naar november
donderdag 24 oktober 2013, 12:18 lees reacties
Kaasduimen, vingerkommen, messenleggers, mijn moeder beschikte over al deze nuttige voorwerpen, maar alleen de messenleggers werden dagelijks gebruikt. Het waren glazen staafjes met een driehoekige doorsnede, met andere woorden : prisma's. Gebruikten we ze tijdens de lunch? Wel op een moment dat de zon op tafel scheen anders had ik nooit de fraaie regenboogkleuren kunnen waarnemen die de messenleggers produceerden.
Zonlicht is samengesteld uit licht van alle kleuren, wij noemen dat wit. Een straal zonlicht van links wordt door het prisma gebroken waarbij het rode deel van het licht minder gebroken wordt dan de rest, violet het meest. (Infrarood nog minder, ultraviolet nog meer.)
Een eenvoudige lens doet dat ook, violet meer breken dan rood. Als je door zo'n lens naar iets wits op een zwarte achtergrond kijkt dan krijgt dat witte een gekleurde rand. De lens van een fototoestel is samengesteld uit meerdere lenzen van verschillende glassoorten. Het is de bedoeling dat die lenzen elkaars fouten opheffen en dat lukt nogal goed. Een lens maakt nog veel meer fouten, die kan je met nog meer glas compenseren. Je krijgt daardoor een erg mooie maar erg dure lens.
In een digitale camera zou je de lensfouten kunnen compenseren door een heel moeilijke berekening op het digitale beeld los te laten. Dat heb ik niet zelf bedacht, jammer genoeg. Deze onderzoekers deden dat wel. (Scroll een eindje naar beneden, dan muis over de foto/naast de foto. Zeer overtuigend.)
Ik heb een heel simpel plastic lensje, nog geen halve centimeter in doorsnede. Je zou alle mogelijke fouten verwachten maar ik zie er niets van. Dat komt omdat de oogarts dat lensje in mijn rechteroog gemonteerd heeft: alle fouten worden volautomatisch door mijn hersenen gecompenseerd. "In the brain itself, neurons devoted to visual processing number in the hundreds of millions and take up about 30 percent of the cortex, as compared with 8 percent for touch and just 3 percent for hearing." Een derde deel van mijn hersenen is bezig met dat lensje, volgens Discover Magazine! Als je die visuele cortex eens 1-op-1 in een microprocessor kon transplanteren...
Al te wetenschappelijk? Nou twee mangalitzas dan:
Ze wilden niet wat dichter bij elkaar gaan staan. Ik zag ze omdat hun weitje zo opvallend was omgewoeld. Een eind verder, en ook veel verder van de weg, twee herten:
Tenslotte:
Dat metaal onderaan de foto is de vangrail van de A28.
donderdag 10 oktober 2013, 09:41 lees reacties
Ik ben verslaafd aan klompen. De winkel noemt ze muilen maar dat woord , ik weet niet precies waarom, dat woord bevalt me niet. Ik ben verslaafd aan klompen van het merk Blenzo. Ze kosten ongeveer €12 en ik doe er twee seizoenen mee. Nu al bijna drie seizoenen, ik wil wel nieuwe maar Blenzo is failliet.
Maandag, we lopen langs Vedder en die heeft één Blenzo klomp op een rek voor de winkel staan. Een iets kostbaarder model (€18) en een maatje te klein, da's niks. Maar Sneeuwuil dringt aan dat we toch even gaan vragen en ja, ze hebben een paar in de goede maat en nog een extra paar in het filiaal in Nunspeet. Ik koop ze alle vier, ik kan er weer twee seizoenen tegen. Maar na 2015...
De achternaam Hadder bestaat, als ik Frank H. heette dan begon ik morgen een schoenwinkel. Zo'n prachtig motto, dat wil je niet mislopen. Als ik Frank R. was dan had ik 144000 foto's, allemaal van hetzelfde onderwerp. Als ik ze zou afdrukken, vijf rijen van drie, dan had ik bijna 10000 bladzijden nodig om ze op te plakken. (Als ik ze op 't scherm zou zetten in drie rijen van vijf enzovoorts). Als ik een bepaalde foto zoek dan moet ik gemiddeld 5000 bladzijden bekijken. Goed bekijken, want de foto's lijken erg veel op elkaar, twaalf seconden per bladzij? 12x5000/60=1000 minuten, 1000/60=16 uur. Meisjes, maak je geen zorgen over je foto, Frank R. vindt 'm toch nooit meer terug.
