Een sneeuwketting?

Dat klopt, wat Rik over dat boek over Oisterwijk zegt. Het was zijn eerste meesterwerk, en ik vond het toen zo mooi en levensecht, dat ik hem ongelovig vroeg of hij dat echt in z'n eentje geschreven had. Toen ik hem daar vandaag aan herinnerde, wist hij daar trouwens niks meer van.
Voor goed geheugen naar de oudjes dus.

Ik kan het antwoord op de Kennedy-vraag niet geven, omdat ik toen twee was. Maar ik kan me voorstellen dat mensen die drie of ouder waren, graag willen deelnemen aan een collectief geheugen. „Ja, dat weet ik nog precies,” zeggen ze. En daarna: „Ja… eens even kijken, wij hadden een groene lamp boven de eettafel en ik keek net naar die lamp toen ik de bakker door het open raam hoorde roepen ‚Kennedy is dood.’ Ja, zo is het gegaan.” Al die tijd werken de hersenen als een bezetene aan de reconstructie van een gebeurtenis die niet heeft plaatsgevonden. En als dat gelukt is, zijn zo ze overtuigd van hun herinnering dat ze die tenslotte met hun hand op het hart voor waar laten doorgaan.

Ik weet nog wel precies waar ik was toen ik hoorde dat John Lennon vermoord was: op het parkeerterrein tegenover de radiozaak van Herman Van Amelsfoort in de Kerkstraat. Hoewel ik op datzelfde parkeerterrein ook voor het eerst hoorde dat de kazen in etalage van de zuivelhandel naast de radiozaak van plastic gemaakt waren. Ook die ontdekking heeft mijn leven een cruciale wending gegeven en ik heb me al vaak afgevraagd of ik daarom de twee gebeurtenissen niet met elkaar verwar in mijn herinnering. Fuzzy logic. Zo herinner ik me ook scenes uit films die er helemaal niet in voor blijken te komen en passages in boeken die niet bestaan.

Het gekste was wel toen ik in 1984 werkte aan een boek over de tweede wereldoorlog in Oisterwijk. Ik interviewde ruim een jaar lang dorpsgenoten, zat dagen in archieven, bladerde door schoenendozen met foto’s en las zo lang in logboeken over de troepenbewegingen van het Schotse regiment dat Oisterwijk binnenviel, dat ik me de periode tenslotte herinnerde alsof ik hem zelf had meegemaakt. En hoewel ik besefte dat het onmogelijk was, heb ik een tijd lang de sterke overtuiging gehad dat ik er zelf bij geweest was.

Rik

Intrigerend. Misschien kwam Lalo ook de galerij op vanwege Robert Kennedy, net als Ellens benzinepomphoudster? Robert werd kort na middernacht vermoord in Los Angeles, ongeveer negen uur 's ochtends hier. Maar er was toen nog geen internet waar mensen de hele dag op zaten te loeren bij wijze van werkvermijdend gedrag. Het zou dus best kunnen dat je het pas 's avonds na je werk hoorde.

De schilderijensite is leuk om te bekijken. Wat dacht je van een zoek-op-artiest functie? Dan ben je nog veel langer van de straat!

Intrigerend, die niet kloppende herinnering. Misschien ben je na thuiskomst nog de galerij op gegaan? Zelf weet ik niet meer waar ik was, wel weet ik nog goed van wie ik hoorde dat Robert Kennedy was vermoord: van een betraande benzinepomphoudster in Frankrijk. Ze kwam naar buiten rennen en riep: On a tué le frêre!

Goed werk, die site voor Guido. En de perfectie komt wel!