibrie in haar rolstoel zit en zich roti laat voeren door haar kleinkinderen; de Nederlandse oude dame, die sprekend op Ramses Shaffy lijkt; de dikke man die iedere dag zijn oude vader opzoekt en een bekende jazzpianist is, waardoor het restaurant soms op een antieke ballroom lijkt; de montere dame die de hele dag kruiswoordpuzzels maakt in de hal en waaraan je niets merkt, totdat je ziet dat ze steeds dezelfde puzzels maakt en hoort dat ze haar café heeft opgedronken. Ze zijn me dierbaar, mijn aardappeleters. Soms vraag ik me af aan welke kant van de sluis ik me meer op mijn gemak voel.

Rik

Aha. Bert bedoelt wat anders. Eerst nog even dit: de ongewenste machine. Een nokkenas die twee latjes optilde en vervolgens liet vallen op een dwarsgeplaatst latje: kloengkloengeloen x drie miljoen.

Frank heeft ooit een knikkermachine gemaakt die het principe van een computer uitlegde. De wegen die de knikker aflegde, verbeeldden de mogelijkheden van binaire schakelingen.

Zo man, dat ik dat nog weet!

Rik

Dank, Rik, maar ik bedoelde echt een smalle hoge langwerpige houten kast, waar je aan de bovenkant [natuurlijk aan de bovenkant!] knikkers in kan laten vallen, die dan op weg naar de bodem verschillende routes konden nemen.

Geen kikker - maar knikkerspel. Dittum:

Op de foto ligt er één knikker teveel op.

Rik

En voor Iris, meen ik, maakte je een soortement van knikkerspel, dat ik nog vaag voor me zie. Maar hoe werkte het precies? Hoe werd het gespeeld? Kwam er vaardigheid bij te pas of was het een kwestie van puur toeval?

En waarom heb jij wel een weblog maar geen facebookpagina?

Sommige mensen komen in de verleiding om de tinzuiger op hun tong te zetten; waarschijnlijk als gevolg van dezelfde dwanggedachte die ervoor zorgt dat je heel even aan de polen van een 9-voltsbatterij wil likken om te voelen of er nog stroom in zit.

In dit filmpje heet Mr. Bean last van dezelfde dwangmatigheid.

http://www.youtube.com/watch?v=lW6R9kSGV2Q

Rik

In een heel vorig leven maakte je ook een kast met laatjes, toen nog stemmig grijs. Om een onduidelijke reden heeft een van die laatjes alle verhuizingen overleefd. Een zeer verschoten etiket op de voorkant toont een plankdrager, een schroefhaak en een scharnier (best veel voor een laatje van 9 bij 22 cm), helaas te flets om te fotograferen. Het komt ooit bij je terug, misschien kan je er nog een nieuwe kast omheen maken.

Koen

Wat is tinzuigen eigenlijk? En de Nobelprijs voor wat?

Als de bedenker van het waveboard een euro krijgt voor ieder verkocht exemplaar, laat hij die Nobelprijs waarschijnlijk graag aan zich voorbij gaan. Het is waar: als je ze ziet, snap je meteen waarom vier wielen onder een plank minder goed werken. Maar je kunt er natuurlijk wel dezelfde rotsmak mee maken. Vanwege die rotsmak en wegens inderdaad te duur hebben wij er al in december vanaf gezien. Gelukkig ging het toen sneeuwen en heeft Olle met een verbouwd wakeboard een nieuwe rage ontketend in Montessorikringen.

Rik

Moeje dit voor gebruiken:

Rik

Ik had deze. Inderdaad met knop. En Doxa bestaat nog, maar eigenlijk weer. In het Noorse interview dat hij op zijn site heeft gezet, vertelt Knut dat hij tien jaar geleden stokdoof is geraakt aan een oor. Dat is tamelijk lastig met zo'n beroep. Hij is intussen weer voorzien van een nieuw ooronderdeel waardoor zijn gehoor volledig is teruggekeerd.

Ik denk dat er iemand heel hard in dat oor heeft getoeterd - en ik weet ook nog wie. Mijn ex, de toeterkampioen van Scandinavië.

Rik

Er staat toch duidelijk 10 op die nieuwe stift. Dat de oude de oude is, kan je goed zien, maar niet welk nummer erop staat. Zoals je weet heb ik in mijn Noorse periode heel wat afgesoldeerd als gastarbeider. We experimenteerden soms wel met tin met een lager smeltpunt. Maar hoe warm die bout (loddebolt) nou precies werd? Als ik me goed herinner kon je dat instellen met een knopje. Dunne draadjes hoefde je niet zo warm te maken en bij de dikke draadjes draaide je te temperatuur soms iets omhoog. Zo werkte het inderdaad.

Het fascinerende van solderen was dat ik het op een bepaald moment vrij goed kon, maar absoluut niet wist wat ik deed. Toch bouwde ik na drie weken lodderen in mijn eentje complete versterkers die het deden. Ik vond het wel gezellig en het was lekker warm. Maar ik heb nooit begrepen hoe het mogelijk was dat je met al die spulletjes uit die leuke laatjes iets kon maken wat geluid maakte.