Ik ben Frank R. A. en ik heb 20278 foto's op deze computer. Ook veel te veel, maar er is wel wat meer variatie in de onderwerpen. Overigens dat logo van Vedder, die naaldhak die een poot van de V vormt, niet zo geweldig. Van een H zou je wel een leuke klomp kunnen maken...
dinsdag 8 oktober 2013, 20:39 lees reacties
Het aardige dorpje Hierden is erg kleurenblindenvriendelijk:
Ook voor lieden die een stuk piepschuim niet van een kei kunnen onderscheiden is het hier goed toeven. Maar nu het Curiepunt, niet genoemd naar Madame Curie maar naar haar echtgenoot. Weten jullie wat dat is? Ik wel.
Ik kreeg vorige week van Anja een heel breed computerscherm, dat ze daar zomaar over hadden. Zo iets moois en ook nog gratis, dat wil ik wel. De computer had er meer moeite mee, de letter H bijvoorbeeld werd niet messcherp afgebeeld. Ik begreep dat ik een onderdeel in het binnenste van de computer moest vervangen, ik begreep zelfs welk onderdeel (de AGP kaart). Volgens Marktplaats werd dat onderdeel in Hierden aangeboden, op tien kilometer afstand. Mooie fietstocht door het bos over vernieuwde fietspaden. Mooie paden, twee keer zo breed als de oude.
In Hierden trof ik een vrolijke jongeman met erg veel tatoeages en het gewenste onderdeel. Zelfs met de tatoeages kwam de jongeman betrouwbaar over, ik durfde wel €12,00 te betalen voor het onderdeel. Terug via een ander pad door het bos.
Een oud pad, nog niet verbreed. De zwijnen wroeten graag langs de paden, ze verspreiden bosgrond over het pad dat daardoor smaller lijkt. Vallende bladeren gaan graag naast die gewroete grond liggen waardoor het pad nog smaller lijkt. Ik kom een oud electrisch fietsend vrouwtje tegen die van haar fiets springt als ze mij ziet. "Ik durf niet langs u te rijden" zegt ze verontschuldigend. "Heel verstandig!" zeg ik. Gauw verder, dit moet geen oeverloos gesprek worden.
Thuis. Er moet nog wat aan het gekochte onderdeel geprutst worden, de soldeerbout gaat aan. Die soldeerbout, ik had 'm wel dertig jaar, eentje van het topmerk Weller. Topmerk, maar nu toch overleden en ik was te schraperig om een nieuwe te kopen. Vorige week kreeg ik van Rob een Weller soldeerbout die ze daar zomaar over hadden. Die nieuwe bout dus, maar nu is het opeens etenstijd. Stoofperen, ook al uit Ede...
(Weller maakt een thermostaat met het Curiepunt. Heerlijk, een soldeerbout die heel snel opwarmt maar die niet tè warm wordt.)
donderdag 3 oktober 2013, 11:29 lees reacties
Een oorwurm en een neuspoliep
die deden wie het hardste liep.
De neuspoliep won met gemak
daar hij de neus tot onderdak
gekozen had van ene Bart,
want die liep zelf bijzonder hard,
en op de oorwurm in zijn oor
bleef dan zijn neus voortdurend voor.
Leert hieruit kinders groot en klein:
Houdt steeds uw neus en oren rein.
Kees Stip (1913-2001)
Een tand met niet te veel verstand,
wilde gaan reizen door het land.
Ik doe, zei hij, dat snap je,
vandaag mijn eerste stapje.
Een stap naar rechts en niet naar voren,
want ik loop liever langs de oren.
Een neuspoliep, da's niet mijn scien,
Maar die oorwurm wil ik wel eens zien.
Die tand stond netjes in de rij waar hij hoort. Toen ging hij, wat maanden geleden, scheef staan. Sinds kort staat hij weer recht, maar wel een millimeter of twee opgeschoven. Sneeuwuil wil de tandarts daar iets aan laten doen.
Ik vind dat niet zo nodig, ik probeer haar te overtuigen dat ik met of zonder tand net zoveel van haar hou. Ik lijk geen inspraak te hebben, daar gaat een eurootje of duizend en dat in deze crisistijd. Zou ze die fameuze oproep om eens wat geld uit te geven gehoord hebben?
Sneeuwuil googelt, maar dat levert geen bruikbare resultaten op. Nu mogen we naar de tandarts en dat levert ook geen bruikbare resultaten op. Hij weet de oorzaak niet, hij is ook heel vaag over een oplossing. We besluiten het maar even zo te laten. Jammer, de tarieven vallen best mee...
nog even naar september?