I agree with all reviewers' comments on the doxa amplifiers. Apart from the hair raising definition, the amplifier is extremely smooth and drives speakers effortlessly. The amplifier performs so well that it controls the whole system with ease, just like it is a take for granted result. I love the way it drives difficult speakers like Dynaudio bookself. The sound is warm and full. Harmonics are clean. It may be right that the amp have some difficulties in driving larger floorstanding speakers such as my JM Lab, and there are difficulties in finding a QUALITY matching pre-amp for her. But this is the fun and joy of reproducing music via audio systems.

Rik

Zwijnen? Hiero!

Kom eens langs in Frankrijk. Daar zien we dit soort dingen heus waar met regelmaat gebeuren op eigen domein.

YouTube - UNE JOLIE PETITE FAMILLE DE SANGLIERS

Rik

Dat was ook het eerste wat ik dacht: dat is een mooie schuilplaats voor een webcam, zo'n vogelhuisje. Misschien trappen de zwijnen erin. Maar ik stel me nog het meeste voor van een webcam in een zwijn.

Rik

Een uitvoering als 45-km autootje, als ze die nou eens klaar hadden in 2015...

Misschien kun je je hiermee behelpen tot 2015. Tegen die tijd wil ik hem graag voor een vriendenprijsje van je overnemen. Of we schroeven er een 45 Km. - plaat op. Bij mij om de hoek staat er eentje in de straat, met een snoer uit de benzinedop. Mooi man.

http://en.wikipedia.org/wiki/Tesla_Roadster

Ik geloof dat je 300 psi nodig hebt. Die hybride versie schijnt de tanks op druk te kunnen houden, dus dat schiet op. Het zal heus wel energie kosten om de compressor te laten pompen, maar daar zou je natuurlijk weer groene stroom voor kunnen gebruiken - of een andere bron van muesli-energie.

Dik en ik hebben twintig jaar geleden bij een flesje wijn een persluchtauto verzonnen met een motortje op ieder wiel. Als je die koppelt aan een computer, wordt ieder wiel steeds optimaal aangedreven of afgeremd. En remmen laadt de cylinders natuurlijk weer bij. Het was zo verzonnen. Ik weet niet meer waarom we hem niet gemaakt hebben. Vermoedelijk omdat er nog meer wijn was.

Rik

Hiero moet je wezen als het echt zuinig moet. Ik zie er wel wat in

MDI Enterprises S.A. - Voitures à air comprimé Flowair - Véhicules propres - Technologie durable.

Rik

Ja het bouwen van vliegtuigjes is hartstikke leuk! Maar de Nintendo jeugd van tegenwoordig heeft daar geen zin in of tijd voor. Bovendien zijn van alle toestellen reserve onderdelen te krijgen, dus wanneer je een vleugel breekt is een nieuwe zo gemonteerd! Ik herinner me nog goed dat ik de vleugels van mijn Westerly tijdens een duikvlucht in tweeën zag breken, ik had een maand aan het ding gebouwd en het vloog prima tot die bewuste duikvlucht dan. Ik ga de Spitfire bestellen want je moet toch weten hoe je handelswaar eruit ziet lijkt me. Ik vrees wel dat de porto kosten vrij hoog zullen uitvallen.

Hartelijk dank voor de link naar die wonderschone wals, Frank, die ik in eerste instantie gemist moet hebben, maar nu dus alsnog. Je bondige commentaar vond ik in één woord, nou ja, twee dan, bijzonder treffend. Maar ze zouden doorzichtig moeten zijn, accordeons. Zonde van de mooie jurk toch!

Zelfs in euro’s zijn de prijzen nog niet erg hoog want alle toestellen zijn inclusief 4 kanaals besturing en lader voor de accu’s. Nieuwe frequentie 2.4 Ghz (korte antenne) is ook toegestaan in NL. En de toestellen zijn écht ready to fly (nou ja na het opladen van de accu’s dan) Mijn inkoopsprijs is uiteraard lager en de marge die ik maak is 30% ik zal er niet rijk van worden maar het bouwen van de webshop vind ik sowieso al leuk om te doen.

Interessante website van Auke, ik heb een nieuw woord geleerd ook "petawatt". nooit van gehoord, maar een kijkje op Wiki leert me dat het 10¹⁵ Watt is, wauw wat een Watts zeg! Maar de Yottawatt doet er nog een schepje bovenop!

Ook ik heb een nieuwe website (in aanbouw) of eerder een webshop gemaakt met Zen Cart, enfin hier is de link http://www.rc-funtoys.com alles werkt al wel zo'n beetje, maak gerust een account aan ik zal niets bestellen bij m'n leverancier.

Hmm, ik zie nu dat ze bij Cute Overload wel een beetje een "volwassen" gevoel voor humor hebben. Mogelijk is niet alles geschikt voor tere kinderzieltjes.

Maar deze subcategorie is dat wel, en daar horen jouw paasbiggen ook thuis. http://cuteoverload.com/tag/interspecies-snorgling/

Die paasdieren van je zouden vast en zeker een grote hit zijn op Cute Overload!

http://cuteoverload.com/